Wapiennica
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wapiennica (528 m)[1], Wapienica – szczyt w północnej części Beskidu Małego, w Paśmie Bliźniaków ciągnącym się od doliny Wieprzówki w Andrychowie po dolinę Skawy na wschodzie. Znajduje się w tym paśmie między Przełęczą Biadaszowską oddzielającą go od Czub, a Przełęczą Wapiennicką oddzielającą go od Przykraźni. Wznosi się nad miejscowościami Inwałd (po północnej stronie) i Zagórnik (po południowej stronie)[2].
Widok z Zagórnika | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Pasmo | |||
Wysokość |
528 m n.p.m. | ||
49°50′44″N 19°23′10″E | |||
|
Nazwę Wapienica podaje mapa Compassu[3], przewodnik turystyczny[2] i Aleksiej Siemionow w „Ziemi Wadowickiej”[4], ale według Geoportalu bazującego na państwowym rejestrze nazw geograficznych jest to Wapiennica[5][1]. Nazwa ta pochodzi od tego, że na jej zboczach od wieków czynny był kamieniołom wapieni i dwa piece do ich wypalania. Ludwik Zejszner pisał, że kamieniołom zatrudniał ciągle kilkanaście ludzi, a wydobywane wapienie wykorzystywane były nie tylko do wypalania wapna, ale także do budowli, jako wapno nawozowe i do budowy dróg: „kamień dla jego dobroci i czystości, daleko poszukiwany bywa, wywierając znaczny wpływ na dobrobyt ludzi”[4].
Wapiennica porośnięta jest lasem, ale na jej północnych stokach znajduje się wychodnia skał wapiennych, zaliczana do tak zwanych Skałek Andrychowskich, stanowiących osobliwość przyrody nieożywionej w Beskidzie Małym. Zawiera liczne skamieniałości organizmów dawniej żyjących w morzach. Są to pochodzące z górnego oksfordu i dolnego tytonu wapienie połączone z rogowcami. Są także wapienie pochodzące z raf koralowych, kwarcowe zlepieńce, szare margle, oraz osady pochodzące z trzeciorzędu, z paleocenu i dolnego i środkowego eocenu[4].
- Piesze szlaki turystyczne
- Andrychów – Pańska Góra – Czuby – Przełęcz Biadaszowska – Wapienica – Przełęcz Wapiennicka – Przykraźń – Panienka – Susfatowa Góra – Kobyla Głowa – Przełęcz Kaczyńska – Narożnik – Sosina – Czuba – Gancarz – Czoło – Przełęcz pod Gancarzem – Groń Jana Pawła II[3]