Walther Poppelreuter
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Walther Poppelreuter, także nieprawidłowo: Walther Poppelreuther, Walter Poppelreuter (ur. 8 października 1886 w Saarbrücken, zm. 11 czerwca 1939 w Bonn) – niemiecki lekarz psychiatra i neurolog.
Podczas I wojny światowej prowadził badania nad urazami mózgu u rannych żołnierzy. Na Uniwersytecie w Bonn kierował Instytutem Psychologii Klinicznej (Instituts für klinische Psychologie). Od 1922 roku jako profesor nadzwyczajny nauczał psychologii klinicznej. Od 1925 pracował w Institut für Arbeits-Psychologie w Bonn.
W 1928 zastąpił Adolfa Wallicha na stanowisku dyrektora Laboratorium Psychotechniki Przemysłowej (Laboratorium für industrielle Psychotechnik) w RWTH Aachen. Pracując tam, opierając się na doświadczeniu zdobytym podczas wojny, zajmował się interdyscyplinarnym usprawnianiem procesu pracy i wyznaczył nowe standardy pracy naukowej w tej dziedzinie. W 1931 roku wstąpił do NSDAP i pełnił funkcję nauczyciela w NS-Lehrerbund. W semestrze zimowym 1932 roku wygłosił pierwszy wykład zatytułowany Politische Psychologie als angewandte Psychologie, oparty na Mein Kampf. Hitler w lipcu 1932 roku pisemnie wyraził radość z tego powodu, że jego książce poświęcono pierwszy wykład na uczelni.
W 1934 roku opublikował artykuł Hitler, der wissenschaftliche Psycholog, w którym przypisał Hitlerowi wrodzone umiejętności psychologa[1]. W okresie III rzeszy Poppelreuter pracował jako konsultant w Deutsches Institut für Nationalsozialistische Technische Arbeitsforschung und -schulung (DINTA) w Düsseldorfie.
W 2003 roku niemieckie czasopismo „Nervenarzt” opublikowało artykuł biograficzny na temat Poppelreutera, bez odniesienia się do nazistowskich wątków w jego biografii[2]. W następnych numerach pisma opublikowano listy od protestujących przeciwko temu czytelników[3][4].