Wieża spadochronowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wieża spadochronowa – konstrukcja stalowa z wysięgnikiem służąca do początkowego szkolenia skoczków spadochronowych. Można z nich było wykonywać skoki w rzeczywistej uprzęży. Spadochron był atrapą – czasza była otwarta na stałe i utrzymywana w tym stanie metalową obręczą. Spadochron podwieszony był na linie przepuszczonej przez bloczek, który spowalniał lot skoczka ku ziemi do prędkości opadania 4 m/s. W ten sposób można było ćwiczyć wybicie z progu, krótki lot ku ziemi i przede wszystkim przećwiczyć lądowanie. Wieże spadochronowe w Polsce powstały głównie z inicjatywy LOPP w II poł. lat 30. XX wieku i administrowane przez tę organizację.
Prawdopodobnie większość zbudowała Wspólnota Interesów Górniczo-Hutniczych, Sp. Akc. – Warsztaty Przetwórcze w Chorzowie. Polskie wieże spadochronowe były konstrukcjami kratownicowymi i występowały w dwóch podstawowych wariantach: 50-metrowe o czterech punktach podparcia z klatką schodową umieszczoną wewnątrz konstrukcji oraz do 30 metrów wysokości o trzech punktach podparcia z klatką schodową opasującą po zewnętrznej stronie słupy wieży. Projektantem – konstruktorem wież od 20 do 50 metrów wysokości był inż. Jerzy Koziołek z Chorzowa. Wyposażone były w elektryczne wyciągarki liny. W najbardziej rozbudowanej formie w środku konstrukcji znajdowała również elektryczna winda.