Wadim Jemieljanow
radziecki bokser / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wadim Michajłowicz Jemieljanow (ros. Вадим Михайлович Емельянов, ur. 25 kwietnia 1942 w Konioku w Kraju Krasnodarskim, zm. 27 maja 1977 w Siewieromorsku[1]) – radziecki bokser, medalista igrzysk olimpijskich w 1964.
Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1942 | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 maja 1977 | |||||||||
Wzrost |
188 cm | |||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||
|
Występował w wadze ciężkiej (powyżej 81 kg). Zwyciężył w niej na Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych w 1963 w Łodzi, wygrywając w finale ze Zbigniewem Gugniewiczem[2]. Był członkiem radzieckiej reprezentacji, która zdobyła w 1964 drużynowy Puchar Europy, wygrywając w finale z Polską (Jemieljanow pokonał w Łodzi Władysława Jędrzejewskiego i w Moskwie Włodzimierza Biela)[3].
Zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio po wygraniu dwóch walk (w tym z Władysławem Jędrzejewskim) i porażce w półfinale z późniejszym mistrzem olimpijskim Joe Frazierem[1].
Był wicemistrzem ZSRR w 1967[4] oraz brązowym medalistą w 1961[5] i 1965[6].
Później służył we Flocie Północnej i był trenerem bokserskim[1]. Zmarł tragicznie w wieku 35 lat.