Wacław Korabiewicz
polski pisarz i podróżnik / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Wacław Korabiewicz?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Wacław Korabiewicz (ur. 5 maja 1903 w Petersburgu, zm. 15 lutego 1994 w Warszawie) – polski reportażysta, poeta, podróżnik, lekarz, kolekcjoner eksponatów etnograficznych.
Data i miejsce urodzenia |
5 maja 1903 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 lutego 1994 |
Miejsce spoczynku |
Urna zatopiona w Morzu Bałtyckim |
Zawód, zajęcie |
lekarz, podróżnik, dyplomata, pisarz, publicysta |
Miejsce zamieszkania |
Wilno, Gdynia, São Paulo, Rio de Janeiro, Luscan, Londyn, Dar es Salaam, Warszawa |
Narodowość |
polska |
Tytuł naukowy |
doktor medycyny |
Edukacja |
Wyższe, doktor medycyny |
Uczelnia |
Uniwersytet Wileński |
Rodzice |
Antonii Korabiewicz i Stefania Matusiewicz |
Małżeństwo |
Janina Maria Haaze (od 1932 do 1948); Maria Olimpia Kisielewicz (od 1952 do 1994) |
Dzieci |
Jonuta Ewa Raciążek |
Syn Antoniego Korabiewicza i Stefanii Matusiewicz. W latach dzieciństwa mieszkał w Petersburgu i majątku rodzinnym na Litwie.
W latach 1927–1932 studiował medycynę i etnografię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie[1]. W czasie studiów był współzałożycielem i członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich (jak pisze w swych niektórych książkach Czesław Miłosz, z powodu wysokiego wzrostu był nazywany „Kilometrem”). Zakładał także tzw. „Sekcję Twórczości Oryginalnej” (S.T.O.) przy Kole Polonistów uniwersytetu. Debiutował na łamach czasopisma „Reduta” (Wilno 1925), swoje wiersze drukował w różnych publikacjach poetyckich (m.in. S.T.O., Wilno 1928, Patykiem po niebie, Wilno 1929), oraz czasopismach (np. „Alma Mater Vilnensis”)[2][3].
W 1930 roku podróżował kajakiem do Turcji i Grecji. Po studiach pracował początkowo jako lekarz w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni[1]. W latach 1931–1939 był lekarzem okrętowym na „Darze Pomorza”, uczestnicząc w jego rejsach[1]. W 1934 roku wraz z pierwszą żoną Janiną M. Haazówną odbył podróż kajakiem do Indii. Po wybuchu II wojny światowej został internowany w Sztokholmie wraz z załogą „Daru Pomorza”[1]. Pracował następnie na statku m/s „Piłsudski”, mieszkał w Londynie, gdzie był m.in. założycielem Koła Opieki nad Żołnierzem. Następnie w São Paulo i Rio de Janeiro, skąd organizował pomoc dla polskich jeńców wojennych. W 1942 r. był uczestnikiem wyprawy w głąb dżungli brazylijskiej. Od 1943 r. przebywał w Afryce, jako Delegat Rządu RP w Londynie, do 1946 r. w Lusace, gdzie z ramienia Ministerstwa Opieki Społecznej sprawował opiekę nad polskimi uchodźcami w obozach Rodezji Północnej. Następnie w Dar es Salaam (Tanganika). Pracował m.in. jako zastępca kustosza w „King George V Memorial Museum”, prowadząc badania nad folklorem terytoriów brytyjskich w Afryce i Mozambiku, był też lekarzem miejscowego szpitala. W 1954 roku, po wysłaniu licznych eksponatów do polskiego Muzeum Kultur Ludowych na Młocinach został wydalony z Tanganiki. Przebywał następnie w Londynie, w latach 1954–1956 w Etiopii, gdzie pracował jako lekarz.
W 1958 r. powrócił do Polski. Od 1959 do 1961 roku na placówce epidemiologicznej w Ghanie. Następnie w Warszawie. W 1963 r. i 1976 r. przekazał liczne eksponaty Państwowemu Muzeum Etnograficznemu oraz Muzeum Narodowemu w Warszawie. Organizował wystawy poświęcone zgromadzonym przez siebie zbiorom sztuki afrykańskiej (m.in. wystawa „Masqual – Krzyż Etiopii”, Muzeum Narodowe, Warszawa 1966). Odbył wiele podróży badawczych do Afryki i krajów Bliskiego Wschodu[1].
Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką Zasłużony Działacz Kultury, Krzyżem szczególnych zasług dla ZHP i odznaką Zasłużony Pracownik Morza[4].
Korabiewicz był głównym fundatorem grobu Edwarda Śmigłego-Rydza.[5]
Mieszkał w Warszawie przy ul. Natolińskiej. Zmarł 15 lutego 1994 r. Po jego śmierci, zgodnie z wolą zmarłego, urna z prochami została zatopiona w Morzu Bałtyckim. Ceremonia odbyła się 14 marca 1994 r., w Gdyni, na Skwerze Kościuszki przy „Darze Pomorza”.
Materiały archiwalne Wacława Korabiewicza znajdują się w PAN Archiwum w Warszawie pod sygnaturą III-410[6].