Walka powietrzna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Walka powietrzna – starcie zbrojne w przestrzeni powietrznej statków powietrznych (pojedynczych samolotów, śmigłowców, bezzałogowych statków powietrznych lub ich grup), z użyciem dysponowanej przez nie broni, zmierzającym do zniszczenia przeciwnika lub rozbicia jego ugrupowania albo zmuszenia go do zaniechania wykonania zadania bojowego. Jest połączeniem manewru i ognia w celu rażenia i zniszczenia przeciwnika powietrznego.
Walkę powietrzną determinują cztery podstawowe czynniki:
- pilot wyposażony w informację (wiedzę) i umiejętności
- samolot lub śmigłowiec o określonych właściwościach, ze swoim uzbrojeniem i wyposażeniem (elektronicznym, mechanicznym)
- stan środowiska, dostępna przestrzeń
- ruch.
Immanentną cechą walki powietrznej jest ruch, tym samym o jej istocie stanowi manewrowanie statków powietrznych i tworzenie warunków do użycia dysponowanych środków rażenia. Walka w lotnictwie może być rozpatrywana wieloaspektowo. Może być prowadzona w środowisku powietrznym (walka powietrzna), gdzie jest starciem dwóch lub większej liczby samolotów. Może być prowadzona na styku dwóch środowisk – powietrznego i lądowego lub morskiego (walka powietrzno-lądowa, powietrzno-morska). Jej istotą jest wówczas uderzenie z powietrza na obiekt na powierzchni ziemi lub wody zdolny do obrony lub nie i jest starciem samolotów z OPL, oraz obroną obiektu, która może być czynną (manewr, rażenie) i bierną (maskowanie, osłona, mylenie).