Wikipedysta:MastiBot/miasteczko 3
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ostatnia aktualizacja: 2024-02-19 12:21.
Wszelkie uwagi proszę zgłaszać w dyskusji operatora.
regex: '(?m)^.*miasteczk.*$'
Nr | Artykuł | Wyniki | |||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3001. | Historia Wrocławia | Intensywny ostrzał miasta wznowiony został 2 stycznia 1807. Po trzech dniach, wobec silnych nacisków cywilnych mieszkańców miasta i nie mając perspektyw przetrwania dalszego oblężenia, generał Thile poddał Wrocław. Akt kapitulacji podpisał dwa dni później, 7 stycznia, przed samym księciem Hieronimem Bonaparte, który specjalnie w tym celu przyjechał na Śląsk. Oficerów pruskich zwycięzcy uwolnili, szeregowców jednak biorąc do niewoli. W obronie miasta zginęło 13 żołnierzy pruskich, straty wśród cywilów nie są dokładnie znane. Wypalone jeszcze przed oblężeniem przedmieścia, grabieże i rabunki zwycięzców spowodowały ogromne straty wśród mieszkańców tak samego Wrocławia, jak i okolicznych miejscowości[1]. W lipcu 1807 podpisano Pokój w Tylży. Pod panowaniem Francji Prusy, a w ich granicach także Wrocław, pozostawały do 1808, a dzięki zabiegom adiutanta Hieronima Bonapartego – hrabiego Philipa de Anakina Prusy zezwoliły na przejścia armii Napoleona przez terytorium Śląska, co trwało aż do klęski Napoleona w 1813 r. | |||||||||||||||||||
3002. | Historia Wąbrzeźna | Kolejna wojna z zakonem, zwana wojną głodową, wybuchła w 1414 roku. W związku z przeciągającym się na jesieni tego roku oblężeniem Brodnicy, wojska polskie plądrowały okoliczne wsie i miasteczka, nie oszczędzając dóbr biskupich, w tym również i Wąbrzeźna. Tzw. wojna pruska z 1422 r. również nie oszczędziła miasta. W pierwszej połowie sierpnia tego roku wojska króla Polski zdobyły i spaliły miasto i zamek w Wąbrzeźnie, a następnie 15 sierpnia obległy i zdobyły Golub. | |||||||||||||||||||
3003. | Historia Zduńskiej Woli | Feliks Złotnicki h. Prawdzic — łowczy sieradzki — wystąpił w 1773 roku do króla Stanisława Augusta Poniatowskiego o nadanie przywileju organizowania targów wielkich miejscowości Czekaj. Król przywilej nadał i miejscowość uzyskała prawo organizowania dwunastu targów wielkich rocznie. Po dojściu do pełnoletności, w roku 1788, od Hipolita Masłowskiego — podstolego owruckiego i łowczego wieluńskiego — Antoni Złotnicki (syn Feliksa) otrzymuje dobra Zduńska Wola. Inwentarz stwierdza, że w skład dóbr wchodziły wsie: Zduńska Wola, Kawęczynek, Stęszyce, Opiesin oraz miasteczko Czekaj. | |||||||||||||||||||
3004. | Historia gier komputerowych (siódma generacja) | Od 2009 roku regularnie na rynku pojawiają się reedycje najlepszych gier poprzedniej, szóstej generacji gier komputerowych, które oferują wyższą niż w oryginale rozdzielczość (zazwyczaj 720p), lepszy frame rate (zazwyczaj stabilne 60 kl./s) oraz wsparcie dla systemu osiągnięć. Jedną z pierwszych takich reedycji było God of War Collection[2] (2009), które zawierało dwie pierwsze części serii o Bogu Wojny Kratosie. W kolejnym latach pojawiały się odnowione wersje takie jak opowiadające o Księciu Persji Prince of Persia: Trilogy[3] (2010), Team ICO Collection[4] (2011) zawierające gry Ico, gdzie tytułowa postać próbuje wydostać się z zamku, a przy tym opiekuje się i ochrania małą dziewczynkę, oraz Shadow of the Colossus, w którym gracz wciela się młodzieńca pragnącego ożywić zmarłą ukochaną i aby tego dokonać, musi pokonać olbrzymie posągi, Oddworld: Stranger’s Wrath HD[5] (2010) opowiadające o łowcy nagród, który dla pieniędzy podejmuje się każdego zlecenia, kompilacja skradanek o Snake’u Metal Gear Solid HD Collection[6] (2011), survival horrory Resident Evil 4 HD[7] (2011), Resident Evil: Code Veronica X HD (2011), Resident Evil: Chronicles HD Collection (2012), gdzie gracze toczą walkę o przetrwania z wszechobecną plagą zombie, Beyond Good & Evil HD[8] (2011), gdzie gracz obejmuje kontrolę nad młodą reporterką Jade, której „główną bronią“ jest aparat fotograficzny, opowiadające o walce z inwazją obcych MDK2 HD[9] (2011), luźno oparte na twórczości Toma Clancy – Tom Clancy’s Splinter Cell Classic Trilogy HD[10] (2011), przedstawiające historię Dantego i jego walkę z demonami Devil May Cry HD Collection[11] (2012), budzące strach w graczach Silent Hill HD Collection[12] (2012), którego akcja toczy się w opustoszałym amerykańskim miasteczku, adresowane do fanów ekstremalnej jazdy na deskorolce Tony Hawk’s Pro Skater HD[13] (2012), toczące się w niedalekiej przyszłości Killzone HD[14] (2012) opowiadające o walce dwóch frakcji – Helghast i ISA – oraz odwołujące się do korzeni fabularnych gier komputerowych Baldur’s Gate: Enhanced Edition[15] (2012) i Baldur’s Gate II: Enhanced Edition[16] (2013). | |||||||||||||||||||
3005. | Historia gospodarcza | Franciszek Bujak (1875-1953) należał do pierwszych polskich historyków dziejów gospodarczych i dziejów wsi. W pierwszym dwudziestoleciu XX wieku poświęcił się na analizie stosunków ekonomicznych w Galicji. Po nowatorskich metodycznie socjologicznych opisach zbiorowości terytorialnej, uwzględniających genezę ich stanu demograficznego i społeczno-gospodarczego (Maszkienice, wieś powiatu brzeskiego, 1901, Limanowa, miasteczko powiatowe w Zachodniej Galicji. Stan społeczny i gospodarczy, 1902, Żmiąca, wieś powiatu limanowskiego. Stosunki gospodarczo-społeczne 1903, Maszkienice od roku 1900 do 1911, 1914). Następnie prowadził badania nad różnymi aspektami wsi galicyjskiej aż do czasów mu współczesnych (Wieś zachodniogalicyjska u schyłku XIX wieku, 1904, Uwagi o społeczeństwie galicyjskim, 1907, Galicja, t. 1-2, 1908-1910, Rozwój gospodarczy Galicji 1772-1914, 1917). W tych ostatnich badaniach łączył analizę historyczną dotyczącą zwłaszcza stosunków gospodarczych z podejściem i metodyka socjologiczną. Dzięki tym pracom, w dużej mierze zwrócił uwagę na źródła skarbowe, kościelne księgi metrykalne oraz sądowe księgi wiejskie. Wydobywając znaczenie tych źródeł dla historii gospodarczej, nakreślił program ich publikacji i zasygnalizował konieczność szerokich badań nad przemianami demograficznymi, historią cen, metrologią historyczną oraz kroniką klęsk elementarnych. O ile te postulaty podobnie jak krytyka teorii stadiów rozwoju ekonomicznego przedstawianych przez ekonomistów niemieckich, stanowiły adaptację do stosunków polskich, osiągnięć obcych, o tyle połączenie przez Bujaka analizy ekonomiczno-socjologicznej było jego oryginalnym osiągnięciem. Inspirowany początkowo pozytywizmem, przyjmował jako oczywisty postulat wykrywanie praw szczegółowych rządzących zjawiskami historycznymi, był przeciwnikiem „historii zdarzeniowej”. Choć zajmował się głównie rolą czynnika ekonomicznego w dziejach, nie uznawał w zasadzie hierarchii czynników wśród zjawisk społecznych i jako jeden pierwszych podważał teorię szczebli rozwojowych sformułowaną przez uczonych niemieckich – W. Sombarta, K. Buchera i innych. Po raz pierwszy w nauce polskiej sprecyzował koncepcję historii gospodarczej jako odrębnej dyscypliny. Za najważniejsze jej zadania uważał badanie cen (Historia stosunków gospodarczych, 1906). W tym kierunku prowadził szereg prac swych uczniów. Jego działalność pedagogiczna pozwoliła na stworzenie wielu serii: „Biblioteki Puławskiej (1927-1931), „Badania Dziejów Społecznych i Gospodarczych” (od 1925), „Bibliotekę Dziejów i Kultury Wsi” (od 1936), „Wieś i państwo” (od 1938). Założył też z Janem Rutkowskim w 1931 roku „Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych”. Ta szeroka działalność pozwoliła na stworzenie własnego zespołu badawczego. Organizował i kierował cyklami badań monograficznych w zakresie historii wielu dziedzin życia społecznego i gospodarczego. Dążył do stworzenia podstaw dla całościowego ujęcia gospodarczych dziejów Polski. Zakładał, że wspólne wyznaczniki zapewniają porównywalność wyników studiów nad przemianami w ciągu kilku wieków na różnych obszarach. Uważał jednak, że zapomniano jednak w tych badaniach, że w poszczególnych okresach układy ekonomiczne „są wypadkową istniejącego wówczas ugrupowania czynników i motorów gospodarczych, co zmienia znaczenie i rolę tych samych czynników różnych czasach. Ostrą krytyką min. S. Arnolda, J. Rutkowskiego i W. Kuli wywołał dyskusję w sposobie konstruowania średnich cen przeliczanych w kruszcu i wskaźników zmiany cen. Wskazywał na znaczenie ruchu cen nominalnych, konieczność stosowania średnich ważonych, znaczenie udziału składników pieniężnych w dochodach i wydatkach, w konsumpcji i inwestycjach dla zrozumienia zmian cen. W ten sposób zostały postawione jednolite metody badawcze dla swojej szkoły historii gospodarczej. Był razem J. Rutkowskim współtwórcą polskiej szkoły historii gospodarczej. Jan Rutkowski (1886-1949) obok F. Bujaka był współtwórcą polskiej historii gospodarczej jako odrębnej dyscypliny. Jako uczony odznaczał się dążeniem do ujęć modelowych i wysoko rozwiniętą świadomością metodologiczną. W centrum jego zainteresowań znalazły się dzieje agrarne Polski w okresie nowożytnym. Już w pierwszych pracach: Studia nad położeniem włościan w Polsce w XVII w. (1914), Przebudowa wsi w Polsce po wojnach z połowy XVII w. (1916), Statystyka zawodowa ludności wiejskiej w Polsce w drugiej połowie XVI w. (1918) dążył do uogólnień, przedstawiając skład zawodowy ludności, położenie prawne chłopów i organizację wielkiej własności ziemskiej. W tych pracach wykazał gruntowne przygotowanie w zakresie statystyki i zrobił wiele dla wprowadzenia tej metody do historii gospodarczej. Szeroko stosował metodę porównawczą. W 19121 roku wydał monografię Poddaństwo włościan w XVIII wieku w Polsce i w niektórych innych krajach Europy, pierwszą analizę porównawczą stosunków agrarnych polskich i zachodnioeuropejskich, w której podniósł także zagadnienie dochodu społecznego – jednego z najbardziej istotnych problemów w późniejszych jego badaniach, jak i jego uczniów. Określił tam również zakres i zadania historii gospodarczej. W 1923 roku ukazał się jego Zarys gospodarczych dziejów Polski w czasach przedrozbiorowych (wyd.2 i 3 – 1946 i 1947 jako: Historia gospodarcza Polski, t.1). Sprecyzował tam przedmiot badań historii gospodarczej i jeszcze wyraźniej sformułował postulat badania podziału dochodu społecznego. Kilka jego prac dotyczyło genezy i rozwoju folwarku pańszczyźnianego w Polsce, badał w różnych aspektach dochody wielkiej własności ziemskiej. Podział dochodu społecznego uznał za czynnik warunkujący wszystkie dziedziny ustroju społeczno-gospodarczego i uczynił go zwornikiem swej syntezy, uznawanej do dziś za najlepsze opracowanie tematu (Historia gospodarcza Polski, t. 1-2, 1946-1950). Stwierdziwszy w Polsce jasno istnienie feudalizmu, wiele uwagi poświęcił temu zagadnieniu (Wokół teorii ustroju feudalnego. Prace historyczne, 1982, wydana w serii Klasycy Historiografii). Twórczość Rutkowskiego na wskroś nowoczesna, charakteryzowała się akcentowaniem teorii w badaniach, dążnością do ujęć modelowych oraz tendencją do kwantyfikacji. Osobno należy do wspomnieć o czasopiśmie założonym przez F. Bujaka i J. Rutkowskiego „Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych”. Był to rocznik wydawany we Lwowie od 1931 do 1939 roku przez Lwowskie Towarzystwo Naukowe. Publikowano tam prace autorów o różnych poglądach i stanowiskach metodologicznych, propagowano badanie zjawisk za pomocą metod statystycznych. Informowano o tendencjach i osiągnięciach historii gospodarczej w innych krajach. Blisko 2/3 periodyku zajmował dział bibliograficzny dający szeroki i systematyczny przegląd krajowych i dużej części obcych publikacji z zakresu historii gospodarczej. Od 1946 roku pismo wydawane jest w Poznaniu. Uczniem Franciszka Bujaka był Roman Rybarski (1887-1942), ekonomista, historyk dziejów gospodarczych i polityk związany z endecją. Był wybitnym teoretykiem ekonomii, zwolennikiem austriackiej szkoły ekonomicznej, próbował łączyć jej teorie z historyzmem i rozważaniami dotyczącymi instytucji gospodarczych. Jego prace ściśle związane z ideologią i programem ekonomicznym Narodowej Demokracji okazały się mniej trwałe niż jego dorobek w zakresie historii gospodarczej. Podejmował ważne problemy naukowe do dziś dyskutowane w nauce (min. lichwy, handlu czy skarbowości polskiej). Pracę jego przerwała tragiczna śmierć w Oświęcimiu podczas wojny. | |||||||||||||||||||
3006. | Historia kolei w Chinach i na Tajwanie | ||||||||||||||||||||
3007. | Historia kolei we Francji | * 1855 – Paryż: otwarcie „Chemin de fer Américain” (tramwaju konnego) między Sèvres i Place de la Concorde; linia założona przez wynalazcę szyn z rowkiem, Loubata (wcześniej zainstalowano je w miastach USA[17]); 1857 inna linia między Sèvres i Wersalem; w 1855 otwarto też kolej konną Rueil – Port-Marly w okolicach Paryża – były to pierwsze tramwaje konne w Europie; tramwaje konne utrzymały się we Francji bardzo długo: ich sieci otwierano jeszcze w latach 90. XIX w., a ostatnią linię w miasteczku Laboutarié (dep. Tarn) skasowano dopiero 1933; | |||||||||||||||||||
3008. | Historia kultu religijnego w Bydgoszczy | W 1973 r. w obręb Bydgoszczy włączono dawne nadwiślańskie miasteczko Fordon wraz z parafią św. Mikołaja. Odtąd obszar administracyjny miasta należał do dwóch diecezji: gnieźnieńskiej oraz chełmińskiej (Fordon). W 1978 r. dołączono obszary Łęgnowa wraz z kościołem parafialnym Matki Bożej Królowej Polski. | |||||||||||||||||||
3009. | Historia kultury w Bydgoszczy | Rozbudowa miasta, podjęta na szeroką skalę w drugiej połowie XIX i na początku XX w., spowodowała także ożywienie w środowisku architektów. Wyposażono wówczas Bydgoszcz w wiele okazałych gmachów municypalnych, oświatowych i sakralnych oraz nowe dzielnice mieszkaniowe, w części wykonane w koncepcji urbanistycznej miasta-ogrodu (wschodnia część Śródmieścia). Bydgoszcz stała się nowoczesnym miastem europejskim, porównywanym do Berlina („kleine Berlin”), wyposażonym w nowe udogodnienia techniczne: wodociągi, kanalizację, energię elektryczną, telefon, tramwaj[18]. Większość nowych gmachów publicznych wykonano w obowiązującym wtedy pruskim stylu narodowym, za sprawą architektów berlińskich. Do rodzimych architektów, którzy pozostawili najbogatszą spuściznę należeli m.in. Józef Święcicki, Fritz Weidner, Rudolf Kern, Karl Bergner, Erich Lindenburger, Carl Meyer, Alfred Schleusener i inni. Budynki wznoszono w różnych stylach architektonicznych obecnych w Niemczech II połowy XIX i początku XX w.: neoklasycznym (1830-1875), neorenesansu (1875-1890), neogotyku, neobaroku (lata 90. XIX w.), historyzm malowniczego (1895-1905), secesji (1900-1910), Landhaus (1905-1915), modernizmu (1910-1915)[19]. | |||||||||||||||||||
3010. | Historia przemocy | Film opowiada historię przeciętnego Amerykanina, Toma Stalla, wiodącego spokojne życie wraz z żoną i dwójką dzieci w niewielkim miasteczku Millbrook w stanie Indiana. Cicha egzystencja kończy się z chwilą, kiedy Tom w obronie własnej zabija dwóch przestępców. Jego twarz pojawia się we wszystkich mediach, zaczynają się nim interesować dziennikarze, a wraz z nimi do miasta przybywa tajemniczy mężczyzna Carl Fogarty, utrzymujący, iż Stall nie jest tym, za kogo się podaje. | |||||||||||||||||||
3011. | Historia skautingu | Można zaryzykować stwierdzenie, że przepędzenie Burów spod tego miasteczka było sprawą honoru brytyjskiego. W takiej sytuacji Wielka Brytania potrzebowała bohaterów, którzy uratowaliby jej nadszarpnięty prestiż, stąd tak entuzjastyczne przyjęcie Baden-Powella oraz jego żołnierzy. | |||||||||||||||||||
3012. | Historia z domku na prerii | Charles i Caroline Ingalls mieszkają wraz z czterema córkami na farmie na Terytorium Dakoty, w pobliżu miasteczka De Smet. Charles postanawia przenieść rodzinę na zimę do miasta, co okazuje się słuszną decyzją, gdyż okazuje się być ona wyjątkowo długa i ciężka. W międzyczasie, uwagę drugiej z córek; Laury, przykuwa młody Almanzo Wilder. | |||||||||||||||||||
3013. | Historia Łańcuta | Stanisław Stadnicki, zwany „Diabłem Łańcuckim”, uważany do dziś za jednego z największych awanturników w dziejach Rzeczypospolitej, był początkowo wielce zasłużonym dla korony rotmistrzem. Brał udział w wyprawie Stefana Batorego na Gdańsk i Carstwo Rosyjskie. Urażony, że jego wyczyny nie zostały docenione wyjechał na Węgry, gdzie w wojsku cesarza Rudolfa II walczył przeciw Turkom. Później popierał starania arcyksięcia Maksymiliana o koronę polską i przez jakiś czas przebywał na Śląsku. Stamtąd przyjechał do Małopolski i wsławił się wieloma napaściami na dwory i miasteczka oraz ich grabieżami. | |||||||||||||||||||
3014. | Historia Żelechowa | W 1669 roku miasto zostało nabyte przez Jana Linkhauza, chorążego orwuckiego, on też rozpoczął budowę kościoła parafialnego. Poprzedni, drewniany kościół spłoną w pożarze miast 2 maja 1692 roku. Spłonęło prawie całe miasto, a także dokumenty miejskie i akty fundacji i erekcji parafii[20]. Kolejnym nieszczęściem był wybuch III wojny północnej[21]. Aby pomóc miastu się odbudować, w 1703 roku August II potwierdził stare przywileje i nadał 6 jarmarków. W 1761 roku August III ustanowił kolejne dwa. Kolejnym właścicielem Żelechowa w 1707 roku został Stanisław Rzewuski, a później jego syn Wacław, który rozpoczął budowę kościoła filialnego. Druga połowa XVII wieku była okresem rezydowania w Żelechowie Lubomirskich[22], to oni rozpoczęli budowę istniejącego do dziś pałacu. W 1770 roku tutejszym rabinem został Lewi Izaak z Berdyczowa, czyniąc z Żelechowa do czasu jego opuszczenia w 1780 roku, centrum chasydyzmu[23][24]. W 1788 roku dziedzic Żelechowa Franciszek Placyd Roman zezwolił na zorganizowanie cechu szewców[25]. W 1790 roku kolejnym właścicielem majątku został chorąży poznański Ignacy Wyssogota Zakrzewski herbu Wyssogota – pierwszy prezydent Warszawy. Ten zwolnił szewców od wszelkich opłat wobec dworu, co przyczyniło się do osiedlenia się w Żelechowie wielu przedstawicieli tego zawodu[25]. W latach 1792-1795 dokonano regulacji miasta[22] wytyczono wtedy Rynek, rozpoczęto budowę ratusza i dokończono budowę pałacu[26][21]. W czasie insurekcji kościuszkowskiej w czasie przemarszu przez miasto Julian Ursyn Niemcewicz napisał: zatrzymaliśmy się dla wytchnienia w Żelechowie, miasteczku całkiem przez Moskali zrujnowanym[21]. | |||||||||||||||||||
3015. | Historia Żydów w Polsce |
Stanisław Mateusz Rzewuski w 1724 roku[27]
| |||||||||||||||||||
3016. | Historia Żydów w Suwałkach | Pierwsza gmina żydowska powstała w tym mieście w 1821, wtedy też wybudowano Wielką Synagogę. W roku 1827 było tu 1209 Żydów, co stanowiło 32% ludności miasteczka. Prawie w całości przejęli oni handel miejscowy pomiędzy terenami guberni suwalskiej a Prusami Wschodnimi. W 1861 gmina otworzyła szkołę Talmud-Tora. Miejscowa społeczność żydowska poparła aktywnie powstanie styczniowe. | |||||||||||||||||||
3017. | Historia Żydów w Szwecji | W 1718 roku pozwolono na osadnictwo ludności żydowskiej na terenie Szwecji bez konieczności konwersji na luteranizm. W kolejnych latach Żydzi otrzymali szereg przywilejów, mogli się jednak osiedlać jedynie w małych miasteczkach bądź na obszarach wiejskich. W 1782 roku wydano edykt zezwalający Żydom na osadnictwo – pod pewnymi warunkami – na całym terytorium królestwa oraz pełną swobodę w praktykowaniu religii. | |||||||||||||||||||
3018. | Historia Żydów w Szydłowcu | W tym okresie była to ludność średniozamożna i biedna, pracująca głównie w usługach i zakładach garbarskich. Na ogół byli to ludzie przywiązani do gminy wyznaniowej i swojej kultury, jednak dość duże, jak na małomiasteczkowe realia, powodzenie wśród Żydów miały środowiska niereligijne. | |||||||||||||||||||
3019. | Historia Żydów w Tuliszkowie | W dwudziestoleciu międzywojennym sytuacja lokalnej społeczności żydowskiej pogorszyła się w związku z kryzysem gospodarczym i nasileniem antysemityzmu. Wielu wtedy opuściło miasteczko, emigrując głównie do większych miast. | |||||||||||||||||||
3020. | Historynka | Beverley (Bev) (w polskiej wersji: Ed) i Feliks King mieszkali w Toronto, ale przenoszą się do małego miasteczka Carlisle, na starą farmę Kingów. Tam poznają kuzynów: Dana, Felicity (w polskiej wersji: Fela), Cecylię (w polskiej wersji: Celinka) Kingów, Sarę Stanley (Historynkę) i nowych znajomych: Piotrka Craiga i Sarę Ray. Razem przeżywają wiele przygód, przeplatanych przez niezwykłe opowieści Historynki. | |||||||||||||||||||
3021. | Histria | Histria (Istros, Istropolis) – miasto greckie nad Morzem Czarnym przy limanach, blisko delty Dunaju, założone jako kolonia Miletu, którego pozostałości znajdują się niedaleko obecnego rumuńskiego miasteczka Istria. | |||||||||||||||||||
3022. | Hiszam ibn Abd al-Malik | W Azji Środkowej po śmierci jej zdobywcy Kutajby ibn Muslima w roku 715 Arabowie znajdowali się w defensywie, z trudem opierając się naporowi tureckich Türgeszów. W Mawarannahrze Turcy połączyli swoje siły z sogdyjskimi powstańcami i "do roku 728 jedynymi miejscami w dolinie rzeki Zarafszan, które pozostały w rękach muzułmańskich, były wielkie warowne miasto w Samarkandzie i mniejsze ufortyfikowane miasteczka Dabusijja i Kamardża [...] De facto utracono nawet Bucharę"[28]. W roku 731 nowy namiestnik Chorasanu, Dżunajd ibn Abd ar-Rahman al-Murri, poniósł dotkliwą klęskę walcząc z Türgeszami w tzw. Bitwie przełęczy i Arabowie z trudem utrzymali Samarkandę. Ich sytuacja jeszcze się pogorszyła, kiedy w roku 734 część arabskich wojowników pod wodzą niejakiego Harisa ibn Surajdża zbuntowała się przeciwko władzy namiestników. "Lata rewolty Harisa (734 - 736) oznaczają największy kryzys w dziejach arabskiego podboju Transoksani. Wydaje się, że utracono wszystkie terytoria za rzeką [tj. Amu-darią] z wyjątkiem Kesz. Odnosi się wrażenie, że sogdiański król Gurak był nawet w stanie odzyskać kontrolę nad swą dawną stolicą w Samarkandzie"[29]. Hiszam powierzył nadzór nad prowincjami wschodnimi Chalidowi ibn Abd Allahowi al-Kasriemu, który w tej trudnej sytuacji oddał namiestnictwo Chorasanu swojemu bratu Asadowi. Asad starał się przekonać do muzułmanów miejscowych irańskich książąt, w czym dzięki swoim zdolnościami dyplomatycznym odniósł spore sukcesy. Tradycja przypisuje mu nawrócenie na islam zarówno Barmaka, protoplasty rodu Barmakidów, jak i Samanchody, przodka Samanidów. Kiedy w grudniu roku 737 Türgeszowie najechali Tocharystan Asad pokonał ich w bitwie pod Charistanem stojąc na czele armii złożonej z połączonych sił arabskich i kontyngentów lokalnych władców. Była to jedynie większa potyczka, jednak w rok po niej kagan Türgeszów, Sulu, został zamordowany przez swojego podwładnego, Kursula, i państwo Türgeszów rozpadło się. Asad zmarł w roku 738, jednak jego następca, Nasr ibn Sajjar, kontynuował jego politykę, i uwolnionym od naporu Turków Arabom udało się zabezpieczyć swoje panowanie w Azji Środkowej. | |||||||||||||||||||
3023. | Hiszpania | W skład Hiszpanii wchodzą także Baleary na Morzu Śródziemnym, Wyspy Kanaryjskie na Oceanie Atlantyckim oraz tzw. terytoria suwerenne (hiszp.: plazas de soberanía), w skład których wchodzą dwie hiszpańskie posiadłości w Afryce Północnej (enklawy), Ceuta i Melilla, oraz liczne niezamieszkane wyspy po śródziemnomorskiej stronie Cieśniny Gibraltarskiej, takie jak enklawy będące częściami prowincji Kadyks i Malaga: Chafaryny, Alborán czy Perejil. Do Hiszpanii, a dokładniej do Katalonii, należy także otoczone przez terytorium francuskie miasteczko Llívia. | |||||||||||||||||||
3024. | Hiszpańska wojna domowa | Walki na przedpolach Madrytu, zwane niekiedy bitwą o Madryt (październik 1936 – marzec 1937), nie przyniosły rozstrzygnięcia i przybrały postać wojny pozycyjnej. Wówczas nacjonaliści postanowili dokonać przełamania frontu na innym kierunku. Najpierw zaatakowali na południe od Madrytu w rejonie rzeki Jarama, a następnie na północny wschód, w rejonie Guadalajary. Ofensywy nacjonalistów, zwane niekiedy, bitwą nad Jaramą i bitwą pod Guadalajarą, przeprowadzone w lutym i w marcu 1937, zostały jednak zatrzymane przez republikanów. Chcąc przełamać patową sytuację na froncie, dowództwo republikańskie postanowiło wówczas wykonać tzw. pierwsze przeciwuderzenie strategiczne w kierunku miasteczka Brunete, na zachód od Madrytu. Operacja ta, zwana bitwą pod Brunete (lipiec 1937), mimo początkowych sukcesów zakończyła się zatrzymaniem ofensywy i strategiczną klęską republikanów. Po bitwie pod Brunete front w rejonie Madrytu ustalił się i pozostał niezmieniony aż do końca wojny. | |||||||||||||||||||
3025. | Hiszpański Sojusz Demokratyczny | 6 czerwca 1944 roku po rozpoczęciu operacji wyzwalania Europy Zachodniej przez aliantów, jednostki Maquis przystąpiły do zmasowanego uderzenia na Niemców. Hiszpańskie jednostki miały swój znaczny udział w tej operacji. Południowa część kraju (oprócz portów, które miały bardzo silne niemieckie garnizony) została wyzwolona głównie wysiłkiem jednostek partyzanckich. Anarchistyczny batalion "Libertad", dowodzony przez Ramona Vila Capdevila (pseudonim "Caraquemada”) wyzwolił samodzielnie miasteczko Cahors oraz brał udział w atakach na Royan i Cap Grave, ostatnie bastiony niemieckiego oporu we Francji[30]. Kilkadziesiąt francuskich miast (w tym Tuluza, Marsylia i Nimes) zostało wyzwolonych przy znacznym udziale hiszpańskich jednostek. | |||||||||||||||||||
3026. | Hiszpański podbój Peru | W 1528 roku Francisco Pizarro wyruszył z Panamy do Hiszpanii. Został przyjęty na audiencji u młodego cesarza Karola V, któremu złożył w darze nieco zdobytego złota, lamy i tropikalne ptaki[31]. Karol V nie dał Pizarrowi konkretnej odpowiedzi w sprawie podboju. Polecił swojemu sekretarzowi skierować sprawę do Rady Indii, ciała które w imieniu korony zarządzało niedawno odkrytym Nowym Światem. Pizarro rozpoczął żmudne, kilkumiesięczne starania, aby przedstawić swoje plany podboju Radzie Indii. Codziennie stawał w kolejce, aby w końcu przedstawić swoje zamiary hrabiemu Osorno. Jedyną rekomendacją jaką posiadał Pizarro były listy urzędnika Korony z portu w Panamie, Gaspara de Espinosy. Zaświadczył on o nieposzlakowanej opinii Pizarra i jego wieloletniej służbie w kolonizacji terytoriów Panamy i Nikaragui. Przez kilka miesięcy uzgadniano wszystkie szczegóły wyprawy, w tym zyski Korony i wynagrodzenie ochotników. Ostatecznie hrabia Osorno dał się namówić do podjęcia ryzyka. Został przyjęty przez cesarzową Izabelę oraz z Radę Królewską, która uznała rekomendacje dla Pizarra. Po czym, jak przystało na dowódcę, przyjęto konkwistadora do Zakonu Rycerskiego Świętego Jakuba (Santiago)[31]. Dekret znany jako Capitulación de Conquista, cesarzowa podpisała w lipcu 1529 roku. Na mocy dekretu nowo odkryte ziemie nazwane będą Nowa Kastylią a Pizarro zostanie tam gubernatorem i głównodowodzącym wojsk. Następnie Francisco Pizarro opuścił Toledo i udał się do rodzinnej miejscowości Trujillo w celu zwerbowania pierwszego oddziału na swoją wyprawę. Liczył sobie wtedy już 53 lata i dla mieszkańców miasteczka był starym człowiekiem. Udało mu się zwerbować 17 ludzi. Wśród garstki ochotników był 15-letni krewniak Pedro Pizarro, jego równolatek Alonso de Mesa, 26-letni Hernando Pizarro wraz z kolejnymi braćmi: 19-letnim Juanem i 17-letnim Gonzalo. Jednym z ochotników był również 24-letni Diego de Trujillo, który po 40 latach, na polecenie króla spisał wspomnienia z podboju[31]. Z innych rejonów Estremadury zgłosiło się zaledwie 19 ochotników. W ciągu trzech miesięcy Pizarro kupił i wyekwipował trzy statki, "Santiago", "Trinidad", "San Antonio", oraz zebrał 120 ochotników, wśród których był skład sześciu nakazanych dominikanów (min. Vincente de Vaverde) oraz skarbnik korony Alonso de Riquelme. Pizarro nie uzbierał wymaganej w kontrakcie liczby ochotników. Bojąc się, że władze nie pozwolą mu wypłynąć, popłynął sam, zostawiając brata Hernanda oraz kapitana Candię, aby załatwili sprawę z władzami. Wyruszył w styczniu 1530 roku. | |||||||||||||||||||
3027. | Hita | 22 marca 2005 roku miasteczka Amagase i Oyama oraz wsie Kamitsue, Maetsue i Nakatsue, wszystkie z powiatu Hita, zostały włączone do miasta Hita. | |||||||||||||||||||
3028. | Hobbit (rasa) | Hobbici prawdopodobnie byli spokrewnieni z ludźmi. Ich dokładne pochodzenie nie jest znane, ale na początku Trzeciej Ery zamieszkiwali w pobliżu górnego biegu Anduiny[32]. W czasach Hobbita i Władcy Pierścieni większość hobbitów mieszkało w Shire lub w okolicach miasteczka Bree. Hobbici zwani byli również niziołkami (w sindarinie perian w liczbie pojedynczej, periannath jako określenie całego ludu) ze względu na mały wzrost. | |||||||||||||||||||
3029. | Hobo | Hobo – wędrowny pracownik, często bezdomny, nie posiadający żadnego majątku. Termin wywodzi się z wschodnich terenów Stanów Zjednoczonych, z ostatniej dekady XIX wieku. W przeciwieństwie do innych bezdomnych (w tradycji amerykańskiej określanych jako trumps czy bums), hobo podróżował od miasteczka do miasteczka w poszukiwaniu jednodniowej pracy w zamian za nocleg i kolację. Często na taki styl życia decydowali się dobrowolnie, gdy nic nie trzymało ich w miejscu. | |||||||||||||||||||
3030. | Hobscheid | Hobscheid − gmina i miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Capellen. Stolicą administracyjną gminy jest Eischen. Gmina graniczy z Belgią. | |||||||||||||||||||
3031. | Hochkirch (Niemcy) | Miejscowość została wymieniona po raz pierwszy w źródłach historycznych w 1222 r. jako Bukewiz. Współczesna niemiecka nazwa związana jest z kościołem, który powstał w najwyżej położonym miejscu. Serbołużycka nazwa miasteczka wywodzi się natomiast od drzewa buk. | |||||||||||||||||||
3032. | Hod ha-Szaron | Przez dziesięciolecia była to niewielka osada rolnicza położona pomiędzy sadami drzew cytrusowych i uprawami rolniczymi w żyznym terenie równiny Szaron. Jednak współczesne Hod ha-Szaron to nowoczesne miasto z licznymi osiedlami mieszkaniowymi i strefami przemysłowymi, pomiędzy którymi znajdują się parki i sady owocowe. Jest to największe wiejskie miasteczko w Izraelu. Przyciąga ono liczne młode rodziny szukające miejsca zamieszkania pośrodku zieleni, w pobliżu miejsc pracy w aglomeracji Gush Dan. | |||||||||||||||||||
3033. | Hoduciszki | Hoduciszki (lit. Adutiškis) – miasteczko na Litwie, w okręgu wileńskim, w rejonie święciańskim, położone ok. 29 km na wschód od Święcian, przy granicy z Białorusią. Siedziba gminy Hoduciszki. | |||||||||||||||||||
3034. | Hoech'ang | miasteczko | |||||||||||||||||||
3035. | Hoeyang | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 7 miejscowości (kor. myŏn) oraz 149 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Hoeyang, Sangbuk, Habuk, Sin'an (13 wsi), Rangok (18 wsi) i Anp'ung (3 wsie – wszystkie już wcześniej wchodziły w skład powiatu Hoeyang). Powiat Hoeyang składał się wówczas z jednego miasteczka (Hoeyang-ŭp) oraz 28 wsi. W marcu 1987 roku powiat skurczył się – siedem należących do niego wsi przesunięto w granice powiatu Ch'angdo. | |||||||||||||||||||
3036. | Hokuto (Honsiu) | oraz kilkoma miasteczkami i wsiami. | |||||||||||||||||||
3037. | Holcomb (Kansas) | Zgodnie ze spisem statystycznym z 2000 roku, miasteczko zamieszkuje 2026 mieszkańców w 592 gospodarstwach domowych, gdzie 515 rodzin mieszka bezpośrednie w granicach miasta. Gęstość zaludnienia wynosi 668,6 os./km². W Holcomb jest 608 budynków mieszkalnych, przy średnim ich zagęszczeniu 200,6/km². | |||||||||||||||||||
3038. | Hollarsowie | Rysownik komiksów John Hollar (John Krasinski) mieszka w Nowym Jorku. Pewnego dnia mężczyzna dowiaduje się o chorobie swojej matki Sally (Margo Martindale) i jest zmuszony powrócić do swojego rodzinnego miasteczka. Po przyjeździe musi spotkać się z członkami swojej rodziny, dawnymi znajomymi z czasów liceum oraz byłą dziewczyną Gwen (Mary Elizabeth Winstead). Jego obecna partnerka Rebecca (Anna Kendrick) jest właśnie w ciąży. John postanawia zmierzyć się z demonami przeszłości i nareszcie dorosnąć. | |||||||||||||||||||
3039. | Hollersbach im Pinzgau | Hollersbach im Pinzgau – gmina w Austrii, w kraju związkowym Salzburg, w powiecie Zell am See. Liczy 1140 mieszkańców (1 stycznia 2015)[33]. W gminie mieści się ośrodek narciarski Panoramabahn Kitzbüheler Alpen GmbH. Przez miasteczko przejeżdża kolej Pinzgauer Lokalbahn. | |||||||||||||||||||
3040. | Hollywood Tonight | 10 marca na oficjalnej stronie Michaela Jacksona pojawiło się wideo do singla. Klip przedstawia losy młodej kobiety, która z małego amerykańskiego miasteczka przyjeżdża do Hollywood, gdzie - jak tysiące innych - chce zrealizować marzenia i zostać profesjonalną tancerką. Jej historia jest przykładem niepowodzeń i ciągłych prób w osiągnięciu upragnionego sukcesu. Pod koniec teledysku wykonuje ona wraz z 60 osobami taniec w stylu Michaela. | |||||||||||||||||||
3041. | Hollywood atakuje | Do małego miasteczka w Vermont przybywają filmowcy. Zrealizowanie filmu nie będzie jednak łatwe: nie ma młyna, gwiazdor nie jest w stanie utrzymać w ryzach seksualnego apetytu, aktorka nie chce pokazać przed kamerą piersi, a mieszkańcy miasteczka zaczynają mieć filmowców dość. | |||||||||||||||||||
3042. | Holmfirth | Holmfirth jest miejscem akcji serialu Babie lato, najdłużej emitowanego sitcomu w historii światowej telewizji, obecnego na antenie BBC One w latach 1973-2010. W miasteczku kręcono niemal wszystkie sceny plenerowe do serialu, w pobliżu pochowany również został - na swoje wyraźne życzenie - jeden z jego głównych aktorów, Bill Owen. Obecnie w Holmfirth istnieje możliwość zakupu licznych pamiątek związanych z serialem oraz odbycia zorganizowanych wycieczek po miejscach, które były w nim pokazywane. | |||||||||||||||||||
3043. | Holocaust na Ukrainie | . Masakry dokonywane przez SS i policję odbywały się w ścisłej współpracy z Wehrmachtem[uwaga 1]. Żydów Berdyczowa eksterminowano całkowicie już 12 września, Winnicy 19 września, a Dniepropetrowska 13 października 1941[34]. Na zachodzie jednym z wyjątków było Równe, wybrane na stolicę Komisariatu Rzeszy Ukraina. 6 listopada 1941 z rozkazu komisarza Ericha Kocha w lesie Sosenki zabito 17 tys. rówieńskich Żydów, pozostałych 10 tys. zamknięto w getcie[35]. We wrześniu i październiku zamordowano 5,5 tys. Żydów z Ostroga, centrum kultury żydowskiej na Wołyniu[36]. | |||||||||||||||||||
3044. | Holocaust w Estonii | Po „rozwiązaniu kwestii żydowskiej” w Estonii oddziały estońskiej policji brały udział w likwidacji Żydów zwożonych do Estonii z różnych państw Europy, przede wszystkim z Czech. Na przykład 5 września 1942 do miasteczka Raasiku przybył transport z tysiącem Żydów z Theresienstadt. W kolejnym transporcie znajdowali się Żydzi z Niemiec[37]. | |||||||||||||||||||
3045. | Holon | Z powodu rozwoju Tel Awiwu i obszaru metropolitalnego Gusz Dan, nie istnieją wyraźne granice pomiędzy Holonem a położonym na północy Tel Awiwem. Holon jest położony w odległości 54 km na północny zachód od Jerozolimy i 91 km na południe od Hajfy[38]. Graniczy od północy z Tel Awiwem, miasteczkiem Azor i wioską edukacyjną Mikwe Jisra’el, od zachodu z Bat Jam, od południa z Riszon le-Cijjon, od zachodu z moszawem Miszmar ha-Sziwa[39]. | |||||||||||||||||||
3046. | Holszany | Holszany, dawne miasteczko, były gniazdem rodowym Holszańskich. W Holszanach urodziła się królowa Zofia Holszańska. | |||||||||||||||||||
3047. | Holy Cross Cemetery (Colma) | Cmentarz powstał w 1887 roku i jest dzisiaj najstarszym i największym cmentarzem w hrabstwie San Mateo. Znajduje się przy 1500 Mission Road w miasteczku Colma, na przedmieściach San Francisco. Jest miejscem spoczynku wielu wybitnych amerykańskich pisarzy, artystów, sportowców oraz ludzi mieszkających w San Francisco oraz jego okolicach. Na cmentarzu spoczywają min. amerykański sportowiec Joe DiMaggio - drugi mąż Marilyn Monroe oraz dziedziczka fortuny kawowej Folgers zamordowana przez sektę Charlesa Mansona Abigail Folger. | |||||||||||||||||||
3048. | Homel | Po I rozbiorze Polski w 1772 r. Homel został przyłączony do Rosji jako miasto powiatowe guberni białoruskiej. Caryca Katarzyna II podarowała te dobra rosyjskiemu feldmarszałkowi Piotrowi Rumiancewowi, który w latach 1777–1796 wzniósł pałac. Od 1802 Homel administracyjnie przynależał do guberni mohylewskiej. W latach 1818-1822 wybudowano katolicki kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W 1835 r. dobra homelskie przeszły w ręce Iwana Paskiewicza, w rękach tej rodziny były do 1917 r. W latach 1842-1922 przy pałacu stał przewieziony z Warszawy pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, zwrócony później Polsce. W XIX wieku Homel rozwinął się z prowincjonalnego miasteczka do drugiego największego miasta guberni. Według danych z carskiego spisu powszechnego z 1897 Homel zamieszkiwało tylko o kilka tysięcy mniej mieszkańców niż stolicę guberni Mohylew. Od 1897 do 1913 populacja miasta się potroiła. Homel był wówczas znaczącym ośrodkiem przemysłowym i liczył 104 500 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3049. | Homo georgicus | Homo georgicus – gatunek człowieka sklasyfikowany w 2002 roku. Po raz pierwszy jego szczątki odnalazł gruziński archeolog David Lordkipanidze w 1991 roku. Następnie w 1999 r. znaleziono dobrze zachowane czaszki a w 2001 r. część szkieletu. Wszystkie znaleziska miały miejsce w Dmanisi, średniowiecznym gruzińskim miasteczku. Wiek szczątków oszacowano na około 1,8 miliona lat[40]. Na ich podstawie ustalono, że przeciętny Homo georgicus miał około 150 cm wzrostu i puszkę mózgoczaszki pojemności około 600–680 cm³ i umieszczono gdzieś pomiędzy Homo habilis a Homo erectus[41]. | |||||||||||||||||||
3050. | Hondo (film) | Tytułowy bohater, Hondo Lane, ma dostarczyć raport o zwołaniu rady wojennej przez Vittoria, wielkiego wodza Apaczów, generałowi Crookowi. Po drodze zmuszony jest uciekać przed Indianami, tracąc przy tym konia. Film rozpoczyna się przybyciem jego i towarzyszącego mu psa, Sama, na zaniedbane ranczo Angie Lowe i jej syna Johnny’ego. Podczas jednodniowego pobytu, stara się przekonać Angie o nadchodzącej wojnie z Indianami. Ta jest jednak przekonana o pokoju, gwarantowanym przez traktat pokojowy z Medicine Lodge z 1867 roku. W końcu Hondo wyjeżdża do miasteczka, w którym stacjonuje kawaleria. U Angie natomiast pojawiają się Apacze. Chłopiec staje w obronie matki, co podoba się Vittoriowi. Zawiera z chłopcem więzy krwi, dzięki czemu nie będą musieli obawiać się ataku z ich strony. | |||||||||||||||||||
3051. | Hook (Dawno, dawno temu) | Natychmiast po złamaniu klątwy, Hook odnalazł Corę i wraz z nią usiłował szukać portalu do Storybrooke by zemścić się na mrocznym. Zmienny w sojuszach − pomógł Emmie Swan ukraść magiczny kompas służący do powrotu od olbrzyma Antona a za drugim, wyrwał serce Aurorze by wrócić do łask Cory − zostali pokonani przez Mary Margaret Blanchard z Emmą. Oboje osiągnęli jednak swój cel i poprzez zrewitalizowaną magiczna fasolkę, opuścili Zaczarowany Las. Na miejscu doktor Archie Hopper został porwany przez Corę i poddany torturom, przez co wyjawił im sekrety mieszkańców miasteczka. Postrzelił Belle na granicy miasta, przez co stała się przeklętą wersją siebie i straciła pamięć z Zaczarowanego Lasu. Pirat chwilę potem został potrącony przez samochód Owena Flynn/Greg Mendell. Po wyzdrowieniu, został oszukany przez Corę, która wyeliminowała go z szukania sztyletu, ale sam wyśledził Golda w Nowym Jorku i tam dźgnął zatrutym hakiem. Zamknięty przez Emmę i Neala Cassidy, został stamtąd porwany przez Tamarę. Pokazała mu, że nie osiągnął swego celu i zaoferowała współpracę. Hook zmienił strony gdy Greg i Tamara zdobyli oraz aktywowali diament autodestrukcji, który zniszczyłby Storybrooke i zabił wszystkich mieszkańców. Emma z Reginą Mills wyłączyły przedmiot, ale ich syn Henry Mills został porwany. Zaoferował zdobytą magiczną fasolkę i swój statek po czym zawarł zawieszenie broni z Goldem. Wraz z nim, Emmą, Mary Margaret, Davidem Nolan i Reginą udali się za porywaczami do Nibylandii. | |||||||||||||||||||
3052. | Hooper Bay | Hooper Bay zlokalizowane jest 32 km na południe od Cape Romanzof, gdzie mieści się baza wojskowa Cape Romanzof Air Force Station, i jednocześnie 40 km na południe od miasteczka Scammon Bay (położonego nieopodal ujścia rzeki Jukon). | |||||||||||||||||||
3053. | Horka I | Horka I – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Kutná Hora, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 398 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
3054. | Horneburg | Horneburg (dolnoniem. Hornborg) - miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Stade, siedziba gminy zbiorowej Horneburg. | |||||||||||||||||||
3055. | Horodec | Horodec (biał. Гарадзе́ц) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w rejonie kobryńskim obwodu brzeskiego. | |||||||||||||||||||
3056. | Horodeczna | Horodeczna (biał. Гарадзечна; ros. Городечно, hist. również Horodeczno) – agromiasteczko[43] na Białorusi, w rejonie nowogródzkim obwodu grodzieńskiego, około 4 km na północny wschód od Nowogródka. Do 2008 roku siedziba sielsowietu. | |||||||||||||||||||
3057. | Horodek | * Horodek - miasteczko w obwodzie mińskim | |||||||||||||||||||
3058. | Horodno | Horodno, daw. Horodna (biał. Гарадна́я) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, na Polesiu, nad jeziorem Horodno, w obwodzie brzeskim, w rejonie stolińskim, blisko granicy z Ukrainą. | |||||||||||||||||||
3059. | Horodźki | Około 1885 roku wieś Horodźki liczyła 77 dusz rewizyjnych[44], w 1996 roku w agromiasteczku mieszkały 654 osoby, a w 2009 – 556 osób[45]. | |||||||||||||||||||
3060. | Horreum | Horreum (łac. l.mn. horrea) to typ publicznego magazynu używanego w starożytnym Rzymie. Chociaż ten łaciński termin jest często używany w odniesieniu do spichlerzy (granaria), to rzymskie horrea były używane do przechowywania wielu innych typów towarów. Olbrzymi zespół Horrea Galbae w Rzymie, służył nie tylko do magazynowania zboża, ale również oliwy, wina, różnych produktów spożywczych, odzieży, a nawet marmuru[46]. Pod koniec okresu cesarstwa w samym Rzymie było 300 horreów służących zaspokojeniu potrzeb mieszkańców miasta[47]. Największe z nich były ogromne, nawet przy uwzględnieniu współczesnych standardów. Horrea Galbae miały 140 pomieszczeń tylko na poziomie gruntu o łącznej powierzchni ok. 21 tys. m²[48]. Ilość przestrzeni magazynowej w publicznych horreach można ocenić na podstawie słów cesarza Septymiusza Sewera. Kiedy umierał w 211 roku, stwierdził, że pozostawia miejskie horrea zaopatrzone w ilość żywności wystarczającą na utrzymanie milionowej populacji miasta przez 7 lat[49]. Mniejsze, ale podobne horrea były standardem każdego rzymskiego miasta, miasteczka czy twierdzy na terenie całego imperium. Dobrze zachowane przykłady wojskowych horreów zostały odkryte na Wale Hadriana w Anglii, a szczególnie w fortach Housesteads, Corbridge i South Shields[50]. | |||||||||||||||||||
3061. | Horronin | Od wieków nad małym miasteczkiem Spooksville ciąży straszna klątwa. Za sprawą magicznego zaklęcia mieszkańcy są nękani przez nadprzyrodzone zjawiska. Pewnego dnia do osady przybywa nowy chłopak, Adam Freeman (Keean Johnson), który wraz z przyjaciółmi – Sally Wilcox (Katie Douglas) i Watchem Waverlym (Nick Purcha) odkrywają sposób na odczarowanie zaklęcia. | |||||||||||||||||||
3062. | Horror w Dunwich | Nancy jest potrzebna Wilburowi dla obrzędu, który ma otworzyć drzwi do naszego świata Wielkim Przedwiecznym. Dziadek próbuje powstrzymać Wilbura, ale podczas kłótni z wnukiem spada ze schodów i ginie. Wilbur przeprowadza dziewczynę na górę w okolicy, gdzie przygotowuje ją do obrzędu. Tymczasem brat Wilbura, który znalazł się na wolności, morduje kilku mieszkańców miasteczka. | |||||||||||||||||||
3063. | Horušice | Horušice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Kutná Hora, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 188 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
3064. | Horyszkówka | Dawniej miasteczko. W czasach Rzeczypospolitej leżała w województwie bracławskim. Odpadła od Polski w wyniku II rozbioru. | |||||||||||||||||||
3065. | Horyńgród | Horyńgród (ukr. Гориньград Перший, Horyńgród Pierwszy) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie na terenie rejonu rówieńskiego w obwodzie rówieńskim. Wieś liczy 477 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3066. | Hoscheid | Hoscheid − gmina i małe miasteczko w północno-wschodnim Luksemburgu, w dystrykcie Diekirch, w kantonie Diekirch. | |||||||||||||||||||
3067. | Hosingen | Hosingen − gmina i małe miasteczko w północnym Luksemburgu, w dystrykcie Diekirch, w kantonie Clervaux. | |||||||||||||||||||
3068. | Hostomel | * Hostoml, miasteczko, powiat kijowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 161. | |||||||||||||||||||
3069. | Hostomice (powiat Cieplice) | Hostomice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Cieplice, w kraju usteckim. | |||||||||||||||||||
3070. | Hosza’aja | Wieś Hosza’aja jest położona na wysokości od 180 do 258 metrów n.p.m. w północno-zachodnim skraju masywu górskiego Hare Nacerat, który zamyka od południa Dolinę Bejt Netofa w Dolnej Galilei, na północy Izraela. Osada leży na dwóch sąsiednich wzgórzach Har Hosza’aja i Har Kajil. Na południowy wschód od wioski wznosi się wzgórze Har Jad’aja (292 m n.p.n.). Tereny na wschód od wioski porasta duży kompleks leśny Ja’ar Cippori. W jej otoczeniu znajduje się miasto Nazaret, miasteczka Kefar Kanna, Maszhad, Ar-Rajna, Bir al-Maksur i Kefar Maneda, moszaw Cippori, kibuce ha-Solelim i Channaton, wioska komunalna Allon ha-Galil, oraz arabska wioska Rummat al-Hajb. Na północny wschód od wioski baza wojskowa Szimszon oraz jest strefa przemysłowa Cippori. | |||||||||||||||||||
3071. | Hot Fuzz – Ostre psy | Wkrótce po przybyciu Angela do miasteczka, następuje tu seria zabójstw, wszystkie popełnione przez tajemniczą postać w czarnym kapturze. Stopniowo Angel przekonuje się, że nie jest to seria wypadków, jak prezentował to szef miejscowego komisariatu, a planowych morderstw. Podejrzewa o nie miejscowego szefa sklepu sieci Somerfield, Simona Skinnera. Jednak konfrontacja kończy się dla Angela porażką. Jednocześnie jest on zniechęcany do dalszych działań, gdyż Sanford obawia się, że może stracić tytuł „Wsi roku”. Dochodzi nawet do próby zabójstwa policjanta. Gdy to nie pomaga, jego szef załatwia mu w centrali odwołanie z funkcji. Po licznych perypetiach dociera do niego prawda, że w zmowie są wszyscy mieszkańcy miasta, łącznie z szefem policji, księdzem i podejrzewanym już wcześniej kierownikiem sklepu. | |||||||||||||||||||
3072. | Hot Rod (film) | Rod (Andy Samberg) uchodzi za nieudacznika. Chce zebrać fundusze na operację ojczyma, realizując brawurowy popis kaskaderski. Jeśli nie wykona karkołomnej akrobacji, skompromituje się przed całym miasteczkiem, a przede wszystkim przed Denise (Isla Fisher), w której się skrycie kocha. | |||||||||||||||||||
3073. | Hot dog | Kraig i inni historycy kulinariów spoglądają raczej w stronę gazet wydawanych w miasteczkach akademickich, dokładniej w stronę Yale Record z 5 października 1894 roku. W niej znajdował się taki oto wierszyk: | |||||||||||||||||||
3074. | Hotel Dante | 1840 rok, małe amerykańskie miasteczko Dante's Cove, znajdujące się bliżej nieokreślonej wyspie na Karaibach. Grace Neville (Tracy Scoggins), czarownica Księżyca, ma zamiar poślubić lokalnego młodego bogacza Ambrosiusa Vallina (William Gregory Lee). Przypadek sprawia, że pewnego dnia wraca do domu i zastaje swojego ukochanego w intymnej sytuacji z lokajem. Wściekła, przy pomocy czarów zabija kochanka Ambrosiusa, a jego samego zamienia w starca i zamyka w lochu. Tylko pocałunek młodego mężczyzny może zdjąć klątwę z Ambrosiusa. | |||||||||||||||||||
3075. | Hotel umarlaków | Szóstka przyjaciół – Kate (Bianca Lawson), jej chłopak David (Erik Palladino), Sara (Ever Carradine), Christian (Jeremy Sisto), Melody (Gina Philips) i Johnny (Oz Perkins) – wybiera się na ślub i wesele siostry jednego z nich. Podczas podróży, ciemną nocą, gubią drogę i trafiają do zapomnianego, sennego miasteczka w Teksasie o nazwie Lovelock. Grupa zatrzymuje się ostatecznie w jedynym w okolicach motelu, cieszącym się złą sławą, prowadzonym przez ekscentrycznego pana Wise'a (David Carradine). O ile noc mija w miarę spokojnie, tak nazajutrz z przerażeniem odkrywają, że właściciel i motelowy kucharz nie żyją. Miejscowy szeryf wszczyna śledztwo. Młodych przybyszów uważa za w najwyższym stopniu podejrzanych i zabrania im opuszczać miasto. | |||||||||||||||||||
3076. | Hotele w Bydgoszczy | stylizowany na miasteczko z Dzikiego Zachodu, dysponuje m.in.: restauracją, siłownią, zapleczem konferencyjnym, salą bankietową na 80 osób, Vip Room-em, dwiema salami restauracyjnymi, pokojem do telekonferencji oraz parkingiem na 65 miejsc | |||||||||||||||||||
3077. | Howald | Howald (luks. Houwald) – miasteczko w południowym Luksemburgu, w gminie Hesperange. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 4 060 osób. | |||||||||||||||||||
3078. | Howard Hawks | Najważniejszymi późnymi filmami Hawksa były westerny Rzeka Czerwona (1948) i Rio Bravo (1959) oraz musical Mężczyźni wolą blondynki (1953). W obu westernach główną rolę zagrał John Wayne – w pierwszym hodowcę bydła przepędzającego olbrzymie stado na nowe tereny, a w drugim – szeryfa zmagającego się z bandytami w niewielkim miasteczku. Filmy – zwłaszcza Rio Bravo – uchodzą za szczytowe osiągnięcie gatunku. Z kolei kreacja w obrazie Mężczyźni wolą blondynki okazała się przełomową rolą dla Marilyn Monroe i przyniosła jej status gwiazdy. | |||||||||||||||||||
3079. | Howiezna | Howiezna, Wiśniowiec (biał. Вішнявец, Wiszniawiec; ros. Вишневец, Wiszniewiec) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie stołpeckim. | |||||||||||||||||||
3080. | Hoyershausen | Hoyershausen – dzielnica miasteczka Duingen w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Hildesheim, w gminie zbiorowej Leinebergland. Do 31 października 2016 jako samodzielna gmina wchodziła w skład gminy zbiorowej Duingen. | |||||||||||||||||||
3081. | Hoyerswerda | W miasteczku w październiku 1912 r. założono organizację Serbołużyczan, Domowina i wybrano jej zarząd[51]. W 1918 r. miasto było widownią demonstracji Serbołużyczan protestujących przeciwko polityce wynaradawiania Łużyczan prowadzonej w pruskiej i saskiej części Łużyc[52]. W 1921 r. na konferencji delagatów Domowiny w Wojrowicach potępiono politykę germanizacji Łużyczan prowadzoną przez Niemcy[53]. | |||||||||||||||||||
3082. | Hoyvík | Znaczna większość mieszkańców tego miasteczka, to Farerowie, czyli rdzenni mieszkańcy Wysp Owczych. Społeczeństwo tej osady jest bardzo młode, co jest spowodowane stale funkcjonującym na archipelagu tradycyjnym modelem rodziny i dobrym systemem opieki socjalnej, oferowanym przez lokalne władze. Na 3321 osób zamieszkujących w osadzie, aż 1327 miało w roku 2008 mniej niż dwadzieścia lat, co stanowiło około 39,9% całej populacji[54]. Stosunkowo wielu było także przedstawicieli grupy wiekowej, między czterdziestym a pięćdziesiątym rokiem życia – 600 osób (18%)[54]. Wskaźnik feminizacji wyniósł 96,1 kobiet na 100 mężczyzn[54]. Ludność osady nie zmniejszyła się w połowie lat 90. XX wieku, kiedy Wyspy Owcze przeżyły kryzys gospodarczy i wielu mieszkańców emigrowało z archipelagu. | |||||||||||||||||||
3083. | Hołdów | Hołdów (biał. Голдава; ros. Голдава; hist. również Ołdów) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie lidzkim obwodu grodzieńskiego, około 25 km na południowy zachód od Lidy. | |||||||||||||||||||
3084. | Hołowczyn | Hołowczyn (biał. Галоўчын) – miasteczko na Białorusi, w obwodzie mohylewskim w rejonie białynickim. Miasteczko znalazło się na trasie przemarszu i postoju wojsk w czasie bitwy pod Szepielewiczami w okresie wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667. | |||||||||||||||||||
3085. | Hołynka (rejon grodzieński) | We wsi znajduje się działający kościół rzymskokatolicki pw. Podwyższenia Krzyża, a także kaplica. W przeszłości istniała także cerkiew greckokatolicka[55]. | |||||||||||||||||||
3086. | Hołynka (rejon klecki) | Hołynka (biał. Галынка; ros. Голынка) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie kleckim obwodu mińskiego, nad rzeką Naczą, około 20 km na południe od Klecka. | |||||||||||||||||||
3087. | Hoża (ujednoznacznienie) | * Hoża – dawne miasteczko, obecnie wieś na Białorusi, przed II wojną światową stolica gminy Hoża | |||||||||||||||||||
3088. | Hoża | ||||||||||||||||||||
3089. | Hrabia Olaf | * Rzucenie lwom na pożarcie (Krwiożerczy karnawał) - dzieci postanawiają przebrać się i zatrudnić w Gabinecie Osobliwości. Olaf wywiózł je do Karnawału Kaligariego, gdzie spotyka się z medium Madame Lulu. Proponuje on nową atrakcję dla wesołego miasteczka - każdego dnia jeden z pracowników Gabinetu Osobliwości zostanie rzucony na pożarcie wygłodniałym lwom. Na pierwszy ogień mają pójść Baudelaire'owie. W skutek ich działań, do dołu ze zwierzętami trafia Madame Lulu oraz inny pomocnik Olafa, łysy z długim nosem. Olaf podpala Karnawał. Proponuje dzieciom (wciąż w przebraniu), aby wyruszyły z nim do Gór Grozy. Miała tam znajdować się główna kwatera WZS. Chcąc uniknąć zdemaskowania, zgadzają się. Olaf wsadza Klausa i Wioletkę do barakowozu, który przypina do swojego auta, a Słoneczko bierze do środka pojazdu. W trakcie jazdy, odcina połączenie barakowozu z automobilem. Klaus i Wioletka spadają w przepaść przy drodze. | |||||||||||||||||||
3090. | Hrabstwo Bibb (Alabama) | == Miasta i miasteczka == | |||||||||||||||||||
3091. | Hrabstwo Blount (Alabama) | == Miasta i miasteczka == | |||||||||||||||||||
3092. | Hrabstwo Bourke | Nieutwardzona droga łącząca miasteczka Bourke i Wilcannia | |||||||||||||||||||
3093. | Hrabstwo Champaign (Illinois) | Z drugiej strony płynie inna rzeka Embarras, która osusza południowo-centralną część Champaign – aglomerację Urbana, wypływając z południowo-wschodniego Champaign i płynąc przez tereny doświadczalne w południowej części miasteczka uniwersyteckiego Uniwersytetu Illinois. Embarras należy do systemu rzeki Wabash i Ohio. Północno-wschodni kraniec miasta Champaign, centralna część uniwersyteckiego miasteczka i północna części Urbana, jest osuszana przez potok Boneyard, który płynie do Saline Ditch, dopływu rzeki Vermilion i Wabash. | |||||||||||||||||||
3094. | Hrabstwo Chilton | == Miasta i miasteczka == | |||||||||||||||||||
3095. | Hrabstwo Choctaw (Alabama) | == Miasta i miasteczka == | |||||||||||||||||||
3096. | Hrabstwo Cleburne (Alabama) | == Miasta i miasteczka == | |||||||||||||||||||
3097. | Hrabstwo Coffee (Alabama) | == Miasta i miasteczka == | |||||||||||||||||||
3098. | Hrabstwo DuPage | * Uniwersytet DePaul wraz miasteczkiem uniwersyteckim w Naperville; | |||||||||||||||||||
3099. | Hrabstwo Dundas | Hrabstwo Dundas (Shire of Dundas) - jednostka samorządu lokalnego w południowej części stanu Australia Zachodnia. Zajmuje powierzchnię 93 179 km2, ale jest zamieszkiwane przez zaledwie 1068 osób (2006)[56]. Ośrodkiem administracyjnym hrabstwa jest miasteczko Norseman. Inne większe skupiska ludzkie to Balladonia, Caiguna, Cocklebiddy, Madura, Mundrabilla i Eucla. | |||||||||||||||||||
3100. | Hrabstwo East Pilbara | Większość powierzchni hrabstwa zajmują tereny pustynne, co sprawia, że mimo swych ogromnych rozmiarów jest zamieszkiwane przez zaledwie 6,5 tysiąca osób (2006)[57]. Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko Newman. | |||||||||||||||||||
3101. | Hrabstwo Greene (Georgia) | Hrabstwo Greene (ang. Greene County) – hrabstwo leżące w stanie Georgia, w USA. Jego populacja w 2010 roku wynosiła 15 994 mieszkańców[58]. Siedziba władz hrabstwa mieści się w miasteczku Greensboro. | |||||||||||||||||||
3102. | Hrabstwo Gwinnett | Hrabstwo Gwinnett, to hrabstwo leżące w stanie Georgia, w USA. Hrabstwo zostało nazwane na cześć Buttona Gwinnetta jego populacja wynosi 805 321 mieszkańców. Siedziba hrabstwa mieści się w miasteczku Lawrenceville. | |||||||||||||||||||
3103. | Hrabstwo Habersham | Hrabstwo Habersham – hrabstwo leżące w stanie Georgia, w USA. Jego populacja wynosi 35 902 mieszkańców, a siedzibą hrabstwa jest miasteczko Clarkesville. | |||||||||||||||||||
3104. | Hrabstwo Halls Creek | Hrabstwo Halls Creek (Shire of Halls Creek) – jednostka samorządu terytorialnego w stanie Australia Zachodnia. Liczy 143 030 km² powierzchni, ale zaledwie 3 136 mieszkańców (2006)[59]. Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko Halls Creek. | |||||||||||||||||||
3105. | Hrabstwo Hancock (Georgia) | Hrabstwo Hancock, to hrabstwo położone w stanie Georgia w USA. Zostało nazwane dla upamiętnienia Johna Hancocka. Jego populacja wynosi 9 429[60] mieszkańców, a siedziba hrabstwa mieści się w miasteczku Sparta. | |||||||||||||||||||
3106. | Hrabstwo Haralson | Hrabstwo Haralson – hrabstwo położone w amerykańskim stanie Georgia. Jego populacja w 2010 roku wynosiła 28 780 mieszkańców[61]. Siedzibą władz hrabstwa jest miasteczko Buchanan. Hrabstwo utworzono 26 stycznia 1856 roku[62] z hrabstw Carroll i Polk, a nazwa pochodzi od nazwiska Hugh Anderson Haralsona, farmera i prawnika z miasta LaGrange, w latach 1805–1854 kongresmena Stanów Zjednoczonych. | |||||||||||||||||||
3107. | Hrabstwo Jackson (Illinois) | Według spisu hrabstwo zajmuje powierzchnię 1 561 km2, z czego 1 523 km2 stanowią lądy, a 37 km2 (2,39%) wody. Największym miastem jest Carbondale, siedziba miasteczka uniwersyteckiego Southern Illinois University. | |||||||||||||||||||
3108. | Hrabstwo Kent (Maryland) | Hrabstwo Kent (ang. Kent County) to hrabstwo w stanie Maryland w Stanach Zjednoczonych. Hrabstwo zajmuje powierzchnię całkowitą 1 073 km².[63] Kent jest najmniejszym hrabstwem w Maryland pod względem liczby ludności. Według szacunków US Census Bureau w roku 2006 liczyło 19 983 mieszkańców.[64] Siedzibą hrabstwa jest miasteczko Chestertown. | |||||||||||||||||||
3109. | Hrabstwo Lake (Illinois) | ||||||||||||||||||||
3110. | Hrabstwo Livingston (Illinois) | Indianie Kickapoos i Pottawatomies podzielili teren. Pottawatomies zajęli rejony w pobliżu rzeki Fox a Kickapoos założyli osadę w centralnej części potoku Salt, gdzie obecnie znajduje się miasteczko LeRoy. Pottawatomies często odwiedzali rzeczkę Rook's, gdzie polowali oraz obozowali w okolicach rzeki Vermillion, w okręgu Newtown. Granice terytorialne plemion były jednakże szanowane. | |||||||||||||||||||
3111. | Hrabstwo Manjimup | opis zdjęcia = Położone na terenie hrabstwa miasteczko Pemberton | |||||||||||||||||||
3112. | Hrabstwo Meekatharra | Hrabstwo Meekatharra - obszar samorządu terytorialnego w centralnej części stanu Australia Zachodnia. Zajmuje powierzchnię 100 789 km2, ale jest zamieszkiwane przez zaledwie 1137 osób (2006)[65]. Ośrodkiem administracyjnym hrabstwa jest miasteczko Meekatharra, leżące w jego południowej części. Na terenie hrabstwa znajduje się też kilka niewielkich miast opuszczonych, zbudowanych w trakcie gorączki złota i opustoszałych po zakończeniu wydobycia. Górnictwo złota do dzisiaj pozostaje główną gałęzią gospodarki hrabstwa. | |||||||||||||||||||
3113. | Hrabstwo Murchison | Na terenie hrabstwa nie ma miejscowości o zwartej zabudowie, skupiskami ludzkimi są tylko rozrzucone po całym jego obszarze wielkopowierzchniowe gospodarstwa rolne, zajmujące się głównie hodowlą owiec. Wyjątkiem jest Murchison Settlement, zbudowane specjalnie jako siedziba władz hrabstwa i miejsce spotkań mieszkańców z różnych jego części. Na stałe nie mieszka tam jednak nikt poza personelem zlokalizowanych tam instytucji[66]. Najbliższym miasteczkiem jest Mullewa, położona ok. 200 km od stolicy hrabstwa, lecz znajdująca się już w granicach sąsiedniego hrabstwa Mullewa. | |||||||||||||||||||
3114. | Hrabstwo Ngaanyatjarraku | Hrabstwo Ngaanyatjarraku (ang. Shire of Ngaanyatjarraku) – obszar samorządu lokalnego we wschodniej części stanu Australia Zachodnia, przy granicy z Australią Południową i Terytorium Północnym. Liczy 1437 mieszkańców (2011)[67] i 160 733 km2 powierzchni. Ponad 84% ludności hrabstwa stanowią Aborygeni[67]. Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko Warburton. | |||||||||||||||||||
3115. | Hrabstwo Pueblo | Hrabstwo Pueblo (ang. Pueblo County) – hrabstwo w stanie Kolorado w Stanach Zjednoczonych. Obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 2397,795 mil2 (6210,28905 km2). Według danych z 2010 r. hrabstwo miało 159 063 mieszkańców[68]. Hrabstwo powstało w 1 listopada 1861 roku, a jego nazwa pochodzi z języka hiszpańskiego, którą można przetłumaczyć jako miasteczko lub wieś. | |||||||||||||||||||
3116. | Hrabstwo Ravensthorpe | Hrabstwo Ravensthorpe (Shire of Ravensthorpe) - obszar samorządu lokalnego w południowej części stanu Australia Zachodnia. Liczy 13 551 km2 powierzchni, ale jest przy tym zamieszkiwane przez zaledwie 1950 osób[69]. Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko Ravensthorpe, od którego hrabstwo czerpie swoją nazwę. | |||||||||||||||||||
3117. | Hrabstwo San Juan (Waszyngton) | Dostęp do Friday Harbor na drugiej pod względem wielkości wyspie San Juan i do największej wyspy Orcas (gdzie istnieje zachowany pierwotny las w obrębie parku stanowego) zapewniają samochodowe promy morskie, także dostępne dla pieszych, rowerzystów i kajakarzy z kajakami. Promy należą do stanowego przedsiębiorstwa Washington State Ferries i kursują na trasie: Anacortes (ląd stały w stanie Waszyngton), wyspa Lopez, wyspa Shaw, wyspa Orcas, wyspa San Juan i wyspa Vancouver (miasteczko Sidney) | |||||||||||||||||||
3118. | Hrabstwo Surf Coast | Hrabstwo Surf Coast (Surf Coast Shire) – obszar samorządu lokalnego (ang. local government area) w australijskim stanie Wiktoria. Zajmuje powierzchnię 1560 km2 i liczy 21 771 mieszkańców (2006)[70]. Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko Torquay. Poza nim do hrabstwa należą miejscowości Aireys Inlet, Anglesea, Lorne, Moriac i Winchelsea. Hrabstwo powstało w wyniku stanowej reformy samorządowej z 1994 roku. | |||||||||||||||||||
3119. | Hrabstwo Upper Gascoyne | Większość obszaru hrabstwa stanowią wielkopowierzchniowe pastwiska służące hodowli owiec, a także nieużytki. Główną atrakcją turystyczną jest Mount Augustus, największy skalny monolit na świecie, wokół którego utworzono park narodowy o takiej samej nazwie. Największym skupiskiem ludzkim jest miasteczko Gascoyne Junction, liczące 46 mieszkańców i będące ośrodkiem administracyjnym hrabstwa. | |||||||||||||||||||
3120. | Hrabstwo Wabasha | Hrabstwo Wabasha leży w południowo-wschodnim krańcu stanu Minnesota. Zostało założone w roku 1849 i jest zamieszkiwane przez ok. 21,5 tys. osób. Stolicą hrabstwa jest miasteczko Wabasha. | |||||||||||||||||||
3121. | Hrabstwo Worth (Georgia) | Hrabstwo Worth, to hrabstwo położone w stanie Georgia, w USA. Jego populacja wynosi 21 679 mieszkańców. Siedzibą hrabstwa jest miasteczko Sylvester. | |||||||||||||||||||
3122. | Hradec Králové | miasteczko Pražské Předměstí (Praskie Przedmieście) miastem | |||||||||||||||||||
3123. | Hranicze | Hranicze (biał. Гранічы, ros. Граничи) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeczańskim, w sielsowiecie Radoszkowice. | |||||||||||||||||||
3124. | Hrdlořezy (powiat Mladá Boleslav) | Hrdlořezy – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 752 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
3125. | Hresk | Hresk (biał. Грэск) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi w obwodzie mińskim, w rejonie słuckim. Ośrodek administracyjny sielsowietu hreskiego (Грэскі сельсавет). Liczy ok. 2000 mieszkańców (2006) i 793 gospodarstw domowych. | |||||||||||||||||||
3126. | Hrozawa | opis zdjęcia = Centrum miasteczka. Budynki byłych żydowskich sklepów i magazynów z 2. połowy XIX wieku, wykorzystywane obecnie w tym samym celu | |||||||||||||||||||
3127. | Hrycewicze (obwód miński) | Hrycewice (biał. Грыцэвічы; ros. Грицевичи) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie kleckim obwodu mińskiego, nad rzeką Łanią, około 11 km na południowy wschód od Klecka. Siedziba sielsowietu. | |||||||||||||||||||
3128. | Hrycewicze | * Hrycewicze – agromiasteczko w obwodzie mińskim | |||||||||||||||||||
3129. | Hrádek (powiat Klatovy) | Hrádek – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 335 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
3130. | Hrádek | * Hrádek – miasteczko i gmina w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim | |||||||||||||||||||
3131. | Huastekowie | Huastekowie przed podbojem hiszpańskim tworzyli szereg małych, wojujących ze sobą państewek, zorganizowanych wokół miast (bichou) z kamiennymi budowlami, będących centrami ceremonialnym i administracyjnymi. Miasta te podzielone były na dzielnice, zwane quachmal. Każde takie państewko rządzone było przez władcę, noszącego tytuł tzalleinic. Władcom towarzyszyli zwykle uzdrawiacze (zitom), wieszczowie (huytom lub zobnax), kupcy (nuhulinc) i rzemieślnicy (zacum). Niektórzy krewni władcy nie przebywali na dworze, ale rezydowali w mniejszych miasteczkach, zwanych quamchalab. Osoby takie mogły nosić tytuł ahjatic ("rządzący miasteczkiem"). Tylko tzalleinic mógł posiadać i dziedziczyć ziemię po swoim ojcu. Część ziemi mógł darowywać bliskim krewnym, wydzierżawiać lub przekazywać w użytkowanie wolnym chłopom. Prywatne ziemie władcy były uprawiane przez niewolników[71]. Żyjący w celibacie kapłani zaliczani byli do arystokracji i otrzymywali daninę od poddanych[72]. Jednym z zadań kapłanów była kontrola upływu czasu według 365-dniowego kalendarza słonecznego (tamub) i 260-dniowego kalendarza rytualnego (tzobnalaqui)[73]. | |||||||||||||||||||
3132. | Huddersfield (film) | Akcja filmu rozgrywa się w małym serbskim miasteczku. Raša jest trzydziestolatkiem który mieszka z ojcem alkoholikiem i utrzymuje się z lekcji literatury i występów w miejscowym radiu. Ivan, obiecujący młody judoka w wyniku problemów ze zdrowiem psychicznym angażuje się w działania okultystyczne. Mila jest młodą, atrakcyjną i bardzo energiczną kobietą. Dule to typowy yuppie, działający w biznesie. Monotonię ich życia przerywa pojawienie się Igora, który od początku lat 90. mieszkał w brytyjskim Huddersfield i przyjeżdża po raz pierwszy do kraju. Przed Igorem wszyscy próbują opowiedzieć historię ostatniej dekady i odpowiedzieć na pytanie - jak to wszystko można było przetrwać? | |||||||||||||||||||
3133. | Huelva | * Na płn.-wsch. od Huelvy miasteczko Niebla, które w przeszłości było stolicą jednego z państewek taifa. Głównymi atrakcjami Niebli są mury obronne o długości 3 km z 46 wieżami oraz kościół z X/XI w., który w XIII w. został zamieniony na meczet, a później wrócił do chrześcijan. | |||||||||||||||||||
3134. | Hugo (program telewizyjny) | * Bzyczek – owad, mechanik w wesołym miasteczku. Brakuje mu pewności siebie. Pomagał Ratowi znaleźć nowe części do wiatraka napędzającego wesołe miasteczko w grze „Hugo: Zaklęta kolejka”. | |||||||||||||||||||
3135. | Hugo Black | Hugo Lafayette Black był najmłodszym z ośmiorga dzieci Williama Lafayette Black i Marty Toland Black. Hugo urodził się 26 lutego 1886 roku w małym domku na farmie w Harlan, stan Alabama, biednym oraz odizolowanym miasteczku u podnóża Appalachów. | |||||||||||||||||||
3136. | Huineng | W 2004 roku miasteczko, z którego pochodził, zmieniło nazwę na Liuzu (Szósty Patriarcha)[74][75]. | |||||||||||||||||||
3137. | Hulewicze | Hulewicze (ukr. Гулівка, Guliwka) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie na terenie rejonu kowelskiego w obwodzie wołyńskim. Wieś liczy 237 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3138. | Hulk podwójne starcie | Wolverine wyrusza w podróż do Kanady aby pokonać zieloną bestię, która według doniesień niszczy tamtejsze miasteczka. Jednak gdy odnajduje wściekłego Hulka, odkrywa iż tak naprawdę nie jest to jego sprawka, za wszystko tak naprawdę odpowiedzialna jest tajemnicza organizacja Weapon X, która chce wykorzystać go jako broń. Logan postawia uratować Hulka z rąk przeciwnika i zniszczyć organizację. | |||||||||||||||||||
3139. | Hultaje | Akcja serialu rozgrywa się w Australii w latach 60. XIX wieku w miasteczku Hopetoun i przedstawia przygody gangu żyjącego z rabunku, do którego należy czterech mężczyzn - Jack Keenan (Daniel MacPherson), Dan Sinclair (Michael Dorman), Conrad Fischer (Alexander England) i Kapitan Gunpowder (David Field). | |||||||||||||||||||
3140. | Humberstone | W mieście do dziś zachowały się kościół, rynek i teatr, a także rozłożone na dużym obszarze szkielety domów i warsztatów. W 2005 roku organizacja UNESCO wpisała pozostałości Humberstone wraz z sąsiednim – również opuszczonym – miasteczkiem Santa Laura na listę światowego dziedzictwa kultury. | |||||||||||||||||||
3141. | Huntsville (Alabama) | Do 1940 roku Huntsville było małym miasteczkiem. Ogromny wzrost nastąpił w latach II wojny światowej, gdy nieopodal miasta ulokowano Arsenał Redstone w którym produkowano amunicję. W 1950 roku arsenał został przekształcony w centrum badań i rozwoju rakiet. Sprowadzono tam Wernera von Brauna wraz z jego zespołem. | |||||||||||||||||||
3142. | Huragan Katrina | Przemieszczający się nad miastem huragan doprowadził do poważnego uszkodzenia miejskiego systemu ochrony przeciwpowodziowej – wały zostały przerwane w 53 miejscach. Ochrona przeciwpowodziowa zawiodła także na obszarach wokół miasta – w miejscowości St. Bernard Parish wały przeciwpowodziowe rozlokowane wokół kanału nawigacyjnego Mississippi River Gulf Outlet (MR-GO) zawiodły w ponad 20 miejscach, a miasteczko zostało całkowicie zalane. Podobny los spotkał wschodni brzeg miejscowości Plaquemines Parish. W Nowym Orleanie zawiodły przede wszystkim główne wały ochronne znajdujące się na miejskich kanałach przeciwpowodziowych – 17th Street Canal, London Avenue Canal oraz Industrial Canal, których uszkodzenie spowodowało zatopienie ponad 80% miasta[76]. | |||||||||||||||||||
3143. | Hurghada | * Sahl Hasheesh – tuż za hotelem Oberoi, w stronę Safadży; w budowie. Będzie to prywatne miasteczko, coś na podobieństwo Al-Dżuny, ale jeszcze bardziej ekskluzywne. | |||||||||||||||||||
3144. | Hustopeče nad Bečvou | Hustopeče nad Bečvou – miasteczko w Czechach w powiecie Przerów leżące w najbardziej na wschód wysuniętej części Kraju ołomunieckiego na prawym brzegu rzeki Beczwy. | |||||||||||||||||||
3145. | Hvalsey | Hvalsey – średniowieczna osada Normanów (wikingów), zasiedlających Grenlandię od przełomu X i XI wieku, położona w południowej części wyspy, w pobliżu dzisiejszego miasteczka Qaqortoq. | |||||||||||||||||||
3146. | Hvammstangi | Hvammstangi pozwolenie na handel otrzymało w 1895 r. Od tamtej pory miasteczko powoli pustoszeje, a mieszkańcy, którzy pozostali utrzymują się z połowu krewetek i mięczaków. | |||||||||||||||||||
3147. | Hvar (miasto) | Hvar jest popularnym kurortem turystycznym. W centrum miasteczka znajduje się niewielki port jachtowy, otoczony zabytkową zabudową, a także żwirowe i skaliste plaże. Na przedmieściach miasta znaleźć można urokliwe zatoczki. Kurort znany jest z dużej ilości restauracji, barów i dyskotek[77]. | |||||||||||||||||||
3148. | Hvolsvöllur | Hvolsvöllur – miasto w południowo-zachodniej Islandii. Liczy 700 mieszkańców. Położone jest nad drogą krajową 1. W Hvotsvöllur rozegrało się większość wydarzeń opisanych w Sadze o Njalu. W miasteczku znajduje się muzeum Sögusetrið. Muzeum to poświęcone jest Sadze o Njalu oraz wikingom. Oprócz muzeum znajdują się tu również: biuro informacji turystycznej, hotel, pizzeria, kemping, restauracja, kościół oraz dwie stacje benzynowe: Esso i Shell. Do Hvotsvöllur można dostać się autobusem z Reykjavíku i Þórsmörku. | |||||||||||||||||||
3149. | Hvítanes | Możliwości dostania się do osady nie jest zbyt wiele. Osada ta posiada niewielką przystań, głównie jednak służy ona lokalnym rybakom. Jest ona położona nad Nólsoyarfjørður. Najbliższym miejscem, gdzie znajduje się regularny port jest Tórshavn, skąd odbywają się promowe rejsy, zarówno międzynarodowe, jak i wewnątrz archipelagu. Także inne typy transportu, poza kołowym, są w miejscowości praktycznie nieobecne. Do osady można się więc dostać jednopasmową drogą nr 50. Poza środkiem prywatnym, można skorzystać także z transportu publicznego. Do miejscowości dojeżdża jedna linia korporacji autobusowej Bussleiðin, używającej czerwonych samochodów, obsługującej połączenia w Tórshavn i jego obrębie. Linią, która dojeżdża do Hvítanes jest linia nr 4, opodal miasteczka swą pętlę mają także autobusy jadące linią nr 3[78]. | |||||||||||||||||||
3150. | Hwadae | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Kilju. Jako samodzielna jednostka administracyjna powiat Hwadae powstał w grudniu 1952 roku. Został utworzony z należącej do powiatu Kilju miejscowości (kor. myŏn) Tonghae oraz z miejscowości Hago, Haga (w całości), Sangga (10 wsi), Sanggo (1 wieś), będących częścią powiatu Myŏngch'ŏn. Składał się wówczas z jednego miasteczka (Hwadae-ŭp) i 22 wsi (kor. ri). | |||||||||||||||||||
3151. | Hwangju | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 13 miejscowości (kor. myŏn) oraz 127 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Hwangju, Chu'nam, Ch'ŏngnyong, Samjŏn, Yŏngp'ung, Kusŏng, Ch'ŏngsu, Hŭkgyo, Ch'ŏnju (11 wsi – wszystkie miejscowości uprzednio w powiecie Hwangju) i Junghwa (1 wieś – z powiatu Junghwa). Powiat Hwangju składał się wówczas z jednego miasteczka (Hwangju-ŭp) i 25 wsi. | |||||||||||||||||||
3152. | Hwardijśke (obwód chmielnicki) | W okresie 1917 - do 1921 wchodziło w skład Ukraińskiej Republiki Ludowej. 17 lutego 1919 r., w okresie rządów Petlury i na fali pogromów antyżydowskich, doszło w Felsztynie do masakry, w której oddziały hajdamaków pozbawiły życia 600 z 1900 żydowskich mieszkańców miasteczka[79]. Od 1921 w granicach ZSRR. Od 1991 w granicach niepodległej Ukrainy. | |||||||||||||||||||
3153. | Hyangsan | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Nyŏngbyŏn. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości T'aepy'ŏng, Puksinhyŏn i Namsong (11 wsi). Pierwotnie składał się z jednego miasteczka (Hyangsan-ŭp) i 26 wsi (kor. ri). | |||||||||||||||||||
3154. | Hyperion (łazik) | Hyperion – pojazd elektryczny będący rodzajem robota-łazika skonstruowany przez zespół Hyperion Team złożony ze studentów z Wydziału Mechanicznego Politechniki Białostockiej, celem uczestnictwa w międzynarodowych zawodach University Rover Challenge (URC) organizowanych przez stowarzyszenie The Mars Society w Stanach Zjednoczonych w pobliżu bazy Marsjańskiej Pustynnej Stacji Badawczej (ang. Mars Desert Research Station) na pustyni obok miasteczka Hanksville w amerykańskim stanie Utah. | |||||||||||||||||||
3155. | Hyūga | Miasto leży we wschodniej części wyspy Kiusiu u ujścia rzeki Omaru, nad Oceanem Spokojnym. Najwyżej położonym miejscem jest góra Yoneno. Hyūga graniczy z miasteczkami Kadokawa, Misato, Tsuno i Kijō. | |||||||||||||||||||
3156. | Hévíz (jezioro) | Woda jeziora wykazuje działanie lecznicze, znane już za czasów rzymskich. W leżącym nad jeziorem miasteczku Hévíz w XIX wieku powstało bardzo znane i popularne uzdrowisko. | |||||||||||||||||||
3157. | Hólmavík | Hólmavík – miasteczko w zachodniej Islandii, leżące nad fiordem Steingrímsfjörður. Według danych z 2005 roku, liczyło 381 mieszkańców. Znani ludzie z Hólmavík to poeta Stefán frá Hvítadal oraz muzyk Gunnar Þórðarson. | |||||||||||||||||||
3158. | Húnafjörður | Húnafjörður – islandzki fiord w północnej Islandii. Jest odgałęzieniem zatoki Húnaflói. Przy wschodnim brzegu tego fiordu znajduje się miasteczko Blönduós. W ujściu rzeki Blanda znajduje się również wysepka Hrútey, która w całości przeznaczona jest jako rezerwat przyrody. | |||||||||||||||||||
3159. | Hłusk | Po II rozbiorze Polski w 1793 roku Hłusk wszedł w skład ujezdu bobrujskiego Imperium Rosyjskiego. Po Powstaniu listopadowym, skasowano klasztor bernardynów. W roku 1897 w miasteczku było 500 domów, 5328 mieszkańców, 2 cerkwie, kościół i 5 synanog. | |||||||||||||||||||
3160. | I Gospod sleze da ni widi | Akcja rozgrywa się w Kestenie, malowniczym miasteczku na południu Bułgarii. Francuski socjolog Francois Denis przybywa do wsi by studiować możliwość konfliktu etnicznego na Bałkanach. Stwierdza, że w miejscu tym, odległym zaledwie 100 km od Kosowa, muzułmanie i chrześcijanie potrafią żyć w pokoju tak, jak to było przez setki lat. Ale gościa z Zachodu znacznie bardziej interesują mieszkańcy: Władimir, który pełni w wiosce wszystkie stanowiska od sołtysa po listonosza, poeta, którego wierszy nikt nigdy nie wydał, a który marzy by choć raz jeszcze obejrzeć „Największą miłość” Rossellniego, i przemytnik gotów zrobić wszystko dla swego psychicznie chorego brata. To fascynujący i absurdalny lecz harmonijny świat, gdzie wszystko może się zdarzyć – gdzie nawet z kranów zamiast wody popłynie wino[80]. | |||||||||||||||||||
3161. | I Korpus Ukraiński | Sztab ulokowano w zamku, oddziały w miasteczku, oraz w obozie obok miasteczka. Na początek wszystkich Rosjan, członków rad żołnierskich oraz Żydów skierowano do XLI Korpusu armii rosyjskiej. Następnie na wakujących stanowiskach obsadzono nowych oficerów i podoficerów. Zorganizowano szkołę oficerska i podoficerską, rozpoczęto szkolenia żołnierzy z musztry, taktyki, strzelectwa, minowania. | |||||||||||||||||||
3162. | I atak UPA na Birczę | I atak UPA na Birczę - atak na miasteczko Bircza, wykonany przez oddziały Ukraińskiej Powstańczej Armii 22 października 1945. Atak spowodowany był bezpośrednio ulokowaniem w Birczy siedziby komisji przesiedleńczej, a pośrednio rozkazem dowódcy UPA w Polsce - płk Myrosława Onyszkewycza Oresta z 9 września 1945 o zwalczaniu akcji wysiedleńczej. Wykonany został przez sotnię „Karmeluka” oraz rajdujący kureń „Pidkarpatja” z Odcinka Taktycznego „Czornyj Lis”, pod dowództwem Pawła Wacyka Pruta. | |||||||||||||||||||
3163. | I'billin | Izraelscy historycy utożsamiają współczesne miasteczko z pochodzącym z I wieku żydowskim miastem Ablajim (hebr. אבליים). Wspomina o nim Talmud i Miszna[81]. W czasach krzyżowców na jego miejscu powstała współczesna arabska wioska, nazywana wówczas Abelin. W drugiej połowie XVIII wieku został tu pochowany beduiński szejk pochodzący z Tyberiady, Dhaher al-Omar. W 1846 roku w wiosce urodziła się Mariam Baouardy, która w 1983 roku została uznana przez Kościół łaciński za błogosławioną. W wyniku I wojny światowej w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod panowanie Brytyjczyków. Przyjęta 29 listopada 1947 roku Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 w sprawie podziału Palestyny przyznawała ten rejon państwu arabskiemu[82]. Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny na początku 1948 roku w okolicy tej stacjonowały siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które paraliżowały żydowską komunikację w całym obszarze Galilei. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej Izraelczycy przeprowadzili Operację Dekel, w trakcie której w dniu 14 lipca 1948 roku zajęli wioskę I’billin. W odróżnieniu od wielu innych arabskich wiosek w Galilei, nie wysiedlono jej mieszkańców, dzięki czemu I’billin zachowała swój pierwotny charakter[83]. W 1960 roku I’billin otrzymała status samorządu lokalnego[84]. | |||||||||||||||||||
3164. | II atak UPA na Birczę | II atak UPA na Birczę - atak na miasteczko Bircza, dokonany przez oddziały Ukraińskiej Powstańczej Armii (sotnie "Burłaki" i "Bartla") 29 listopada 1945. | |||||||||||||||||||
3165. | II pochód zimowy | Grupa besarabska, której zadaniem było odwrócenie uwagi bolszewików od pozostałych grup, przekroczyła granicę w okolicach miasteczka Bendery, jednak już po kilku dniach, osaczona przez bolszewicką kawalerię, zmuszona została do zakończenia akcji. | |||||||||||||||||||
3166. | II wojna domowa w Sudanie | Szacuje się, że aż 200 tys. mieszkańców południowego Sudanu zostało wziętych do niewoli, głównie podczas najazdów wojsk północnych na miasteczka i wsie. Pod pretekstem walki z rebeliantami rząd Sudanu rozmieścił na południu milicje oraz regularne siły zbrojne, które miały za zadanie notoryczne ataki i rajdy na wioski w celu pozyskania niewolników i bydła[85]. | |||||||||||||||||||
3167. | II wojna północna | W zaistniałej sytuacji Czarniecki i Lubomirski nie mieli już po co wracać do Sandomierza i postanowili ruszyć do Wielkopolski, by wspomóc tamtejszą partyzantkę[86]. Z Wielkopolski zamierzali udać się pod Gdańsk, mając nadzieję, że uzyskają tam tak potrzebną zarówno w walce w polu, jak i przy odzyskiwaniu twierdz piechotę. Dnia 9 kwietnia po przybyciu czterech pozostałych pułków koronnych spod Sandomierza (Jana Sapiehy, Michała Zbrożka, Seweryna Kalińskiego i Aleksandra Koniecpolskiego) złożonych łącznie z 17 chorągwi, licząca teraz około 12 tys. jazdy i 2,5 tys.-4 tys. rabarzy (uzbrojonej czeladzi i chłopów)[87] armia koronna ruszyła na Grójec i Mszczonów. Pod Łowiczem 12 kwietnia Polacy natknęli się na pułk szwedzki dowodzony przez Israela Ridderhielma, konwojujący tabor dla garnizonu warszawskiego. Tabor szwedzki został zdobyty, jednak zajęte plądrowaniem wojska polskie pozwoliły Szwedom schronić się w zamku łowickim, którego z braku artylerii i piechoty nie można było zdobywać. Tymczasem 13 kwietnia[88] Karol Gustaw przybył wraz z armią do Warszawy, gdzie oczekiwał na niego korpus posiłkowy dowodzony przez feldmarszałka Karola Gustawa Wrangla i palatyna Sulzbachu Filipa. Po bitwie łowickiej armia koronna 17 kwietnia pojawiła się pod Toruniem, gdzie przepędziła za szańce wysunięty oddział szwedzkiej rajtarii. Nie udało się jednak zdobyć miasta z marszu. Po drodze siły Lubomirskiego i Czarnieckiego zajmowały miasteczka i wsie, likwidując drobne posterunki nieprzyjaciela. | |||||||||||||||||||
3168. | II/444 Kozacki Oddział Konny | Oddział został sformowany w październiku 1942 r. w Stawropolu. Liczył ok. 700 żołnierzy wyposażonych w ok. 20 karabinów maszynowych i działko ppanc. Miał cztery szwadrony. Wszedł w skład 444 Dywizji Ochronnej gen. Adalberta Mikulicza, zwalczającej partyzantkę na tyłach Grupy Armii "A". Wiosną 1943 r. działał nad rzeką Mius. Od 8 do 25 kwietnia tego roku włączono go czasowo do 454 Wschodniego Pułku Konnego jako IV/454 Kozacki Oddział Konny. Następnie brał udział w walkach na północnym Kaukazie. Na pocz. 1944 r. został przeniesiony do okupowanej południowej Francji, gdzie wszedł w skład 5 Ochotniczego Pułku Kadrowego Ochotniczej Dywizji Kadrowej jako 4 Dywizjon Konny (rezerwowy). W listopadzie-grudniu 1944 r. działał w Alzacji, podporządkowany niemieckiej 19 Armii. W miasteczku Pontarlier został otoczony przez wojska francuskie i oddziały partyzanckie, ale za cenę bardzo dużych strat wydostał się z okrążenia. Na pocz. 1945 r. resztki oddziału wycofały się na obszar Austrii, wchodząc w skład 5 Kozackiego Pułku Szkoleniowo-Zapasowego atamana gen. Andrieja G. Szkury. Po rozformowaniu żołnierze zasilili oddziały XV Kozackiego Korpusu Kawalerii SS. | |||||||||||||||||||
3169. | III Liceum Ogólnokształcące im. Jana Pawła II w Elblągu | III Liceum Ogólnokształcące im. Jana Pawła II w Elblągu — państwowe liceum ogólnokształcące w Elblągu, usytuowane przy ul. Saperów 14 F na terenie tzw. miasteczka szkolnego. | |||||||||||||||||||
3170. | III atak UPA na Birczę | III atak UPA na Birczę - atak oddziałów Ukraińskiej Powstańczej Armii na miasteczko Bircza, dokonany w nocy z 6 na 7 stycznia 1946. | |||||||||||||||||||
3171. | ISpeed | iSpeed – szybka stalowa kolejka górska zbudowana w parku rozrywki Mirabilandia we Włoszech. | |||||||||||||||||||
3172. | IX Brygada Piechoty (II RP) | 38 pp bronił miasteczka Plissa nad rzeką Mniutą i poniósł wielkie straty. Ciężkie walki toczył również 39 pp tracąc ok. 45% stanu osobowego. Brygada wycofała się w kierunku na Głębokie. Dalej kontynuowano odwrót na Duniłowicze - Wilejkę - Mołodeczno - Bogdanowo. III/40 pp poniósł wielkie straty nad jez. Gliniak. Po walce wycofywał się działając jako ubezpieczenie boczne dywizji litewsko-białoruskiej. | |||||||||||||||||||
3173. | Iago Aspas | Aspas urodził się w miasteczku Moaña w galicyjskiej prowincji Pontevedra. Do Celty dołączył w wieku 8 lat[89] i w zespole tym przeszedł wszystkie kolejne szczeble piłkarskiego rozwoju. W sezonie 2006/07 został włączony do składu drugiego zespołu (Celta B), który występował wówczas w Segunda División B (trzeci poziom ligowy). | |||||||||||||||||||
3174. | Iagorlîc | Pierwotnie zwano je Orlik, Koniecpol(?). Do II rozbioru Polski wieś znajdowała się na granicy I Rzeczypospolitej z Turcją. Był tu należący do Jana Zamoyskiego niewielki zameczek strażniczy pilnujący granicy, który w 1583 roku zniszczył Samuel Zborowski i Niżowcy. Miejscowość znana była z tego, że odbywały się tu sądy graniczne aż do rozbiorów. W XVII wieku miasteczko było własnością Zamoyskich, po czym Joanna Barbara Zamoyska wniosła je jako wiano rodowi Koniecpolskich. W XVIII wieku własność Lubomirskich, potem Grabowskich i Ludwika Sikarda. W 1841 roku widoczny był tu 10 sążni od brzegu słup murowany z napisem „anno 1703, granica, koniec Polski”. | |||||||||||||||||||
3175. | Ian McKellen | Ian McKellen urodził się w miasteczku Burnley w Anglii jako młodsze dziecko pastora Dennisa McKellena i Margery Lois z domu Sutcliffe. Wychowywał się w duchu chrześcijańskim, lecz jego dzieciństwo nie było szczęśliwe jako, że los chciał, aby przyszedł na świat tuż przed II Wojną Światową. Matkę stracił w wieku lat 12, natomiast ojciec zmarł gdy miał 24 lata. Jego zainteresowanie aktorstwem zaczęło się już w Bolton School, gdzie występował w Bolton Little Theatre. Rodzice i starsza siostra popierali pasję młodego Iana zabierając go na sztuki Szekspira takie jak Makbet, Wieczór Trzech Króli i Sen Nocy Letniej[90]. Studiował w St Catharine’s College na Uniwersytecie Cambridge. | |||||||||||||||||||
3176. | Ian McShane | Urodził się w Blackburn[91] w hrabstwie Lancashire jako syn Ireny (z domu Cowley) i Harry’ego McShane’a, szkockiego piłkarza Manchesteru United i Hamilton Academical F.C.[92]. Dorastał w Urmston, miasteczku na terenie hrabstwa Wielki Manchester, gdzie uczęszczał do Stretford Grammar School. Ukończył Royal Academy of Dramatic Art (RADA)[93]. | |||||||||||||||||||
3177. | Ibanez | Historia marki Ibanez rozpoczęła się w 1954 r., kiedy Harry Rosenbloom otworzył w miasteczku Bryn Mawr w Pensylwanii w Stanach Zjednoczonych sklep muzyczny. Z powodu boomu muzycznego, który miał miejsce po II wojnie światowej nie mógł sprostać dużemu zapotrzebowaniu na instrumenty, w związku z czym otworzył własną firmę zajmującą się produkcją gitar – Elger Guitars. Firma ta wyprodukowała małą ilość gitar do roku 1965 kiedy to Harry Rosenbloom zdecydował się zostać oficjalnym importerem i dystrybutorem firmy Hoshino Gakki na rynku amerykańskim. | |||||||||||||||||||
3178. | Ibar z Begerinu | Ibar na początku mieszkał w Wexfordzie. Był duchownym w klasztorze św. Brygidy w Hrabstwie Kildare. Około 480 roku został mecenasem Begerinu, miejscowości będącej wtedy wyspą (Begerin Island), położonej na północ od Wexfordu, gdzie wybudował pierwszy klasztor. Zajmował się rozbudową tego miejsca co przyniosło pełny sukces. Do miasteczka sprowadziło się ok. trzy tysięcy ludzi[94]. | |||||||||||||||||||
3179. | Ibrány | Ibrány leży w zachodniej części doliny Rétköz, między Cisą i Lónyą. Sąsiaduje z bliźniaczym miasteczkiem Nagyhalász. Przez miasto przebiegają wąskotorowa linia kolejowa (Nyírvidéki Regionális Kisvasút) łącząca Gávavencsello z Dombrád i lokalna droga łącząca Rakamaz z Kisvárda, biegnące wzdłuż lewego brzegu Cisy. | |||||||||||||||||||
3180. | Icchak Rabin | W międzyczasie, od stycznia 1993 prowadzone były tajne negocjacje izraelsko-palestyńskie w Oslo. W ich rezultacie, w dniu 13 września 1993 nastąpiło podpisanie porozumienia z Oslo. Stworzyło ono fundamenty procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie i podstawę prawną do powstania Autonomii Palestyńskiej w Strefie Gazy i mieście Jerycho. W zamian Organizacja Wyzwolenia Palestyny wyrzekła się przemocy i uznała prawo Izraela do istnienia w pokoju i bezpieczeństwie. Deklarację Pokojowych Intencji podpisano w Waszyngtonie. Podpisy złożyli premier Icchak Rabin oraz przewodniczący OWP Jasir Arafat. Następnie, 28 września 1995 podpisano porozumienie z Oslo II, które rozszerzyło Autonomię Palestyńską na większą część Zachodniego Brzegu Jordanu. Utworzono wówczas trzy strefy: (A) duże miasta Samarii i Judei z sąsiednimi wioskami, które znajdowały się pod kontrolą władz palestyńskich (3% terytorium); (B) pozostałe arabskie miasteczka, w których władzę cywilną sprawowali Palestyńczycy, jednak sprawy bezpieczeństwa kontrolował nadal Izrael (23% terytorium); oraz (C) pozostały obszar z osiedlami żydowskimi pozostawał pod pełną kontrolą Izraela (74% terytorium). Icchak Rabin podkreślał, że celem porozumienia jest utworzenie państwa palestyńskiego w granicach zbliżonych do linii sprzed 4 czerwca 1967. Podkreślał przy tym, że zostanie utrzymana jedność miasta Jerozolimy, przy Izraelu pozostaną bloki osiedli żydowskich, a w Dolinie Jordanu będzie utrzymana bezpieczna granica izraelsko-jordańska. | |||||||||||||||||||
3181. | Ich'ŏn (powiat w Korei Północnej) | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 11 miejscowości (kor. myŏn) oraz 90 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ich'ŏn, Hakbong, Sŏ (6 wsi), Sannae (6 wsi) i Ryongp'o (5 wsi – wszystkie powiat Ich'ŏn). Powiat Ich'ŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (Ich'ŏn-ŭp) i 21 wsi (kor. ri). | |||||||||||||||||||
3182. | Ichinomiya | * 1889 r. – miasteczko Ichinomiya zostało utworzone z połączenia wiosek Ichinomiya i Ichishiki[95]. | |||||||||||||||||||
3183. | Icone | Urodził się w miasteczku Leuven w Belgii, gdzie spędził dzieciństwo. Ukończył tamże szkołę podstawową. Studiował inżynierię lądową. Następnie, na uniwersytecie Groep T (ang.: Group T) w Leuven[96] z kolei uczył się inżynierii przemysłowej. | |||||||||||||||||||
3184. | Iditarod Trail Sled Dog Race | Początkowo Iditarod był pomyślany jako test dla najlepszych psów i maszerów. Do dzisiaj ewoluował i obecnie są to w pełni komercyjne zawody o wysokim poziomie trudności. Wyścig Iditarod jest jedną z największych imprez sportowych na Alasce. Każdego roku startuje więcej niż 50 maszerów. Każdy zaprzęg składa się z 12–16 psów, przy czym warunkiem klasyfikacji na mecie jest posiadanie w zaprzęgu minimum 6 psów. Ceremonia startu ma miejsce w Anchorage, po czym właściwy start odbywa się w położonej około 113 km na północ miejscowości Willow (w latach 1973–2002 właściwy start odbywał się w miejscowości Wasilla). Meta znajduje się w miasteczku Nome. Najlepsi maszerzy ze swoimi psami pokonują około 1850 kilometrów w około 9–10 dni. Wyścigi psich zaprzęgów to jedne z niewielu konkurencji sportowych, w których mężczyźni są klasyfikowani wspólnie z kobietami. | |||||||||||||||||||
3185. | Idrija | W miasteczku znajduje się nieczynna zabytkowa kopania rtęci wpisana listę światowego dziedzictwa UNESCO. | |||||||||||||||||||
3186. | Idris I (Idrysydzi) | W 791 roku Idris I został otruty jeszcze przed narodzinami swojego syna Idrisa II. Zabicie władcy miał zlecić abbasydzki kalif Harun ar-Raszid. Idrisa I pochowano w Walili, na terenie dzisiejszego miasteczka Maulaj Idris. | |||||||||||||||||||
3187. | Idąc na południe | Akcja filmu rozgrywa się w teksańskim miasteczku Longhorn w roku 1886. Główny bohater filmu Henry Lloyd Moon jest złodziejem koni. Zostaje schwytany i grozi mu powieszenie na stryczku. Z opresji wybawia go jednak niejaka Tate Moon. | |||||||||||||||||||
3188. | If Day | Komitet przygotował mapę Manitoby, która została podzielona na 45 sekcji, z których każda reprezentowała 1 milion dolarów planowanych do zebrania. Gdy taka kwota wpływała na konto komitetu ze sprzedaży obligacji, sekcja zostawała „odbijana” spod nazistowskiej okupacji[97]. Sama mapa została powieszona na rogu ulic Portage i Main, jednych z głównych arterii miasta[98]. Ogłoszenia o mającej się odbyć kampanii były publikowane w lokalnej prasie już na kilka dni przed jej rozpoczęciem, choć mimo to wielu mieszkańców zostało zaskoczonych przez „inwazję”[97][99][100]. Mieszkańcy sąsiedniego, amerykańskiego stanu Minnesota także zostali ostrzeżeni o mającej się odbyć symulacji. Miało to zapobiec niekontrolowanemu napływowi uciekinierów do schronów, ponieważ dramatyczne w swym wydźwięku „audycje reklamowe” symulacji były odbierane również w tamtych okolicach[97][uwaga 2]. Samoloty wojskowe Royal Canadian Air Force, pomalowane w barwy III Rzeszy, przeleciały nad miastem 18 lutego 1942 r.[101] Swoją własną symulację w tym samym dniu przeprowadziło niewielkie, położone na północny wschód od Winnipeg, kanadyjskie miasteczko Selkirk. W czasie tej akcji dokonano symulowanego bombardowania miasta oraz trwającej godzinę przerwy w dostawach prądu, co stanowiło wstęp do głównej symulacji w ramach If Day[102]. | |||||||||||||||||||
3189. | Iga (miasto) | Miasto powstało 1 listopada 2004 w wyniku połączenia miasta Ueno z miasteczkami: Iga, Ayama, Shimagahara i Aoyama oraz wsią Ōyamada[103]. | |||||||||||||||||||
3190. | Iggy Arbuckle | * Mooseknuckle – małe miasteczko, w którym znajduje się min. sklep Zoop, totem Bambzini oraz informacja turystyczna Kiry. | |||||||||||||||||||
3191. | Igliszkany | Igliszkany (lit. Igliškėliai) – miasteczko na Litwie w okręgu mariampolskim w rejonie Mariampol, położone przy drodze Mariampol-Olita. Do miasteczka przylega wieś o tej samej nazwie. Podlega pod starostwo wiejskie Mariampol. | |||||||||||||||||||
3192. | Ignacy Chodźkiewicz | Uprzywilejowaną pozycję wykorzystał jednak do realizacji własnych celów (intrygował w celu zostania dowódcą jazdy legionowej), oraz do udziału w podejrzanych interesach finansowych. Jako dowódca karnej ekspedycji rabował i palił miasteczka i wsie włoskie, które podejrzewano o egzekucje rannych Francuzów. | |||||||||||||||||||
3193. | Ignacy Domeyko | Podróż do Chile trwała cztery miesiące. Trasa jej wiodła do Londynu, stamtąd przez Azory, Maderę, Wyspy Kanaryjskie, Bahia, Rio de Janeiro do Buenos Aires, dalej zaś w kilka koni przez Mendozę, przełęcz Punta de Vacat i dolinę Aconcagua do Coquimbo. W trakcie podróży Domeyko prowadził obserwacje geologiczne. Dotarł do Coquimbo 3 czerwca 1838. W miasteczku wszyscy czekali na człowieka potrafiącego wytopić srebro z galeny. Domeyko miał być tym, który stworzy podstawy eksploatacji bogactw mineralnych kraju. | |||||||||||||||||||
3194. | Ignacy Leszczyński | W 1825 r. Leszczyńscy nabyli majątek ziemski składający się z dwóch wsi: Belno (województwo mazowieckie) i Pomorzany Strumińskie. W 1845 r. założył na obszarze czterech mórg cukrownię Urszulin. Wówczas działa już założona przez niego olejarnia i gorzelnia. Leszczyński „połączył rolnictwo z przemysłem”, a Belno (województwo mazowieckie) „wyglądało jak porządne, niemieckie miasteczko”. Zarządzanie majątkiem wzbudziło duże zainteresowanie. Belno (województwo mazowieckie) odwiedzały i podziwiały osoby przybyłe z Cesarstwa, Wielkiego Księstwa Poznańskiego i Krakowskiego oraz z zagranicy. Wiele osób kształciło się w jego majątku w zawodzie rolniczym. Nazywany był przez współczesnych polskim Thaerem lub Schwartzem[104]. | |||||||||||||||||||
3195. | Igor Pamić | Pamić urodził się w małym miasteczku o nazwie Žminj na półwyspie Istria. Największym klubem w okolicy była NK Pula, toteż właśnie tam stawiał swoje pierwsze piłkarskie kroki. Po 2 latach gry w Puli, w której w lidze zaczął grać w 1992 roku, zauważyli go włodarze Dinama Zagrzeb i Pamić powędrował do stolicy Chorwacji. Jednak przez 2 sezony Dinamo nie odnosiło sukcesów, za to Pamić pokazywał swoją skuteczność zdobywając w 2 lata 28 bramek ligowych. Jednak o dziwo latem 1995 pozbyto się go i Pamić trafił do NK Osijek. Tam spędził 1 sezon, podczas którego w 25 meczach zdobył 17 bramek. Zauważono go we Francji i zaraz latem 1996 roku Pamić przeszedł do FC Sochaux. We Francji szło mu nieźle i w przeciągu całego sezonu zdobył 10 bramek w 29 meczach, a w czerwcu 1997 po raz kolejny zmienił barwy klubowe, tym razem zasilił szeregi niemieckiej Hansy Rostock. Z Hansą podobnie jak z Sochaux nie miał większych sukcesów, gdyż klub z Rostocku przeważnie zawsze w Bundeslidze bronił się przed spadkiem. Przez 1,5 roku pobytu w tym klubie Pamić zdobył 13 bramek w 37 ligowych meczach. W styczniu 1999 zmienił klub i ligę. Podpisał kontrakt z austriackim Grazerem AK. W zespole z Grazu grał do końca swojej kariery, czyli do lata 2001, a przez 2,5 sezonu rozegrał 66 meczów w austriackiej Bundeslidze i zdobył 23 bramki. | |||||||||||||||||||
3196. | Ihor Wowczanczyn | Ihor Wowczanczyn urodził się i wychował w Zołoczowie w obwodzie charkowskim, w ówczesnej Ukraińskiej SRR (obecnie w państwie Ukraina). Od dzieciństwa przejawiał awanturniczy charakter i zamiłowanie do walki oraz ulicznych bójek.[105] Podobno, gdy był w złym humorze, bito w prowizoryczny dzwon zawieszony na drzewie w centrum miasteczka, aby ostrzec przed nim okoliczną ludność[106]. | |||||||||||||||||||
3197. | Ihor Łucenko | W okresie antyrządowych protestów w ramach Euromajdanu był zastępcą Andrija Parubija, komendanta miasteczka namiotowego[107]. Rankiem 21 stycznia 2014 Ihor Łucenko przywiózł do jednego ze stołecznych szpitali rannego aktywistę Jurija Werbyckiego. Obaj mężczyźni zostali stamtąd porwani przez grupę mężczyzn, którzy według przypuszczeń mogli być funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa Ukrainy[108]. Ihor Łucenko został odnaleziony wieczorem tego samego dnia, w wyniku pobicia doznał m.in. wstrząśnienia mózgu i wybicia zęba[109]. | |||||||||||||||||||
3198. | Ikast | Miejscowość była znana w średniowieczu jako Ykost (1301). W XIX w. rozwinął się tutaj przemysł tekstylny, czyniąc z miasteczka spory ośrodek produkcji tekstylnej. W latach 60. XX w. istniało tutaj około 200 drobnych zakładów tekstylnych[110] powstałych pod koniec XIX i w pierwszej połowie XX w. Wraz z rozwojem przemysłu tekstylnego rozwijało się i samo miasto. W 1871 założono tutaj Kasę Oszczędnościowo-Pożyczkową, a w 1916 powstał bank. W 1878 otwarto hotel Ikast. Miasto otrzymało mleczarnię w 1895, aptekę w 1915, pocztę i elektrownię w 1930, w rok później bibliotekę, a w 1962 automatyczną centralę telefoniczną. W 1960 mieszkało w Ikast 5797 osób, w 1964 liczba ta urosła do 7145[111]. W mieście znajduje się wielofunkcyjny stadion Ikast Stadion. | |||||||||||||||||||
3199. | Ikawa | Ikawa (jap. 井川町 Ikawa-machi) – miasteczko w północnej Japonii, na wyspie Honsiu. Znajduje się w prefekturze Akita w powiecie Minamiakita-gun. | |||||||||||||||||||
3200. | Ikaźń (wieś) | Ikaźń (biał. Іказнь) – wieś, dawne miasteczko, położone na Białorusi w rejonie brasławskim obwodu witebskiego. | |||||||||||||||||||
3201. | Iksal | opis zdjęcia = Panorama miasteczka Iksal | |||||||||||||||||||
3202. | Il Volo (film) | Il Volo (pl. "Lot") – krótkometrażowy film dokumentalny w reżyserii Wima Wendersa, nakręcony w technice 3D. Poświęcony jest włoskiej miejscowości Riace, zamieszkanej w dużej mierze przez uchodźców oraz historii burmistrza Domenico Lucano, który zmienił podupadające miasteczko w przystań dla uchodźców, co doprowadziło do odrodzenia miejscowości. | |||||||||||||||||||
3203. | Ilanijja | Moszaw jest położony na północno-wschodniej krawędzi masywu górskiego Hare Nacerat w Dolnej Galilei. Leży w odległości około 12 kilometrów na południowy zachód od miasta Tyberiada, oraz 40 kilometrów na wschód od Hajfy i wybrzeża Morza Śródziemnego. W jego otoczeniu znajdują się arabskie miasteczka Ein Mahil, Kefar Kanna i Turan, moszaw Sede Ilan, kibuc Bet Keszet, wioska komunalna Giwat Awni, oraz baza wojskowa Chawat Ha-Szomer. | |||||||||||||||||||
3204. | Ilia Ciwciwadze | Ilia Ciwciwadze (gruz. ილია ბენედიქტის ძე წივწივაძე, ros. Илья Венедиктович Цивцивадзе ur. 20 marca 1881 w miasteczku Choni w guberni kutaiskiej, zm. 15 marca 1938 w Kommunarce) – gruziński polityk komunistyczny. | |||||||||||||||||||
3205. | Ilja Iljuszyn-Edelman | Ilja Izrailewicz Iljuszyn-Edelman (ros. Илья Израилевич Илюшин-Эдельман, ur. w październiku 1897 w miasteczku Worońkowo w guberni kijowskiej, zm. 10 lipca 1974 w Moskwie) - funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, generał major. | |||||||||||||||||||
3206. | Ilja Szatrow | Ilja Aleksiejewicz Szatrow (Илья Алексеевич Шатров) (ur. 1 kwietnia 1889, według innych źródeł 1885, w miasteczku Zemlianskie, zm. 2 maja 1952 w Tambowie) – rosyjski kompozytor i dyrygent orkiestr wojskowych, autor słynnego walca Na wzgórzach Mandżurii. | |||||||||||||||||||
3207. | Ilko Struk | Ukończył szkołę ziemską w Czarnobylu, po czym pracował półtora roku jako wiejski nauczyciel. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii rosyjskiej. Służył jako marynarz na okręcie wojennym „Sztandart” Floty Bałtyckiej. W 1916 r. ukończył szkołę junkierską, uzyskując stopień praporszczika. Po rewolucji lutowej 1917 r. sformował w rejonie Czarnobyla ochotniczy oddział „wolnego kozactwa”. Na pocz. 1918 r. przyłączył się do wojsk atamana Symona Petlury, walcząc przeciwko oddziałom bolszewickim w rejonie Czarnobyla i Kijowa. Po ustanowieniu Hetmanatu pod koniec kwietnia tego roku, poparł hetmana Pawło Skoropadskiego. W listopadzie zorganizował na północy Kijowszczyzny 2-tysięczny oddział powstańczy, ponownie stając po stronie atamana S. Petlury. W grudniu został aresztowany przez „petlurowców” pod zarzutem uprawiania rabunku i rozboje na miejscowej ludności. Wkrótce zbiegł z więzienia, po czym w lutym 1919 r. przyłączył się ze swoim oddziałem do wojsk bolszewickich jako 20 Pułk Sowiecki. Skierowano go w rejon Borodzianki. Jednakże już w marcu tego roku zdezerterował, działając odtąd jako niezależny watażka. Wiosną 1919 r. utworzył w rejonie zajętego Czarnobyla własne „państewko”. Przemianował swoje oddziały na 1 Armię Powstańczą, która „zasłynęła” pogromami ludności żydowskiej. Pod koniec maja został zmuszony przez przeważające wojska bolszewickie do odwrotu na Polesie. Kilkakrotnie przeprowadzał rajdy wojskowe w okolice Czarnobyla, zajmując nawet przejściowo miasto. We wrześniu jego oddział dotarł pod zajęty przez wojska Białych gen. Antona I. Denikina Kijów, dokonując pacyfikacji dzielnicy Podole i pogromu ludności żydowskiej. Następnie zawarł „sojusz” z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji, przemianowując swój oddział na 1 Powstańczą Armię Ukraińską. Osiągnął on liczebność ok. 2 tys. ludzi. Działał na odcinku frontu od Desny po Dniepr. W październiku wziął udział w odparciu ataku wojsk bolszewickich na Kijów. Ataman I. Struk został odznaczony Krzyżem Św. Jerzego 2 stopnia i mianowany pułkownikiem. W dalszym ciągu jego podkomendni prowadzili jednak grabieże wśród mieszkańców miasta za milczącym pozwoleniem dowództwa Białych. W grudniu Kijów został ostatecznie zdobyty przez wojska bolszewickie. Oddział atamana I. Struka wycofał się do Jelizawetgradu, odrzucając propozycję miejscowych dowódców „petlurowskich” przyłączenia się do powstańczego ruchu ukraińskiego. W poł. stycznia 1920 r. przybył do Odessy w liczbie ok. 3 tys. ludzi. Komendant miasta zdecydowanie zabronił mu jednak grabieży i pogromów. Po przekazaniu władzy w Odessie wojskom galicyjskim gen. Sokiry-Jachontowa na pocz. lutego tego roku, ataman I. Struk otrzymał zadanie obsadzenia zachodniego sektora obrony miasta. Wobec ewakuacji morskiej wojsk Białych i zawarciu porozumienia przez wojska galicyjskie z bolszewikami wyprowadził swój oddział do okolicznej wsi Bujałyk, przygotowując się do przerwania frontu i marszu na Wozniesiensk. Udało mu się przedostać nad Dniestr, gdzie był atakowany zarówno przez wojska bolszewickie, jak też rumuńskich pograniczników. W tej sytuacji przerwał się do Besarabii, a następnie powrócił na terytorium Rosji. W walkach udało mu się przedostać w rejon Wapniarki i Koziatyna. W maju 1920 r. ataman I. Struk zawarł porozumienie z Polakami, którzy od końca kwietnia nacierali w kierunku Kijowa. Po zajęciu miasta przez Wojsko Polskie otrzymał zadanie obsadzenia linii frontu w rejonie Czarnobyla. Z kolei dowództwo Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej poleciło mu przeprowadzenie mobilizacji miejscowej ludności. Jednocześnie oddział atamana I. Struka miał nie wchodzić do Kijowa. Żołnierze mieli zostać podporządkowani dowództwu 6 Ukraińskiej Brygady Strzeleckiej. Ataman I. Struk odmówił jednak wykonania rozkazu, zaś po zdobyciu Kijowa przez Armię Czerwoną w poł. czerwca wycofał się w kierunku Kowla. Po przejściu granicy z Polską powrócił na sowiecką Ukrainę na czele 180-osobowego oddziału partyzanckiego. Próbował on ponownie zając Czarnobyl, ale został odrzucony. Prowadził więc w okolicach działania partyzanckie przeciwko bolszewikom. Wiosną 1921 r. jego oddział po okresie zimy znowu się zaktywizował. Oprócz napadów na miasteczka i wsie Kijewszczyzny jego celem stały się też parochody i barki rzeczne pływające po Dnieprze. Jesienią 1921 r. próbował wesprzeć na Wołyniu wyprawę płk. Jurko Tiutunnyka. Na przełomie 1921/1922 r. nie przyjął zwierzchnictwa „petlurowskiego” atamana Mordalewycza, który dowodził Północnym Frontem Powstańczym. Próbował z kolei nawiązać kontakty z Ludowego Związku Obrony Ojczyzny i Wolności i braćmi Bułak-Bałachowskimi. Ostatni raz wzmianki o działaniach atamana I. Struka pojawiają się w październiku 1922 r. w związku z pogromem w wołości martynowskiej. W tym czasie jego oddział liczył zaledwie ok. 30-50 ludzi. Dalsze jego losy są nieznane. Prawdopodobnie osiedlił się w Polsce i zmienił nazwisko. Miał dożyć do 73 lat. | |||||||||||||||||||
3208. | Illiers-Combray | W miasteczku znajduje się Dom ciotki Leonii - Muzeum Marcela Prousta. | |||||||||||||||||||
3209. | Illinois (rzeka) | Rzeka Illinois powstaje przez połączenie rzek Kankakee i Des Plaines na obszarze północnego stanu Illinois, ok. 16 km od miasta Joliet. Stamtąd Illinois płynie na zachód, mijając miasteczka Morris i Ottawa, gdzie wpadają do niej dopływy Mazon i Fox (rzeka). W okolicach miasta La Salle wpada do niej dopływ Vermilion, a za Spring Valley, w hrabstwie Bureau, skręca gwałtownie na południe, mijając Peorię, największe miasto w jej biegu. | |||||||||||||||||||
3210. | Illinois | * Oak Park, miasteczko, w którym 25 domów wzniósł Frank Lloyd Wright, | |||||||||||||||||||
3211. | Ilona Dynerman | * 1972: Było niegdyś miasteczko | |||||||||||||||||||
3212. | Ilut | Według danych Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2011 roku w Ilut żyło 7,1 tys. mieszkańców, wszyscy Arabowie muzułmanie. Jest to niewielkie miasteczko, którego populacja charakteryzuje się niewielkim, lecz stałym wzrostem liczebności. Według danych z 2011 roku przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 0,9%. W roku tym urodziło się 160 dzieci, a zmarły 143 osoby (odnotowano 2 zgony niemowląt). Według danych za 2010 rok liczba zatrudnionych pracowników wynosiła 1852, a liczba osób pracujących na własny rachunek wynosiła 133. Średnie miesięczne wynagrodzenie w 2010 roku wynosiło 4129 ILS (średnia krajowa 7522 ILS). Zasiłki dla bezrobotnych pobierały 52 osoby, w tym 46 mężczyzn (średni wiek: 42 lata). Świadczenia emerytalne oraz rentowe pobierało 227 osób, a zapomogi społeczne 732 osoby[112][113]. | |||||||||||||||||||
3213. | Imię wiatru | Podczas pobytu na Uniwersytecie, Kvothe kontynuuje zaspokajanie swojego głodu wiedzy, jak również ponownie odkrywa swój pociąg do muzyki, który pomaga mu ułatwić sobie życie po dużym wydatku na nową lutnię. Bohater odnawia także swoją znajomość z Denną, piękną, młodą kobietą, którą spotkał wcześniej na drodze z Tarbean do Uniwersytetu i która od tamtego czasu wynajmuje mieszkanie w miejscowości leżącej w pobliżu uczelni. Kvothe zaczyna rywalizację z bogatym studentem, Ambrosem, a także z aroganckim wykładowcą retoryki, mistrzem Hemme; próbuje również przykuć uwagę mistrza Elodina, który dzierży tytuł „Mistrza Imion”. Po tym jak Ambrose „pomaga” młodzieńcowi zapoznać się z uniwersytecką biblioteką, poprzez zaoferowanie mu zapalonej świecy, Kvothe zostaje ukarany bezterminowym zakazem wstępu do Archiwów i próbuje (skutecznie) znaleźć sposób, by móc się tam zakraść. W końcu przejmuje zainteresowanie ojca do tematu Chandrian, badając sprawę zniszczonego domu w okolicach Trebon, gdzie uważa się te istoty za sprawców pogromu na weselnym przyjęciu – prowadzi to bezpośrednio do spotkania z upojonym narkotykami smokiem – roślinożernym, żywiącym się drzewami „draccusem”, który w swoim euforycznym stanie ma zamiar zaatakować miasteczko. Wraz z tym, jak zapada noc, Kvothe opowiada, jak Elodin ostatecznie przyjmuje go na ucznia – po tym jak chłopak zademonstrował, że nawet nieprzytomnie, ma moc przyzywania (i rozkazywania) wiatru. Podczas wydarzenia, o którym opowiada, zraniony zostaje również Ambrose, głównie z powodu zniszczenia lutni Kvothe'a. Jednakże powieść kończy się nim Kvothe jest w stanie ujawnić więcej szczegółów o swojej osobie, takich jak: kim był zabity przez niego król; co staje się z jego miłością do Denny; w jakich okolicznościach opuszcza Uniwersytet i kim właściwie są Chandrianie. | |||||||||||||||||||
3214. | Immoralista | Ciężarna Marceline poroniła i odtąd była chorowita. Zamieszkali w Szwajcarii, gdzie mogła się leczyć, ale Michel namówił ją do "ucieczki do przodu", do Biskiry, a potem Tukkurtu. W tym miasteczku Marceline zmarła z wycieńczenia, osamotnienia, goryczy. Michel wiódł tam próżniacze życie, a potem poprosił przyjaciół, żeby go wyciągnęli z tej pustki. | |||||||||||||||||||
3215. | Imogen Heap | W 2003 Heap ogłosiła na swojej stronie internetowej, że zamierza stworzyć drugą płytę solową, używając swojej strony internetowej jako interaktywnego bloga, gdzie fani będą mogli współpracować z nią nad wyborem tekstu dla Daylight Robbery (piosenki, która miała swój początek jako sampling dla reklamy telewizyjnej). Heap wyznaczyła sobie limit czasowy jednego roku, rezerwując sesję masteringu na dokładnie rok później w grudniu 2004. Aby pokryć koszty projektu, dała swoje mieszkanie w zastaw. W ciągu tego roku prototypy piosenek były ujawniane w USA przez stację KCRW, która przedtem promowała płytę jej zespołu Frou Frou. W końcu 2004, z albumem prawie gotowym, Heap ujawniła dwa utwory w sieci, do nabycia przed wydaniem płyty: Just for Now i Goodnight and Go. Ten drugi był użyty jako fragment ścieżki dźwiękowej epizodu z drugiego sezonu amerykańskiego serialu telewizyjnego Życie na fali. Heap powiedziała podczas koncertu w miasteczku uniwersyteckim Lawrence w amerykańskim stanie Kansas, że Just for Now został napisany pierwotnie dla Życia na fali jako połączenie Chanukowo-Bożo-Narodzeniowe pt. Chrismukkah (od ang. nazw świąt "Christmas" i "Hanukkah"), jednak został odrzucony przez producentów programu jako zbyt poważny (ang.: too dark). W kwietniu 2005 w Życiu na fali użyto jeszcze innego utworu Imogen Heap, Hide and Seek, na końcu ostatniego odcinka z drugiego sezonu serialu. Utwór natychmiast pojawił się w sieci m.in. dostępny oprogramowaniem iTunes, stając się przebojem w USA i w Wielkiej Brytanii. (Hide and Seek został później również użyty w reklamie ostatniego epizodu 3. sezonu serialu Zagubieni przez brytyjski kanał telewizyjny Sky One w 2007.) W trzecim sezonie Życia na fali użyto piosenki Imogen Heap Speeding Cars jak i jej interpretację piosenki Leonarda Cohena pt. Hallelujah. (W ostatnim epizodzie pierwszego sezonu serialu użyto Hallelujah w interpretacji Jeffa Buckleya.) | |||||||||||||||||||
3216. | Imperium (reportaż) | W części pierwszej "Pierwsze spotkania (1939--1967)" Kapuściński opowiada o wkroczeniu wojsk radzieckich do Pińska, jego rodzinnego miasteczka na Polesiu, o nędzy i terrorze okupacji radzieckiej. Następnie o podróży koleją transsyberyjską, oraz o wyprawie, w której odwiedził republiki Środkowej Azji: Gruzję, Armenię, Azerbejdżan, Turkmenistan, Tadżykistan, Kirgistan i Uzbekistan. | |||||||||||||||||||
3217. | Impersonalni | * Elizabeth Marvel jako Alicia Corwin - były członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego, łącznik między Ingramem a rządem, po zbudowaniu maszyny jest zmuszona ukrywać się w małym miasteczku. | |||||||||||||||||||
3218. | Imwas | W czasach cesarza Wespazjana była to niewielka miejscowość z małym rynkiem. W 68 utworzono tutaj obóz warowny V Legion[114]. W 141 miasteczko zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi[114]. W 221 zostało odbudowane pod nazwą Nikopolis. Rok później wybudowano tutaj bazylikę bizantyjską. W V wieku wybudowano sanktuarium w miejscu, w którym rzekomo miał znajdować się dom Kleofasa poświęcony przez Jezusa. Następnie wybudowano fontannę, w której rzekomo miał płukać nogi Jezus i Jego uczniowie. Pielgrzymi wierzyli, że fontanna ma właściwości lecznicze[115]. | |||||||||||||||||||
3219. | Inabe | *od zachodu z miasteczkami Taga i Eigenji w prefekturze Shiga. | |||||||||||||||||||
3220. | Inagua | Stolicą wyspy i jedynym portem jest Matthew Town, nazwany na cześć George'a Matthew, XIX-wiecznego gubernatora Bahamów. Miasteczko jest siedzibą głównego zakładu firmy Morton Salt Company, produkującego 500 ton soli morskiej rocznie, drugiego co do wielkości produkcji w Ameryce Północnej i największego zakładu przemysłowego na wyspie. W pobliżu miasteczka znajduje się lotnisko (kod IATA: IGA, kod ICAO: MIYG). | |||||||||||||||||||
3221. | Incydent w Jampolu (1925) | W nocy z 7 na 8 stycznia tego roku grupa sowieckich dywersantów, przebrana w mundury Wojska Polskiego, podczas przekraczania granicy napadła na radziecki posterunek graniczny nr 5 we wsi Siwki, znajdujący się około 7 kilometrów na północ od miasteczka Jampol. Dywersanci wycofywali się z terytorium polskiego, ścigani przez oddział nowo sformowanego Korpusu Ochrony Pogranicza. W ciemności zostali ostrzelani na granicy przez własnych pograniczników (2 żołnierzy: Zwugin i Trubicyn), którzy wzięli ich za żołnierzy regularnej armii polskiej. Ponadto zadecydował fakt, że działania dywersyjne na Kresach Wschodnich, organizowane i prowadzone przez radziecki wywiad wojskowy (Razwiedupr), były ściśle tajne. Nie wiedziały o nich ani OGPU, ani dowództwo wojsk pogranicznych Armii Czerwonej. Dywersanci w liczbie około 40 pieszych i 3 konnych odpowiedzieli ogniem, a następnie zaatakowali budynek strażnicy, którego broniło 16 żołnierzy. W rezultacie ranny w nogę został dowódca posterunku Dikkerman. Wśród dywersantów był z kolei 1 zabity, którego zastrzelił zastępca dowódcy posterunku Bachlin. Poległy został zabrany przez swoich towarzyszy. Ostrzelany i obrzucony granatami budynek strażnicy został całkowicie zniszczony. Oddział dywersantów wycofał się w głąb terytorium radzieckiego. | |||||||||||||||||||
3222. | Incydent w Venlo | Przed jednym ze spotkań (30 października)[116], niemieccy wysłannicy, zostali starannie sprawdzeni na posterunku w miasteczku Oorschot[117] (lub Oorshot) w obecności holenderskiego oficera wywiadu, porucznika Dirka Klopa i kilku policjantów. Oorschot to również nazwisko generała Johana W. van Oorschota, szefa GS III, Niederländischer Geheimdienst, holenderskich służb specjalnych (wywiadu wojskowego)[118][119]. | |||||||||||||||||||
3223. | Incydent w czasie lotu Reeve Aleutian Airways 08 | Operujące z miasteczka linie Reeve Aleutian Airways stanowią jedną z niewielu możliwości połączeń z miasteczkiem Cold Bay na Alasce. Trasa przelotu ma przebiegać na wodami północnego Pacyfiku. Planowany czas przelotu do Seattle miał wynosić 5 godzin. Procedura startu i wznoszenia przebiegała bez zakłóceń, za co odpowiadały również tego dnia doskonałe warunki pogodowe. | |||||||||||||||||||
3224. | Independence (Kansas) | Największą atrakcją turystyczną miasteczka jest położony nieopodal, zrekonstruowany dom Laury Ingalls Wilder, która mieszkała tu z rodziną w latach 1868-1870. To tu urodziła się jej młodsza siostra - jedna z bohaterek serii "Domek na prerii"; Carrie Ingalls. | |||||||||||||||||||
3225. | Indura | Indura (biał. Індура) – wieś (agromiasteczko) na Białorusi, w rejonie grodzieńskim obwodu grodzieńskiego, ok. 25 km na południe od Grodna. Siedziba sielsowietu. | |||||||||||||||||||
3226. | Industriada | Wśród atrakcji festiwalu były między innymi: 43 koncerty, 30 specjalnie przygotowanych wystaw, 22 warsztaty artystyczne, 13 wydarzeń sportowych, 7 pokazów teatralnych, 4 miasteczka Discovery Channel, 2 gry miejskie, 2 gry muzealne, 2 rajdy z udziałem samochodów zabytkowych, 1 rajd motocyklowy, 1 plaża umieszczona 320 m pod ziemią. W trakcie Industriady kursowało 14 bezpłatnych autobusów łączących wybrane obiekty. | |||||||||||||||||||
3227. | Ingoldmells | Znana jest m.in. z wesołego miasteczka Fantasy Island. | |||||||||||||||||||
3228. | Inhułeć Petrowe | Inhułeć Petrowe (ukr. Футбольний клуб «Інгулець» Петрове, Futbolnyj kłub "Inhułeć" Petrowe) – ukraiński klub piłkarski, mający siedzibę w miasteczku Petrowe w obwodzie kirowohradzkim. Założony w roku 2013 jako AF Pjatychatśka Wołodymyriwka. | |||||||||||||||||||
3229. | Inni í Dal | Inni í Dal – obiekt piłkarski na wyspie Suðuroy w miasteczku Sandoy. Jest to stadion używany do rozgrywania meczów domowych przez B71 Sandoy. Mimo to korzysta z niego również miejska szkoła średnia - Sandoyar Meginskúli[120]. | |||||||||||||||||||
3230. | Inspektor Gadżet (serial animowany 1983) | Wesołe miasteczko | |||||||||||||||||||
3231. | Inspektorat A Okręgu Wilno Armii Krajowej | Wśród 21 przeprowadzonych akcji na terenie Inspektoratu A było: 9 potyczek przeciw jednostkom niemieckim lub oddziałom Todta (Kiena, Biała Waka, Kiejdzie, Miedniki, Powidaki, Dwór Europa, Mejszagoła, zasadzka pod Miednikami, akcja na stację kolejową Kiena); 1 akcja przeciw oddziałowi niemiecko-litewskiemu (bitwa w miasteczku Nowe Troki); 11 potyczek przeciw policji litewskiej lub oddziałom z korpusu Plechavicziusa (Rudomino, Szumsk, Mickuny, Czarny Bór, Wielkie Pole, Suderwie, Bękarty, Antoko1ce, Rykonty, Kiewliszki). Walk z partyzantką sowiecką na tym terenie praktycznie nie było - poza kilkoma nieznacznymi starciami patroli w Puszczy Rudnickiej. Do większych akcji, które były przeprowadzone na terenie Inspektoratu A, należy wymienić bitwę w miasteczku Nowe Troki i akcje zajęcia miasteczka Rudomino i Mickuny. Przytłaczająca większość akcji zakończyła się całkowitym sukcesem polskich partyzantów. W trzech potyczkach: pod Czarnym Borem (3 Brygada), pod Antoko1cami i Rykontami (1 Brygada) polscy partyzanci wycofali się z pola walki, nie mogąc pokonać przeciwnika. | |||||||||||||||||||
3232. | Inspektorat F Okręgu Wilno Armii Krajowej | 12 maja o 23:00 nastąpił atak na Murowaną Oszmiankę. Pierwsza uderzyła 8 Brygada "Tura". Do 23:30 "Tur" opanował samodzielnie prawie trzecią część miasteczka i wziął do niewoli około 80 jeńców. Jednak położenie brygady stawało się coraz trudniejsze. 3 Brygada "Szczerbca", która miała uderzyć z zachodniej strony, spóźniła się na akcję. Pozostałe brygady 9, 12 i 13 stały bezczynnie na ubezpieczeniu. | |||||||||||||||||||
3233. | Instytucja Kultury Ars Cameralis Silesiae Superioris | Festiwal powstał w 1992 roku z inicjatywy Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach jako Górnośląski Festiwal Kameralistyki. Początkowo przyjął kameralną formę, inspirowaną tradycyjnym modelem funkcjonowania życia artystycznego w regionie. Festiwal koncentrował się na promocji twórczości lokalnych artystów, wykorzystując specyficzną dla Górnego Śląska policentryczność ośrodków kultury: koncerty, wystawy, spektakle odbywały się we wszystkich miastach i większych miasteczkach. Dyrektorem festiwalu była wówczas Łucja Ginko. W 1994 roku jego organizacja przejęta została przez nowo wyodrębnioną Instytucję Kultury Ars Cameralis Silesiae Superioris, której dyrektorem został Marek Zieliński. Formuła festiwalu uległa modyfikacji: nacisk położony został na artystów zagranicznych i różnorodność programową. | |||||||||||||||||||
3234. | Instytut Fizyki Uniwersytetu Opolskiego | Siedzibą Instytutu Fizyki UO jest Główny Gmach Uniwersytetu Opolskiego, wzniesiony na terenie kampusu uniwersyteckiego, budowany w latach 1958-1060[121]. Poza instytutem w budynku tym mieszczą się także: Instytut Matematyki i Informatyki oraz Instytut Nauk Pedagogicznych[122]. | |||||||||||||||||||
3235. | Instytut Matematyki i Informatyki Uniwersytetu Opolskiego | Siedzibą Instytutu Matematyki i Informatyki UO jest Główny Gmach Uniwersytetu Opolskiego, wzniesiony na terenie kampusu uniwersyteckiego, budowany w latach 1958-1960[123]. Poza instytutem w budynku tym mieszczą się także: działy spraw studenckich (sprawy socjalno-bytowe) oraz Instytut Nauk Pedagogicznych[124]. | |||||||||||||||||||
3236. | International Boxing Hall of Fame | Pierwsza Boxing Hall of Fame została stworzona przez The Ring i znajdowała się w Madison Square Garden, jednakże w 1990 roku z inicjatywy Eda Brophy by uczcić dwóch mistrzów bokserskich Carmena Basilio oraz jego bratanka Billy’ego Backusa, którzy pochodzą właśnie z miasteczka Canastota, jego władze otwarły nowe muzeum, które pokazuje bogatą historię boksu. | |||||||||||||||||||
3237. | International Women’s Open 2007 | Tenisowy turniej WTA International Women's Open 2007 odbył się w dniach 16 - 23 czerwca w pięknym miasteczku Eastbourne położonym w Anglii w Wielkiej Brytanii w hrabstwie East Sussex, nad cieśniną La Manche. | |||||||||||||||||||
3238. | Intruz (film 1946) | Akcja filmu opowiada o losach byłego nazistowskiego zbrodniarza, który próbuje uciec przed przeszłością i przyjmuje nową tożsamość w małym miasteczku, gdzie zdobywa pracę nauczyciela i zakłada rodzinę. Jednak jego śladem wyrusza niemiecki agent, bohater ściąga też na siebie podejrzenia detektywa Wilsona. | |||||||||||||||||||
3239. | Inuk | Podczas libacji alkoholowej w domu ojczym zachowuje się agresywnie wobec chłopaka. Inuk wybiega z mieszkania i szuka noclegu na ulicy. Jest przeganiany z miejsca na miejsce, m.in. przez pracownika ochrony w punkcie handlowym, jak też przez bezdomnych. Rano zostaje znaleziony przemarznięty w zaparkowanym samochodzie. Dlatego duńska urzędniczka socjalna przeprowadza rozmowę z Inukiem i jego matką w obecności Aviaaji, dyrektorki domu dziecka w Uummannaq, najstarszej placówki tego typu na Grenlandii[125]. Aviaaja pośredniczy w tłumaczeniu pomiędzy duńskojęzyczną urzędniczką a Inukiem i jego matką. Z dokumentacji wynika, ze chłopak pochodzi z Uummannaq, dlatego urzędniczka decyduje o umieszczeniu Inuka w tamtejszym domu dziecka[126]. Inuk wyrusza z Aaviają w około 800 km podróż lotniczą na północ, do miasteczka na wyspie w pobliżu półwyspu Nuussuaq. | |||||||||||||||||||
3240. | Inuyama | 1 października 1889 roku wieś Inaoki stała się miasteczkiem Inuyama[127]. 1 kwietnia 1954 roku Inuyama zdobyła status miasta[127]. | |||||||||||||||||||
3241. | Invercargill | Invercargill (maor. Waihōpai) - wysunięte najbardziej na zachód i południe miasto Nowej Zelandii i zarazem jedno z najbardziej wysuniętych na południe zamieszkanych miejsc na świecie. Handlowe centrum regionu. Leży na szerokim płaskowyżu Southland, nad rzeką Oreti 18 km na północ od Bluff, najbardziej na południe wysuniętego miasteczka na Wyspie Południowej. Znajduje się wśród bogatych obszarów rolnych, ograniczonych przez duże obszary chronione oraz brzeg morza, włączając Park Narodowy Fiordland zajmujący południowo-zachodni kraniec Wyspy Południowej. | |||||||||||||||||||
3242. | Inwazja (serial telewizyjny) | Inwazja (oryg. Invasion) – amerykański serial telewizyjny o tematyce science fiction, autorstwa Thomasa Schlamme'a i Michaela Dinnera wyprodukowany w 2005 roku. Projekt opowiada o mieszkańcach małego miasteczka na Florydzie. | |||||||||||||||||||
3243. | Ion Călugăru | Wyjątkowy talent literacki Călugăru wykazał pisząc m.in. powieść autobiograficzną pdt. Dzieciństwo jednej kanali (rum. Copilăria unui netrebnic, 1936). Powieść ta jest swego rodzaju kroniką życia ubogiego chłopca żydowskiego z małego miasteczka w północnej Rumunii. Dzieło to zawiera wiele cennych pod względem etnograficznym opisów kultury materialnej i duchowej miejscowej ludności. Kolejne powieści pdt. Trustul (1937) i Światło wiosny (rum. Lumina primăverii, 1948) według wielu krytyków literackich nie dorównywały już poziomem artystycznym tej pierwszej[128]. Do najbardziej awnagardowych dzieł Călugăra jest zaliczany zbiór opowiadań pdt. Statystyczny raj (rum. Paradisul statistic, 1926). Swojemu ulubionemu komikowi Charliemu Chaplinowi Călugăru oddał cześć w eseju pdt. Charlot (1933) oraz w utworze teatralnym Bystry klaun (rum. Clownul care gândește, 1949). | |||||||||||||||||||
3244. | Irena Garztecka-Jarzębska | * Wesołe miasteczko na 4 ręce (1953) | |||||||||||||||||||
3245. | Irlandzki numer | Amerykański raper (Eddie Griffin) jest nieudacznikiem. Zarabia pieniądze śpiewając. Jest zadłużony z mieszkaniem, nie płaci rachunków za telefon. Pewnego dnia właściciel mieszkania wyrzuca go na bruk. Znaleziona gazeta na ulicy daje jemu szczęście. Czytając gazetę zobaczył konkurs poetycki; zwycięzca konkursu zostanie właścicielem baru, który znajduje się w irlandzkim miasteczku Ballywood. Wziął udział w tym konkursie i wygrał. No i tam wykręcił numer. | |||||||||||||||||||
3246. | Irmfried Eberl | Zamieszkał w miasteczku Blaubeuren nieopodal Ulm[129] i zawarł związek małżeński z Gerdą P.[130] W tej samej miejscowości żyli rodzice jego pierwszej żony[131]. Prowadził tam prywatną praktykę lekarską[129]. Ukrywał swoją przeszłość informując, że w okresie od października 1937 do sierpnia 1944 pracował Głównym Urzędzie Zdrowia w Berlinie[130]. W 1947 urodził mu się syn[131]. | |||||||||||||||||||
3247. | Irvington (New Jersey) | Nazwa miasta została nadana na cześć Washingtona Irvinga. Wcześniej było znane jako Camptown, część założonego w 1834 miasteczka Clinton. 27 marca 1874 osadę wydzielono w niezależną wioskę, a 2 marca 1898 przekształcono w miasto. W 1903 i 1908 podejmowano, zablokowane przez mieszkańców, próby włączenia Irvington w granice Newark. | |||||||||||||||||||
3248. | Irène Némirovsky | W Paryżu Irène Némirovsky prowadziła bogate życie towarzyskie, bywała na balach i przyjęciach. W 1926 wyszła za Michela Epsteina, bankiera z dyplomem inżyniera. W 1929 urodziła się ich pierwsza córka, Denise; w 1937 na świat przyszła Élisabeth. Irène wystąpiła z prośbą o nadanie obywatelstwa francuskiego, ale dostała odpowiedź odmowną. W 1939 wraz z córkami przyjęła chrzest. Tuż przed wybuchem wojny Epsteinowie wywieźli dzieci do Issy-l'Évêque, rodzinnego miasteczka ich niani. Zarządzenie w sprawie Żydów z 1940 pozbawiło pracy Michela Epsteina, a Irène Némirovsky uniemożliwiło publikowanie. Obydwoje przenieśli się do Issy-l'Évêque. Pisarka zmuszona była publikować opowiadania pod pseudonimami i nosić żółtą gwiazdę. To wówczas, podczas pobytu w Issy-l'Évêque, Némirovsky rozpoczęła pracę nad Francuską suitą – pięciotomową powieścią, opowiadająca o niemieckiej okupacji Francji. Ukończyła tylko dwie jej części: Czerwcową burzę i Dolce, wydane dopiero w 2004 roku. | |||||||||||||||||||
3249. | Ise (Japonia) | Miasto leży w południowej części prefektury Mie nad zatoką Ise. Najwyższa góra Asama 555 m n.p.m. Przez miasto przepływają rzeki: Miya, Isuzu. Sąsiaduje z miastami: Shima i Toba oraz miasteczkami: Minami-Ise, Watarai, Tamaki i Meiwa. | |||||||||||||||||||
3250. | Isehara | 1 kwietnia 1889 roku, po restauracji Meiji, w wyniku połączenia kilku miejscowości powstało miasteczko Isehara (chō)[132]. 1 grudnia 1954 miasteczko powiększyło się o miasteczko Ōyama (jap. 大山町) i wioski Naruse (jap. 成瀬村), Ōta (jap. 大田村), Takabeya (jap. 高部屋村) i hibita (jap. 比々多村). Isehara otrzymała prawa miejskie 1 marca 1971 roku[133]. | |||||||||||||||||||
3251. | Islam | * Święto Przerwania Postu (arab. Id al-Fitr, pers. Ejd-e Fetr, tur. Şeker Bayram) – jedno z najważniejszych, obchodzone na koniec ramadanu. W tym dniu dziękuje się Bogu za przetrwanie postu i przebaczenie wszystkich grzechów. Ważnym elementem święta jest wspólna, uroczysta modlitwa w meczecie i odwiedzanie krewnych oraz przyjaciół. Każdy muzułmanin, który sam nie cierpi niedostatku, przed udaniem się na modlitwę powinien wesprzeć odpowiednim datkiem potrzebującego. W tym dniu muzułmanie składają sobie życzenia i obdarowują się prezentami, szczególnie nowymi ubraniami. Dzieci dostają słodycze (stąd turecka nazwa: şeker – cukier, słodycze) i pieniądze, a na ulicach miast ustawione są dla nich wesołe miasteczka. | |||||||||||||||||||
3252. | Israel Baal Szem Tow | Wyrażał się prostym językiem, zrozumiałym dla każdego Żyda. Już za życia stał się bardzo popularny wśród najbiedniejszej ludności żydowskiej. Działał głównie na terenie Podola, gdzie z czasem osiedlił się w miasteczku Międzybóż. BeSzT był zauroczony żydowskim mistycyzmem (kabałą). Nie odcinał się też od żydowskiej tradycji talmudycznej. | |||||||||||||||||||
3253. | Istria | Istria (słń. i chor. Istra, wł. Istria) − półwysep w południowej Europie, w północnej części Morza Adriatyckiego. Zdecydowana jego większość należy do Chorwacji, tylko niewielka północna część do Słowenii, a najbardziej na północ wysunięte miasteczko Muggia do Włoch. Leży między zatokami Triesteńską, Kvarner i Rijecką. Za północno-wschodnią granicę półwyspu uznaje się zazwyczaj pasmo górskie Ćićarija i dolinę rzeki Rosandra (słń. Glinščica). Powierzchnia: ok. 3,5 tys. km². Ludność ok. 330 tys. (z tego ok. 235 tys. w Chorwacji, ok. 80 tys. w Słowenii, ok. 15 tys. we Włoszech). | |||||||||||||||||||
3254. | Iszczołna | Po III rozbiorze Polski w 1795 roku Iszczołna, wcześniej należąca do powiatu lidzkiego województwa wileńskiego Rzeczypospolitej, znalazła się na terenie ujezdu lidzkiego guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. Tuż obok siebie istniały miasteczko i wieś o tej samej nazwie. Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Iszczołna, istniejąca już jako jedna miejscowość, wróciła do Polski, znalazła się w gminie Szczuczyn w powiecie lidzkim województwa nowogródzkiego. 29 maja 1929 roku gmina weszła w skład nowo utworzonego powiatu szczuczyńskiego w tymże województwie[134]. Od 1945 roku – w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi[135][136][137]. | |||||||||||||||||||
3255. | It Ain't Half Hot Mum | opis = Zespół artystyczny otrzymuje nietypowe zaproszenie. Ma wystąpić w cywilnym lokalu, w miasteczku blisko bazy. W dodatku klub nosi nazwę Kamasutra. | |||||||||||||||||||
3256. | Itacaré | Z okresu kolonialnego pochodzą główne zabytki Itacaré: Casa dos Jesuitas (Dom Jezuitów) i kościół Igreja Matriz (1723 r.), wpisany na listę zabytków stanu Bahia przez IPAC (Instituto do Patrimônio Ambiental e Cultural da Bahia). W miasteczku zachowały się też kamienice kolonialne, w których mieszczą się dzisiaj pensjonaty i sklepy[67]. | |||||||||||||||||||
3257. | Itayanagi | Itayanagi (jap. 板柳町 Itayanagi-machi) – miasteczko w Japonii, na północnym Honsiu, w prefekturze Aomori i powiecie Kitatsugaru. | |||||||||||||||||||
3258. | Ithaca (Nowy Jork) | Mieści się w niej Uniwersytet Cornella, jedna z najbardziej prestiżowych uczelni amerykańskich, należąca do Ivy League, w rankingach światowych lokowana na 10-15 miejscu. Kampus uniwersytetu mieści się na trzech wzgórzach. Pod nimi znajduje się właściwe miasteczko, które przede wszystkim zajmuje się obsługą uczelni. Oprócz Uniwersytetu Cornella w Ithace znajduje się także stanowa uczelnia Ithaca College. | |||||||||||||||||||
3259. | Ivankovo | Ivankovo - miasteczko w Chorwacji (Vukovarsko-srijemska županija), na zachód od miasta Vinkovci; 6 700 mieszkańców (2006). Przemysł spożywczy. | |||||||||||||||||||
3260. | Ivittuut | Ivittuut zostało założone jako miasto górnicze na skutek odkrycia w 1806 roku w tych okolicach kriolitu, którego wydobycie rozpoczęto w 1865 roku. W sąsiedztwie kopalń powstało miasteczko, które zaczęło się gwałtownie wyludniać po wyczerpaniu złóż w 1987 roku. | |||||||||||||||||||
3261. | Iwakura | W 1889 roku powstał współczesny układ miejski, w efekcie tego powstała wioska Iwakura. W 1892 roku Iwakura stała się miasteczkiem. 1 grudnia 1971 roku miasteczko zdobyło status miasta. | |||||||||||||||||||
3262. | Iwan Boberski | W 1932 powrócił do Europy, osiedlając się w miasteczku Tržič w Królestwie Jugosławii (Słowenia), skąd pochodziła jego żona, tam też zmarł na gruźlicę. | |||||||||||||||||||
3263. | Iwan Cyperdiuk | Główną myślą tej zbiórki-człowiek jak wartość. My często nie uświadamiamy tego w rutynowym pośpiechu, ale wówczas przestajemy być sami sobą. To jest kulturalny, psychologiczny, życiowy klimat miasteczka w Galicji z jego tradycjami, własnym światopoglądem, nawet aurą, ale co najważniejsze niespotykalnie ciekawymi ludźmi. | |||||||||||||||||||
3264. | Iwan Demianiuk | Iwan Demianiuk urodził się w Mecherzyńcach Dębowych koło Koziatyna w Ukraińskiej SRR, po wojnie znalazł się w USA i był dwukrotnie pozbawiany obywatelstwa amerykańskiego. Do niedawna był bezpaństwowcem zamieszkałym w Seven Hills, miasteczku niedaleko Cleveland. | |||||||||||||||||||
3265. | Iwan Hecko | Urodził się w Dniepropetrowsku, ale dzieciństwo spędził we wsi Ilnycia[138] na Zakarpaciu, skąd pochodzą jego rodzice. Zaczynał trenować piłkę nożną w 1981 roku w DJuSSz w miasteczku Irszawa w obwodzie zakarpackim). Pierwszy trener Andrij Ujgeli. Uczył się w internacie sportowym we Lwowie. Został wybrany do symbolicznej jedenastki Karpat w historii Mistrzostw Ukrainy[139]. | |||||||||||||||||||
3266. | Iwan Jaremczuk | Iwan Iwanowycz Jaremczuk, ukr. Іван Іванович Яремчук, ros. Иван Иванович Яремчук, Iwan Iwanowicz Jaremczuk (ur. 19 marca 1962 w miasteczku Wełykyj Byczkiw w obwodzie zakarpackim, Ukraińska SRR) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, reprezentant ZSRR. | |||||||||||||||||||
3267. | Iwan Kandyba | Po zwolnieniu w styczniu 1976 r. otrzymał zakaz przebywania we Lwowie, gdzie mieszkał jego ojciec. Kandyba wynajął mieszkanie w miasteczku Pustomyty, gdzie utrzymywał się z naprawiania urządzeń elektrycznych i pracy palacza. Jednocześnie został członkiem-założycielem Ukraińskiej Grupy Helsińskiej, której powstanie ogłoszono oficjalnie w 9 listopada 1976. | |||||||||||||||||||
3268. | Iwan Karpenko-Kary | Urodził się we wsi Arseniwka w guberni chersońskiej, w zubożałej rodzinie szlacheckiej Karpa Adamowycza Tobiłewicza herbu Trzywdar. Jest bratem Mykoły Sadowskiego, Panasa Saksahańskiego i Mariji Sadowskiej-Barliotti. Uczył się w bobryneckiej powiatowej szkole zawodowej. W 1859 r. pracował jako pisarz w miasteczku Mała Wyska (Мала Виска), następnie w wieku 23 lat został sekretarzem sądowym w Jelysawethradi (Єлисаветград). | |||||||||||||||||||
3269. | Iwan Miczurin | * W 1950 bułgarskie miasteczko Carewo nad Morzem Czarnym (70 km na południe od Burgas) przemianowano – także na jego cześć – na Miczurin; w roku 1991 przywrócono poprzednią nazwę. | |||||||||||||||||||
3270. | Iwan Ohijenko | Iwan Ohijenko ożenił się w 1907 z Dominiką Łytwynczuk (?–1937) pochodzącą również z miasteczka Brusyliw (Brusiłów). Z tego związku urodziło się troje dzieci: Anatolij (1910–2002), inżynier mechanik – absolwent Politechniki Warszawskiej, Jurko (1911–1982) i Larysa (1921–?). Wszyscy po wojnie znaleźli się w Stanach Zjednoczonych. | |||||||||||||||||||
3271. | Iwan Osuski | Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Trenował zespół z rodzimego miasteczka Karpaty Mukaczewo[140]. | |||||||||||||||||||
3272. | Iwan Sporosz | Iwan Siemionowicz Sporosz, właśc. Iwan Płaczynda (ros. Иван Семёнович Спорош (Плачинда), ur. w marcu 1898 w miasteczku Głodosy w guberni chersońskiej, zm. 10 marca 1937) – radziecki działacz partyjny. | |||||||||||||||||||
3273. | Iwan Wazow | Iwan Wazow urodził się 27 czerwca (9 lipca według kalendarza gregoriańskiego) w niewielkim podbałkańskim miasteczku Sopot. Pochodził z rodziny zamożnego kupca, w której panowała typowa dla ówczesnego społeczeństwa bułgarskiego atmosfera obyczajowości patriarchalnej, w której za najwyższe wartości uznawano tradycje religijne, ludowe tradycje kulturalne, patriotyzm oraz oświeceniowe dziedzictwo bułgarskiego odrodzenia narodowego[141]. Pisarz miał kilku braci, którzy również zapisali się w dziejach współczesnej Bułgarii: Georgi (1860-1934) oraz Władimir (1868-1920) zostali wojskowymi, Kirił (1855-1943) był lekarzem i działaczem społecznym, natomiast Boris Wazow (1873-1957) był politykiem, publicystą i działaczem kulturalnym. | |||||||||||||||||||
3274. | Iwan Władysław | W październiku 1014 roku po śmierci ojca Samuela tron objął kuzyn Iwana Władysława, Gabriel Radomir. Od początku jego pozycja nie była silna. Iwan Władysław jako syn starszego z braci Komitopulów mógł w oparciu o prawo starszeństwa rościć pretensje do tronu[142]i niewątpliwie to robił. Gabriela Radomira poparli jednak wodzowie Samuela z wielmożą Domecjanem na czele. Gabriel Radomir odwdzięczył mu się potem czyniąc go swoim kauchanem (zastępcą). Na wieść o śmierci swego najgroźniejszego przeciwnika cesarz bizantyński Bazyli II jeszcze późną jesienią obległ Bitolę, a w drodze powrotnej zdobył Prilep i Sztip. W następnym roku, po krótkim oblężeniu odzyskał utraconą przejściowo Wodenę i obległ leżącą na północny zachód od niej potężną twierdzę Moglenę. Gabriel Radomir mógł tylko z pobliskiego Sosku nad jeziorem Ostrowo (jez. Wegoritis) przyglądać się rozwojowi wydarzeń. Iwan Władysław stanął na czele opozycji niezadowolonych bojarów. Nie jest wykluczone, że podjął też potajemne rozmowy z cesarzem, który nakłaniał go do przejęcia władzy w państwie. W sierpniu 1015 roku wskutek prac inżynieryjnych Greków, wysadzony został fragment murów twierdzy i jej los został przesądzony. Do niewoli dostali się obrońcy: kauchan Domecjan i liczni wielmoże pozostający na służbie u cara. Wykorzystując kolejne niepowodzenie Gabriela Radomira, a być może także osłabienie jego stronnictwa, Iwan Władysław zamordował cara podczas polowania w lasach leżących w pobliżu miasteczka Petrisk[143]. | |||||||||||||||||||
3275. | Iwangorod (ujednoznacznienie) | * Iwangród (Івангрод, Iwanhrod, Jangród) – warownia na terenie miasteczka (obecnie wsi) Ściana (Стіна, Stina) w rejonie tomaszpilskim obwodu winnickiego[144] | |||||||||||||||||||
3276. | Iwanhorod (obwód czerkaski) | Iwanhorod leżał na terenie włości humanieckiej (pustynię pewną Umany nazwaną) darowanej Walentemu Aleksandrowi Kalinowskiemu konstytucją sejmową z 1609 r. Kalinowscy przyczynili się do zagospodarowania tych rozległych terenów Bracławszczyzny regularnie pustoszonej przez Tatarów. W czasie powstanie Chmielnickiego Iwanogród (od 1649 r.) stał się miasteczkiem sotennym jako stolica sotni iwanogrodzkiej w obrębie pułku humańskiego. Miejscowym setnikiem, dowódcą 201 kozaków[145], był Wasyl Bubłyk (Bublik, Василь Бублик), znany z tego, że został w 1652 r. stracony za zdradę i zamiar zabicia Chmielnickiego[146][147]. | |||||||||||||||||||
3277. | Iwaniwka (rejon rożyszczeński) | Iwaniwka (ukr. Іванівка, do 1946 Janówka – Янівка) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie na terenie rejonu rożyszczeńskiego w obwodzie wołyńskim. Wieś liczy 287 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3278. | Iwate | * Iwate (岩手町, Iwate-machi) – miasteczko (machi) w prefekturze Iwate | |||||||||||||||||||
3279. | Iwańsk | Iwańsk (błr. Іванск; ros. Иванск) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie czaśnickim obwodu witebskiego, nad Ułłą, około 10 km na północ od Czaśnik. | |||||||||||||||||||
3280. | Iwie (miasto) | Miejscowość założona w XV w. przy dworze książąt litewskich w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego. W 1566 Iwie były miasteczkiem w powiecie oszmiańskim, istniała tu szkoła ariańska, której rektorem w latach 1585–1593 był Jan Namysłowski. Odbywały się też tu synody braci polskich[148]. | |||||||||||||||||||
3281. | Iwieniec | Iwieniec (biał. Івянец) – istniejące od XVI wieku miasteczko na Białorusi w rejonie wołożyńskim obwodu mińskiego nad rzeką Wołmą, w ZSRR i BSSR jako osiedle typu miejskiego; 4,3 tys. mieszkańców (2010). | |||||||||||||||||||
3282. | Iwonia z Goraja | Iwonia z Goraja (Iwonia Gorayski, Iwonia z Klecia[149][150]) herbu Korczak (ur. ok. 1290) – sędzia chełmski. | |||||||||||||||||||
3283. | Iyo | Miasto leży na północy prefektury nad morzem. Graniczy z miastem Ōzu oraz miasteczkami Masaki, Tobe i Uchiko. | |||||||||||||||||||
3284. | Izabelin (Białoruś) | Podczas wojny Napoleona z Rosją w 1812 roku miasteczko pełniło funkcję siedziby powiatu, na miejscu zniszczonego Wołkowyska. | |||||||||||||||||||
3285. | Izbica (województwo lubelskie) | Z Tarnogóry, która posiadała przywilej de non tolerandis Judaeis, wyrugowano do Izbicy Żydów na mocy wyroku sądu asesorkiego z 1744. Wypędzonym Żydom zabroniono przekraczać dzielący Izbicę i Tarnogórę most. Od początku Izbica była miastem wyłącznie żydowskim (z początku najmniejszym miastem na ziemiach polskich), co było ewenementem w ówczesnej Rzeczypospolitej. Nie otrzymała jednak oddzielnej administracji. W związku z powyższym miasteczko to pozbawione obywateli w rozumieniu ówczesnego prawa, nie miało również nawet szczątkowego urzędu miejskiego. Interesy mieszkańców reprezentowali wobec starosty być może starsi kahalni. Pomimo tego, że na planie z 1839 znajduje się Plac na dom dla urzędu municypalnego w okolicach obecnej siedziby urzędu gminy, to jeszcze w 1845 obwieszczenie w Dzienniku Urzędowym Guberni Lubelskiej podpisane jest przez Magistrat Miast Tarnogóry i Izbicy ... w Tarnogórze[151]. W 1775 r. Izbica była już siedzibą kahału (gminy żydowskiej), zaś w 1754 założony został cmentarz żydowski (kirkut). | |||||||||||||||||||
3286. | Izbica Kujawska | W XI w. Izbica znalazła się w rękach, mającego wówczas duże znaczenie, rodu Awdańców. Dzięki korzystnemu położeniu wyróżniała się spośród innych miejscowości na tym obszarze. Duży wpływ na wzrost znaczenia Izbicy w okresie wczesnego średniowiecza było zorganizowanie parafii. Jeszcze w XII w. Izbica stała się ośrodkiem produkcyjnym i rzemieślniczym dla pobliskich wsi. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że na długo przed uzyskaniem praw miejskich była już określana jako miasteczko szlacheckie. Taki zapis pojawia się w źródle z 1311 r. Na mocy przywileju królewskiego od 1394 r. Izbica była miastem i miały się odbywać raz w tygodniu targi. Spowodowało to zacieśnienie stosunków łączących miasteczko i pobliskie wsie z całym regionem kujawskim. Za panowania Kazimierza Jagiellończyka przeszła w ręce rodu Kretkowskich. Wiek XV i XVI były bardzo pomyślne dla Izbicy. Ówcześni właściciele bardzo starali się rozwinąć miasteczko. Powoli rozwijał się przemysł. W okresie rzeczypospolitej szlacheckiej Izbica odgrywała pewną rolę gospodarczą. Nie można tego powiedzieć o funkcji administracyjnej, której jako takiej nie pełniła. W tym okresie liczyła ok. 200 mieszkańców. Posiadała ona przedmieście, jednak nie była otoczona murem obronnym. Niestety "potop szwedzki" w połowie XVII w. dotknął także Kujawy, a tym samym i Izbicę. Częste pożary, będące skutkiem działań wojennych, a także późniejszy rokosz Lubomirskiego i wojny w początkach XVIII w. rujnowały miasteczko. W 1735 roku miasto niemalże całkowicie spłonęło. | |||||||||||||||||||
3287. | Izrael Schor | Urodził się w rodzinie chasydów, jego ojciec Naftali był artystą plastykiem, który tworzył m.in. grafikę użytkową i oprawę plastyczną katalogów handlowych dla złoczowskich firm. Po ukończeniu gimnazjum przeszedł kurs metaloplastyki i grawerowania, a od 1930 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1937 otrzymał państwowe stypendium naukowe i wyjechał z narzeczoną, Resią Ajnsztajn do Paryża, w 1938 jego prace uczestniczyły w Salonie Jesiennym. W 1939 poślubił Resię, a dwa lata później wyjechali do Marsylii, a następnie przez Lizbonę do Stanów Zjednoczonych. W 1943 urodziła im się córka Naomi, a w 1950 Mira. Jego twórczość była tematycznie związana z judaizmem, często malował małe żydowskie miasteczka wschodniej Polski, a także tworzył dzieła na potrzeby amerykańskich synagog. Ponadto zajmował się metaloplastyką, w srebrze i złocie tworzył unikalną biżuterię oraz precjoza związane z obrządkiem judaistycznym. Po 1955 do jego dzieł dołączyły abstrakcyjne rzeźby w mosiądzu i miedzi. W 1948 jego prace wystawiono w nowojorskim Jewish Museum, w 1953 w The Salpeter Gallery oraz Museum of Contemporary Art w Bostonie. Ponadto wystawiał swoje prace na wystawach sztuki liturgicznej i judaistyki. Zmarł w Nowym Jorku w wieku 57 lat, cztery lata później w nowojorskim Muzeum Żydowskim odbyła się upamiętniająca go wystawa retrospektywna. | |||||||||||||||||||
3288. | Izz ad-Din al-Kassam | W 1930 al-Kassam założył paramilitarną organizację arabską Czarna Ręka (arab. الكف الاسود; al-Kaff al-Aswad). Rozpoczął werbunek chłopów i zorganizował system szkoleń paramilitarnych, w których początkowo nie uczestniczyło więcej niż pięć osób jednocześnie. Uzyskał fatwę muftiego Damaszku, szejka Badr al-Din al-Taji al-Hasani, upoważniającą go do takiej działalności. W utworzonej podziemnej siatce oddziałów zbrojnych znalazło się około 800 ludzi. Kiedy w 1932 wielki mufti Jerozolimy odrzucił jego plany przekazania części środków finansowych z napraw meczetu Istiqlal w Hajfie na zakup broni, al-Kassam związał się z nacjonalistyczną arabską Partią Niepodległości (arab. حزب الاستقلال العربي, Hizb al-Istiqlal), której działalność była finansowana przez kilku zamożnych notabli. Al-Kassam nadal kontynuował współpracę z Aminem al-Husajni, który jednak z racji zajmowanych stanowisk był zobowiązany do dyplomatycznych działań. Tymczasem al-Kassam zdecydował się na samodzielną walkę z Brytyjczykami i Żydami. W różnych aktach przemocy dokonanych w północnej Palestynie w latach 1930–1935 zabito co najmniej 8 Żydów[152]. Przeprowadzono liczne akcje dywersyjne przeciwko żydowskim kibucom i moszawom, oraz brytyjskim liniom kolejowym. Jordański książę Raszed Al-Khuzai udzielił w 1935 bezpośredniego poparcia dla działalności al-Kassama. Od tego momentu akcje Czarnej Ręki zaczęły być nazywane „powstaniem szejka al-Kassama”. Powstańcy mieli swoją główną bazę w górach w rejonie miasteczka Adżlun w Emiracie Transjordanii. Tutaj otrzymywali uzupełnienia i broń, a następnie wyruszali na akcje do Mandatu Palestyny. W listopadzie 1935 doszło do starcia z patrolem brytyjskiej policji, w którym zginął jeden policjant. Po tym incydencie Brytyjczycy zorganizowali obławę i w bitwie przy wiosce Dża'bad zabili al-Kassama[153]. Jego śmierć stała się legendą wśród palestyńskich Arabów:
| |||||||||||||||||||
3289. | Iława | Iława jest ośrodkiem sportów wodnych. W mieście działa wiele przystani jachtowych, wypożyczalni sprzętu wodnego i rowerów. Miasto posiada stadion sportowy, halę widowiskowo-sportową, basen sportowy (Centrum Rekreacyjno-Sportowe), kręgielnię, tor do ekstremalnej jazdy rowerowej Pumptrack, miasteczko ruchu drogowego, 2 plaże strzeżone, 3 boiska Orlik, tor motocrossowo-rowerowo-przeprawowy, strzelnicę leśną, tor wioślarski, pole do mini-golfa a także kilka siłowni[155]. 18 listopada 1992 roku na Stadionie Miejskim w Iławie odbył się towarzyski mecz piłkarski Polska–Łotwa[156]. W Iławie działa Iławskie Centrum Sportu Turystyki i Rekreacji, które wspiera działalność różnych sekcji sportowych. | |||||||||||||||||||
3290. | Iłoki | Iłoki[157] (lit. Ylakiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kłajpedzkim i w rejonie szkudzkim przy granicy z Łotwą. Liczy 1 165 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3291. | Iłowa | 7 maja 1679 łużycka Iłowa uzyskała od elektora Saksonii Jana Jerzego II prawa miejskie. Była wówczas własnością Helgi Małgorzaty von Friesen[158]. W 1682 roku hrabia Baltazar von Promnitz z Żar wykupił Iłowę i doprowadził do rozkwitu miasta. Z tego okresu pochodzi aktualny herb miasta. Wszystkie jego elementy wywodzą się z herbu Promnitzów: strzała i gwiazdy w polu czerwonym to ich herb rodowy, natomiast biały pies to klejnot herbowy tegoż rodu (według niektórych źródeł chart na czerwonym polu pochodzi z herbu rodziny von Friesen[159]). Do rozległych dóbr hrabiowskich należało wiele okolicznych wsi. Te posiadłości tworzyły łużycką enklawę na obszarze śląskiego księstwa żagańskiego[160]. W rękach rodziny Promnitzów Iłowa pozostawała do czasu, gdy po nieoczekiwanej śmierci w wieku 33 lat ostatniego z rodu Baltazara Fryderyka v. Promnitz zu Halbau (zm. 2 lutego 1744)[159][161][162] latyfundium iłowskie przeszło na własność wdowy[162] Anny Zofii Krystyny de domo von Erbach-Fürstenau, która 5 października 1751 roku wyszła po raz czwarty za mąż za Friedricha Augusta von Kospoth[163]. Z tego związku pochodził Friedrich August II v. Kospoth, który po rozwodzie opuścił rodzinny majątek zapisując go byłej żonie Amelii Helenie, która z kolei sprzedała go hrabinie von Dohna[159]. Miasto było słynne z pierników produkowanych tu w XVIII wieku według chronionej przywilejem receptury[164]. Okres rozkwitu szybko minął a miasto przechodziło przez wiele rąk (do końca XIXw. Iłowa miała ponad 30 właścicieli[159]) tracąc swój miejski charakter, co doprowadziło w 1830 roku do odebrania części należącej dawniej do majątku hrabiowskiego praw miejskich i zaszeregowania jako „miasteczko” (niem. Marktflecken). 24 sierpnia 1861 zmarł ostatni z Kospothów a wdowa po nim 1 marca 1862 sprzedała liczącą 3200 mórg magdeburskich posiadłość Conradowi baronowi von Reck[163]. Według Güteradressbuch Schlesien dla powiatu Sagan w 1873 roku, Iłowa zajmowała powierzchnię 3076 mórg a jej właścicielem była Adela von Pohl z d. Metzko[165] lub Mleczko[159]. | |||||||||||||||||||
3292. | Iżewsk | Na terytorium współczesnego Iżewska już w dawnych czasach istniało kilka udmurckich oraz rosyjskich osad. Najstarsza z nich odkryta została u ujścia rzeki Podborienka. W 1957 archeologowie odnaleźli tu groby pochodzące z IV-V wieku. Nieco później w miejscu tym powstała udmurcka wieś Jaguł. Po powstaniu Iżewskiej Huty Metali, wieś ta została przekazana w jej zarząd (mieszkańców Jagułu przesiedlono wówczas do wsi Pazieli, obecnie jednego z osiedli Iżewska). W pobliżu sanatorium „Metalurg” zachowały się pozostałości grodzisk karłuckich. W połowie I tysiąclecia istniały w tym miejscu dwa miasteczka. Na prawym brzegu rzeki Iż istniała niegdyś rosyjska kolonia Kliuczi (w pierwszych latach władzy radzieckiej przemianowana na osadę Kliuczewskije). Na prawym brzegu rzeki Karłutka znajdowała się rosyjska wieś o tej samej nazwie (w 1921 już pod nazwą Zielionaja Roszcza weszła ona w obręb granic miasta). | |||||||||||||||||||
3293. | Ja cię kocham, a ty śpisz | Lucy Moderatez przyjechała do Chicago z małego miasteczka w poszukiwaniu pracy i szczęścia. Mieszka sama w wynajętym mieszkaniu, a za towarzysza ma szaroburego kota, który jest jedyną bliską jej istotą. Podkochuje się w niej Joe Junior, właściciel czynszowego domu, w którym mieszka, ale ona nie bierze poważnie zalotów mężczyzny, którego uważa za zarozumialca. Lucy jest zakochana w nieznajomym, którego widuje codziennie na stacji metra, gdzie pracuje w kasie biletowej. On nigdy nie zwraca na nią uwagi, należy do innego świata. Ubrany w beżowy płaszcz z drogiej wielbłądziej wełny, z czarnym neseserem w ręku co dzień mija obojętnie niepozorną, skromną bileterkę. | |||||||||||||||||||
3294. | Jabłonka Kościelna | W XVIII wieku Jabłonka Kościelna była miasteczkiem należącym do rodziny Szlaskich. | |||||||||||||||||||
3295. | Jabłonków | W dokumentach historycznych pojawia się nazwa Jabluncza (1436), Jablunka (1447)[166], w Jablonkowie (1496), miasteczko Jablunkow (1523), od Jablonkowa (1606), za Jablunkowem (1643), in oppido Jablonkow (1652), in oppido Jablonka (1688), Jablunkau (1736, 1804), Jabłonków, Jablunkov, Jablunkau (1900)[167]. | |||||||||||||||||||
3296. | Jabłonów (obwód iwanofrankiwski) |
| |||||||||||||||||||
3297. | Jabłonówka (rejon brodzki) | Jabłonówka ( ukr. Яблунівка) – wieś w rejonie brodzkim obwodu lwowskiego na Ukrainie koło miasteczka Podkamień. | |||||||||||||||||||
3298. | Jacaleapa | Jacaleapa – gmina (municipio) w południowym Hondurasie, w departamencie El Paraíso. W 2010 roku zamieszkana była przez ok. 4 tys. mieszkańców. Siedzibą administracyjną jest miasteczko Jacaleapa. | |||||||||||||||||||
3299. | Jacek Filipiak | * Nasze miasteczko – 1994 (widowisko telewizyjne - reżyser) | |||||||||||||||||||
3300. | Jachimowszczyzna (obwód miński) | Jachimowszczyzna (biał. Яхімоўшчына; ros. Яхимовщина) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie mołodeczańskim obwodu mińskiego, około 14 km na południowy zachód od Mołodeczna. | |||||||||||||||||||
3301. | Jachimowszczyzna | * Jachimowszczyzna – agromiasteczko w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeczańskim, patrz również Wikipedia:Skarbnica Wikipedii/Słownik geograficzny Królestwa Polskiego/Jachimowszczyzna | |||||||||||||||||||
3302. | Jacic | Leży w zachodniej części Szefeli, w otoczeniu miasteczka Mazkeret Batja, moszawów Ganne Jochanan, Kefar Bin Nun, Ramot Me’ir, Petachja i Pedaja, oraz kibucu Chulda. | |||||||||||||||||||
3303. | Jack Butler Yeats | Jack Butler Yeats urodził się w Londynie w 1871 roku jako najmłodszy syn irlandzkiego malarza–portrecisty Johna Butlera Yeatsa i brat późniejszego laureata Nagrody Nobla, poety Williama Butlera Yeatsa. Lata dziecięce i młodzieńcze (1879 do 1887) Jack Yeats spędził w rodzinnej posiadłości w Sligo, gdzie chodził do szkoły. Podobnie jak wiele rodzin anglo-irlandzkich, rodzina Yeatsów była obecna zarówno w Irlandii i Anglii. Irlandzkie korzenie Yeatsów w Sligo sięgają XVIII w., ale w historii rodziny zawsze był obecny pierwiastek angielski. Chociaż brat artysty William i siostra Susan urodzili się w Irlandii[uwaga 3], to on sam oraz siostry Elisabeth i Jane oraz brat Robert urodzili się Londynie[uwaga 4], gdzie ich ojciec studiował sztukę. Pobyt w Sligo ukształtował artystyczne zainteresowania młodego Jacka – obserwował on wydarzenia kulturalne w miasteczku (cyrki, imprezy, zawody sportowe), widział też, jak jego babcia malowała akwarele. W 1887 r. Jack Yeats przeniósł się do Londynu, aby mieszkać z rodziną. Postanowił wówczas zdobyć wykształcenie artystyczne[168]. Studiował malarstwo i rysunek w Westminster School of Art pod okiem Freda Browna[169]. | |||||||||||||||||||
3304. | Jack Foley | W roku 1914 Foley wraz ze swoją żoną Beatrice przeniósł się z Long Island do Santa Monica w Kalifornii, a następnie do Bishop[170]. Dostał tam pracę w lokalnym sklepie komputerowym[170]. Kiedy lokalni farmerzy sprzedali swoje ziemie dla Los Angeles dla praw do wody, nowe miasteczko Foley'a potrzebowało nowego źródła dochodu. Foley wiedział o nowo utworzonym biznesie filmowym w Los Angeles i udało mu się przekonać kilku szefów studia, że miasto Bishop byłoby idealne jako miejsce do nagrywania westernów. | |||||||||||||||||||
3305. | Jack Reacher | * Elizabeth Roscoe – lat 30, funkcjonariuszka policji w miasteczku Margrave, Georgia („Poziom śmierci”) | |||||||||||||||||||
3306. | Jack Spicer | W odcinku Mistrz Mnich Guan poznał osobiście Chase'a Younga na plaży podczas poszukiwań Monsunowych Sandałów. Jako jego zagorzały fan chciał podzielić się z nim Sandałami, lecz ten odmówił. Towarzyszył mu następnie w jego pałacu podczas próby uwolnienia Dojo przez czworga mnichów, skandował okrzyki wyszydzające Mistrza Mnicha Guana podczas jego normalnego pojedynku mistrzów z Chase'm Youngiem oraz pragnął złamania przez swego idola obietnicy o uwolnieniu smoka w wypadku własnej przegranej. W odcinku Zło Wewnątrz bezskutecznie zabiegał o względy Chase'a Younga, oferując mu skradzione Shen Gong Wu ze świątyni Xiaolin oraz usługi opętanego przez demona Sibini Claya, który znęcał się nad Jackiem. W odcinku Zamrożenie został zdradzony przez Wuyę, gdy jego wynalazek – Kumpelbot – pozbawił się Serca Jonga i przypadkowo stworzył śnieżną bestię Rakshę. Dwukrotnie musiał schronić się w klasztorze Xiaolin. W odcinku Krzyk syreny pomógł łowcy Klofangowi w zlokalizowani syreny Dyris, lecz postanowił ją wesprzeć, gdy dowiedział się, że stoi ona po stronie zła. W odcinku Czarne Żmije pokonał tytułową grupę teksańskich bandytek, przejmując przywództwo od Jessie Bailey (siostry Claya), by zaoferować jej odzyskanie szefostwa w zamian za kradzież Shen Gong Wu przyjaciołom jej brata. Został jednak przez nią zdradzony i okradziony. W odcinku Cesarski Skorpion kontratakuje przejął za pomocą Cesarskiego Skorpiona kontolę nad przywróconym przez rzadką koniunkcję planet Mala Mala Jongiem oraz jego kopiami, z którą tworzył Straszliwą Czwórkę. W odcinku Powrót PandaBubby sprzedał tytułowemu antagoniście Kośc Zig-Zom w zamian za zaawansowane technicznie roboty, które okazały się atrapą wykonanych przez Jacka Kojbotów. W odcinku Ostatnie Kuszenie Raimunda spowodował erupcję wulkanu zagrażającą brazylijskiemu miasteczku Tubarão, przyczyniając się do przemiany Raimundo w potwora opętanego przez Shen Gong Wu. | |||||||||||||||||||
3307. | Jacki jabłonkowskie | Jacki (Jackowie) – nieliczna grupa etnograficzna ludności polskiej, zamieszkująca miasteczko Jabłonków na Śląsku Cieszyńskim, obecnie w Czechach[171]. Posługują się gwarą jabłonkowską. | |||||||||||||||||||
3308. | Jackie Mittoo | Urodził się w stolicy kraju, jednak pierwsze lata życia spędził w niewielkim miasteczku Brown's Town w regionie Saint Ann, gdzie był wychowywany przez dziadków. Gdy miał 4 lata, pierwszych lekcji muzyki poważnej na fortepianie udzielała mu będąca nauczycielką muzyki babcia, Leila Mittoo. Uczęszczał do lokalnej szkoły York Castle High School, gdzie przy okazji szlifował także swoje umiejętności gry na tym instrumencie. Gdy ukończył ostatnią klasę, babcia zdecydowała się przejść na emeryturę i chcąc umożliwić wnukowi kontynuację nauki, wraz z mężem zakupili niewielki dom w Kingston w dzielnicy Harbour View. Wkrótce po przeprowadzce Jackie podjął studia w Kingston College, gdzie zaprzyjaźnił się z Augustusem Pablo i Tyronem Downie; wspólnie założyli własne trio pod nazwą The Jackie Mitree, grali również w szkolnym zespole The Rivals. Następnie Mittoo dołączył do grupy The Sheiks, grającej co niedziela w klubach, teatrach i salach kinowych we wschodniej części miasta. Mimo iż występował w niej razem ze starszymi od siebie, uznanymi już muzycznymi osobowościami takimi jak Lloyd Knibb, Johnny "Dizzy" Moore czy też Lynn Taitt, dzięki wrodzonej charyzmie i świetnemu kontaktowi z publicznością w krótkim czasie udało mu się zostać liderem zespołu, który zmienił w międzyczasie nazwę na The Cavaliers Orchestra. | |||||||||||||||||||
3309. | Jackson Hole | Jackson Hole Mountain Resort – ośrodek narciarski, położony na zachodzie stanu Wyoming, w Górach Skalistych, w Stanach Zjednoczonych. Leży w dolinie o tej samej nazwie w pasmie Teton Range, na wysokości od 1923 do 3185 m n.p.m. Najbliżej położoną miejscowością jest oddalone o 19 km na południe miasteczko Jackson. | |||||||||||||||||||
3310. | Jacqueline Cochran | Jacqueline Cochran, urodziła się na Florydzie. Niektóre źródła podają dokładne miejsce: miasteczka Pensacola[172], DeFuniak Springs[173] czy Muscogee[174]. Wychowała się jako Bessie Lee Pittman, najmłodsza z pięciorga rodzeństwa, jej rodzicami byli Mary i Ira Pittman, który pracował w tartaku. Gdy Bessie miała około 8 lat, rodzina przeniosła się w poszukiwaniu pracy do Georgii. Bessie ukończyła zaledwie 3 klasy, od siódmego roku życia pracowała, najpierw jako pomoc domowa, a po przeprowadzce do Georgii w przędzalni bawełny[175]. Chociaż Cochran utrzymywała, że żyła w straszliwej biedzie (nie miała butów, czystych ubrań i przymierała głodem), członkowie rodziny Pittmanów twierdzą, że jej relacja była mocno przesadzona[176][177]. | |||||||||||||||||||
3311. | Jacques Cathelineau | Cathelineau został przeniesiony do Saint-Florent-le-Vieil, gdzie 14 lipca umarł z ran. W miasteczku została wzniesiona kaplica na jego cześć. | |||||||||||||||||||
3312. | Jacques Chessex | Pisał w języku francuskim. Nagrodę Goncourtów otrzymał w 1973 za powieść L'Ogre. Łącznie w dorobku ma kilkadziesiąt utworów (poezja, proza, ale także eseje i teksty krytyczne). W Polsce ukazała się jedna jego książka - Wampir z Ropraz (Le vampire de Ropraz 2007). Niewielka objętościowo powieść rozgrywa się w rejonie tytułowego miasteczka Ropraz na początku XX wieku, targanego serią odrażających przestępstw. | |||||||||||||||||||
3313. | Jacques Lipchitz | Prace artysty były eksponowane w wielu muzeach Stanów Zjednoczonych. Wrócił do Europy w 1963. Pracował w miasteczku Pietrasanta we Włoszech. W 1972 opublikował swoją autobiografię. Jacques Lipchitz zmarł w 1973 na wyspie Capri. Jego ciało zostało przewiezione do Jerozolimy. | |||||||||||||||||||
3314. | Jacques Offenbach | Ojciec kompozytora, Izaak Eberst, urodził się w 1779 roku w Offenbachu nad Menem w rodzinie kantora i nauczyciela muzyki Judy Ebersta. Izaak odziedziczył po ojcu zamiłowanie do muzyki, wyuczył się też zawodu introligatora, do którego powracał w okresie trudności finansowych. Rodzice osierocili go, gdy miał kilkanaście lat, odtąd wędrował, grając na weselach i uroczystościach szabasowych, w gospodach i na jarmarkach. W 1802 roku dotarł do Deutz, miasteczka położonego obok Kolonii, gdzie osiadł powodowany możliwościami zarobkowymi i urodą córki właściciela kantoru wymiany, o sześć lat od niego młodszej Marianny Rindskopf. Nazywany Offenbacherem – przybyszem z Offenbachu, przyjął to określenie jako nazwisko. Już jako Offenbach poślubił pannę Rindskopf. Dzieci przychodziły u Offenbachów na świat co dwa lata: w 1807 – Teresa, w 1809 – Marianna, w 1811 – Sara, w 1813 – Charlotta (która przeżyła zaledwie dwa lata), w 1815 pierwszy syn – Juda, zwany w domu Juliuszem. Z powodu trudności finansowych Izaak wrócił przejściowo do introligatorstwa, wkrótce jednak znalazł pracę w Kolonii i rodzina przeniosła się do mieszkania na Grosser Griechenmarkt. W 1817 roku urodziła się kolejna córka Izabela, w 1819 – Jakub, w 1821 – Henrietta, w 1823 – Julia i w 1825 – Michael. | |||||||||||||||||||
3315. | Jacques Vallée | Dr Vallée urodził się we francuskim miasteczku Pontoise. Studiował matematykę na Sorbonie i tam też obronił tytuł licencjata. Na uniwersytecie w Lille otrzymał tytuł magistra astrofizyki. Karierę zawodową rozpoczął w 1962 roku jako astronom w Obserwatorium Paryskim (fr. Observatoire de Paris albo Observatoire de Paris-Meudon). Za swoją pierwszą powieść science fiction (napisaną w języku francuskim) otrzymał nagrodę im. Juliusza Verne’a. | |||||||||||||||||||
3316. | Jad Binjamin | Leży w północno-zachodniej części pustyni Negew, na południowy zachód od miasteczka Gedera, w otoczeniu moszawów Bet Chilkijja, Kidron i Jesodot, oraz kibucu Rewadim. Na północ od wioski znajduje się Baza lotnicza Tel Nof, należąca do Sił Powietrznych Izraela. Na wschód od wioski znajduje się duża baza wojskowa Sił Obronnych Izraela. | |||||||||||||||||||
3317. | Jad Waszem | Niewielki ogród i tablica pamiątkowa na terenie Jad Waszem poświęcone są mieszkańcom Le Chambon-sur-Lignon, miasteczka we Francji, którzy w czasie drugiej wojny światowej uczynili swoją miejscowość azylem dla Żydów uciekających przed nazistami. | |||||||||||||||||||
3318. | Jad ha-Szemona | Leży w górach Judzkich w odległości około 7 km na zachód od Jerozolimy, w otoczeniu moszawu Newe Ilan i miasteczka Kirjat Je’arim. | |||||||||||||||||||
3319. | Jadwiga Holnicka-Szulc | W czasie II wojny światowej w ruchu oporu – brała udział w akcjach bojowych Kedywu, a następnie walczyła w oddziale pod dowództwem kpt. Wacława Rejmaka. Została ciężko ranna 20 lipca 1944 w bitwie stoczonej z żandarmerią niemiecką w Lesie Kryńszczak w pobliżu wsi Gręzówka, a położonej przy szosie z Łukowa do Siedlec. Dostała się do niewoli, a będąc transportowana wozem do siedziby gestapo w Łukowie zdołała zastrzelić nachylającego się nad nią żandarma, ale została dobita serią przez konwojentów. Zwłoki sanitariuszki z rozkazu gestapo leżały na bruku miasteczka przez parę dni, ale mieszkańcy Łukowa wykradłszy je w nocy pochowali na miejscowym cmentarzu. Później zostały przeniesione i pochowane w rodzinnej mogile na cmentarzu Radoryżu Kościelnym[178]. | |||||||||||||||||||
3320. | Jadwiga Korniłowiczowa | Córka Henryka Sienkiewicza i Marii Sienkiewicz z domu Szetkiewicz, żona Tadeusza Korniłowicza, matka Marii[179]. Autorka tłumaczeń na język polski, m.in.: "Smugi cienia" (polskie wydanie w 1925 i kilka późniejszych), "Nostromo. Opowieść z wybrzeża" (polskie wydanie w 1959 i kilka późniejszych) oraz "Złotej strzały" (wspólnie z A. Zagórską, polskie wydanie w 1948 i parę późniejszych) Josepha Conrada, "Jana Krzysztofa" (polskie wydanie w 1911 i kilka późniejszych) Romain Rollanda, "O niewoli i wielkości służby wojskowej" (polskie wydanie w 1922) Alfreda de Vigny, "Upióra z Canterville " (polskie wydanie w 1989) Oscara Wildego, "W pewnym miasteczku" (polskie wydanie w 1962), "Pierwszej hrabiny Wessex: opowiadania" (polskie wydanie w 1977) Hardy'ego, "Listów o Polsce" Saroléa (polskie wydanie w 1923)[180]. | |||||||||||||||||||
3321. | Jadwiga Nowak | * Barbarzyńca w miasteczku (jako Jonasz Nowak), "Rzeczpospolita. Plus Minus", Nr 21, 2001 r. | |||||||||||||||||||
3322. | Jadów (gmina) | Okres świetności Jadowa przypada na XIX w. Wtedy to został oddany w posiadanie rodzinie Zamoyskich. W 1823 r. na skutek starań hr. Stanisława Zamoyskiego Jadów otrzymał prawa miejskie. Rozwój miasteczka został przerwany po powstaniu styczniowym. Wtedy to na mocy ukazu cara Aleksandra II z 1869 r. Jadów utracił prawa miejskie. | |||||||||||||||||||
3323. | Jadów | Dzięki położeniu na skrzyżowaniu szlaków handlowych w 1475 r., Jadów otrzymał przywilej targowy i prawo organizowania jarmarków. W 1483 r., za panowania księcia mazowieckiego Bolesława IV, erygowana została parafia jadowska. Okres świetności Jadowa przypada na XIX wiek. W 1823 r., na skutek starań hr. Stanisława Kostki Zamoyskiego, Jadów otrzymał prawa miejskie[181]. Rozwój miasteczka przerwało Powstanie styczniowe 1863 roku. | |||||||||||||||||||
3324. | Jaekelopterus rhenaniae | Znaleziony w Niemczech koło miasteczka Prüm w kraju Nadrenia-Palatynat, w odkrywce w obrębie wzgórz Eifel. | |||||||||||||||||||
3325. | Jafa an-Naserije | Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2012 roku w Jafa an-Naserije żyło prawie 17,7 tys. mieszkańców, w 80,5% Arabowie muzułmanie i 19,5% Arabowie chrześcijanie. Jest to niewielkie miasteczko, którego populacja charakteryzuje się niewielkim, lecz stałym wzrostem liczebności. Według danych z 2011 roku przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 2,6%. W roku tym urodziło się 334 dzieci, a zmarły 59 osoby (odnotowano 2 zgony niemowląt). Według danych za 2010 rok liczba zatrudnionych pracowników wynosiła 5317, a liczba osób pracujących na własny rachunek wynosiła 486. Średnie miesięczne wynagrodzenie w 2010 roku wynosiło 5150 ILS (średnia krajowa 7522 ILS). Zasiłki dla bezrobotnych pobierało 97 osób, w tym 73 mężczyzn (średni wiek: 42 lata). Świadczenia emerytalne oraz rentowe pobierało 772 osób, a zapomogi społeczne 1308 osób[112][182]. | |||||||||||||||||||
3326. | Jagielnica (Ukraina) | Pierwsza wzmianka pochodzi z 1448. W 1454 w drodze do Kamieńca Podolskiego zatrzymał się tutaj na kilka dni król Kazimierz Jagiellończyk. W 1473 Zygmunt z Jagielnicy, sędzia kamieniecki, erygował parafię w miasteczku. | |||||||||||||||||||
3327. | Jak Grinch ukradł święta | Jest noc wigilijna. Mieszkańcy małego, górniczego miasteczka Ktosiowa, przygotowani do świąt Bożego Narodzenia, śpią już smacznie w łóżkach, czekając na prezenty od Świętego Mikołaja. Tymczasem mieszkający nad miasteczkiem w jaskini i nie znoszący świąt zielony stwór o imieniu Grinch postanawia przebrać się za Świętego Mikołaja i ukraść mieszkańcom miasteczka prezenty, by w ten sposób zepsuć im święta. Kradzież prezentów początkowo idzie mu gładko, lecz po jakimś czasie zaczyna mieć wyrzuty sumienia, oddaje ludziom prezenty i postanawia razem z nimi spędzić te święta. | |||||||||||||||||||
3328. | Jak bardzo mnie pragniesz | Desideria (Enrico Lo Verso) jest transseksualistką, mieszkającą w Rzymie. Pewnego dnia Desideria zostaje napadnięta i okradziona przez nieznanych przestępców. Sprawą zajmuje się policjant Pasquale (Vincent Cassel). W trakcie rozmowy z transseksualistą okazuje się, że Desideria to tak naprawdę Domenico, kolega z czasów szkolnych Pasquala. Mężczyzna jest wstrząśnięty losem i przeżytymi doświadczeniami Domenica. Chcąc pomóc transseksualiście odnaleźć szczęście w życiu, wybiera się do rodzinnego miasteczka. Proboszcz radzi mężczyźnie, by zaopiekował się zagubionym Domeniciem. Za namową księdza, Pasquale i Desideria spędzają coraz więcej czasu wolnego we wspólnym towarzystwie. Tymczasem Nellina (Monica Bellucci), narzeczona policjanta, zauważa, że Pasquale i Desideria mocno się do siebie zbliżyli…[183] | |||||||||||||||||||
3329. | Jak narkotyk | Jest rok 1980, Anna 18-latka z małego miasteczka, dowiaduje się, że jest ciężko chora na serce, pozostaje jej 2-3 lata życia. W sanatorium, do którego jedzie w oczekiwaniu na operację, poznaje niewiele starszego od siebie Piotra, studenta gdańskiej ASP. Zakochuje się w nim i po krótkiej znajomości postanawia poślubić, po jakimś czasie jednak chłopak popełnia samobójstwo. | |||||||||||||||||||
3330. | Jak ptaki bez gniazd | 30-letni Val Xavier jest niespokojnym duchem, który nigdzie nie potrafi zagrzać miejsca. Odkąd skończył 15 lat zarabia jako gitarzysta, występując w nocnych klubach. Trafia do miasteczka w Missisipi. Żona szeryfa Vee Talbot, proponuje mu nocleg w wolnej celi aresztu, a także znajduje mu pracę w miejscowym sklepie. Mężczyzna ma pomagać właścicielce, lady Torrance, której mąż jest ciężko chory. Między nimi zaczyna rodzić się uczucie. Niestety, para jest obserwowana przez nimfomankę Carol. Kiedy mąż lady Torrance dowiaduje się o romansie, dochodzi do tragedii... | |||||||||||||||||||
3331. | Jak to działa? (serial animowany) | Wesołe miasteczko, pasy i przekładnie | |||||||||||||||||||
3332. | Jak w niebie (film 2004) | Akcja filmu zaczyna się w momencie, gdy Daniel na skutek problemów zdrowotnych rezygnuje z kariery i wraca do miasteczka, w którym spędził dzieciństwo. Zostaje dyrygentem chóru parafialnego. Pracując z amatorami, którzy mają więcej chęci niż umiejętności, sam odzyskuje radość obcowania z muzyką. Dzięki niemu chór nabiera profesjonalizmu, a jego członkowie zaczynają wierzyć w swoje siły również w życiu codziennym. | |||||||||||||||||||
3333. | Jak zostać gwiazdą | Film opowiada historię jednej z edycji popularnego programu telewizyjnego, w którym piosenkarze-amatorzy mają szansę zrobić ogólnokrajową karierę i zdobyć popularność. Przyglądamy się zwłaszcza dwóm uczestnikom. Jednym z nich jest kelnerka z prowincjonalnego miasteczka w Ohio, która jest gotowa zrobić dla kariery dosłownie wszystko. Jej rywalem jest były islamski bojownik z Bliskiego Wschodu, który w głębi serca zawsze był wielkim fanem amerykańskich musicali. Tymczasem w Białym Domu niezbyt inteligentny prezydent, kontrolowany we wszystkim przez swego szefa kancelarii, rozpoczyna właśnie drugą kadencję. Jego notowania spadają i aby przypodobać się wyborcom, ma zostać jurorem w programie. | |||||||||||||||||||
3334. | Jakub Alberione | Urodził się 4 kwietnia 1884 w San Lorenzo di Fossano we Włoszech jako piąte z siedmiorga dzieci Michała Alberione i Teresy Alocco. Zanim zaczął uczęszczać do szkoły jego rodzina przeniosła się na nizinę rzeki Tanaro, kilka km. na południe od miasteczka Cherasco. W wieku 6 lat zaczął uczęszczać do szkoły w Cherasco. 25 października 1896 wstąpił do seminarium duchownego w Bra. W październiku 1900 za radą swojego proboszcza wstąpił do seminarium duchownego w Albie. W nocy z 31 grudnia 1900 roku na 1 stycznia 1901 roku zgodnie z sugestią papieża Leona XIII, wszyscy katolicy, a w szczególności klerycy zostali wezwani do modlitewnego czuwania w nocy łączącej dwa wieki. Młody Jakub dostał wtedy wizji dotyczącej perspektyw i zagrożeń stojących przed ludzkością i "poczuł się szczególnie zobowiązany do służby Kościołowi i ludziom nowego wieku". 29 czerwca 1907 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Alby Józefa Franciszka Re. W 1908 roku został ojcem duchownym w wyższym seminarium duchownym w Albie, w tym czasie dostrzegł powołanie u Józefa Giaccardo (późniejszego błogosławionego), którego wysłał do seminarium w Albie. W tym samym roku uzyskał doktorat z teologii na Wydziale Teologicznym w Genuii. 12 września 1913 bp. Re powierzył ks. Alberione stanowisko dyrektora tygodnika "Gazzetta d'Alba". | |||||||||||||||||||
3335. | Jakub Burbon (hrabia La Marche) | Pokój zawarty na mocy traktatu był jednak iluzją. Anglia i Francja zawiesiły broń, lecz żołnierze obu stron nadal napadali i grabili wsie oraz miasteczka, domagali się też płacenia okupu w zamian za pozostawienie w spokoju. Niedługo po powrocie Jakuba z niewoli, król Jan II Dobry poprosił go o zebranie armii przeciw grasującym żołnierzom angielskim. Jakub zastosował się do prośby króla, ale on i jego wojska zostali dotkliwie pokonani w bitwie pod Brignais (niedaleko Lyonu). Jakub i jego najstarszy syn zostali śmiertelnie ranni. | |||||||||||||||||||
3336. | Jakub Kołas | Po wyjściu z więzienia od września 1911 do 1914 Kołas wykonywał pracę nauczyciela. Przez kilka miesięcy bez oficjalnego zezwolenia nauczał dzieci pracowników kolei w miasteczku Łuniniec, a w latach 1912–1914, po wystawieniu przez władze zaświadczenia o poprawie, pracował jako nauczyciel we wsi Kupiaciczy w pobliżu Pińska, a potem w Trzeciej Pińskiej Szkole Parafialnej. Okres ten jest bardzo znaczący dla jego życia osobistego. W sierpniu 1912 w chutorze Smolnia w pobliżu wsi Mikałajeuszczyna miało miejsce pierwsze spotkanie Kołasa z Janką Kupała, dające początek ich przyjaźni. W czerwcu 1913 J. Kołas poślubił nauczycielkę szkoły kolejowej w Pińsku Marię Dźmitryjeunę Kamieńską, z którą wspólnie przeżył 30 lat i doczekał się trzech synów. | |||||||||||||||||||
3337. | Jakub Salinger | Z Moskwy przewieziono zesłańców do Niżnego Nowogrodu. W kwietniu 1864 przewieziono ich przez Wołgę i dalej parowcami do Kazania. W czerwcu transport, pędzony piechotą (sam Salinger podróżował kibitką), z noclegami w więzieniach etapowych przydrożnych miasteczek, dotarł do Permu, następnie do Kunguru i pod koniec miesiąca do Krasnoufimska, gdzie na policji Salingerowi oświadczono, że jest wolny i może swobodnie poruszać się po miasteczku i okolicy. Zamieszkał więc w Krasnoufimsku, gdzie wiódł nudne i zamknięte w gronie polskich zesłańców życie, wciąż w nadziei, że odzyska wolność. | |||||||||||||||||||
3338. | Jakub Węgierko | Po wybuchu II wojny światowej, w listopadzie 1939 opuścił Warszawę i wyjechał do Lwowa, gdzie został konsultantem szpitala przy ulicy Kurkowej. Od maja 1940 do czerwca 1941 , pełnił funkcję konsultanta i kierownika Kliniki Instytutu Badawczego w Morszynie koło Lwowa. Następnie wyjechał do Ufy, stolicy Baszkirii, gdzie pracował jako kierownik oddziału chorób zakaźnych i wewnętrznych. Później podjął pracę w miasteczku Yangiyo‘l pod Taszkentem, w Uzbekistanie. W 1942 jako kapitan lekarz wstąpił do formującej się Armii Andersa. Wraz z nią przebywał m.in. w Iranie. | |||||||||||||||||||
3339. | Jakub z Koniecpola | Jakub z Koniecpola był synem Przedbora, protoplasty rodu Koniecpolskich. W 1394 roku wymieniany jest w źródłach jako wojewoda sieradzki i starosta kujawski. W 1400 roku podpisał akt odnowienia Uniwersytetu Krakowskiego. Jako członek rady królewskiej brał udział w rozmowach polsko-litewskich w roku 1401 poprzedzających unię wileńsko-radomską, był jej sygnatariuszem[184]. W 1403 roku poświadczył w Lublinie zobowiązanie Witolda do nie zawierania przymierza z Zakonem Krzyżackim bez zgody króla. W 1410 roku brał udział w bitwie grunwaldzkiej dowodząc chorągwią. W 1411 podpisał się pod aktem pokojowym kończącym wojnę z zakonem krzyżackim. Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku[185]. W latach 20. ochmistrz dworu królowej Zofii, czwartej żony Władysława Jagiełły. W 1428 roku za trudy włożone w wychowanie królewiczów otrzymał 400 grzywien i miasteczko Lelów koło Włoszczowy. | |||||||||||||||||||
3340. | Jakub Ćwiek | Wychowywał się w Głuchołazach, gdzie jego ojciec Jan jest dyrektorem domu kultury[186][187]. | |||||||||||||||||||
3341. | Jamel Debbouze | Zachęcony przez kierownika teatru z okolicznego miasteczka, występował na scenie i brał udział w konkursach recytatorskich. W 1990 spotkał pedagoga teatralnego Jamela Alaina Degoisa, który zorganizował warsztaty improwizacji, gdzie dołączył do jego zespołu. Wraz z zespołem brał udział we francuskich mistrzostwach improwizacji w 1991, występował w Quebecu i Maroku. Zadebiutował przed kamerami w wieku siedemnastu lat rolą niezrozumianego przez otoczenie Marokańczyka w filmie krótkometrażowym Niebieskie kamienie pustyni (Les Pierres bleues du désert, 1992). Następnie zrealizował swój własny program C'est Tout Neuf (1995), pojawił się w radiu Radio Nova i wziął udział w telewizyjnym programie Nova Premiere. | |||||||||||||||||||
3342. | James Allen | James fascynował się filozofią, a do tego miał naturalny dar klarownego wyrażania swoich myśli. W 1902 roku postanowił, że zajmie się pisaniem książek. Po ukończeniu swojej pierwszej książki From Poverty to Power – przeniósł się wraz z żoną do Ilfracombe, pięknego nadmorskiego miasteczka w południowo-zachodniej Anglii, gdzie wiódł proste życie filozofując i pisząc kolejne książki. W sumie na przestrzeni 9 lat napisał 20 książek. Zmarł w roku 1912 w wieku 48 lat. | |||||||||||||||||||
3343. | James Coco | * 1989: Dzieci z miasteczka Stepford jako Pan Jamison | |||||||||||||||||||
3344. | James Dean | W 1953 roku reżyser Elia Kazan poszukiwał odtwórcy roli Caleba Traska do przygotowywanej adaptacji Na wschód od Edenu Johna Steinbecka. Książka opisuje losy trzech pokoleń rodów Trasków i Hamiltonów, skupiając się zwłaszcza na dwóch starszych pokoleniach zamieszkujących dolinę Salinas w Kalifornii. Akcja powieści rozgrywa się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, od połowy XIX wieku, do pierwszej połowy XX. Film skupia się jednak przede wszystkim na żyjącym w 1917 roku Calebie Trasku, buntowniczym synu pobożnego i wiecznie niezadowolonego z niego ojca (Raymond Massey), który pragnie poznać swoją matkę, burdelmamę z pobliskiego miasteczka (Jo van Fleet). Przed castingiem Kazan stwierdził, że chciałby obsadzić w roli Cala Marlona Brando. Scenarzysta filmu, Paul Osborn, zasugerował reżyserowi, aby powierzyć tę rolę Deanowi. James spotkał się ze Steinbeckiem, a gdy ten bardzo entuzjastycznie przyjął propozycję obsadzenia go w roli Caleba, praktycznie nieznany aktor otrzymał swoją pierwszą poważną rolę. 8 marca 1954 roku Dean opuścił Nowy Jork i wyruszył do Los Angeles, gdzie kręcono zdjęcia. Debiut w Na wschód od Edenu sprawił, że Dean mógł ubiegać się o rolę Jima Starka w Buntowniku bez powodu – w obu filmach wcielił się w samotnego buntownika i nierozumianego wyrzutka, desperacko pragnącego rodzicielskiej miłości ojca. | |||||||||||||||||||
3345. | James Dunlop | James Dunlop urodził się 31 października 1793 w Dalry. Uczył się w szkole w Dalry. W wieku 14 lat zatrudnił się w fabryce włókienniczej w sąsiednim miasteczku Beith, jednocześnie uczęszczał też do szkoły wieczorowej. Już w młodym wieku zainteresował się astronomią, był jednak samoukiem. Swój pierwszy teleskop zbudował w 1810. | |||||||||||||||||||
3346. | James Gordon Farrell | W 1967 Farrell opublikował A Girl in the Head, powieść dziejącą się w fikcyjnym angielskim nadmorskim miasteczku Maidenhair Bay. Jak jej poprzedniczki, książka spotkała się z niewielkim odzewem krytyki i czytelników. | |||||||||||||||||||
3347. | James Meek | Urodził się w Anglii, jednak dzieciństwo spędził w Dundee. Pracuje jako dziennikarz, jego teksty publikuje m.in. The Guardian. W latach 1991-1999 był korespondentem w krajach byłego Związku Radzieckiego. Jako prozaik debiutował w 1989 powieścią McFarlane Boils the Sea. Jest autorem dwóch zbiorów opowiadań oraz czterech powieści, z których najbardziej znaną jest Ludowy akt miłości z 2005. Jej akcja rozgrywa się w 1919 w syberyjskim miasteczku zamieszkanym przez skopców, a kontrolowanym przez żołnierzy Korpusu Czechosłowackiego. | |||||||||||||||||||
3348. | James Oliver Curwood | Urodził się w stanie Michigan, w małym miasteczku Owosso. Ojciec jego spokrewniony był z angielskim pisarzem marynistą Frederickiem Marryatem, matka – z indiańską księżniczką z plemienia Mohawk. | |||||||||||||||||||
3349. | James Pawelczyk | Urodził się w Buffalo w stanie Nowy Jork w kolejnym pokoleniu polskiej emigracji, lecz wkrótce jego rodzice, Joseph i Rita Pawelczyk, przenieśli się do pobliskiego miasteczka Elma, gdzie Jim się wychował. W 1985 ukończył studia magisterskie w dziedzinie fizjologii na Stanowym Uniwersytecie Pensylwanii. Następnie, w 1989 uzyskał stopień doktora biologii na Uniwersytecie Północnego Texasu. Od tego czasu nieprzerwanie zajmuje się pracą naukową i akademicką. Uczestniczył m.in. w eksperymentach prowadzonych przez agencję kosmiczną NASA. | |||||||||||||||||||
3350. | James Qwilleran | Zawsze mieszkał w dużych miastach, ale po odziedziczeniu fortuny "cioci" Fanny, przyjaciółki jego nieżyjącej matki, ze względu na warunki testamentu, zamieszkał w Moose Country w miasteczku Pickax. Dziennikarz posiada dwa koty syjamskie: Koko (Kao K'o-Kung) i Yum Yum. Jest to jego jedyna rodzina. Ma również przyjaciela Archa Rikera, który przyjechał na Północ za nim. W Pickax pisze dla miejscowej gazety "Moose County Cośtam" felietony o nazwie Piórkiem Qwilla. Jest multimilionerem, jednak nadal żyje skromnie. Jedynie jego koty mają nawyki arystokratów. Po przybyciu do miasteczka osiedla się (zgodnie z wolą testamentu) w przepysznej siedzibie Klingenschoenów (co prawda wybiera sobie na lokum mieszkanko nad powozownią, gdyż tam mu jest najwygodniej), jednak wkrótce ulega ona doszczętnemu spaleniu. Kolejnym mieszkaniem Qwilla jest ogromny dawny skład jabłek, który zostaje wyremontowany pod okiem wyśmienitego architekta z Nizin. Staje się on "Tadż Mahalem" Pickax. | |||||||||||||||||||
3351. | James Whale | Urodził się w biednej rodzinie w miasteczku górniczym. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił ochotniczo do armii, walczył na froncie, został schwytany przez Niemców i osadzony w obozie jenieckim. Po wojnie został zwolniony, zajął się reżyserią filmową. W 1930, po przeniesieniu się do USA, wyreżyserował filmową wersję dramatu R.C. Sherriffa Kres wycieczki. W tym samym czasie Howard Hughes poprosił go o pomoc przy reżyserowaniu wysokobudżetowego dramatu o pilotach I wojny światowej Aniołowie piekieł, w 1931 został zaangażowany przez Universal Studios do reżyserii Waterloo Bridge, adaptacji sztuki Roberta E. Sherwooda. W tym samym roku wielki sukces i miano "mistrza horroru" przyniósł mu film Frankenstein (adaptacja powieści Mary Shelley), do którego zaangażował mało znanego wówczas brytyjskiego aktora Borisa Karloffa. W 1935 nakręcił kontynuację tego filmu pt. Narzeczona Frankensteina. Sukcesy przyniosła mu również adaptacja powieści J.B. Priestley'a Stary mroczny dom (1932) i adaptacja powieści H.G. Wellsa Niewidzialny człowiek. W 1936 wyreżyserował dramat muzyczny Statek komediantów, w 1937 dramat Droga powrotna i komedię Przygoda pod Paryżem, w 1938 dramat Port siedmiu mórz, a w 1939 adaptację powieści Wicehrabia de Bragelonne Alexandre Dumasa Człowiek w żelaznej masce. Otwarcie przyznawał się do swojego homoseksualizmu. Jego filmy doprowadziły do ugruntowania horroru jako gatunku filmowego i do pojawienia się fascynacji filmami grozy na całym świecie. | |||||||||||||||||||
3352. | Jan Barylski | Ukończył w 1908 gimnazjum w Częstochowie i wyjechał do Liège, gdzie studiował prawo i handel. W 1917 przyjechał do Sosnowca i rozpoczął pracę w „Kurierze Zagłębia”, pod koniec tego samego roku powrócił do Częstochowy zatrudnił się w „Gońcu Częstochowskim”. Pod pseudonimem „Acer” publikował satyryczne felietony w ramach cyklu „Przez zakopcone okulary”. Był członkiem Stronnictwa Narodowego, czego wyraz dawał w krytyce panujących w Częstochowie małomiasteczkowych klimatów. Duże zainteresowanie jego twórczością spowodowało, że już w 1921 został współwydawcą tygodnika „Satyr Częstochowski”. Od 1926 gazeta zmieniła nazwę na „Wspólna Krytyka”. W 1928 rozpoczął działalność literacką, spod jego pióra wyszły liczne i wówczas modne utwory komediowe. W tym okresie został współorganizatorem „Grupy Literackiej Lit-Ars” oraz wydawanego przez nią „Czasopisma Literackiego”. Rozwijająca się kariera dziennikarska spowodowała, że w 1934 Barylski przeniósł się do Warszawy. Po powstaniu warszawskim znalazł się w obozie jenieckim. W 1945 powrócił do Warszawy, gdzie rok później zmarł. Został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim (kw. 39L-6)[188]. | |||||||||||||||||||
3353. | Jan Biskupiec | Pochodził z mieszczańskiej (rzemieślniczej) rodziny krakowskiej. Śluby zakonne złożył w konwencie zakonu o.o. Dominikanów w Opatowcu, miasteczku należącym do kasztelami wiślickiej. W wieku 28 lat został wybrany w 1405 r. na przeora krakowskiego zgromadzenia dominikanów. W tym samym czasie prowadził zajęcia z teologii, a sam zapisał się na studia w Akademii Krakowskiej (1407 r.) celem uzupełnienia swojego wykształcenia. | |||||||||||||||||||
3354. | Jan Bogdanowicz | Jan początkowo popierał stronnictwem białych, wkrótce przyłączył się jednak do stronnictwa czerwonych popierających ideę powstania zbrojnego. W 1862 r. Jan został zastępcą członka Komitetu Centralnego i komisarzem zarządzającym Rusią, Lubelszczyzną i Podlasiem. Po wykryciu przez władze rosyjskie w grudniu 1862 r. podziemnej siatki, Jan Bogdanowicz został aresztowany i osadzony w twierdzy Zamość. Został skazany na zesłanie. W latach 1863-1865 przebywał w miasteczku Kiereńsk w guberni penzeńskiej. Towarzyszyła mu żona Marcelina[189]. | |||||||||||||||||||
3355. | Jan Borysewicz (żołnierz) | Zginął 21 stycznia 1945 pod Kowalkami w zasadzce grupy operacyjnej 105. pułku piechoty NKWD. Jego ciało Sowieci obwozili po wsiach i miasteczkach Ziemi Lidzkiej – wystawiono je na widok publiczny m.in. na rynku w Naczy, w Raduniu i Ejszyszkach. | |||||||||||||||||||
3356. | Jan Boży | Niewiele wiadomo o jego młodości. Pewne jest, że był synem rodziców średniego stanu. Mając 8 lat, pod wpływem opowieści przygodnego wędrowcy wiedziony chęcią poznania świata, opuścił potajemnie rodzinny dom. Po kilkutygodniowej podróży znalazł schronienie i opiekę u jednego z mieszkańców hiszpańskiego miasteczka Oropesa, który nazwał małego chłopca "Janem otrzymanym od Boga – a Deo". | |||||||||||||||||||
3357. | Jan Brandt | J. B. przez wiele lat zajmował się kolekcjonerstwem, z myślą powołania w okolicy muzeum regionalnego. Gromadził zabytki kultury chłopskiej i mieszczańskiej. Zgromadził pokaźną kolekcję elementów stroju biłgorajsko-tarnogrodzkiego. W trakcie eksploracji zbierał materiały etnograficzne, które publikował w "Wiśle". | |||||||||||||||||||
3358. | Jan Brzękowski | * Wyprawa do miasteczka, 1966; | |||||||||||||||||||
3359. | Jan Burbon (hrabia de Montizón) | Kiedy Jan opuścił Hiszpanię, jego brat Karol Ludwik stwierdził, że jego abdykacja jest nieważna. 15 czerwca Karol Ludwik oświadczył, że podpisał abdykację wbrew swojej woli. Jan odmówił uznania deklaracji brata i zanim Karol Ludwik zmarł w styczniu 1861, było jednocześnie dwóch karlistowskich pretendentów do tronu Hiszpanii. W latach 60. popularność królowej Izabeli II ciągle malała, a Jan ze względu na liberalne poglądy nie był dla karlistów odpowiednim pretendentem. W 1866 starszy syn Jana, Karol (wtedy osiemnastoletni), poprosił ojca, aby abdykował na jego rzecz, ale Jan odmówił. 3 października 1868 Jan podpisał akt abdykacji w Paryżu. Pozostał aktywnym zwolennikiem swojego syna i nieustannie zabiegał o „odzyskanie” tronu Hiszpanii przez Karola (trzecia wojna karlistowska). Po abdykacji Jan mieszkał głównie w Anglii, w miasteczku Hove, niedaleko Brighton. Używał imienia Mr. Montagu. Mieszkał z Angielką, z którą miał syna i córkę. | |||||||||||||||||||
3360. | Jan Doležal (leśniczy) | W 1873 r. przestał być pracownikiem księcia Thurn und Taxis i odtąd dość często się przeprowadzał. Najpierw mieszkał w Św. Katarzynie w okolicy miasta Polička i potem przeprowadził się do Krouny. W 1877 r. przeniósł się do miasteczka Krucemburk. Mieszkał w dawnej gorzelni, gdzie miał leśniczą szkołę z internatem. W 1883 r. wyprowadził się z Krucemburka do Policzki, a następnie w 1884 r. do Żdziaru nad Sazawą), gdzie 25 grudnia 1901 umarł. | |||||||||||||||||||
3361. | Jan Dolski | Założył na Wołyniu miasteczko Nowy Dolsk, dzisiejszy Lubieszów, gdzie Dolski wzniósł drewniany pałac i kolegium pijarów[190]. | |||||||||||||||||||
3362. | Jan Emil Skiwski | W lutym 1945 r. Skiwski wraz z rodziną, uciekając przed wkraczającą do Krakowa Armią Czerwoną, udał się do Wrocławia, a stamtąd do siedziby Hansa Franka w Neuhas niedaleko Monachium. Później Skiwski przybył do austriackiego miasteczka Kufstein, gdzie doczekał wkroczenia wojsk amerykańskich. Następnie przebywał wraz z rodziną w tamtejszym obozie prowadzonym przez francuskie władze okupacyjne, a także w obozie dla przesiedleńców w Wildflecken. Latem 1946 Skiwski udał się do Włoch w zamiarze wyemigrowania z Europy. We Włoszech skontaktował się z płk. Bąkiewiczem, szefem II Oddziału II Korpusu Polskiego, który przekazał go do dyspozycji wojsk brytyjskich. W rezultacie Skiwski, jako Jan Rogalski został osadzony w obozie dla jeńców niemieckich w Rimini, gdzie spędził blisko rok. Po wyjściu z obozu rodzina Skiwskich udała się do Wenezueli. Skiwski pierwotnie planował emigrację do Kanady lecz władze tego kraju odmówiły jego przyjęcia. Po przybyciu do Ameryki Południowej, Skiwscy (a w zasadzie Rogalscy) zostali umieszczeni w obozie El Trompillo koło Valencii, skąd wyjechali do Caracas[191]. | |||||||||||||||||||
3363. | Jan Ewangelista Goetz | Syn Antona V i Josephy, urodzony w Bawarii. Wykształcenie początkowe zdobył w szkole wiejskiej w rodzinnej wsi w Langenenslingen, szkołę średnią ukończył w 1830 r. w Wilfigen w wieku 15 lat. W małym browarze swego ojca Antona V zdobywał doświadczenie piwowarskie równocześnie pracując na roli. W wieku 18 lat jako wyzwolony czeladnik pracował u swojego kuzyna w Hitzhofen k. Sigmaringen. W obowiązku Jana Götza jako czeladnika oraz członka cechu piwowarów było odbycie tzw. wędrówki pracowniczej. Swe rodzinne miasto opuścił we wrześniu 1834 r. i jako dziewiętnastolatek pieszo przemierzył Niemcy (część południową), Szwajcarię (część północną) oraz Austrię. W swych wędrówkach najmował się w lokalnych browarach jako pomocnik piwowara. Wreszcie po wielu perypetiach dotarł pod Wiedeń do miasteczka Klein-Schwechat, gdzie najął się u tamtejszego właściciela browaru, a swego kuzyna Antona Drehera, gdzie mimo powinowactwa pracował jak zwykły pracownik (mimo statusu pomocnika piwowara). Po około półtora roku pracy jego kuzyn Anton, zorientowawszy się w zdolnościach Jana Götza, mianował go piwnicznym, by w lutym 1839 r. uczynić go zarządcą technicznym i zastępcą właściciela. Przez sześć lat doprowadził browar kuzyna do wyśmienitego stanu (w późniejszym okresie browar ten był jednym z najlepszych w ówczesnej Europie, tak pod względem ilości, jak i jakości produktów). Jan Götz wprowadził tam rewolucyjną jak na tamte czasy (przez to mało jeszcze znaną) metodę produkcji piwa dolnej fermentacji. Metoda ta została wkrótce wprowadzona do Browaru Okocim i innych browarów. | |||||||||||||||||||
3364. | Jan Ewangelista | Według Tertulliana (w Opisie Heretyków) Jan został zesłany (przypuszczalnie na Patmos) po tym jak zanurzono go we wrzącym oleju i jak nic z tego powodu nie ucierpiał. Prawdopodobnie jego grób znajduje się na wzgórzu Ayasoluk w miasteczku Selçuk w okolicach Efezu. W miejscu tym w VI w. wzniesiono okazałą bazylikę św. Jana (obecnie w ruinie). | |||||||||||||||||||
3365. | Jan Franciszek Stadnicki | Syn Wiktoryna, kasztelana przemyskiego; brat Józefa Antoniego Stadnickiego kasztelana lubaczowskiego. Służbę wojskową rozpoczął ok. 1667 w chorągwi pancernej w 1673 był porucznikiem. W 1678 ożenił się z Aleksandrą Barbarą ze Stadnickich, córką Andrzeja Samuela, która wniosła mu bogate dobra leskie. W grudniu 1680 na sejmiku województwa ruskiego obrano go posłem na sejm w 1681 posłował również w 1683. 19 października 1685 otrzymał deklarację królewską na urząd chorążego nadwornego koronnego. Podczas bezkrólewia po śmierci Jana III podpisał na sejmiku wiszeńskim 27 lipca 1696 akt konfederacji województwa ruskiego i został rotmistrzem ziemi sanockiej. Był na sejmie elekcyjnym 1696, początkowo opowiedział się po stronie księcia Franciszka Conti. Wkrótce jednak przeszedł na stronę elektora saskiego Fryderyka Augusta, uczestniczył w Krakowie w koronacji Augusta II, a następnie w sejmie koronacyjnym. Na sejmie pacyfikacyjnym 1699 wszedł do komisji do zabezpieczenia granic z Węgrami. W lutym 1702 uczestniczył w radzie senatu w Warszawie. Wyznaczony został w 1703 w skład komisji do rewizji skarbu koronnego, a także ponownie do komisji granicznej z Węgrami oraz na rezydenta do boku króla. W sierpniu 1704 w Lesku ponownie zjawili się Szwedzi, wcześniej złupili zamek w Lesku w 1702 aresztując Stadnickiego i wywożąc go do Jarosławia. Gdy w 1706 wojska szwedzkie zajęły Wołyń, został zmuszony do wydania uniwersałów do tamtejszej szlachty, zapewne wzywających do poparcia Stanisława Leszczyńskiego. Utrzymywał jednak stałą korespondencję z wiernym Augustowi II podkanclerzym koronnym Janem Szembekiem, donosząc mu o wszystkich swoich kontaktach ze Szwedami i Leszczyńskim. Próbował ukryć się przed Szwedami. 7 lutego 1707 podpisał akt poparcia konfederacji sandomierskiej we Lwowie. W latach 1707–1710 działał na forum sejmiku ziemi sanockiej. W 1708 został wicemarszałkiem sądów fiskalnych, zajmował się też organizowaniem ochrony ziemi przed rozbójnikami. Pod koniec 1712 był w Lublinie i Warszawie, w styczniu 1713 musiał wrócić w przemyskie, aby chronić swe tamtejsze dobra przed łupiącymi je wojskami, w lutym był już na radzie senatu w Warszawie. Zmarł w Krasnymstawie, pochowano go w Lesku 28 lutego 1714. Skupował dobra za znaczne sumy, nabył Iwonicz,Płonną z kluczem dóbr ziemskich, Niebieszczany z przyległościami, Wojutycze, Bukowsko, Tokarnię, Radoszyce i Arłamów. Posiadał także miasteczko Turzysk w wołyńskim. Po śmierci S-ego w skarbcu znaleziono 520 799 zł w tynfach, szelągach, talarach bitych i monecie czeskiej. Z małżeństwa z Aleksandrą Barbarą ze Stadnickich pozostawił córkę Annę (zm. 1733), żonę Piotra Konstantego Stadnickiego kasztelana wojnickiego, i dwóch synów: Józefa Ignacego (1686–1715), i Kazimierza (1696–1718), starostę libuskiego. Podjął odbudowę zamku leskiego po zniszczeniach szwedzkich, odtworzył ogród w stylu włoskim z rzeźbami i fontanną. Był fundatorem klasztoru Karmelitów Bosych w Zagórzu. Ufundował prebendę św. Jana Chrzciciela w Lesku (1713), a także kościół murowany pw św. Katarzyny w Wojutyczach. | |||||||||||||||||||
3366. | Jan Gawiński | Zalicza się go do klasycznego pokolenia Sarmatów – pokolenia Sobieskiego, choć jego szlachectwo nie jest pewne. Pochodził prawdopodobnie z miasteczka Wilamowice koło Krakowa. Uczył się w Akademii Bialskiej, filii Akademii Krakowskiej. Później był dworzaninem biskupa Karola Ferdynanda Wazy. Walczył zapewne z Kozakami. W końcu zamieszkał w Krakowie. Ożenił się z Małgorzatą Lajtnerówną. Pełnił w mieście różne urzędy, był między innymi superintendentem warzelni wielickiej i bocheńskiej. Był najlepszym przyjacielem Wespazjana Kochowskiego (znaleźli dla siebie nawzajem drugie żony). | |||||||||||||||||||
3367. | Jan Gałkowski | * Zagubione miasteczko | |||||||||||||||||||
3368. | Jan Gotlib Bloch | W 1883 nabył 30-włókowy majątek ziemski Łęczna w Lubelskiem (to tam, w okolicach Lublina po prawie 100 latach powstało nowe zagłębie węglowe, ale o ile wiadomo Jan Bloch o pokładach węgla nie wiedział, bo w przeciwnym wypadku prawdopodobnie to on byłby inicjatorem budowy kopalni). Był to wówczas pokaźny i bogaty w urodzajne gleby majątek ziemski, samo zaś miasteczko Łęczna słynęło w południowo-wschodniej Polsce z dorocznych jarmarków końskich. | |||||||||||||||||||
3369. | Jan Grzybowski | W 1650 roku otrzymał od króla Jana Kazimierza przywilej na założenie miasteczka (jurydyki) Grzybów na gruntach starostwa warszawskiego. | |||||||||||||||||||
3370. | Jan Gunnar Solli | Karierę piłkarską Solli rozpoczął w małym amatorskim klubie z miasteczka Treungen. Jego pierwszym profesjonalnym klubem w karierze został Odds BK wywodzącego się z miasta Skien. W 2000 roku zadebiutował w jego barwach w pierwszej lidze norweskiej i w swoim pierwszym sezonie zaliczył pięć spotkań. W kolejnych sezonach grał już w większej liczbie meczów, a w 2002 roku dotarł z tym klubem do finału Pucharu Norwegii, który 1:0 wygrała stołeczna Vålerenga Fotball. | |||||||||||||||||||
3371. | Jan Harold Brunvand | * Urban legends - legendy miejskie | |||||||||||||||||||
3372. | Jan Holly alias Czuchowski | Jan Holly alias Czuchowski (ur. ?, zm. przed 1687 r.?) – szlachcic z rodu Holly, brat Henryka Holly, pan na Starym Dębieńsku (do ok. 1661 r.) i Czuchowie. W latach 1654–1661 był właścicielem Dębieńska Starego. Był on także właścicielem jednej części miasteczka Pilchowice (od co najmniej 1666 r.), druga część należała do Jerzego Kozłowskiego. Według najstarszego protokołu wizytacyjnego z 1679 r. uiszczał roczny czynsz w wysokości trzech talarów na utrzymanie proboszcza w Dębieńsku Wielkim oraz dwa talary rocznie na kościół parafialny w Dębieńsku. Ustanowił także fundację w wysokości 100 talarów na rzecz kościoła Wszystkich Świętych w Gliwicach, z której czynsz wynosił 6 talarów rocznie. Kapitał znajdował się w majątku Czuchów. Proboszcz gliwicki zgodnie z nią zobowiązany był odprawić co miesiąc w ołtarzu św. Mikołaja mszę O zmarłych za duszę fundatora. Czynsz uiszczany był na Wielkanoc. Zmarł prawdopodobnie przed 1687 r. Pochowany został prawdopodobnie w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach. | |||||||||||||||||||
3373. | Jan I Raciborski | Wcześniej bo jeszcze w 1375 w związku z kłopotami finansowymi Jan odsprzedał księciu opolskiemu Władysławowi okręgi Pszczyny i Mikołowa. W 1378 z tych samych powodów zastawił księciu cieszyńskiemu Przemysławowi Noszakowi miasteczko Żory. | |||||||||||||||||||
3374. | Jan Kiesselhuth i Konrad | Janowi Kiesselhuth oraz jego towarzyszowi Konradowi, król Kazimierz Wielki przywilejem lokacyjnym wystawionym w Brześciu Kujawskim w dniu 19 kwietnia 1346 r. nadał „pewną równinę u stóp grodu powszechnie zwanego Bydgoszczą, nie zajętą i opuszczoną, dla założenia czy zasadzenia tam miasteczka lub miasta, posiadającego i przestrzegającego prawa niemieckiego magdeburskiego, które to miasto winno nazywać się Kunigesburg”. W przywileju tym ocenieni zostali jako „mężowie” odznaczający się „niezwykłą mądrością i przezornością”. Na mocy przywileju królewskiego Jan Kiesselhuth i Konrad oraz ich prawni spadkobiercy obojga płci otrzymali dziedzicznie wójtostwa i związane z tym szerokie uprawnienia przynoszące również duże korzyści materialne. | |||||||||||||||||||
3375. | Jan Krajewski (drzeworytnik) | Czynny w latach 1874-1890. Do 1879 roku rytował dla "Kłosów", potem pracował dla "Tygodnika Ilustrowanego" i "Biesiady Literackiej". Jego drzeworyty wyróżniały się wysokim poziomem artystycznym i technicznym. Rytował drzeworyty z rysunków: Feliksa Brzozowskiego, Józefa Ejsmonda, Jana Konopackiego Wojciecha Kossaka, Edmunda Perlego; wg rysunków Michała Andriollego wykonał: Dwa światy i Rodzina w niedoli, Franciszka Kostrzewskiego: Czytelnicy dzienników i Nowy sąsiad, Wojciecha Grabowskiego: Zapowiedź dnia galowego w miasteczku, Pokątny doradca, Pogrzeb żydowski i Przy studni. | |||||||||||||||||||
3376. | Jan Kuźma | Pochodził z miasteczka Kuźmin na Wołyniu. Wziął udział w konfederacji barskiej ziemi wyszogrodzkiej w oddziale Józefa Sawy-Calińskiego. Po rozbiciu swojego oddziału przez Rosjan pod Szreńskiem 26 czerwca 1771, schronił się do Tyńca. Po rekonwalescencji powrócił pod dowództwo Józefa Czachorowskiego. | |||||||||||||||||||
3377. | Jan Malanowski | W 1953 ukończył studia prawnicze, a w 1955 studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1953 był pracownikiem Wydziału Filozoficznego UW, początkowo w Katedrze Marksizmu-Leninizmu, od Zakładzie Materializmu Historycznego, od 1957 w Katedrze Socjografii. W 1962 obronił pracę doktorską Przemiany społeczne w podwarszawskim miasteczku w latach 1938–60 napisaną pod kierunkiem Stefana Nowakowskiego i został zatrudniony jako adiunkt w Katedrze Socjografii. W 1967 habilitował się na podstawie pracy Klasy, stosunki klasowe i różnice społeczne w mieście Mławie, od kwietnia 1968 pracował jako docent w Katedrze Socjologii Szczegółowej. Od tegoż roku pracował w nowo powstałym Instytucie Socjologii UW, w latach 1968–1971 był zastępcą dyrektora, w latach 1974–1975 dyrektorem Instytutu. W 1974 mianowany profesorem nadzwyczajnym. Od 1975 kierował zespołem badawczym Struktura i Polityka Społeczna, w 1978 przekształconym w Zakład Problemów Gospodarczych i Planowania Społecznego. W latach 1984–1987 był dziekanem Wydziału Filozofii i Socjologii UW, w 1989 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. | |||||||||||||||||||
3378. | Jan Michał Pociej | Najprawdopodobniej był on tym Janem, o którego urodzinach 1 września 1613 r. w Rzeczycy[uwaga 5] pisał Piotr Pociej[192]. Wątpliwości[193] co do jednoznacznej identyfikacji biskupa wśród licznych potomków Piotra miał już Kasper Niesiecki[194], bowiem biskup używał także imienia Adam[195]. Być może rzeczony biskup jest również tożsamy z rotmistrzem Janem z 1646 r.[196] | |||||||||||||||||||
3379. | Jan Paweł Pełech | * 2009: Było sobie miasteczko... reż. Tadeusz Arciuch i Maciej Wojciechowski | |||||||||||||||||||
3380. | Jan Piwnik | Na teren Okręgu Jan Piwnik przybył na przełomie lutego i marca. Objął dowództwo kompanii szczuczyńskiej Nadniemeńskiego Zgrupowania Partyzanckiego, na czele którego stał ppłk Maciej Kalenkiewicz ps. „Kotwicz”. Na koniec kwietnia przygotował uderzenie na posterunek żandarmerii i wielki magazyn broni w Szczuczynie. Atak odbył się 29 kwietnia, ale Niemcy zostali wcześniej o nim powiadomieni i partyzanci stracili ok. 30 ludzi. Kilka dni później zaatakowano i zdobyto miasteczko Wasiliszki na zachód od Lidy, rozbijając niemiecki garnizon i zdobywając duże ilości broni i materiałów. W tym czasie szczuczyński batalion wszedł w skład 77. Pułku Piechoty AK, a Jana Piwnika mianowano 1 maja dowódcą VII batalionu, który po miesiącu istnienia przekroczył stan 700 ludzi. Okres maja i początku czerwca Jan Piwnik poświęcił na sprawy organizacyjne i drobne starcia z Niemcami. Dał się wówczas poznać jako doskonały taktyk i gospodarz. Stworzył bazy żywnościowo-zaopatrzeniowe dla swojego oddziału, w których gromadził żywność na zapasy dla wojska ściągane sprawiedliwie od okolicznych mieszkańców. Zorganizował też szpital partyzancki. W połowie czerwca przyszedł rozkaz realizacji planu „Burza”. Bataliony działające w rejonie Lidy miały uderzyć na umocnienia niemieckie na granicy, tzw. „stützpunkty”, czyli umocnione stanowiska oporu odległe od siebie o 10–12 km. Akcję zaczęto 8 czerwca od Jachnowicz. Jan Piwnik uznał, że dla zdobycia niemieckiego umocnienia wystarczy jedna kompania, tym bardziej że wzmocniono ją cekaemem i garłaczem. Dwie pozostałe kompanie rzucił na zastawienie zasadzek, gdyż zarówno od Sobakińc, jak i Nowego Dworu mogła przybyć niemiecka odsiecz. Niemcy ostatecznie stracili 5 zabitych (w tym dowódcę) oraz 11 rannych. Do niewoli wzięto 32 jeńców. Po polskiej stronie zginął 1 żołnierz. Zdobyto dużo broni zarówno w punkcie umocnienia, jak i w akcji dodatkowej 3. kompanii, rozłożonej w zasadzce przy szosie z Nowego Dworu. W dwugodzinnym boju spalono tu 3 ciężarówki, zabito 57 Niemców, w tym 2 oficerów, zdobyto 2 cekaemy, 1 lekki karabin maszynowy, 5 erkaemów, 2 moździerze, 18 pistoletów maszynowych i kilkanaście karabinów. 16 czerwca zaatakowano kolejny stützpunkt pod wsią Jewłasze. Podczas ataku poległ Jan Piwnik. Przed śmiercią miał wyszeptać do znajdującego się przy nim lekarza: Powiedz żonie i rodzicom, że ich bardzo kochałem, i że umieram jako Polak... I pozdrówcie Góry Świętokrzyskie... Pochowano go na cmentarzu w Wawiórce. Jego szczątki zostały w 1987 r. przeniesione do klasztoru cystersów w Wąchocku, a w czerwcu 1988 uroczyście pochowane w klasztornej ścianie, co poprzedziły trzydniowe uroczystości pogrzebowe[197]. | |||||||||||||||||||
3381. | Jan Potocki (zm. 1611) | Znany dowódca wojskowy, odznaczył się w wojnach z Tatarami i Rosją. W 1592 mianowany starostą generalnym (generałem) ziem podolskich. pisarz polny koronny od 1594 roku. W 1594 r. otrzymał zgodę na wykupienie z rąk Stanisława Golskiego, wówczas kasztelana halickiego, kilku wsi należących do starostwa kamienieckiego (m in. Jurczynki, Kopytyńce, Popowce, Rosznowka, Susłowce, Szczodrowa). W 1607 r. na tych i innych wsiach z miasteczkiem Smotryczem król zapisał mu 12000 złp. (zwrot kosztów na budowę zamku w Latyczowie. Trzymał miasteczko Czartowiec (Ruskie województwo), dlia niego w 1589 r. dostał przywilej na jarmarki i targ[198]. W 1600 roku był posłem na sejm[199]. W 1607 roku był posłem na sejm z województwa podolskiego[200]. Podczas rokoszu Zebrzydowskiego popierał gorąco sprawę Zygmunta III i przechylił na jego korzyść bitwę pod Guzowem (6 lipca 1607), rozbijając środek szyku przeciwnika, za co w 1608 mianowany został wojewodą bracławskim. W tymże roku zorganizował za zezwoleniem królewskim wyprawę do Mołdawii, która osadziła na tronie hospodara szwagra jego brata Stefana, Konstantego Mohyłę. W latach następnych towarzyszył królowi w jego wyprawach wojennych, zmarł w czasie oblężenia Smoleńska 22 kwietnia 1611. Pochowany został pod kaplicą zamku w Paniowcach[201]. | |||||||||||||||||||
3382. | Jan Poźniak | Urodził się w 1887[189][202][203] lub 19 lutego 1895[204][203] lub w 1897 roku[205] w miasteczku Sobotniki, w powiecie oszmiańskim guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. Jego rodzice – Alaksandr i Hanna z Tuczkouskich – byli Białorusinami wyznania katolickiego. Otrzymał ogólne wykształcenie średnie i muzyczne[203]. Od początku drugiej dekady XX wieku uczestniczył w białoruskich grupach oświatowych o charakterze chrześcijańsko-demokratycznym. Od momentu utworzenia w maju 1917 roku w Piotrogrodzie Chrześcijańskiego Związku Demokratycznego, a następnie przeniesienia działalności białoruskich chrześcijańskich demokratów do Wilna w 1921 roku, brał udział w działalności tego ruchu[189]. W latach 1918–1920[202] służył jako organista w kościele w Ławaryszkach koło Wilna, a następnie w kościele św. Jana Chrzciciela i św. Jana Apostoła i Ewangelisty w Wilnie. Prowadził pracę kulturalno-oświatową wśród chłopów, organizował białoruskie występy teatralne, podejmował wysiłki na rzecz otwierania białoruskich szkół. Występował w obronie białoruskiej mniejszości narodowej w Polsce w relacjach z Kościołem katolickim i osadnikami z zachodniej części Polski. W 1928 roku, na trzecim zjeździe Białoruskiej Chrześcijańskiej Demokracji (BChD) oraz powtórnie w 1931 roku, na czwartym zjeździe, wybierany był na stanowisko sekretarza Prezydium Komitetu Centralnego tej partii[189]. Był jednym z inicjatorów reorganizacji BChD w Białoruskie Zjednoczenie Ludowe[203]. Po reorganizacji[189] 26 stycznia 1936 roku[206] objął funkcję przewodniczącego Prezydium Komitetu Centralnego nowego ugrupowania[189]. Przyczynił się też do rozłamu w jego szeregach[203]. W 1934 roku[207] i pod koniec lat 30.[202] był przewodniczącym Białoruskiego Komitetu Narodowego w Wilnie[207]. | |||||||||||||||||||
3383. | Jan Prot | Od 1 kwietnia 1927 sprawował stanowisko naczelnego dyrektora Państwowej Wytwórni Prochu i Materiałów Kruszących w Pionkach (później przemianowana na Państwową Wytwórnię Prochu; do 1932 miasto Pionki istniało pod nazwą Zagożdżon)[208]. Dyrektorem technicznym w PWP był Stanisław Dunin-Markiewicz. W czasie kierowania wytwórni przez Jana Prota zakład został zmodernizowany i rozbudowany[209], po czym rozwinął się w jedną z największych tego typu fabryk w Europie, przyczynił się do powiększenia samego miasteczka. Powstały filie w Krajowcach i Sarzynie. W wyniku badań nad produkcją celulozy w 1937 Jan Prot otworzył filię PWP pod nazwą Fabryka Celulozy w Niedomicach koło Tarnowa. W Pionkach działał także społecznie, jako że kierowana przez niego wytwórnia wspierała życie kulturalne, klub sportowy Proch Pionki, budowę domów na spłaty[210], budowę tamtejszego kościoła św. Barbary (na cześć kierowników fabryki nazwano w nim dzwony „Jan”, „Stanisław” – S. Dunin-Markiewicz i „Zygmunt” – Zygmunt Rakowicz). Funkcję dyrektora Państwowej Wytwórni Prochu pełnił do końca II Rzeczypospolitej w 1939. Ponadto od 1927 do 1939 pełnił funkcję prezesa oddziału Związku Legionistów Polskich. Był autorem przekładu książki pt. „Zasady chemii nieorganicznej” Wilhelma Ostwalda, wydanego w 1932. Został członkiem zarządu Związku Przemysłu Chemicznego. | |||||||||||||||||||
3384. | Jan Stachura (żołnierz AK) | W 1944 roku Inspektorat AK w Nowym Sączu przystąpił do organizacji 1 Pułk Strzelców Podhalańskich AK, dowodzonego najpierw przez podpułkownika Stanisława Mireckiego „Pocieja”, a po jego śmierci w sierpniu przez majora Adama Stabrawę „Borowego”. Jan Stachura został dowódcą 6-tej kompanii II batalionu, operującego na terenie powiatu limanowskiego, w lasach na stokach Lubonia i Turbacza. W ciągu kilku ostatnich miesięcy 1944 roku kompania „Adama” przeprowadziła szereg udanych akcji, między innymi likwidację posterunku żandarmerii w Kamienicy, atak na sanatorium dla rekonwalescentów niemieckich w Rabce, rozbrojenie placówki słowackiej straży granicznej w Wierchomli czy grupy żołnierzy niemieckich w rejonie Zarytego. Słynne w Rabce stały się wypady partyzantów „Adama” do miasteczka, podczas których rozbrajali oni napotkanych żołnierzy niemieckich i wypuszczali wolno w samej bieliźnie i boso. Kompania ubezpieczała również okoliczne miejsca zrzutów. Podczas części z tych akcji polscy partyzanci współpracowali z działającymi w okolicy oddziałami radzieckimi. | |||||||||||||||||||
3385. | Jan Such (filozof) | Jako dziewięcioletni chłopiec, podczas okupacji niemieckiej, został wysiedlony wraz z rodziną do Uhrynowa (obecnie na terenie Ukrainy, tuż za granicami Polski), gdzie kontynuował naukę w szkole podstawowej i najmował się do prac sezonowych wraz ze starszym rodzeństwem. Ojciec zatrudniony był w dużej polskiej posiadłości ziemskiej w charakterze mechanika maszyn i urządzeń rolniczych. W 1943 r. z powodu napadów band UPA rodzina zmuszona była opuścić to miejsce, osiedlając się w Brzesku (k/Tarnowa). Po wyzwoleniu Brzeska ukończył szkołę podstawową i pierwszą klasę gimnazjum. Po wojnie rodzina osiedliła się na Ziemiach Zachodnich w Szonowie, woj. opolskie. W pobliskim miasteczku, Głogówku, ukończył w 1950 r. Liceum Pedagogiczne. | |||||||||||||||||||
3386. | Jan Swantek | Jan Swantek urodził się w 1933 roku w małym miasteczku Walligford w stanie Connecticut, gdzie ukończył też szkołę średnią. Następnie rozpoczął naukę w Seminarium Duchownym Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Scranton, w momencie wstąpienia do placówki nie znał języka polskiego, wychowywany był w rodzinie polskich imigrantów mówiących wyłącznie po angielsku. Studiował także filozofię na Uniwersytecie Clarka w Worcester. | |||||||||||||||||||
3387. | Jan Tomasz Drohojowski | Jan Tomasz Drohojowski został zabity podczas napadu Stanisława Diabła Stadnickiego na zamek w 1605 roku i zmarł od ran na zamku w Przemyślu 12 listopada 1605 roku. W tym roku, po śmierci Jana Tomasza Drohojowskiego, zamek w Rybotyczach najechał Jan Krasicki, a po nim Marcin Stadnicki oblegał zamkniętą żonę Jadwigę Drohojowskiego a w 1606 roku „Diabeł” Stadnicki chciał zawłaszczyć Jamnę, Łomnę, Grosiową i Trzcianiec. Z braku żywności poddano zamek, a najeźdźca przywłaszczył całe jego wyposażenie. W zamku Jana Tomasza Drohojowskiego potem przebywał Stanisław Stadnicki, zwany Diabłem Łańcuckim, po swojej ucieczce ze zdobytego przez Łukasza Opalińskiego Łańcuta (1609). W 1617 roku syn Jana Tomasza, Mikołaj Marcin Drohojowski większą część swych dziedzicznych majętności, tj. miasteczko Rybotycze z przyległościami i zamkiem, wsie: Borysławka, Posada Rybotycka, Brzoska, Jamna, Trójca, Łomna, Grosiowa, Trzcinica, Krywe, Wojtkowa, Sienkowa, Jurkowa z wójtostwem, połowę Łodzinki i część w Sopotniach sprzedał Mikołajowi Wolskiemu - marszałkowi koronnemu. | |||||||||||||||||||
3388. | Jan Tomasz Gross | * 2001: Neighbors: The Destruction of the Jewish Community in Jedwabne, Poland, Princeton University Press, 2001, ISBN 0-14-200240-2. Wydanie Polskie w 2000 jako „Sąsiedzi: Historia zagłady żydowskiego miasteczka”, Sejny, Fundacja Pogranicze, ISBN 83-86872-13-6. | |||||||||||||||||||
3389. | Jan Trepczyk | Od powrotu do kraju włączył się w pracę kulturalno-społeczną na Kaszubach. Publikował m.in. w „Zrzeszë Kaszëbsczi”, „Echu Ziemi Wejherowskiej”, „Kaszëbach”, a później m.in. w „Pomeranii”. Tworzył poematy, krótkie nowele i szkice, a przede wszystkim wiersze i pieśni[211], do tekstów własnych i cudzych. Nie miał specjalistycznego wykształcenia muzycznego, ale miał niezwykły talent i zmysł melodyczny, którego dowodem są jego utwory na chór. Sam pięknie śpiewał, potrafił też grać m.in. na pianinie i skrzypcach. W latach 1952-1954 zbierał folklor kaszubski po wsiach i małych miasteczkach, studiował też mowę kaszubską, jej odmiany i słownictwo. Pracował nad pisownią kaszubską. Stawał się jednym z głównych działaczy regionalnych na Kaszubach. | |||||||||||||||||||
3390. | Jan Vermeer | Spośród innych malarzy holenderskich do najwybitniejszych należą Rembrandt, Frans Hals, Gerard ter Borch, Jacob van Ruisdael i wspomniany już Pieter de Hooch, niemal rówieśnicy Vermeera. Wendy Beckett pisze, że wydaje się wręcz nieprawdopodobne, że w maleńkim holenderskim miasteczku Delft żyło w tym samym czasie dwóch tak wielkich artystów jak Vermeer i de Hooch[212]. Obaj tworzyli obrazy o podobnej tematyce i nastroju. Hooch, podobnie jak Vermeer, przedstawiał najczęściej sceny we wnętrzach, gdzie dużą rolę odgrywa światło. | |||||||||||||||||||
3391. | Jan XXIII | Angelo Roncalli ukończył trzyklasową wiejską szkołę powszechną. Od 8. roku życia uczył się łaciny u miejscowego proboszcza. W 1891 r. dzięki protekcji dostał się do gimnazjum w odległym o 7 km od rodzinnej wioski miasteczku Celana, w którym naukę musiał jednak przerwać już po roku. W październiku 1893 r. 12-letni Angelo rozpoczął naukę w małym seminarium duchownym w Bergamo[213]. Było to możliwie dzięki pomocy finansowej proboszcza, ponieważ na opłacanie czesnego rodzina nie mogła sobie pozwolić. Tu szybko nadrobił braki i stał się jednym z najlepszych seminarzystów. Pasjonowały go nauki humanistyczne, a w szczególności historia[214]. W Bergamo dokonał się rozwój intelektualny przyszłego papieża. Ukończył gimnazjum, liceum, a mając 19 lat był już na trzecim roku teologii[213]. 3 stycznia 1901 r. został przeniesiony do seminarium papieskiego św. Apolinarego w Rzymie jako stypendysta fundacji księdza Casaroli. Rok później musiał na kilka miesięcy przerwać naukę z powodu konieczności odbycia zasadniczej służby wojskowej, gdzie w 1902 dosłużył się stopnia sierżanta[213]. W grudniu 1903 r. otrzymał święcenia diakonatu. 8 czerwca 1904 r., po ukończeniu czwartego roku teologii, złożył wniosek o święcenia prezbiteriatu, które otrzymał 10 sierpnia w kościele Santa Maria in Monte Santo na Piazza del Popolo[214]. Trzy tygodnie przed święceniami uzyskał doktorat z teologii[213]. | |||||||||||||||||||
3392. | Jan od Krzyża | Poprosiła go, by odłożył swoją decyzję o wstąpieniu do kartuzów. Jan przystał na tę prośbę. Po skończeniu studiów w Salamance, w sierpniu 1568 podróżował z Teresą z Mediny do Valladolid gdzie planowała założenie klasztoru żeńskiego. Tam poznał dokładnie reguły życia karmelickiego i w październiku 1568 w towarzystwie księdza Antoniego de Jesus de Heredia opuścił Valladolid, by założyć pierwszy męski klasztor tej reguły. Udało się im pozyskać opuszczony dom w miasteczku Duruelo, leżącym w połowie drogi pomiędzy Ávilą a Salamanką. 28 listopada 1568 ustanowili nowy klasztor i rozpoczęli reformę karmelitów. Tego samego dnia przybrał imię Jana od Krzyża. Wkrótce małe i ubogie Duruelo stało się centrum religijnym. Już w 1570 okazało się, że używany przez nich dom jest zbyt mały, więc przenieśli się do pobliskiego miasta Mancera de Abajo. W październiku 1570 założył klasztor w Pastrana a później seminarium w Alcalá de Henares. W 1572 na zaproszenie Teresy przybywa do Ávili, gdzie od roku Teresa była przeoryszą klasztoru wizytek. Jan pełnił funkcję przewodnika duchowego i spowiednika Teresy, 130 zakonnic, a także ludzi świeckich spoza klasztoru. W 1574 pomagał Teresie w założeniu nowego klasztoru w Segowii i po tygodniu powrócił do Ávili. W latach 1572-77 pozostawał w Ávili. Pewnego dnia pomiędzy 1574 a 1577 podczas modlitwy w Klasztorze Wcielenia, na poddaszu z widokiem na sanktuarium miał wizję ukrzyżowanego Chrystusa. Na jej podstawie stworzył słynny obraz Chrystusa widzianego z góry. W 1641 ten obraz został umieszczony w niewielkiej monstrancji w Ávili i stał się inspiracją dla obrazu Salvadora Dalí z 1951 „Chrystus świętego Jana od Krzyża”. | |||||||||||||||||||
3393. | Janczuny | Janczuny[215] (lit. Jančiūnai) − miasteczko na Litwie, w gminie rejonowej Soleczniki, 4 km na południowy zachód od Butrymańców, zamieszkana przez 395 ludzi. Przed II wojną światową w Polsce, w powiecie lidzkim województwa nowogródzkiego. | |||||||||||||||||||
3394. | Janiańce | Janiańce[216] (lit. Janonys) − miasteczko na Litwie, w gminie rejonowej Soleczniki, 3 km na południowy zachód od Butrymańców, zamieszkana przez 54 ludzi. Przed II wojną światową w Polsce, w powiecie lidzkim województwa nowogródzkiego. | |||||||||||||||||||
3395. | Janików (województwo świętokrzyskie) | Janików założył w 1559 r. Stanisław Janikowski, właściciel sąsiedniej wsi Jankowice. Początkowo osada nosiła nazwę Janino. Nazwa ta jednak nie utrzymała się i już wkrótce po lokacji miasto nazywane było Janikowem. W 1578 r. Janików zapłacił podatek miejski, tzw. szos, od półtora łana roli, dwóch gorzelników i czterech rzemieślników. W Janikowie funkcjonowała szkółka parafialna oraz przykościelny szpital dla ubogich. W 1629 roku właścicielem miasta w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego był Hermolaus Ligęza[217]. Miasto pozostało własnością rodu Janikowskich do połowy XVII wieku[218]. W 1637 r. właścicielem miasteczka był Arnolf Janikowski. W dokumentach z lat 1662-1663 jako właściciel osady występuje już ród Kondrackich. W pierwszej poł. XVIII w. Janików należał do rodu Sapiehów. Miasto miało w tym czasie około 200 mieszkańców. Zachowała się pieczęć miejska z 1666, przedstawiająca herb z drzewem bądź palmą[219]. | |||||||||||||||||||
3396. | Janiszki (okręg uciański) | Janiszki (lit. Joniškis) – miasteczko na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie malackim, siedziba gminy Janiszki, 27 km na południowy wschód od Malat, 325 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3397. | Janjanbureh | Miasto zostało założone w 1832 roku i było jednym z ważniejszych miast handlowych Brytyjskiej Afryki Zachodniej. Obecnie to senne miasteczko przyciąga wielu turystów ze względu na położone w pobliżu kamienne kręgi Senegambii, a także liczne rezerwaty przyrody nad brzegami rzeki Gambia. | |||||||||||||||||||
3398. | Jankowice (województwo wielkopolskie) | Jedną z bardziej znaczących rodzin szlacheckich związanych z Jankowicami byli Potuliccy, pieczętujący się herbem Grzymała. W jej posiadanie weszli poprzez małżeństwo Urszuli Jankowskiej ze Stefanem Potulickim, wojewodzicem brzeskim, właścicielem miasteczka Chodzież. | |||||||||||||||||||
3399. | Janopol (Litwa) | Janopol[220][221] (lit. Janapolė) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu telszańskim i w rejonie telszańskim, nad rzeką Wirzuwianką. Liczy 465 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3400. | Janov (powiat Bruntál) | Okolice Janova w przeszłości słynęły z wydobycia srebra - w XVI wieku otrzymał prawa miejskie jako miasteczko górnicze. Odzyskał je w 2007. | |||||||||||||||||||
3401. | Janowice (kraj morawsko-śląski) | Istnieje kilka hipotez dotyczących początków Janowic. Pierwsza mówi, że miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana została w łacińskim dokumencie Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego), spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna ok. 1305 w szeregu wsi zobowiązanych do płacenia dziesięciny biskupstwu we Wrocławiu, w postaci item in Jannutha[222][223][224]. Aczkolwiek zapis ten równie dobrze mógł odnosić się do Jamnicy, późniejszego miasteczka wzmiankowanego w 1327 jako Jemnicz oppidis, następnie wchłoniętego przez Frydek[225][167]. Pierwsza pewna wzmianka o Janowicach wzmiankowanych jako Janowicze pochodzi z 1450 roku[167]. | |||||||||||||||||||
3402. | Janowicze (obwód miński) | Janowicze (biał. Янавічы; ros. Яновичи) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie kleckim obwodu mińskiego, nad rzeką Łanią, około 6 km na południe od Klecka. Od 2008 roku siedziba sielsowietu Radziwiłłmonty. | |||||||||||||||||||
3403. | Janowiec (województwo lubelskie) | Miasto miało w założeniach (wykorzystując dogodne położenie leżącej naprzeciw przeprawy wiślanej z Mięćmierza wsi Serokomli) obsługiwać i czerpać spodziewane zyski z ważnego w XVI w. szlaku handlu wołami prowadzącego z Rusi przez Małopolskę na Śląsk. Ostatecznie, zamierzenia Piotra Firleja – starosty radomskiego i założyciela miasta – nigdy nie miały się spełnić. Po Firlejach Janowiec przeszedł w ręce Tarłów a następnie Lubomirskich. W latach 1610-1613 z fundacji rodu Tarłów powstał kościół św. Cecylii ze szpitalem i wikariatem. W 1655 r. Jerzy Lubomirski potwierdził stare i nadał nowe przywileje miastu. Z czasów potopu szwedzkiego datuje się ograbienie miasteczka i zniszczenie zamku (wkrótce odbudowanego). W 1732 r. król August II rozszerzył dotychczasowe przywileje dla Janowca. Wiek dziewiętnasty to stopniowy upadek gospodarczy miasteczka, które w latach 1812-1813 przegrało spory z właścicielami zamku o prawo do korzystania z pastwisk i lasów. W 1820 r. właściciele zamku rozebrali ratusz, a w 1869 r. władze carskie po rewizji miast pozbawiły Janowiec praw miejskich. W okresie międzywojennym Janowiec należał do Gminy Oblasy. W latach 1929-1931 proboszczem janowieckim był ks. dr Władysław Chrzanowski (1886-1933), działacz społeczny, oświatowy i polonijny oraz poseł na sejm konstytucyjny (1919-1921, pierwszy po odzyskaniu niepodległości). | |||||||||||||||||||
3404. | Janowiec Wielkopolski | W promieniu 15 kilometrów od Janowca znaleźć można wiele jezior, co sprawia, że to małe miasteczko jest atrakcyjne turystycznie. Janowiec leży na terenach nizinnych. Na terenie miasta znajduje się wiele pomników przyrody. | |||||||||||||||||||
3405. | Janowskie Korzenie | W Modliborzycach o miejscowej historii...[226] | |||||||||||||||||||
3406. | Januch-Dżat | W centralnej części miasteczka znajduje się boisko do piłki nożnej. Mniejsze boiska oraz sale sportowe są zlokalizowane przy szkołach. | |||||||||||||||||||
3407. | Janusz Monkiewicz | Do roku 2006 był prezesem Związku Polskich Fotografów Przyrody – Okręgu Warmińsko – Mazurskiego i od roku 2010 do końca kwietnia 2013 roku był nim ponownie. Mieszka w Piszu, małym miasteczku na Mazurach, żonaty, ma dorosłego syna. Żona Czesława i syn Arkadiusz są prawnikami. Laureat I miejsca w kategorii "Ruch" i Grand Prix Konkursu im. Włodzimierza Puchalskiego za 2002 rok. | |||||||||||||||||||
3408. | Janusz Ziejewski | * Autobus odjeżdża 6.20 (1954) – dyrektor wesołego miasteczka | |||||||||||||||||||
3409. | Japonia | Pozostałością po bogatych, a zarazem burzliwych, dziejach są pochodzące z różnych okresów historycznych zabytki architektury i sztuki, z których kilka wpisanych zostało na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO; inne zaś stanowią japoński Skarb Narodowy. Najcenniejszym i najliczniejszym ich skupiskiem jest dawna stolica cesarska Kioto, w której starych dzielnicach odnaleźć można setki buddyjskich świątyń, shintoistycznych chramów, liczne pałace i ogrody. Inne obfitujące w stare budowle miasta to: Nara, Kanazawa, Nikkō, Kamakura czy Takayama. W odległych, mniej zurbanizowanych i uprzemysłowionych obszarach Japonii zachowały się małe miasteczka i wsie, w których czas jakby się zatrzymał, dając tym samym wgląd w przeszłość kraju. Są to np. pocztowe miasta doliny Kiso, jak: Tsumago, Magome czy Kiso Fukushima; rzemieślnicze Uchiko na Sikoku; położone w północnym Chugoku samurajskie Tsuwano, Hagi, czy też znajdujące się w zachodnim Tōhoku Kakunodate, a także zabytkowe wsie Shirakawa, Gokayama czy Hida. Charakterystyczne dla Kraju Wschodzącego Słońca są liczne, częstokroć odbudowane i przypominające czasy siogunów zamki, z których najsłynniejsze to Himeji, Matsumoto oraz Kumamoto. | |||||||||||||||||||
3410. | Jarchiw | Leży w Szefeli, w otoczeniu miasteczka Dżaldżulja, kibucu Choreszim, oraz wiosek Mattan i Nirit. Na północy i wschodzie przebiega granica terytoriów Autonomii Palestyńskiej, która jest strzeżona przez mur bezpieczeństwa. Po stronie palestyńskiej znajduje się miasto Kalkilja. | |||||||||||||||||||
3411. | Jarmark Dominikański w Choroszczy | Nie byłoby w Choroszczy Jarmarku Dominikańskiego bez dominikanów. Zakonników sprowadził do miasteczka w 1654 roku wojewoda trocki Mikołaj Stefan Pac herbu Gozdawa. Dominikanie dysponowali klasztorem z 12 celami, opiekowali się sanktuarium Matki Bożej, prowadzili przyklasztorną szkołę i, zgodnie z dewizą zakonną „Laudare, Benedicere, Praedicare”, chwalili, błogosławili i głosili. Bez wątpienia znakomite okoliczności do pracy kaznodziejskiej stwarzał doroczny odpust na św. Dominika oraz towarzyszący mu jarmark dominikański zapełniający uliczki ludnego już wówczas, bogatego w sklepy i browary miasteczka, dziś kojarzonego z Podlasiem, a wówczas należącego do ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego. | |||||||||||||||||||
3412. | Jarmo Jääskeläinen | * Sankarit ja marttyyrit. 1989 (o getcie w miasteczku Nowy Korczyn) | |||||||||||||||||||
3413. | Jarmolińce | Rondo w centrum miasteczka | |||||||||||||||||||
3414. | Jaryczów Nowy | Za II Rzeczypospolitej Jaryczów Nowy należał do powiatu lwowskiego w województwie lwowskim jako miasteczko. 31 marca 1934 roku został podniesiony do rzędu miast[227]. Pod okupacją niemiecką w Polsce pozbawiony praw miejskich, stając się siedzibą wiejskiej gminy Jaryczów Nowy[228]. | |||||||||||||||||||
3415. | Jasienica Rosielna | W roku 1687 wśród wniesionych posagu przez hr. Urszulę Tarnowską — córkę Konstancji Teresy i Kazimierza Aleksandra Tarnowskich, Stanisławowi Bonifacemu Wierzbowskiemu herbu Jastrzębiec dóbr, znalazła się Jasienica. Właścicieli jasienickiego klucza dóbr — Stanisław Bonifacy Wierzbowski herbu Jastrzębiec dóbr, tuż przed śmiercią, w roku 1727, wystarał się u króla Augusta II Sasa o przywileje lokacyjne dla miasteczka Jasienica. Odtąd Jasienica składała się ze wsi i miasteczka. | |||||||||||||||||||
3416. | Jasień (powiat żarski) | Miejscowość wzmiankowana już w 1000 r. jako wieś Gozenna, którą cesarz Otton III przekazał klasztorowi w Nienburgu. W 1216 r. pojawia się nazwa Gozewa, a od XIV w. zniemczona forma Gassen. Od 1321 do 1642 r. miejscowość znajduje się w posiadaniu rodziny von Wiedebach z Biecza. W 1660 r. osada otrzymuje prawa miejskie[potrzebny przypis]. W 1731 r. wielki pożar niszczy prawie całą drewnianą zabudowę miasteczka, które odbudowano z cegły, m. on. w 1733 r. rozpoczęto budowę nowego kościoła[potrzebny przypis]. W latach 1764-1789 wybudowano w mieście pałac. W połowie XIX w. w Jasieniu zaczął rozwijać się przemysł, powstały fabryka sukna, przędzalnie wełny, młyny wodne i cegielnie. W 1871 miasto znalazło się w granicach Niemiec. W 1873 r. Hipkow wzniósł fabrykę produkującą urządzenia młyńskie. W czasie II wojny światowej w Jasieniu istniała filia niemieckiego obozu koncentracyjnego Groß-Rosen[229][230]. W 1945 r. miasto zostało włączone do Polski. Jego dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. Początkowo administracja polska używała nazwy Gocław, jednak w 1946 ostatecznie przyjęto formę Jasień. | |||||||||||||||||||
3417. | Jasionówka (powiat moniecki) | Jasionówka – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie monieckim, w gminie Jasionówka.W latach 1633–1921 Jasionówka była miasteczkiem założonym na prawach magdeburskich. | |||||||||||||||||||
3418. | Jaskinie w Luray | Jaskinie w Luray zostały odkryte 13 sierpnia 1878 przez pięciu obywateli miasteczka, m.in. Andrew J. Campbella (miejscowy blacharz), jego trzynastoletniego bratanka Quinta oraz fotografa Bentona Stebbinsa. Uwagę mężczyzn przykuł odkryty fragment pokładu skalnego oraz zagłębienie z ciągiem zimnego powietrza, z niego się wydobywającym. Poszukując podziemnej groty, Andrew zaczął kopać i po czterech godzinach udało mu się otworzyć szczelinę, przez którą wsunął się Quint. Pierwszy kamienny filar, który przy świetle świeczki zobaczono, nazwano Kolumną Waszyngtona (ang. Washington Column), na cześć pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Po wejściu odnaleziono kości, tkwiące w osadzie krasowym. Z tego powodu komorę tę nazwano Gardzielą Szkieletu (ang. Skeleton's Gorge). Inne ślady ludzkiej obecności, na które napotkano, to: węgiel drzewny, krzemień oraz ludzkie kości, tkwiące w stalaktytach. Szkielet, który znaleziono w jednej ze szczelin, należał do indiańskiej dziewczyny. Badając strukturę stalaktytów wyznaczono przypuszczalną datę śmierci dziewczyny – zwłoki leżały w jaskini przez około 500 lat. Ciało mogło zsunąć się do szybu wylotowego. Prawdziwa przyczyna spoczywania w jaskini zwłok nie jest jednak znana. Kości przechowywane są dzisiaj w National Museum of American History w amerykańskiej stolicy – Waszyngtonie. | |||||||||||||||||||
3419. | Jasmina (film) | Fabularny debiut Nedžada Begovicia. W czasie wojny w Bośni młoda lekarka Naida decyduje się wysłać swoją sześciomiesięczną córkę Jasminę poza oblężone Sarajewo. Jej opiekunką staje się cierpiąca na astmę babka Safa. Obie trafiają do konwoju humanitarnego, dzięki któremu udaje im się wydobyć z oblężonego Sarajewa do małego miasteczka na wybrzeżu Adriatyk. Ich nowym sąsiadem jest Stipe, alkoholik, który komplikuje życie uchodźców. Kiedy Safa umiera w szpitalu Stipe staje się nowym opiekunem małej Jasminy i traktuje to jak życiową misję. Kiedy w drzwiach domu pojawia się matka małej Jasminy, Stipe oddaje jej dziecko i zostaje sam. | |||||||||||||||||||
3420. | Jasminum | * Rolę miasteczka zagrał Głogówek | |||||||||||||||||||
3421. | Jason Bonham | Urodził się w miasteczku Dudley w Worcestershire. Na perkusji zaczął grać wieku czterech lat, czego dowody można zobaczyć w filmie jego ojca The Song Remains the Same – w jednej ze scen gra tam na zmniejszonym zestawie perkusyjnym. W wieku lat siedemnastu przystąpił do swego pierwszego zespołu, Airrace. W 1985 dołączył do zespołu Virginia Wolf, z którym nagrał dwa albumy i odbył trasę koncertową po USA jako support The Firm. W 1988 dołączył do zespołu byłego gitarzysty Led Zeppelin – Jimmy’ego Page’a – wziął udział w nagrywaniu płyty Outrider i w trasie koncertowej. Rok później, wraz z 3 żyjącymi członkami Led Zeppelin, pojawił się na koncercie z okazji 40 rocznicy wytwórni Atlantic Records w Nowym Jorku. Basista John Paul Jones twierdził, że występ Bonhama był znakomity. | |||||||||||||||||||
3422. | Jaswojnie | Jaswojnie[231][232] (lit. Josvainiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kowieńskim, w rejonie kiejdańskim, nad rzeką Szuszwą. Liczy 1 545 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3423. | Jaszuny | Jaszuny (lit. Jašiūnai) – miasteczko na Litwie, położone na południe od Wilna i o 17 km na północny zachód od Soleczników, na skraju Puszczy Rudnickiej. Siedziba gminy Jaszuny, w skład którego wchodzi 41 wsi, ponad 5 tys. mieszkańców i jest położone na obszarze 261,9 km². | |||||||||||||||||||
3424. | Jasło | Organizacja miejska Jasła, której skąpe ślady spotykamy w źródłach u schyłku XIV wieku i później, zawdzięczała swój początek dokumentowi Kazimierza Wielkiego wystawionemu w Sanoku 26 kwietnia 1365 roku. Tym dokumentem nadał król miasteczku Jasłu prawo niemieckie. W 1367 zwolnił je od ceł, zaś w 1368 dokonał formalnej zamiany miasta z cystersami. Zamiana ta została ostatecznie załatwiona w roku 1374 przez Elżbietę, królową regentkę, która dała cystersom odszkodowanie w postaci miasteczka Frysztak i wsi sąsiednich: Glinik i Kobyle. Połączenie części królewskiej i zakonnej miasta zostało w ten sposób zalegalizowane i stworzyło nowe podstawy organizacyjne miasteczka. | |||||||||||||||||||
3425. | Jaworzno | Jaworzno składa się z kilkudziesięciu dzielnic (często dawnych samodzielnych miast lub wsi), bez wyraźnych granic pomiędzy nimi. Rozchodzą się one gwiaździście od centrum, często przedzielone są pasami zieleni. Potocznie używa się nazw osiedli, jednak w związku z tym, że dawne przyłączone miasteczka również miały swoje dzielnice, określenie lokalizacji bywa kłopotliwe. Powszechnie przyjmuje się poniższy podział na tzw. ośrodki dzielnicowe: | |||||||||||||||||||
3426. | Jay Hernández | Przyszedł na świat w meksykańskiej rodzinie jako jeden z czworga dzieci i najmłodszy z trzech synów mechanika Javiera Hernándeza, Sr. i sekretarki Isis Maldonado; ma dwóch starszych braci – Michaela i Gabriela – oraz młodszą siostrę, Amelię. Uczęszczał do Don Bosco Technical Institute w Rosemead, miasteczku w Los Angeles w stanie Kalifornia, zanim w 1996 roku otrzymał dyplom ukończenia szkoły średniej Schurr High School w Montebello w stanie Kalifornia. Podczas gdy jechał windą w Los Angeles, został odkryty przez łowcę talentu, menadżera Howarda Tynera, który zasugerował mu karierę aktorską w Hollywood. Zapisał Hernándeza na kurs aktorski i wysłał jego zdjęcia na castingi. | |||||||||||||||||||
3427. | Jazep Januszkiewicz | Urodził się 7 marca 1959 w miasteczku Raków, w rejonie wołożyńskim obwodu mińskiego Białoruska SRR. Jego ojciec Jazep był cyrulikiem, a matka, Maria-Irena z Grzybowskich – księgową w wiejskim sklepie. Uczył się w Rakowskiej Szkole Średniej. W 1981 roku ukończył Wydział Filologii Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Odbył aspiranturę w Instytucie im. Janki Kupały Narodowej Akademii Nauk Białorusi, a następnie pracował w nim jako pracownik naukowy. W 1987 roku uzyskał tytuł kandydata nauk (odpowiednik polskiego stopnia doktora). Temat jego rozprawy kandydackiej brzmiał: Twórczość Dunina-Marcinkiewicza w kontekście literatur słowiańskich. Jednocześnie, w latach 1996–2006 roku kierował Działem Archeografii Białoruskiego Naukowo-Badawczego Instytutu Dokumentoznawstwa i Spraw Archiwum. W 2006 roku został zwolniony z pracy. Zarazem od 1997 roku był zastępcą głównego redaktora wydawnictwa "Biełaruski Knihazbor", a także zastępcą, a później pełniącym obowiązki przewodniczącego Komisji Archeograficznej Komitetu sa. Archiwów i Dokumentów przy Radzie Ministrów Republiki Białorusi. Wchodził w skład i zasiadał we władzach Związku Pisarzy Białorusi. W latach 2005–2006 pełnił funkcję przewodniczącego Białoruskiej Fundacji Literackiej[233][234][235]. | |||||||||||||||||||
3428. | Jazep Losik | Po zakończeniu edukacji podjął pracę jako nauczyciel języka rosyjskiego w Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Bobrujsku, ale już w 1903 roku wrócił w okolice Nowogrodu Siewierskiego, gdzie pracował jako nauczyciel w miasteczku Gremiacz, w powiecie nowogrodzkim siewierskim guberni czernihowskiej. W czasie rewolucji 1905 roku angażował się politycznie. Organizował w budynku szkoły spotkania z miejscowymi chłopami, podczas których m.in. czytał głośno artykuły prasowe, komentował wydarzenia w kraju i przekonywał, że ziemia powinna zostać przekazana z rąk wielkich właścicieli ziemskich chłopom. W tym samym roku został aresztowany przez władze rosyjskie i osadzony w więzieniu w Nowogrodzie Siewierskim. Wywołało to oburzenie mieszkańców Gremiacza, którzy planowali udać się do więzienia i żądać uwolnienia więźnia, ostatecznie jednak zrezygnowali z tego pomysłu. W 1907 roku Jazep Losik został przetransportowany na proces sądowy do miasta Starodub. Zbiegł z miejscowego więzienia, po czym ukrywał się w Stołpcach, Petersburgu i dwa lata w miejscowości Krasnowka pod Ługańskiem, gdzie jeden z jego starszych braci był urzędnikiem. W 1911 wrócił do Nowogrodu Siewierskiego, gdzie został ponownie aresztowany, przewieziony do Staroduba i skazany na bezterminowe zesłanie na Syberię. Karę odbywał najpierw w Kireńsku, a następnie we wsiach powiatu szreńskiego. Przez krótki czas był także w Bodajbo w guberni irkuckiej[189][236]. W czasie zsyłki zajmował się samokształceniem, będąc w Bodajbo pracował jako pisarz, w jednej ze wsi próbował organizować szkołę początkową, jednak ta została szybko zamknięta przez władze. Utrzymywał kontakty z innymi politycznymi zesłańcami, śledził wydarzenia w ojczystym kraju, współpracował z białoruską gazetą „Nasza Niwa”[189], wysyłając do niej swoje korespondencje, opowiadania i wiersze[237]. Zaprzyjaźnił się z Alaksandrem Pruszynskim, późniejszym białoruskim literatem i politykiem[189][236]. | |||||||||||||||||||
3429. | Jazłowiec | Zachowały się do dnia dzisiejszego ruiny twierdzy fortyfikowanej przez Jazłowieckich oraz stary polski cmentarz z kaplicą Błażowskich herbu Sas. Nad miasteczkiem do chwili obecnej znajduje się klasztor Sióstr Niepokalanek (założony w 1863 roku przez bł. Marcelinę Darowską), mieszczący się w pałacu zbudowanym w latach 1644-1659 przez hetmana koronnego Stanisława i jego syna Aleksandra (któremu sejm w 1658 za utrzymanie załog w Brodach i Jazłowcu przyznał prawo pobierania cel i myta w Jazłowcu[238]) i będącym od 1746 roku do końca XVIII wieku rodową siedzibą Poniatowskich (spędził w nim część swoich lat chłopięncych przyszły król Stanisław August Poniatowski[239]). W 1766 ówczesny właściciel miasta król Stanisław August Poniatowski potwierdził nadani przez ojca i brata prawo wzgłędem posiadłości i powinności[240]. | |||||||||||||||||||
3430. | Jaćmierz | W 1898 miasteczko (nm. Markt) liczyło 148 domów oraz 716 mieszkańców, w tym 650 rzymskich katolików oraz 52 Żydów, językiem polskim posługiwało się 716 osób. Powierzchnia miasta wynosiła 4,06 km². Obszar dworski z folwarkiem Stefanówka wynosił 3,56 km² i zamieszkany był przez 32 osoby. | |||||||||||||||||||
3431. | Jałówka (gmina Michałowo) | W czasie powstania styczniowego miejsce zgrupowań powstańców – patriotów. Przed II wojną światową miasteczko, zamieszkiwane przez ok. 4000 osób, z tego połowę stanowiła ludność żydowska. Funkcjonowały dwie parafie (dwa kościoły) rzymskokatolickie – Przemienienia Pańskiego i św. Antoniego (obecnie w ruinie), dwie synagogi oraz cerkiew prawosławna. Od sierpnia 1941 do lipca 1944 znajdował się tam areszt niemieckiej żandarmerii, w którym przetrzymywano mieszkańców Jałówki i okolicznych wsi, których następnie wywożono na roboty przymusowe do III Rzeszy, obozów koncentracyjnych i więzień[241]. Jesienią 1942 ludność żydowską wywieziono do obozu przejściowego w Wołkowysku[242]. | |||||||||||||||||||
3432. | Jańskie Łaźnie | opis zdjęcia = Widok na miasteczko na pocztówce z roku 1900 | |||||||||||||||||||
3433. | Jaś Fasola | colspan=5|Znalezienie wózka z dzieckiem. W wesołym miasteczku. Uratowanie dziecka i oddanie go rodzicom. | |||||||||||||||||||
3434. | Jaśliska | Zabytkowy zespół zabudowy drewnianej z zachowanym układem urbanistycznym dawnego miasteczka włączono do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej. | |||||||||||||||||||
3435. | Jean Hengen | Jean Hengen urodził się 23 listopada 1912 w luksemburskim miasteczku Dudelange jako siódme z ośmiorga dzieci Michela Hengen i Anny Gindt. Po ukończeniu szkoły ponadpodstawowej w Athénée de Luxembourg, rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Później studiował także prawo kanoniczne. | |||||||||||||||||||
3436. | Jean Henri Riesener | Jean Henri Riesener urodził się jako drugi syn (miał jeszcze młodszego brata) Jana Hermanna i Margarethy Riesener zd. Brahms w małym westfalskim miasteczku Gladbeck. Ojciec jego był skromnym rzemieślnikiem. W 1755 roku Jean Henri Riesener emigrował do Francji. W 1767 poślubił Françoise Oeben zd. van der Cruse, wdowę po swoim mistrzu [243]. W 1768 otrzymał tytuł mistrza. W 1801 zamieszkał przy Rue Saint-Honore Nr. 2 po ostatecznym zamknięciu warsztatu. | |||||||||||||||||||
3437. | Jean Joseph Mounier | Jean Joseph Mounier (ur. 12 listopada 1758 w Grenoble, Isère , zm. 28 stycznia 1806 w Paryżu) – francuski polityk oraz sędzia. Studiował prawo. W roku 1783 objął urząd sędziowski w Grenoble. W roku 1788 wziął udział w sporze pomiędzy sądem a miejskim parlamentem (lokalnym organem władzy ustawodawczej i sądowniczej we Francji okresu Ancien Régime ). W dniu 20 lipca 1788 -w niespełna rok przed wybuchem rewolucji francuskiej -zorganizował obrady mieszkańców Delfinatu w miasteczku Vizille. Pełnił tam funkcję sekretarza zgromadzenia, spisując cahiers („zeszyty”) zażaleń i skarg publicznych, które członkowie zgromadzenia wnosili wobec króla Ludwika XVI. Nabrawszy w ten sposób znaczenia w życiu publicznym, Mounier został w roku 1789 jednogłośnie wybrany na przedstawiciela Stanu Trzeciego na obrady Stanów Generalnych. W sierpniu 1789 Mounier założył partię monarchistów. | |||||||||||||||||||
3438. | Jean Mitry | Jean-René-Pierre Goetgheluck Le Rouge Tillard des Acres de Presfontaines (ur. 7 listopada 1904[244][245] w Soissons, zm. 18 stycznia 1988 w La Garenne-Colombes), znany krócej jako Jean Mitry (pseudonim utworzony od nazwy podparyskiego miasteczka) – francuski teoretyk filmu, krytyk i reżyser. | |||||||||||||||||||
3439. | Jean Valjean | Dopiero w miasteczku Digne spotkało go lepsze przyjęcie, gdy idąc za radą starej kobiety Valjean udał się do biskupa tego miasta, Myriela zwanego Bienvenu. Biskup zjadł z nim kolację i zaproponował nocleg; Valjean, zdumiony takim postępowaniem, ukradł mu srebrną zastawę stołową i uciekł. Został jednak zatrzymany przez policję i zawrócony do domu biskupa, który nie tylko zapewnił, iż sam obdarował przypadkowo spotkanego Valjeana, ale dodatkowo wręczył mu dwa srebrne świeczniki. Oznajmił, iż mają być one ceną za wykupienie duszy byłego galernika. Jednak wychodząc z Digne Valjean popełnił kolejne przestępstwo – ukradł 40 sous[246] przypadkowo napotkanemu kominiarczykowi. Dopiero po tym wydarzeniu zaczął zastanawiać się nad swoim życiem i postanowił zostać uczciwym człowiekiem. W oczach prawa był już jednak recydywistą, ściganym z urzędu i automatycznie podlegającym karze śmierci lub dożywotnich ciężkich robót. | |||||||||||||||||||
3440. | Jean-François Champollion | Jean-François Champollion urodził się 23 grudnia 1790 o godzinie drugiej w nocy, w miasteczku Figeac, w południowej Francji. Był najmłodszym synem Jacques’a Champolliona, właściciela księgarni i jego żony Jeanne François z domu Gualieu. W wieku pięciu lat samodzielnie nauczył się czytać. Nauczycielami młodego Champolliona były jego siostry: Térèsa, Pétronilla i Marie Jeanne oraz starszy brat Jacques Joseph, ponieważ rewolucja doprowadziła do zamknięcia szkół kościelnych. Nie mając jeszcze siedmiu lat pierwszy raz usłyszał słowo Egipt przy okazji planowanego przez brata udziału w wyprawie napoleońskiej, który jednak nie doszedł do skutku. Kiedy było to już możliwe, Jean François został wysłany do szkoły podstawowej, gdzie obowiązkowa matematyka i ortografia (za którymi Champollion nie przepadał) spowodowały wynajęcie przez rodziców prywatnego nauczyciela. | |||||||||||||||||||
3441. | Jean-Honoré Fragonard | Fragonard był synem kupca z małego miasteczka Grasse na południowym wschodzie Francji. Jeden z jego przodków był Włochem, wyemigrował z Mediolanu w XVI w. | |||||||||||||||||||
3442. | Jean-Pierre Martins | Debiutował na ekranie w komedii romantycznej Twoje ręce na moich biodrach (Laisse tes mains sur mes hanches, 2003) jako pracujący w wesołym miasteczku Kader u boku Rossy de Palmy i Jeana-Huguesa Anglade. Dwa lata potem zagrał profesora Ravi w thrillerze Imperium wilków (L'Empire des loups, 2005) z Jeanem Reno i Jocelynem Quivrin. W biograficznym dramacie muzycznym Niczego nie żałuję – Edith Piaf (La Môme, 2007) z tytułową rolą Marion Cotillard wystąpił w roli francuskiego Pied-Noir światowej sławy boksera Marcellina 'Marcela' Cerdana. | |||||||||||||||||||
3443. | Jeanine Deckers | W roku 1959 wstąpiła do dominikańskiego klasztoru Matki Bożej z Fichermont w mieście Waterloo[247] i przybrała imię zakonne Luc Gabriel. Zyskała międzynarodową sławę w 1963 pod pseudonimem artystycznym Sœur Sourire (Siostra Uśmiech) po nagraniu przeboju pt. „Dominique”. Do jej historii nawiązuje film „The Singing Nun” z 1966, w którym tytułową rolę zagrała Debbie Reynolds. Okazała się jednak artystką jednego przeboju. W 1967 opuściła zakon i wznowiła karierę muzyczną, ale już nigdy więcej nie powtórzyła swojego sukcesu[248]. Po opuszczeniu zakonu zamieszkała ze swoją przyjaciółką Annie Pecher[67] w miasteczku Wavre w Brabancji Walońskiej[67]. W krajach anglojęzycznych jest znana jako The Singing Nun (Śpiewająca Zakonnica)[67]. Została pochowana w Wavre w Belgii. | |||||||||||||||||||
3444. | Jeannette Walls | Jeannette Walls była jedną z czworga rodzeństwa, córką Rexa Wallsa, elektryka, wizjonera, alkoholika oraz Rose Mary Walls, malarki. Rodzina Wallsów wiele lat cierpiała z powodu skrajnego ubóstwa, którego przyczyną był zarówno nałóg ojca jak i całkowita nieodpowiedzialność i egoizm matki. Wielokrotne przeprowadzki, od Arizony, poprzez Kalifornię, Battle Mountain w Nevadzie, Welch w Wirginii Zachodniej, uniemożliwiały dzieciom nawiązywanie normalnych stosunków z rówieśnikami i powodowały wielotygodniowe nieobecności w szkole. Niejednokrotnie rodzina pozbawiona była całkowicie dachu nad głową. Wallsowie koczowali w miasteczkach górniczych, na pustyni, u rodziny. W wieku 17 lat Jeannette, dzięki własnej determinacji, przeniosła się do Nowego Jorku, podążając śladem swojej starszej siostry, utalentowanej malarki. Pracowała w gazecie i studiowała w Barnard College, który ukończyła z wyróżnieniem w 1984 roku. W tym samym czasie jej siostra prowadziła już ustabilizowane życie, brat został policjantem, najmłodsza siostra poszła zaś w ślady rodziców, wybierając życie 'niebieskiego ptaka". Rex i Rose Mary Walls z wyboru zostali bezdomnymi. Mieszkali w opuszczonych budynkach, razem z innymi bezdomnymi. Odrzucali pomoc dzieci, tłumacząc swoją biedę filozofią życiową. Jeannette Walls w 1988 roku poślubiła Erica Goldberga, z którym rozwiodła się w 1996 roku. Jej drugim mężem jest pisarz i dziennikarz, John Taylor. | |||||||||||||||||||
3445. | Jecheon | podział miasta = 1 miasteczko (eup) 7 dystryktów (myeon) 9 osiedli (dong) | |||||||||||||||||||
3446. | Jedenaste przykazanie | Biedne, zaniebane i zacofane miasteczko gdzieś w Polsce przed II wojną światową. Brudny rynek handlowy, na jego środku wychodek. Przy rynku knajpa Goldszmidki, hotel z domem publicznym, kino „Paradis” i sklep z eleganckim obuwiem Bata, prowadzony przez małżeństwo przyjezdnych z Czech. Porządku pilnuje miejscowy policjant. W tym obskurnym i prymitywnym środowisku panuje atmosfera tęsknoty za wielkim światem, za cywilizacją. Powszechnym lekiem na poprawienie nastroju jest alkohol. Świętością jest kult marszałka Piłsudskiego i jego Kasztanki. Miasteczko jest odwiedzane przez żołnierzy stacjonującego w pobliżu pułku ułanów, którzy szukają tu rozrywki. | |||||||||||||||||||
3447. | Jedenastka (serial telewizyjny) | Serial opowiada o szesnastoletnim chłopcu, Gabo Morettim (Mariano González-Guerineau), który mieszka z babcią w miasteczku Álamo Seco. Jego pasją jest piłka nożna. Jego wielkie piłkarskie umiejętności zostają zauważone przez Francisca (Nicolás Pauls), trenera drużyny piłkarskiej w prestiżowej akademii sportowej w Buenos Aires. Gabo zostaje przyjęty przez trenera do akademii i do drużyny zwanej Złote Jastrzębie. Marzeniem Gabo jest stać się wielkim piłkarzem, ale nie wie, że podczas dążenia do tego celu odkryje tajemnice rodzinne. Gabo odkrywa również szereg szkoleń i rozwoju sportowego dla drużyny piłkarskiej, gdzie piłka nożna, siła woli i przezwyciężenie lęku są niezbędne, by kształtować rozwój piłkarzy, którzy bez przerwy pracują, by stać się zespołem i spełnić swoje marzenia. | |||||||||||||||||||
3448. | Jedenasty Doktor | Po wydarzeniach z odcinka Do końca wszechświata, Doktor po raz kolejny przechodzi proces regeneracji. Reakcja wyzwala jednak tak dużo energii, że wywołuje pożar i chaos w TARDIS, przez co Doktor zostaje zmuszony do awaryjnego lądowania[249]. Ostatecznie TARDIS rozbija się o szopę na podwórku przy jednym z domów w miasteczku Leadworth w Anglii, w 1996 roku. Tam Doktor spotyka małą dziewczynkę o imieniu Amelia Pond, która prosząc, by naprawił pęknięcie w ścianie w jej pokoju, zaprasza go do domu. Doktor stara się jej pomóc, lecz wkrótce jest zmuszony wrócić do TARDIS. Obiecuje, że wróci za chwilę, jednak awaria silników powoduje, że przeskakuje 12 lat w przyszłość. Wówczas wraz z już dorosłą Amelią rozwiązuje sprawę „więźnia Zero”, który przedostał się wcześniej przez pęknięcie w ścianie. W tym samym odcinku poznaje także innego przyszłego towarzysza, Rory'ego Williamsa. Kiedy Doktor dowiaduje się, że TARDIS dokonała już niezbędnych napraw, postanawia ją przetestować. W wyniku błędu jednak Doktor wraca dopiero dwa lata później, niż zakładał. Tym razem zaprasza Amy na pokład i zabiera ją w podróż[250]. | |||||||||||||||||||
3449. | Jedlińsk | W latach 1630-1669 pozostawał w posiadaniu Witowskich. Najazd szwedzki w 1655 roku spowodował zniszczenie miasteczka. W drugiej połowie XVII i w XVIII wieku miejscowe gimnazjum podlegało Akademii Krakowskiej. Po Witowskich majątek przejął Aleksander Załuski, mąż Teresy Witowskiej. Po nim Jedlińsk był w posiadaniu Józefa Sołtyka, od 1731 r. Franciszka na Słupowie Szembeka, od 1747 r. Teresy z Działyńskich Sikorskiej, od 1752 r. Stanisława Andrzeja Załuskiego, syna Aleksandra. Do 1793 r. wieś należała do Franciszka Lanckorońskiego, który sprzedał Jedlińsk Wilhelmowi Jacobsonowi. | |||||||||||||||||||
3450. | Jedlnia-Letnisko | * Obecnie dzięki położeniu na skraju Puszczy Kozienickiej oraz wybudowaniu na rzece Gzówce 2,5 kilometrowego zalewu jest atrakcyjną miejscowością wypoczynkowo – turystyczną, natomiast kościół parafialny odrestaurowany przez proboszcza Andrzeja Margasa, jako jedyny na Mazowszu w stylu zakopiańskim, stał się wizytówką miasteczka. | |||||||||||||||||||
3451. | Jedwab (film) | Akcja zaczyna się w II połowie XIX wieku, w Lavilledieu, prowincjonalnym miasteczku na terenie Francji. Hervé i Hélene Joncourowie są od niedawna małżeństwem. Hervé pracuje w firmie pana Baldabiou, który rozwija w miasteczku produkcję tkanin z jedwabiu. Interes kręci się dobrze wpływając na bogactwo i rozwój całego miasteczka. Kiedy jednak zaraza dziesiątkuje jedwabniki, Baldabiou wysyła Hervé do Japonii po zakup nowych jajeczek tych owadów. W trakcie podróży, Hervé poznaje gejszę, która jest konkubiną jednego z lokalnych baronów. Mimo iż nie zamienia z dziewczyną ani słowa, nie potrafi o niej zapomnieć. Po powrocie do ojczyzny coraz bardziej za nią tęskni. Zaczyna więc regularnie odwiedzać Japonię, rzekomo w celu zakupu nowych jajeczek, a tak naprawdę by ją zobaczyć. Każda wyprawa pomnaża jego majątek, jednak czyni go coraz bardziej nieszczęśliwym. Mężczyzna cierpi bowiem z powodu rozdarcia między namiętnością do Japonki a miłością i przywiązaniem do żony. | |||||||||||||||||||
3452. | Jedwabna nadzieja | Kiedy okazuje się, że matka jest ciężko chora i lekarze dają jej najwyżej pół roku życia, Frannie decyduje się wrócić do rodzinnego miasteczka Silk Hope, w stanie Północnej Karoliny. Niestety, przybywa za późno. Frannie ma wyrzuty sumienia. Postanawia zostać w domu, uporządkować swoje sprawy, zacząć nowe życie. | |||||||||||||||||||
3453. | Jeff Bridges | Był pięciokrotnie nominowany do nagrody Oscara; jako wrażliwy, nękany problemami dorastania Duane Jackson z małego miasteczka w dramacie Petera Bogdanovicha Ostatni seans filmowy (The Last Picture Show, 1971), za drugoplanową rolę 'Lekkiej Stopy' w sensacyjno-przygodowej komedii kryminalnej Michaela Cimino Piorun i Lekka Stopa (Thunderbolt and Lightfoot, 1974) u boku Clinta Eastwooda, uhonorowany nagrodą Saturna za kreację gwiezdnego przybysza, który przybrał postać ludzką w melodramacie sci-fi Johna Carpentera Gwiezdny przybysz (Starman, 1984), jako prezydent Jackson Evans w thrillerze Ukryta prawda (The Contender, 2000) oraz jako piosenkarz country Otis “Bad” Blake w dramacie Szalone serce (Crazy Heart, 2010). Za tę rolę otrzymał Nagrodę Akademii[251]. | |||||||||||||||||||
3454. | Jeff Wall | Typowym obrazem Jaffa Walla jest Mimic z 1982. Jest to kolorowe przeźrocze o rozmiarach 198 cm x 229 cm. Przedstawia ono trójkę ludzi, parę oraz mężczyznę podążających po chodniku w stronę aparatu. Ulica przypomina przedmieścia północnoamerykańskiego miasteczka, gdzie budownictwo mieszkalne miesza się z przemysłowym. Przedstawiona para jest biała, podczas gdy mężczyzna jest Azjatą. Zarówno skąpy ubiór kobiety, jak i zarost oraz rozczochrana fryzura jej chłopaka sugerują, że pochodzą z klasy robotniczej. Azjata jest ubrany nieco gustowniej, co pozwala domniemać, iż należy do klasy średniej. Biały mężczyzna wykonuje rasistowski gest w kierunku Azjaty. | |||||||||||||||||||
3455. | Jefferson Park (Chicago) | W 1850 r. zgromadzeni w tawernie Chestera Dickinsona osadnicy uchwalili założenie miasteczka Jefferson, a Dickinson został jego pierwszym burmistrzem. Miasteczko Jefferson obejmowało spore tereny poza dzisiejszym Jefferson Park sięgając od ulicy North na południu aż do Devon na północy i od ulicy Western na wschodzie do Harlem na zachodzie. | |||||||||||||||||||
3456. | Jefim Bumażny | Jefim Osipowicz Bumażny (ros. Ефим Осипович Бумажный, ur. 1894 w miasteczku Bogopol w guberni podolskiej, zm. ?) – radziecki działacz partyjny i związkowy. | |||||||||||||||||||
3457. | Jelena Lenina | Urodziła się 25 października 1971 w Akademgorodoku – rosyjskim miasteczku akademickim, będącym dzielnicą Nowosybirska. Jej rodzice byli pracownikami naukowymi Nowosybirskiego Uniwersytetu Państwowego. Ojciec był profesorem. Rozwinął m.in. nowatorską metodę leczenia nowotworów złośliwych za pomocą hipertermii. Matka była kardiologiem – opublikowała ponad 17 prac naukowych w tym przedmiocie. | |||||||||||||||||||
3458. | Jeleniewo | Dzięki reformom Antoniego Tyzenhausa przeprowadzanym dla ożywienia gospodarki w ekonomii grodzieńskiej w latach 1773-1782 powstało miasteczko Jeleniewo. W latach 1780-1800 miejscowość posiadała prawa miejskie[252]. | |||||||||||||||||||
3459. | Jelling | Najstarszy, drewniany kościół z X w. spłonął ok. 960–985 r. Na jego miejscu zbudowano jeszcze co najmniej dwie drewniane świątynie, zanim w ok. 1100 r. powstał obecny kościół murowany, romański, do którego później dobudowano gotycką wieżę, a następnie kruchtę[253]. Kościół spłonął w pożarze miasteczka w 1679 r., lecz został odbudowany[254]. W 1874 r. odkryto w świątyni najstarsze freski w Danii z ok. 1080–1100 r. Pod posadzką przed ołtarzem głównym złożono w 2000 r. przypuszczalne szczątki Gorma Starego. Uprzednio, po wydobyciu ich z miejsca oryginalnego pochówku, były one przechowywane w Muzeum Narodowym w Kopenhadze. | |||||||||||||||||||
3460. | Jelsa | Jelsa - turystyczne miasteczko położone na chorwackiej wyspie Hvar | |||||||||||||||||||
3461. | Jenny Shipley | Pochodzi z miasteczka Gore położonego na południu Wyspy Południowej. W 1971 uzyskała prawo wykonywania zawodu nauczyciela i przez następne 5 lat pracowała w szkołach podstawowych. Następnie zaangażowała się w działalność licznych organizacji pozarządowych, związanych ze szkolnictwem i opieką nad dziećmi. | |||||||||||||||||||
3462. | Jeremiah Horrocks | W latach 1632–1635 Jeremiah Horrocks pobierał nauki w College’u Emmanuela Uniwersytetu w Cambridge. Później podjął pracę nauczyciela domowego w miasteczku Toxteth Park obecnie należącym do Liverpoolu oraz w Hoole w hrabstwie Lancashire. W Hoole w 1639 roku objął parafię. | |||||||||||||||||||
3463. | Jeremicze | Za II Rzeczypospolitej miasteczko w województwie i powiecie nowogródzkim liczące 620 mieszkańców[255]. | |||||||||||||||||||
3464. | Jeremy Irvine | W 2014 podpisał kontrakt na występ w dramacie społecznym Stonewall, opartym na autentycznych wydarzeniach. Film ukazał się rok później. Irvine zagrał w nim głównego bohatera, homoseksualistę z małego miasteczka, który bierze udział w pamiętnych zamieszkach, do jakich doszło w 1969 w okolicy gejowskiego pubu w Greenwich Village. | |||||||||||||||||||
3465. | Jeremy Lloyd | Po dwóch niezbyt udanych próbach stworzenia nowego serialu (Podróż Pani Noah i Oh Happy Band, oba zamknięte po jednej serii), w 1982 Croft i Lloyd zaprezentowali odcinek pilotażowy produkcji opowiadającej o losach Francuzów, Niemców, Anglików i innych nacji, których los rzucił w czasie II wojny światowej do małego miasteczka w okupowanej Francji. ’Allo ’Allo! doczekało się dziewięciu serii, z których pierwsze sześć Lloyd napisał wraz z Croftem, a trzy ostatnie z Paulem Adamem. Równolegle, w latach 80. brał udział w projekcie Captain Beaky and His Band, w ramach którego brytyjscy celebryci recytowali napisane przez Lloyda wiersza z towarzyszeniem muzyki autorstwa Jima Parkera. | |||||||||||||||||||
3466. | Jeremy Sheffield | Jeremy Sheffield (ur. 17 marca 1966 roku w miasteczku Kelvedon, w hrabstwie Essex) – angielski aktor i tancerz. | |||||||||||||||||||
3467. | Jeremy Sumpter | Dorastał w małym miasteczku, w Kentucky, w towarzystwie dwóch sióstr – Jessiki i Jennifer. W wieku 6 lat został zaproszony do programu Gifted Arts, gdzie malował i tańczył. Początkowo nie przejawiał zainteresowania aktorstwem. Wszystko zaczęło się zmieniać po wygranej w International Model i Talent Association. Zaraz potem zwyciężył w Pre-Teen Male Model of the Year. Te osiągnięcia spowodowały, że w 2000 wraz z rodziną przeniósł się do Los Angeles, by być bliżej Hollywood. | |||||||||||||||||||
3468. | Jerry Horton | Dwa lata spędził w Community College. Pracował jako dekarz. 21 grudnia 2002 roku ożenił się z Jessicą Lee, w 2006 roku urodziła mu się córeczka - Amelia. Wraz z żoną i córką mieszka w Dixon – miasteczku jeszcze mniejszym niż Vacaville. Jerry rzadko bywa na imprezach i bankietach, bardzo chętnie za to grywa na Playstation. Nie pije alkoholu, nie pali i jest jedynym członkiem grupy, który nie pochodzi z rozbitej rodziny. | |||||||||||||||||||
3469. | Jerry i paczka | * Jerry – drobny, pogodny blondyn w żółtej bluzie i niebieskich spodniach, jedynak, syn nauczyciela wychowania fizycznego, niezgłębiona kopalnia szalonych pomysłów. Jego delikatna, "dziewczęca" uroda pozwoliła mu wygrać dwa konkursy piękności dziewczyn (sic!), mimo jego wystających ząbków, upodobniających go do świnki morskiej. Jerry to jeden z głównych bohaterów serialu. Polski tytuł serii może błędnie sugerować, że Jerry jest najważniejszy, w rzeczywistości to chłopiec, który mieszka od niedawna w Carlssonville, miasteczku, w którym rozgrywa się akcja serialu i który bezskutecznie stara się wkupić w łaski "Paczki" i jej szefa, Franka. I chociaż Paczka uważa go często za piąte koło u wozu, to gdy Jerry wraz z rodziną się wyprowadza, okazuje się, że jest niezastąpiony. | |||||||||||||||||||
3470. | Jerycho (serial telewizyjny) | Świat stanął w obliczu wojny nuklearnej. W Stanach Zjednoczonych wybuchło ponad dwadzieścia głowic atomowych. W chaosie jaki zapanował, mieszkańcy małego miasteczka Jericho w Kansas starają się nie tylko przetrwać, ale i utrzymać dotychczasowy styl życia. | |||||||||||||||||||
3471. | Jerzy Bandrowski | * W białym miasteczku (1930) | |||||||||||||||||||
3472. | Jerzy Chreptowicz | Kiedy dokładnie Jerzy Chreptowicz otrzymał Lipsk, trudno powiedzieć. W 1630 r. dobra Lipsk były już podzielone na dwie części. Pierwsza część zwana dobrami Krasnybór dostała się Eustachemu, synowi Adama, założycielowi linii krasnoborskiej, a Lipsk właśnie Jerzemu. W 1630 r. Jerzy oddał Lipsk w arendę na 4 lata Józefowi Grotowskiemu i małżonce jego Katarzynie Chodkowskiej za sumę 5250 zł. Majętność została wydzierżawiona Grotkowskim ze wszystkim, a więc z dworem i zabudowaniami, inwentarzem, zasiewem, poddanymi, z miasteczkiem Lipskiem, z mieszczanami i arendami, z wsiami Bartnikami, Kopczanami z jeziorem Serwy, z barciami nad tym jeziorem i wszelkimi opłatami. Kontrakt opisywał szczegółowe warunki arendy, wśród których były m.in. postanowienia dotyczące cerkwi lipskiej: świeszczennik, przy cerkwi w miasteczku mieszkający, żadnej nigdy powinności dworowi pełnić niema, okrom urzędowi jego należącej. Według kontraktu Grotowscy zobowiązywali się oddawać kapłanowi dziesięciny na każdy rok po 30 kop różnego zboża oraz drzewo według potrzeby. Zastawnicy zobowiązywali się też nie posyłać poddanych lipskich podwodami ani do Królewca, ani do Wilna nie dalej niż 12 mil od Lipska. Dom w Grodnie należący do Jerzego Chreptowicza, został od Lipska odłączony na wyłączną jego potrzebę. W 1639 r. Jerzy potwierdził fundusze cerkiewne w majętności Lipsk. | |||||||||||||||||||
3473. | Jerzy Czajkowski | Razem z Henrykiem Olszańskim jest autorem największego projektu Parku Etnograficznego w Sanoku polegającego na budowie sektora małomiasteczkowego[256]. Autor licznych publikacji z dziedziny etnografii. | |||||||||||||||||||
3474. | Jerzy Detloff Flemming | Założył miasteczko Izabelin. | |||||||||||||||||||
3475. | Jerzy Dąbrowski (podpułkownik) | Podczas kampanii wrześniowej 1939 objął dowództwo 110 Rezerwowego Pułku Ułanów, który 14 września wszedł w skład Brygady Rezerwowej Kawalerii „Wołkowysk”. Jego zastępcą był mjr Henryk Dobrzański, późniejszy „Hubal”. Pułk początkowo działał na przedpolu Wołkowyska, a następnie przez Piaski – Mosty – Ejsmonty udał się w kierunku Wilna. Po otrzymaniu fałszywej informacji o kapitulacji miasta, skierował się na Grodno. Szedł wówczas w straży przedniej Brygady i realizował zadanie tłumienia komunistycznej dywersji w okolicznych miasteczkach i wsiach. W rejonie Grodna ppłk J. Dąbrowski podjął decyzję (przez część badaczy uważaną za samowolną) odłączenia się od reszty Brygady. W nocy z 20 na 21 września Pułk przeprawił się na zachodni brzeg Niemna i skierował do Puszczy Augustowskiej, gdzie toczył walki z wojskami sowieckimi w rejonie Krasnego Boru i pod Dolistowem Starym nad Biebrzą, w czasie których poniósł znaczne straty. W tym czasie ppłk J. Dąbrowski postanowił iść na pomoc oblężonej Warszawie. Część oficerów zdecydowała udać się na Litwę lub powrócić do domów, na co dostali zgodę ppłk. J. Dąbrowskiego. Pułkowi w nocy z 24 na 25 września udało się oderwać od nieprzyjaciela. Skierował się na południe na Łomżę, gdzie odebrano wiadomość, że Warszawa kapituluje. O świcie 28 września w rejonie Janowa koło Kolna chory ppłk J. Dąbrowski rozwiązał resztki swojego pułku (ok. 100 ludzi), przy czym część oficerów i żołnierzy pod dowództwem mjr. Dobrzańskiego kontynuowała marsz na Warszawę, zaś sam chory ppłk Dąbrowski na początku października przedostał się na Litwę, gdzie na dwa tygodnie trafił do szpitala a potem był internowany w VI forcie. Po zajęciu Litwy przez ZSRR został ujęty wiosną 1940 przez NKWD i osadzony w obozie w Starobielsku. Z powodu jego zasług w walkach z bolszewikami w latach 1919-1920, został skazany na karę śmierci i stracony w więzieniu w Mińsku w nocy z 16 na 17 grudnia 1940, po straszliwych torturach. | |||||||||||||||||||
3476. | Jerzy Klejna | Jednakże w postanowieniu sejmowym jest postawiony jeden warunek: aby Klejna został katolikiem. Tak brzmiała decyzji sejmu w tej sprawie: ‘’Cnota y wierność, przy wielu wyświadczeniu zasług y dzielności w różnych okazyach woiennych niżey mianowanych Officyerów, z woyska naszego cudzoziemskiego, łatwie Nas, y wszystkie Stany Koronne skłoniły, że ich do praw, swobód, y wolności szlacheckich przypuszczamy, to iest,...Kapitana dragońskiego, Ierzego Kleyna… Których wszystkich za szlachtę Polską przyznawaiąc, onym przywileie z Kancellaryi naszych wydać roskażemy, eo praecaulo, że ieżeliby który z nich był alienae fidei, non catholiene Romanae, eo ipso facta – nie ma mu służyć ta prerogatywa.’’[257] Oblaty – czyli potwierdzenia – dyplomu nobilitacyjnego Klejna dokonał w Wałczu w 1663 r. już jako major JKM. Następnie wziął udział w kampanii zadnieprzańskiej 1663/1664. Podczas walk duże straty poniosła dragonia H. Bockuma w szturmach Głuchowa. Po zakończeniu kampanii dragoni Bockuma eskortowali króla w drodze do Wilna przez Mohylew i Mińsk. Latem 1664 r. oddziały pod dowództwem majora Klejna stacjonowały w Wilnie, a na szkody jakie poczynili dragonii uskarżał się administrator majętności jaszuńskiej B. Radziwiłła – Krzysztof Dobkiewicz. Następnie jednostkę tą skierowano na leże zimowe do Wielkopolski, gdzie ponownie poczyniła szkody w miasteczkach Wielatowie, Gąsawie, Trzemesznie i Gnieźnie. Przechodząc przez Gniezno 13 listopada 1664 r. major Klejna otrzymał od mieszczan 100 zł. Mieszczanie opłacili pobyt jego żołnierzy lub była to „opłata” za opuszczenie miasta. | |||||||||||||||||||
3477. | Jerzy Kosko | Wywodził się z rodziny czynnie zaangażowanej w życie kulturalne rodzinnego miasteczka. Ojciec – Teodor był organistą w piątnickiej parafii i reżyserem w "Domu Katolickim" w Porytem. Wraz z matką – Janiną działali odpowiednio w Katolickim Stowarzyszeniu Mężczyzn i Katolickim Stowarzyszeniu Kobiet. Miało to ogromy wpływ na wychowanie syna. Jerzy uczył się w Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Łomży. | |||||||||||||||||||
3478. | Jerzy Pokój | Jerzy Jan Pokój (ur. 24 maja 1955 w Miłkowie) – polski polityk, samorządowiec, przedsiębiorca i ratownik górski, od 2008 do 2014 przewodniczący sejmiku dolnośląskiego III i IV kadencji, twórca i „szeryf” miasteczka Western City w Ścięgnach. | |||||||||||||||||||
3479. | Jerzy Przybył | Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, oddział w Katowicach. Jego twórczość w dużej mierze inspirowana jest mitologią, wcześniej nordycką, od niedawna również słowiańską. Artysta jest autorem projektu przestrzennego osiedla Midgård w szwedzkim miasteczku Västervik oraz autorem monumentalnych rzeźb na Górze tańczącego Olbrzyma Garpe w położonym nieopodal Gamleby. Jest również ilustratorem Mitologii Słowiańskiej - Księgi Tura, napisanej przez Czesława Białczyńskiego. | |||||||||||||||||||
3480. | Jerzy Rohatyniec | Pochodził z miasteczka Rohatyn. Ok. 1580 r. osiedlił się we Lwowie, gdzie był siodlarzem, a potem (?) kupcem. Jako jeden z przywódców bractwa lwowskiego (obok m.in. swojego brata Iwana) był inicjatorem utworzenia szkoły brackiej we Lwowie (1586). W okresie prac nad reformą prawosławia na ziemiach Rzeczypospolitej blisko współpracował z Konstantym Ostrogskim i Adamem (Hipacym) Pociejem. Ostatecznie jednak, jako uczestnik synodu w Brześciu w 1596 r., opowiedział się przeciwko unii z Kościołem katolickim. W kolejnych listach do bractw cerkiewnych: lwowskiego (1596) i wileńskiego (1599), zachęcał do oporu przeciwko unii i do obrony prawosławia. Był wykładowcą w Akademii Ostrogskiej[258][259]. W l. 1604-1605 znalazł się w konflikcie z innym polemistą dyzunickim, Iwanem Wyszeńskim, który m.in. potępiał go za bogactwo. | |||||||||||||||||||
3481. | Jerzy Sosnowski (oficer wywiadu) | 23 stycznia 1920 na wniosek dowódcy 8 pułku Ułanów, ppłk. Henryka Brzezowskiego (1879–1964), odznaczony został orderem Virtuti Militari V klasy. Dowódca opisał w uzasadnieniu czyny ułana: „Po ciężkich walkach z przeważającymi siłami [...]. W krytycznym momencie rzuca się porucznik Sosnowski na czele swego szwadr. na zbliżające się szwadrony Budzionnego i brawurową szarżą wpędza je do bagna, gdzie przez ogień km zostały dziesiątkowane. 25/7 wysłany jako straż boczna pułku przez Dżekrwiny (?) – zdobywa tę miejscowość wyrzucając pułk bolszew. zadając mu duże straty. Szwadron zdobywa tabory i muzykę pułkową. Przy zdobyciu Beresteczka 25/7 przez 8 p.uł. wpada jako pierwszy w konnym szyku do miasteczka”[260]. | |||||||||||||||||||
3482. | Jerzy Srzednicki | Większość jego prac stanowią prace dokumentujące barwną historię miasteczka Sejny z przed kilkudziesięciu lat. Malarz uwieczniał na swoich obrazach Żydów, jarmarki i architekturę. W czasie wojny dorabiał jako uliczny malarz, rysował portrety i wykonywał obrazy na zamówienie[261]. Wiele jego rzeźb i obrazów dotyka tematyki sakralnej. Jego prace znajdują się w kilku muzeach m.in. Muzeum Historii Żydów Polskich[262][263],; w Kownie w Muzeum Diabłów[264] (rzeźba „Duszek leśny”) oraz w kolekcjach prywatnych. Jest bohaterem filmu dokumentalnego Ryszarda Wójcika "Sejneńskie barwy" zrealizowanego na zlecenie TVP w 1966r [265]. W 2017 roku została przygotowana publikacja upamiętniająca twórczość artysty: "Jerzy Srzednicki - Retrospektywa - zostawmy je, zostawmy bez tytułu"[266], oraz wystawa pod tym samym tytułem [267] . | |||||||||||||||||||
3483. | Jerzy Stano (zm. 1649) | * Akta rodziny Stano, właścicieli Nowotańca 1551-1653 (6) k. 5-28 w tym uwierzytelniony ekscerpt mandatu cesarza Maksymiliana II w sprawie wydania zbiegłych chłopów właścicielom 1565 k.15 w: 7506 IV Akta spraw spornych i niespornych, głównie rodzin kolejnych właścicieli miasteczka Nowotaniec w pow. sanockim. Oryginały i kopie. Biblioteka Jagiellońska BJ 7001-8000. | |||||||||||||||||||
3484. | Jerzy Stano | * Akta rodziny Stano, właścicieli Nowotańca 1551-1653 (6) k. 5-28 w tym uwierzytelniający ekscerpt mandatu cerza Maksymiliana II w sprawie wydania zbiegłych chłopów właścicielom 1565 k.15 w: 7506 IV Akta spraw spornych i niespornych, głównie rodzin kolejnych właścicieli miasteczka Nowotaniec w pow. sanockim. Oryginały i kopie. Biblioteka Jagiellońska BJ 7001-8000. | |||||||||||||||||||
3485. | Jerzy Waluga | Część fotografii, wykonanych przez Jerzego Walugę znajduje się w Archiwum Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, wiele wykorzystano w różnych publikacjach naukowych i popularnonaukowych oraz na organizowanych wystawach. Specjalizuje się z w fotografii o tematyce rybackiej, dokumentacyjnej mikroskopowej, a od ostatnio także fotografii lotniczej, dokumentował zmiany w miasteczku akademickim i ważniejsze uroczystości olsztyńskiej uczelni. | |||||||||||||||||||
3486. | Jesienna miłość | Jest rok 1958. Siedemnastoletni chłopiec, Landon Carter, uczy się w ostatniej klasie szkoły średniej w małym miasteczku w Karolinie Północnej. Jego ojciec pragnie, by Landon poszedł na studia na jak najlepszy uniwersytet, jednak siedemnastolatek nie myśli o przyszłości, razem z przyjaciółmi prowadzi beztroskie życie. Tymczasem zbliża się doroczny bal, Landon musi się na nim pojawić, ponieważ jest przewodniczącym samorządu uczniowskiego, ale nie ma z kim pójść. Wszystkie dziewczyny były już zaproszone, oprócz jednej - Jamie Sullivan. Była to dziewczyna całkiem inna niż Landon, jej ojciec był pastorem, a matka zmarła przy porodzie, zostawiając biblię, którą Jamie zawsze nosiła ze sobą. Na przerwach, gdy wszyscy uczniowie beztrosko się bawili, Jamie siadała w kącie i czytała Pismo Święte; nie chodziła na prywatki, pomagała ludziom i często odwiedzała dzieci w sierocińcu. Landon nie miał wyjścia, zaprosił Jamie. Ich znajomość nie kończy się jednak na balu, spotykają się na lekcjach dramatu i spędzają ze sobą coraz więcej czasu, ale oboje boją się przyznać, że są zakochani. Dopiero po wystawieniu bożonarodzeniowej sztuki wyznają sobie miłość, ale Jamie ukrywa pewien sekret, który całkowicie zmieni ich życie. | |||||||||||||||||||
3487. | Jesienna opowieść | Małe miasteczko na południu Francji. 45-letnia Magali jest właścicielką winnicy, która straciła męża, a dzieci odjechały w świat. Jej przyjaciółka Isabelle wpada na pomysł, by wykorzystać ślub swojej córki do wyswatania jej. Podając się za nią, zamieszcza ogłoszenie matrymonialne. Z tym samym pomysłem wychodzi Rosine, koleżanka syna Magali. Obie znajdują ciekawych kandydatów. | |||||||||||||||||||
3488. | Jesodot | Leży w Szefeli, w otoczeniu miasteczka Mazkeret Batja, kibuców Chulda i Miszmar Dawid, moszawu Tal Szachar, oraz wioski Jad Binjamin. Na zachód od moszawu znajduje się Baza lotnicza Tel Nof, należąca do Sił Powietrznych Izraela. Na południe od moszawu znajduje się duża baza wojskowa Sił Obronnych Izraela. | |||||||||||||||||||
3489. | Jesperhus | 3. Wesołe miasteczko z takimi atrakcjami, jak wyspa piratów, karuzele, teatrzyk kukiełek, przejażdzki na kucykach. | |||||||||||||||||||
3490. | Jesse Marunde | Zmarł na zawał serca, podczas codziennego treningu w swej domowej siłowni, w miasteczku Sequim. Miał genetyczną wadę serca (kardiomiopatia przerostowa)[268][269]. W wieku 27 lat osierocił półtoramiesięczną córkę, Jessicę Joy z żoną Callie Marunde, z którą zawarł związek małżeński w marcu 2004 r.[270] oraz dziewięcioletniego syna, Dawson Blue Marunde (ur. 1998), z pierwszego małżeństwa. | |||||||||||||||||||
3491. | Jesse Stone: Śmierć w raju | Massachusetts, miasteczko Paradise. Na powierzchni jeziora zostaje znalezione ciało nastoletniej dziewczyny. Śledztwo prowadzi Jesse Stone, ale każda poszlaka wyklucza dowody. Stone odkrywa, że ofiara wiodła szczęśliwe życie, z którego zrezygnowała z niejasnych przyczyn. Trop prowadzi do Bostonu, ale nikt nie chce z rozmawiać ze Stone'em. W dodatku Jesse musi zmierzyć się także z przemocą w rodzinie, byłą żoną i alkoholizmem (także swoim). Kiedy okazuje się, że zabójstwo dziewczyny wiąże się z bostońskim półświatkiem, nic go nie powstrzymuje przed odnalezieniem zabójcy. | |||||||||||||||||||
3492. | Jessica Biel | Urodziła się w miasteczku Ely położonym w stanie Minnesota w USA. Córka Kimberly i Jona Biel. Ma młodszego brata Justina (ur. 1985). | |||||||||||||||||||
3493. | Jestem niewinny | Film nakręcony w scenerii amerykańskiej prowincji podejmuje problematykę linczu[271]. Bohater filmu – Joe Wilson (Spencer Tracy[272]) – zostaje niesłusznie oskarżony o porwanie dziecka i osadzony w areszcie. Mieszkańcy miasteczka chcąc dokonać samosądu podpalają więzienie. Wilsonowi udaje się uniknąć śmierci, ucieka i postanawia się zemścić. Film ukazuje jego psychologiczną przemianę po wpływem doznanej niesprawiedliwości[273]. | |||||||||||||||||||
3494. | Jestem z Titov Veles | Opowieść o trzech siostrach (Afrodita, Slawica i Sapho), żyjących w małym macedońskim miasteczku Titov Veles, w okresie transformacji i prowadzących wspólnie gospodarstwo domowe. Sapho pragnie zdobyć wizę do Grecji, Slawica poszukuje desperacko bogatego męża, a Afrodita marzy o miłości i dzieciach. W nowej rzeczywistości muszą sobie poradzić z bezwzględnością i agresją nowobogackich. | |||||||||||||||||||
3495. | Jesus Garcia Corona | 7 listopada 1907 roku na stacji kolejowej w górniczym miasteczku Nacozari zaczął płonąć pociąg towarowy z dwoma wagonami dynamitu. Jesus Garcia Corona, przebywający na stacji, dostrzegł zagrożenie związane z przewożonym ładunkiem, wsiadł do lokomotywy i wyjechał pociągiem z miasteczka. Po minięciu dwóch ostatnich domów w Nacozari dynamit znajdujący się w pociągu eksplodował. W wyniku wypadku zginęło 13 osób (w tym Corona, którego ciała nie odnaleziono), jednak wybuch w centrum miasteczka liczącego 5000 mieszkańców prawdopodobnie spowodowałby większą liczbę ofiar[274][275]. | |||||||||||||||||||
3496. | Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy | Do miasteczka, w którym mieszkają kłótliwi emeryci John (Jack Lemmon) i Max (Walter Matthau), przybywa piękna Maria Ragetti (Sophia Loren). Wkrótce okazuje się, że kobieta przejęła ich ulubiony sklep wędkarski i chce zamienić go we włoską restaurację. Staruszkowie chcą pokrzyżować jej plany. | |||||||||||||||||||
3497. | Jesús Chus López García | Wychowany przez Akademię Futbol Sala Martorell w katalońskim miasteczku Martorell, był jednym z najmłodszych graczy debiutujących w LNFS. Zespoły takie jak Futbol Sala Martorell, Laguna playas de Salou, Futbol Sala Baix Maestrat oraz Associació Esportiva Palma Futsal miały go w swoich drużynach jako bramkarza. Występował również w reprezentacji Katalonii FCF w futsalu. | |||||||||||||||||||
3498. | Jesús María (Aguascalientes) | Jesús María – niewielkie miasto w środkowym Meksyku, w centralnej części stanu Aguascalientes, siedziba władz gminy Jesús María. Miejscowość jest położona na płaskowyżu, w górach Sierra Madre Wschodnia na wysokości 1 874 m n.p.m.[276]. Jesús María leży około 15 km na północ od stolicy stanu Aguascalientes. W 2010 roku ludność miasteczka liczyła 43 012 mieszkańców[277]. | |||||||||||||||||||
3499. | Jeungpyeong | podział miasta = 1 miasteczko (eup) 1 dystrykt (myeon) | |||||||||||||||||||
3500. | Jewgienij Diwnicz | Jego rodzina w poł. października 1920 r. wraz z wojskami Białych ewakuowała się z Krymu do Gallipoli. Na emigracji zamieszkała w Królestwie SHS. W 1928 r. J. I. Diwnicz ukończył rosyjski korpus kadetów. W 1930 r. współtworzył Narodowy Związek Pracujących (NTS). W 1934 r. stanął na czele oddziału jugosłowiańskiego NTS. Po wkroczeniu do Belgradu Armii Czerwonej został we wrześniu 1944 r. aresztowany przez SMIERSZ, po czym zabrano go do Moskwy. Po procesie został skazany w 1951 r. na karę 25 lat pobytu w łagrach. Osadzono go w obozie na Workucie. W latach 1953-1954 udało mu się zorganizować w obozie ściśle zakonspirowaną grupę NTS. Po uwolnieniu w 1956 r., założył kolejną grupę NTS w miasteczku Jawas w Mordowii, której członkowie żyli w różnych miejscowościach ZSRR. Grupa została wykryta przez KGB w 1959 r. W 1968 r. w Nowym Jorku opublikowano pośmiertnie książkę J. I. Diwnicza pt. "NTS, nam pora objasnit'sia", przesłaną do wydawnictwa "Sootieczestwienniki" przez jego żonę. | |||||||||||||||||||
3501. | Jewgienij Morgunow | * 1959: Wasilij Surikow (Василий Суриков ) jako komendant miasteczka | |||||||||||||||||||
3502. | Jewgienij Zawojski | Wybuch rewolucji październikowej w 1917 przyniósł trudne czasy dla rodziny. W 1919 r. Konstantin Iwanowicz zmarł z wyczerpania[278]. By przetrwać okres głodu reszta rodziny przeniosła się wówczas do małego miasteczka; powrócili do Kazania w roku 1925[278]. W 1926 r. Jewgienij Zawojski został przyjęty na Wydział Fizyki Kazańskiego Uniwersytetu Państwowego. W tym czasie był już doświadczonym inżynierem-amatorem, miał wiele pomysłów na nowe wynalazki. W czasie studiów dał się poznać jako utalentowany student i badacz. Został wysłany do Sankt Petersburga, by tam kontynuować studia, a po powrocie do Kazania pracował w laboratorium oscylacji. Po obronie doktoratu w 1933 r. został szefem laboratorium Uniwersytetu Kazańskiego[278]. Prowadził m.in. badania fizycznych i chemicznych skutków oddziaływania fal ultrakrótkich na kiełkowanie nasion[278]; w tym samym roku rozpoczął również systematyczne badania oddziaływania fal elektromagnetycznych na materię. Założył interdyscyplinarną grupę utalentowanych eksperymentatorów i teoretyków. | |||||||||||||||||||
3503. | Jewhenija Własowa | Własowa po raz pierwszy zaprezentowała się przed szerszą publicznością występując na festiwalu Słowiański Bazar w Witebsku. Została laureatką, śpiewając piosenki Wołodymyra Iwasiuka Syzokryłyj ptach oraz Ne zabuwaj, która jest uważana za jej pierwszy przebój.W listopadzie 1998 roku Własowa pojechała do włoskiego miasteczka Rimini na międzynarodowy konkurs „Regina della Canzone” w Rimini z piosenką Muzyka – dusza moja (Музика – душа моя). | |||||||||||||||||||
3504. | Jezierna | Jezierna (ukr. Озерна / Ozerna) - wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie w obwodzie tarnopolskim (rejon zborowski). W 2003 roku liczyła 3615 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3505. | Jezierzany (rejon borszczowski) | * Jezierzany (1), miasteczko w pow. borszczowskim, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 571., s. 571. | |||||||||||||||||||
3506. | Jezierzany (rejon turzyski) | Jezierzany (ukr. Озеряни) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie na terenie rejonu turzyskiego w obwodzie wołyńskim. Wieś liczy 417 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3507. | Jeziorce | * Jeziorce, Ozierce – agromiasteczko w rejonie głębockim obwodu witebskiego. | |||||||||||||||||||
3508. | Jeziornica | Jeziornica (Oziernica, daw. Jeziernica[279], biał. Азярніца) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie słonimskim. | |||||||||||||||||||
3509. | Jezioro Kortowskie | Jezioro Kortowskie – jezioro przepływowe położone w południowo-zachodniej części Olsztyna w bezpośrednim sąsiedztwie dzielnic Słoneczny-Stok, Dajtki i Kortowo – miasteczko uniwersyteckie Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, w zlewni Łyny-Pregoły. | |||||||||||||||||||
3510. | Jezioro Pawłowskie | Jezioro znajduje się na północ od ulicy Pawłowskiej i dochodzi do niego m.in. ulica Jeziorna. Ten zbiornik wodny w związku z przylegającą do niego coraz liczniejszą zabudową małomiasteczkową i podmiejską, podlega silnym wahaniom lustra wody. | |||||||||||||||||||
3511. | Jezioro Wisztynieckie | Jezioro Wisztynieckie (lit. Vištyčio ežeras; niem. Wystiter See; ros. Виштынецкое озеро) – jezioro na granicy Litwy (okręg mariampolski) i Rosji (obwód kaliningradzki). Do II wojny światowej było jeziorem granicznym pomiędzy Niemcami a Litwą. Na północnym brzegu jeziora położone jest miasteczko Wisztyniec, które wzięło swą nazwę od nazwy jeziora. | |||||||||||||||||||
3512. | Jezioro marzeń | Bohatera poznajemy w wieku lat piętnastu. Jack jest bratem Andie. Wraz z nią i matką przeprowadził się do Capeside, małego, prowincjonalnego miasteczka w Stanach Zjednoczonych. Jack jest skryty, nieśmiały do tego stopnia, że prosi siostrę o znalezienie mu odpowiedniej posady. Andie załatwia mu pracę w barze Joey, co staje się początkiem przyjaźni nastolatków. Oboje świetnie się rozumieją. Jack i Joey – ku dezaprobacie Dawsona – umawiają się na randki. Znacznie później, wychodzi na jaw homoseksualna orientacja Jacka. Z tego powodu spotyka go wiele nieprzyjemności. Jack nie wstydzi się tego, kim jest i postanawia przeciwstawić się woli ojca, który chce, by syn opuścił Capeside. To zdarzenie zbliża go do Jen Lindley, dziewczyny z Nowego Jorku, która w przeciwieństwie do swoich prowincjonalnych rówieśników dysponuje tolerancją, i która z czasem staje się najlepszą przyjaciółką Jacka. Jack nie do końca jest jednak w stanie zaakceptować własne preferencje. Pomimo początkowych problemów, w końcu decyduje się umówić na randkę z chłopakiem; wraz z upływem czasu przychodzi mu to coraz łatwiej. Jedną z serialowych miłości McPhee jest Toby, chłopak, którego Jack postanowił przedstawić własnej siostrze. W dwóch ostatnich odcinkach Jeziora marzeń, rozgrywających się w przyszłości, dowiadujemy się, że Jack zaangażował się w związek z Dougiem Witterem, bratem swojego przyjaciela Paceya. | |||||||||||||||||||
3513. | Jeziory (obwód grodzieński) | Jeziory (biał. Азёры) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskin, w rejonie grodzieńskim. | |||||||||||||||||||
3514. | Jezupol | Jezupol (ukr. Єзупіль; w latach 1939-1991 Żowteń, ukr. Жовтень) – miasteczko (osiedle typu miejskiego) na zachodniej Ukrainie. | |||||||||||||||||||
3515. | Jeřáb (Hanušovická vrchovina) | U podnóża góry znajduje się małe miasteczko Králíky. | |||||||||||||||||||
3516. | Jeździec bez głowy (film 1999) | Horror opowiada historię Ichaboda Crane'a, młodego policjanta (w opowiadaniu Irvinga Crane jest nauczycielem), który przybył do Sleepy Hollow w celu rozwiązania sprawy kilku morderstw, które, jak twierdzą mieszkający w miasteczku ludzie, są popełniane przez Jeźdźca Bez Głowy. | |||||||||||||||||||
3517. | Jeździec bez głowy (postać literacka) | Opowiadanie Irvinga skupia się na Ichabodzie Cranie, który jest nauczycielem w miasteczku Tarrytown (stan Nowy Jork), niemniej pojawia się tam również opis Jeźdźca bez głowy (zwanego także Galopującym Heseńczykiem), który według opowiadań mieszkańców miasteczka jest duchem żołnierza najemnej armii heskiej pozbawionym głowy przez pocisk armatni, który mu ją urwał w bezimiennej bitwie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Niektórzy historycy twierdzą, że postać wymyślona przez Irvinga ma swoje oparcie w prawdziwej historii, która wydarzyła się podczas bitwy pod White Plains w październiku 1776 – pocisk z amerykańskiej armaty rozerwał głowę artylerzyście z Landgrafostwa Hesji-Kassel[280]. | |||||||||||||||||||
3518. | Jeźdźcy Apokalipsy (powieść) | Do Państwa Moskiewskiego przybywa coraz więcej oddziałów wojska polskiego, a wraz z nimi tacy wodzowie jak Chodkiewicz, Jan Sapieha czy Stanisław Żółkiewski. Polacy wzmocnieni militarnie podchodzą Rosjan niemal pod samą Moskwę. Podczas wielu potyczek rozegrana zostaje krwawa bitwa pod Kłuszynem, którą zwyciężają siły polskie. Z kolei na ogromnych stepach i polach Rosji grasują lisowczycy paląc i niszcząc miasta, wsie i miasteczka, zdobywając sławę nieuchwytnych i bezlitosnych zabijaków. | |||||||||||||||||||
3519. | Jicarilla | Rezerwat to 742 tysiące akrów (ponad 3 tysiące km²) ziem uprawnych, lasów i pastwisk. To także złoża ropy i gazu, przynoszące plemieniu znaczne zyski. Stolicą rezerwatu jest miasteczko Dulce, gdzie mieszka 3/4 całej społeczności Jicarillów. Zatrudnienie większości z nich dają władze federalne oraz gry hazardowe, dopuszczalne na terenie rezerwatu. | |||||||||||||||||||
3520. | Jidyszyzm | * sztetl ‘prowincjonalne miasteczko żydowskie (nazwa odnoszona do terenów Europy Środkowej i Wschodniej, do czasów poprzedzających drugą wojnę światową)’ (< jid. sztetl שטעטל ‘miasteczko’)[281] | |||||||||||||||||||
3521. | Jim Thorpe | Początkowo rodzina zamierzała pochować Thorpe’a w Oklahomie i wznieść mu tam pomnik, jednak gubernator stanu nie wyraził na to zgody. Wtedy trzecia żona Thorpe’a Patricia zawarła porozumienie z poszukującym sposobu na zwrócenie na siebie uwagi miasteczkiem Mauch Chunk w Pensylwanii. Miasteczko sprowadziło zwłoki Thorpe’a do siebie, na jego cześć zmieniło swoją nazwę na Jim Thorpe i postawiło mu pomnik. | |||||||||||||||||||
3522. | Jimmy Butler | Ojciec Butlera porzucił rodzinę tuż po przyjściu na świat syna. W wieku 13 lat, gdy mieszkał w miasteczku Tomball na przedmieściach Houston, został wyrzucony z domu przez matkę. Od tamtej pory pomieszkiwał po kilka tygodni u różnych znajomych[282]. | |||||||||||||||||||
3523. | Jimmy Neutron: mały geniusz (film) | Jimmy Neutron marzy o nawiązaniu kontaktu z obcą cywilizacją, ale wystrzelony przez niego satelita zrobiony z tostera, zostaje przejęty przez wrogo nastawionych kosmitów, zwanych Jajanami. Pod osłoną nocy, kiedy wszystkie dzieci wymykają się na otwarcie Retrolandu, eskadra statków kosmitów uprowadza wszystkich rodziców z miasteczka Retroville. Teraz do akcji przystępuje Jimmy – chłopiec musi zbudować kosmiczną flotę z lunaparkowych pojazdów i polecieć z misją ratunkową w kosmosie razem z innymi dziećmi. Kiedy docierają do planety Jajan, dowiadują się, że ich rodzice mają być poświęceni w ofierze dla boga Jajan, Drobii. Teraz, Jimmy musi użyć swojego mózgu, żeby uratować rodziców, pokonać kosmitów i wrócić do domu na obiad. | |||||||||||||||||||
3524. | Jimmy Neutron: mały geniusz | Serial opowiada o Jimmym Neutronie, chłopaku z ponad przeciętnym IQ, który zamieszkuje miasteczko Retroville. Jego odkrycia i wynalazki często wprowadzają go i jego przyjaciół w kłopoty. | |||||||||||||||||||
3525. | Jince | Jince – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Przybram, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 2 255 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
3526. | Jincheon | podział miasta = 1 miasteczko (eup) 6 dystryktów (myeon) | |||||||||||||||||||
3527. | Jinju | podział miasta = 1 miasteczko (eup) 15 dystryktów (myeon) 21 osiedli (dong) | |||||||||||||||||||
3528. | Jiquilisco (miasto) | Jiquilisco – miasto w południowym Salwadorze, w departamencie Usulután, położone około 15 km na zachód od stolicy departamentu - miasta Usulután. Około 7 km na południe od miasta znajduje się portowe miasteczko Puerto El Triunfo, położone nad zatoką Jiquilisco. | |||||||||||||||||||
3529. | Jirka | W zachodniej części miasteczka znajduje się boisko do piłki nożnej. Mniejsze boiska oraz sale sportowe są zlokalizowane przy szkołach. | |||||||||||||||||||
3530. | Jitka Klimková | Urodziła się w 1974 roku w kraju południowomorawskim w miasteczku Kyjov. Karierę piłkarską rozpoczęła w 1991 roku w Čejč w drużynie juniorów Sokol Čejč. Następnie grała od 1992 do 1995 w Holíč jako obrońca w klubie Slávia SSM Holíč. W latach 1995-2003 występowała z drużyną kobiet 1. FC Slovácko Ženy przy klubie 1. FC Slovácko w Uherské Hradiště, która w latach od 2000 do 2001 należała do reprezentacji Czech w piłce nożnej kobiet. | |||||||||||||||||||
3531. | Jiřetín pod Jedlovou | Jiřetín pod Jedlovou został założony w połowie XVI wieku, lecz historia tego górniczego miasteczka sięga końca XV wieku. W 1485 r. Hugo von Schleinitz, właściciel zamku Tollenstein (czes. Tolštejn), otrzymał pozwolenie na prowadzenie robót górniczych w górze Kreuzberg (czes. Křížova hora). W roku 1539 na północnym zboczu góry powstało pierwsze wyrobisko górnicze, sztolnia św. Krzysztofa, która w okolicy zapoczątkowała eksploatację kruszców. | |||||||||||||||||||
3532. | Jiří Žaloudek | Mieszka w miasteczku Čáslav. | |||||||||||||||||||
3533. | Joachim Krawiec | Po zakończeniu kariery piłkarskiej Joachim Krawiec wrócił do Polski i w latach 1978-1981 był trenerem Victorii Chróścice. W 1981 roku wyjechał do Niemiec, gdzie mieszka do dziś w miasteczku Grevenbroich[283][284]. | |||||||||||||||||||
3534. | Joachim Peiper | ISBN 3-406-45956-0, s.235 </ref>. Śledztwo w sprawie zbrodni dokonanej przez jednostkę Peipera na cywilnej ludności włoskiego miasteczka Boves zostało umorzone z braku dowodów. | |||||||||||||||||||
3535. | Joan Carrillo | W czasie swojej kariery zawodniczej występował na pozycji pomocnika[285], wyłącznie w rozgrywkach na terenie Hiszpanii, najwyżej na poziomie trzecioligowym[286]. W sezonie 1988–1989 był piłkarzem CF Lloret z Lloret de Mar[287]. W latach 1990–1991 występował w Gironie[288][285], gdzie w 39 meczach strzelił dwa gole. Od 1991 do 1994 występował w klubie FC Andorra z Andory, również występującym w Segunda División B, strzelając 4 gole w 88 meczach. W sezonie 1995–1996 rozegrał w rezerwach Espanyolu 36 spotkań, nie strzelając bramki. Następnie zaliczył 37 występów w barwach Polideportivo Ejido, w których strzelił dwie bramki. W klubie z El Ejido występował w latach 1996–1997[285]. W kolejnych latach występował jeszcze w Palamós[289][290] oraz UE Vilassar de Mar z katalońskiego miasteczka Vilassar de Mar[290]. | |||||||||||||||||||
3536. | Jody | opis zdjęcia = Centrum agromiasteczka (2016) | |||||||||||||||||||
3537. | Joe Clark | Urodził się w miasteczku High River w Albercie jako syn wydawcy lokalnej gazety. Ukończył studia w dziedzinie nauk politycznych na University of Alberta. Kontynuował studia prawnicze w Brytyjskiej Kolumbii. Już w czasie studiów prawniczych zaangażował się w działalność w Partii Konserwatywnej, co było bezpośrednim powodem przerwania dalszych studiów. Poślubił Maureen McTeer, znaną pisarkę. Ma z nią jedną córkę. | |||||||||||||||||||
3538. | Joe Magliocco | Urodził się we włoskim miasteczku Castellammare del Golfo na Sycylii. | |||||||||||||||||||
3539. | Joe Williams | Urodził się w miasteczku rolniczym Cordele w Georgii. Jego ojciec, Willie Goreed, porzucił rodzinę, kiedy Joe był jeszcze niemowlęciem. Natomiast matka, Anne Beatrice Gilbert, która urodziła swoje jedyne dziecko mając 18 lat, zachowała bliskie więzi z synem aż do śmieci w 1968[291]. | |||||||||||||||||||
3540. | Joel i Ethan Coenowie | Kolejnym nagradzanym filmem Coenów było Fargo z 1996. Opowiadają w nich historię nieudanego porwania dla okupu i ciężarnej policjantki z małego miasteczka, prowadzącej śledztwo w tej sprawie. Grająca policjantkę McDormand zdobyła Oscara dla aktorki w roli głównej, a bracia odebrali statuetkę za scenariusz. | |||||||||||||||||||
3541. | Joensuu | W ciągu ostatnich dekad małe rolnicze miasteczko rozwinęło się dzięki regionalnym aneksjom, umocnieniu prowincji Karelii i inwestycjom w edukację. | |||||||||||||||||||
3542. | Johan Herman Wessel | satyra Smeden og Bageren – 'Kowal i piekarz' (wyd. 1784 – 1785) – jej bohaterami są mieszkańcy pewnego miasteczka, którzy skazują na śmierć piekarza zamiast prawdziwego przestępcy czyli kowala, ponieważ piekarzy jest dwóch, a kowal tylko jeden; | |||||||||||||||||||
3543. | Johann Baptist Metz | Metz wychował się w małym miasteczku w Bawarii. Pod koniec wojny został jako 16-latek powalany do Wehrmachtu[292]. Doświadczenie wojny wywarło ogromny wpływ na jego wrażliwość na pytanie o teodyceę.[293] Po ukończeniu dzisiejszego Gregor-Mendel-Gymnasium w Ambergu rozpoczął Metz studia teologii i filozofii w 1948 roku w Bambergu i rok później przeniósł się do Innsbrucku, gdzie już w bardzo wcześniej fazie jego studiów należał do wąskiego gronia uczniów Karla Rahnera. W 1952 roku obronił doktorat z filozofii na podstawie rozprawy „Heidegger i problem metafizyki” pod kierownictwem jezuity Emericha Coretha[294]. W 1954 roku przyjął święcenia kapłańskie w Bambergu i rozpoczął pracę duszpasterską. W tym czasie napisał dwie monografie oraz liczne artykuły do wydawanego przez Rahnera Leksykonu Teologii i Kościoła[295]. Tytuł doktora teologii uzyskał w 1961 na podstawie pracy „Christliche Anthropozentrik” o św. Tomaszu z Akwinu[296]. Następnie rozpoczął habilitację pod kierownictwem Karla Rahnera w Monachium. Jeszcze przed jej ukończeniem został powołany na Katedrę Teologii Fundamentalnej na Wydziale Teologii Katolickiej Westfalskiego Uniwersytetu Wilhelma w Münster, której przewodził do 1993 roku. Od 1968 do 1973 roku był konsultantem Papieskiego Sekretariatu ds. Niewierzących, a od 1971 do 1975 doradcą Synodu w Würzburgu i jednym z głównych autorów dokumentu synodalnego Nasza nadzieja. | |||||||||||||||||||
3544. | Johann Joachim Quantz | Urodził się w Oberscheden, niedaleko Getyngi, i został ochrzczony jako Hans Joachim. Jego matka zmarła w roku 1702, ojciec – Andreas Quantz – w 1707. Wówczas dziesięcioletni Hans Joachim przeszedł na utrzymanie swego stryja, muzyka miejskiego w Merseburgu i pierwsze nauki w dziedzinie muzyki pobierał najpierw u niego, zaś po jego śmierci - u jego zięcia, Johanna Adolfa Fleischhacka. W latach 1707-1715 Johann Joachim Quantz wyuczył się w grze na skrzypcach, oboju, klawesynie, trąbce, cynku, puzonie, waltorni, flecie prostym, fagocie, wiolonczeli, violi da gamba i kontrabasie. W międzyczasie opuścił na krótko Merseburg, aby objąć posadę muzyka miejskiego w Radebergu; jednak po wielkim pożarze w 1714, w wyniku którego miasteczko spłonęło niemal doszczętnie, zmuszony był powrócić do Merseburga. Rok później, dzięki pomocy Gottfrieda Heyne, otrzymał posadę oboisty w tzw. "kapeli polskiej" na drezdeńskim dworze ówczesnego króla Polski, Augusta II. Tam też, dopiero w wieku ok. 20 lat, opanował Quantz grę na flecie poprzecznym (traverso). | |||||||||||||||||||
3545. | Johannes Joseph Koppes | Johannes Joseph Koppes urodził się 16 września 1843 w luksemburskim miasteczku Canach jako syn nauczyciela | |||||||||||||||||||
3546. | Johannisborg | W roku 1589 urodził się Jan, jedyny syn króla Szwecji Jana III Wazy i jego drugiej żony Gunilli Bielke. Wychowywał się na dworze księcia Karola, późniejszego króla Karola IX Wazy. W zamian za zrzeczenie się pretensji do tronu otrzymał tytuł księcia dziedzicznego. W wieku 21 lat został mianowany księciem Östergötland otrzymując od Karola IX szerokie szerokie uprawnienia wobec swoich posiadłości. Zajmował się górnictwem i handlem. Leżące na terenie jego posiadłości miasteczko Norrköping rozwijało się od połowy XVI wieku przekształcając się w ośrodek eksportu żelaza i broni[297]. Sam książę Jan był inicjatorem zbudowania w dzielnicy Kvarnholmen wytwórni broni[298]. | |||||||||||||||||||
3547. | John Benjamin Hickey | * 1999: Drugie morderstwo w miasteczku (Lady in Question, The) jako Paul Kessler | |||||||||||||||||||
3548. | John Bozeman | Bozeman, któremu nowe zajęcie zaczęło przynosić dochody, osiadł w Dolinie, gdzie wkrótce założył miasteczko Bozeman; stało się ono szczególnie ważnym miejscem dla teksańskich hodowców bydła, którzy byli zainteresowani o dostarczaniu zwierząt rzeźnych do południowo-zachodniej Montany jak najkrótszą drogą. Pierwsze stado popędzono szlakiem Bozemana w roku 1866. | |||||||||||||||||||
3549. | John Colter | John Colter urodził się w hrabstwie Augusta, w pobliżu miasteczka Stuarts Draft w dzisiejszym stanie Wirginia w roku 1774 lub 1775. Gdy miał pięć lat rodzina Colterów ruszyła na zachód i osiedliła się w okolicach Maysville (Kentucky). Niewiele wiemy o jego wykształceniu, ale na podstawie dwóch odnalezionych dokumentów można stwierdzić, że potrafił się przynajmniej podpisać[299]. Zgodnie z przekazami rodzinnymi Meriwether Lewis uznał go za doświadczonego myśliwego i 15 października 1803 roku przyjął go jako członka ekspedycji w randze szeregowca z miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 5 USD. Jednak w zapiskach Lewisa istnieje przerwa od 18 września do 11 listopada, a więc w rzeczywistości nie wiadomo kiedy Colter (podobnie jak kilku innych uczestników) został przyjęty[300]. | |||||||||||||||||||
3550. | John D. Rockefeller | Jako nastolatek często zmieniał miejsca zamieszkania. Kiedy był mały, jego rodzina przeniosła się z Richford do miasteczka Moravia. W 1851 roku rodzina Rockefellerów kolejny raz zmieniła miejsce zamieszkania, osiedlając się w Owego w stanie Nowy Jork. Tam przyszły miliarder uczęszczał do Owego Academy od roku 1852. Następnie w 1853 roku zamieszkał w Strongsville na przedmieściach Celveland, gdzie ukończył tamtejszą Cleveland’s Central High School. Po ukończeniu miejscowego liceum w wieku 16 lat, wiosną 1855 roku zapisał się na 10-tygodniowy kurs księgowości w Folsom’s Commercial College[301]. Tam też poznał swoją przyszłą żonę Laurę Spelman, córkę kupca z Akron, Ohio[302][303]. Wzięli ślub w roku 1864, kiedy Rockefeller skończył 25 lat[302]. | |||||||||||||||||||
3551. | John Dill | John urodził się w miasteczku Lurgan w Irlandii Północnej. Jego ojciec był dyrektorem lokalnego banku, a matka córką sędziego pokoju. Rodzice Dilla zmarli, gdy miał 12 lat. Wychowaniem jego i siostry zajął się wuj wielebny Joseph Grundy Burton. Ukończył w latach 1895-1900 Cheltenham College w Cheltenham w Anglii, gdzie z trudem przechodził z klasy do klasy. Podczas egzaminu wstępnego do Sandhurst zajął 154 miejsce na 210 zdających[304]. | |||||||||||||||||||
3552. | John Doggett | Doggett urodził się nie w samej Atlancie, a w pobliskim małym miasteczku Democrat Hot Springs. Nic nie wiadomo o jego dzieciństwie. W 1977 roku wstąpił do marines, gdzie służył razem z Knowlem Rohrerem i Shannon McMahon. W 1983 roku po misji z Libanie odszedł ze służby i studiował administrację publiczną na Syracuse University. Prawdopodobnie w tym czasie poznał swoją żonę, Barbarę. 9 stycznia 1986 roku przyszedł na świat ich syn – Luke. Rok później John wstąpił do nowojorskiej policji, gdzie pracował do 1995 roku. W tym okresie przeżył swoją największą tragedię – 13 sierpnia 1993 roku jego 7-letni syn został zamordowany. Z tego powodu rozwiódł się z żoną. To właśnie przy sprawie zabójstwa Luke'a poznał swoją przyszłą partnerkę – Monicę Reyes. W 1995 roku wstąpił do FBI. | |||||||||||||||||||
3553. | John Eddy | Urodził się w Pawnee City, małym miasteczku w stanie Nebraska. | |||||||||||||||||||
3554. | John Frémont | W roku 1846 Frémont (w tym czasie już podpułkownik kawalerii), zgodnie z rozkazami komandora Stocktona, poprowadził oddział 300 ludzi z zadaniem zajęcia miejscowości Santa Barbara w czasie wojny amerykańsko-meksykańskiej. Frémont poprowadził swój oddział przez przełęcz San Marcos w górach Santa Ynez podczas burzy w dniu Wigilii Bożego Narodzenia 1846 roku. Mimo straty wielu koni, mułów i działa, które obsunęły się po błotnistym stoku, jego ludzie przegrupowali się następnego ranka i zajęli miasteczko bez rozlewu krwi. W kilka dni później poprowadził swych ludzi na Los Angeles, gdzie przyjął kapitulację meksykańskiego dowódcy 13 stycznia 1847 roku[305]. | |||||||||||||||||||
3555. | John Grisham | Grisham urodził się jako drugi z pięciorga rodzeństwa. Jego rodzice byli baptystami o nowoczesnych poglądach. Ojciec pracował na budowie i uprawiał bawełnę, matka zajmowała się domem. Po częstych przeprowadzkach, w 1967 roku rodzina osiedliła się w miasteczku Southaven w stanie Missisipi, gdzie Grisham ukończył Southaven High School. W roku 1977 otrzymał dyplom licencjacki na Uniwersytecie Stanowym Missisipi, a w 1981 roku ukończył studia prawnicze. W międzyczasie grał w baseball w drużynie Delta State University. W 1983 został wybrany do Parlamentu stanu Missisipi z ramienia Partii Demokratycznej, do którego należał do 1990 roku. Jednocześnie prowadził praktykę prawniczą w Southaven. | |||||||||||||||||||
3556. | John Kendrick (żeglarz) | Kendrick urodził się około 1740 roku w miasteczku Harwich (obecnie część miasta Orleans w stanie Massachusetts). Według zapisów w archiwach Orleans jego nazwisko brzmiało początkowo Kenrick, a dopiero później dodano literę „d”. Pochodził z rodziny o marynarskich korzeniach. Jego ojciec, Solomon Kenrick, był wziętym żeglarzem, co niewątpliwie miało wpływ na pragnienie młodego Johna, by zostać kiedyś kapitanem. Jak większość młodych ludzi w tych czasach odebrał tylko podstawowe wykształcenie. W wieku 20 lat zaciągnął się na statek wielorybniczy, szkuner będący własnością kapitana Bangsa[306]. | |||||||||||||||||||
3557. | John McTiernan | Urodził się i wychował w małym miasteczku Albany w stanie Nowy Jork. Po ukończeniu szkoły w Exeter kontynuował naukę na kierunku reżyserii teatralnej. Wcześnie wykazywał zainteresowanie sztuką dramatyczną. Później jego powołaniem stał się film i to jemu poświęcił się w przyszłości. Opuścił teatr i postanowił związać się z American Film Institute, na wydziale reżyserii filmowej. | |||||||||||||||||||
3558. | John Moore (wojskowy) | Moore wstąpił do Armii Brytyjskiej w roku 1776 jako chorąży w 51. pułku piechoty stacjonującym na Minorce. Po raz pierwszy brał udział w akcji bojowej w 1778 podczas Rewolucji Amerykańskiej jako porucznik 82. pułku pod dowództwem Douglasa Hamiltona. W 1783 wrócił na Wyspy, by w rok później zostać wybranym do parlamentu z miasteczka Lanark w Szkocji. W parlamencie zasiadał przez kolejnych sześć lat. | |||||||||||||||||||
3559. | John O’Hara (pisarz) | Autor bestsellerów, z których najbardziej znana książka to Appointment in Samarra (1934), o samozagładzie szanowanego mieszkańca miasteczka Gibbsville. | |||||||||||||||||||
3560. | John Robert Gregg | W 1877 r. do miasteczka przyjechał na weekend jeden z przyjaciół ojca Johna, dziennikarz nazwiskiem Annesley. Był on dobrze obeznany z systemem stenograficznym Pitmana, więc postanowił dokładnie zanotować całe kazanie miejscowego pastora. Ten jednak bardzo się tego obawiał, gdyż skopiował je od pewnego sławnego kaznodziei i nie chciał, by wyszło to na jaw. Po tym wydarzeniu Gregg zrozumiał, że umiejętności stenograficzne są bardzo cenne, więc kazał swoim dzieciom obowiązkowo się ich uczyć. Wyjątkiem był John, którego rodzina uważała za zbyt „prostego”, by mógł je opanować. Jednak żadne z dzieci nie nauczyło się go w pełni, z wyjątkiem Johna, który sam nauczył się go z książek. | |||||||||||||||||||
3561. | John Roselli | Urodził się (jako Filippo Sacco) we włoskim miasteczku Esteria. Do Stanów Zjednoczonych przybył wraz z matką w 1911 roku, zamieszkali w Bostonie gdzie przebywał już i pracował jego ojciec. | |||||||||||||||||||
3562. | John Updike | Tematem jego książek było zazwyczaj życie przedstawicieli amerykańskiej protestanckiej klasy średniej z małego miasteczka. W swoich tekstach często zajmował się seksem, wiarą, śmiercią i ich wzajemnymi powiązaniami. | |||||||||||||||||||
3563. | John Wyndham | John Wyndham Parkes Lucas Beynon Harris urodził się w małym miasteczku Knowle w hrabstwie Warwickshire w Anglii[307]. Był synem George'a Beynona Harrisa, barristera, i Gertrude Parkes. Wczesne dzieciństwo spędził w Edgbaston w Birmingham. Gdy miał 8 lat, jego rodzice się rozeszli[308], a on i jego brat, pisarz Vivian Beynon Harris, spędzili resztę dzieciństwa w prywatnych szkołach podstawowych, z których ostatnią była Bedales School w Hampshire[309][310]. Po jej ukończeniu Wyndham próbował swoich sił w rolnictwie, prawie, reklamie, sztuce komercyjnej[311], ale przeważnie utrzymywała go rodzina. W 1925 zaczął pisać dla pieniędzy: sprzedawał opowiadania science-fiction dla amerykańskich pism, używając pseudonimów John Beynon lub John Beynon Harris, pisał też opowiadania detektywistyczne. | |||||||||||||||||||
3564. | John le Carré | * A Small Town in Germany (1968); Miasteczko w Niemczech (2002, przeł. Radosław Januszewski); Małe miasteczko w Niemczech (Wydawnictwo Sonia Draga, 2010, przeł. Jan Rybicki) | |||||||||||||||||||
3565. | Johnathon Schaech | Zwrócił na siebie uwagę rolą uwodzicielskiego Leona, poznanego na basenie przez przez Finn (Winona Ryder), lokalnego Romea w melodramacie Skrawki życia (How to Make an American Quilt, 1995)[312]. Zagrał potem sugestywną postać seksualnego psychopatycznego próżnego włóczęgi w kontrowersyjnym dramacie Doom Generation – Stracone pokolenie (The Doom Generation, 1995). Był liderem pop rockowego zespołu The Wonders w komediodramacie muzycznym Szaleństwa młodości (That Thing You Do!, 1996), będącym debiutem reżyserskim Toma Hanksa. W komedii Witajcie w krainie Woop Woop (Welcome to Woop Woop, 1997)[313] wystąpił w roli oszusta-artysty, który wiążąc swe plany osobiste z autostopowiczką, zostaje uwięziony w odległym australijskim miasteczku. Był synem zaborczej i zazdrosnej Jessica Lange i mężem Gwyneth Paltrow w thrillerze Zaborcza miłość (Hush, 1998). Wcielił się w postać legendarnego iluzjonisty Harry’ego Houdiniego w biograficznym melodramacie telewizyjnym TNT Houdini (1998). Zebrał pozytywne recenzje za rolę wdowca, który włóczy się wraz z bezdomnym, który podaje się za Elvisa Presleya w dramacie Mój idol/Komnata tajemnic (Finding Graceland, 1998). W komedii o dorastaniu pokolenia X pt. Splendor (1999) wystąpił w roli subtelnego Abla, poety i krytyka muzycznego. | |||||||||||||||||||
3566. | Johnny Pacar | Urodził się w Dearborn w stanie Michigan, jego rodzice to Judith i John Pacuraru. Wychowywał się w małym miasteczku Wayne. Jako dziecko interesował się ludźmi kultury, show biznesu. Jego ulubionym sportem był hokej, wychodziło mu to wspaniale. Już w wieku 7 lat grał w drużynie składjącej się z młodzieży. Jego marzeniem było dostać się do NHL. Gdy stał się nastolatkiem jego zmiłowanie do sportu zniknęło, zaczął zajmować się muzyką. W szkole średniej założył punkrockowy zespół, zagrał też w szkolnej sztuce. Później trafił do lokalnego teatru. W 1999 w szkole średinej w Wayne zachęcony został do rozwijania swojego aktorskiego talentu. | |||||||||||||||||||
3567. | Joker (postać fikcyjna) | * W Batman: Powrót Mrocznego Rycerza (Batman: The Dark Knight Returns) autorstwa Franka Millera, którego akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. Starzejący się Bruce Wayne postanowił porzucić maskę Batmana, zaś zamknięty w Zakładzie Arkham Joker na dziesięć lat zapadł w stan katatonii. Przytomność odzyskał dopiero po obejrzeniu wiadomości, w których poruszany był temat powrotu Batmana. Dzięki manipulacjom zdołał oszukać swoich psychiatrów, którzy uwierzyli w jego powrót do normalności i zezwolili na jego występ w Talk Show. W trakcie programu wymordował widownię i zdołał uciec. Jego kolejnym celem stało się wesołe miasteczko, gdzie zginął w starciu z Batmanem. | |||||||||||||||||||
3568. | Jokne’am | Według danych Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2011 roku w mieście Jokne’am żyło ponad 19,5 tys. mieszkańców, z czego 92,9% Żydzi (reszta to inne narodowości). Jest to niewielkie miasteczko, którego populacja charakteryzuje się niewielkim stałym wzrostem liczebności. Wskaźnik wzrostu populacji wyniósł w 2011 roku 0,6%. Według danych z 2011 roku, przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 0,6%. W roku tym urodziło się 351 dzieci, a zmarły 74 osoby (odnotowano 2 zgony niemowląt). Według danych za 2010 rok liczba zatrudnionych pracowników wynosiła 9149, a liczba osób pracujących na własny rachunek wynosiła 466. Średnie miesięczne wynagrodzenie w 2010 roku wynosiło 8790 ILS (średnia krajowa 7522 ILS). Zasiłki dla bezrobotnych pobierało 206 osób, w tym 96 mężczyzn (średni wiek: 42. lata). Świadczenia emerytalne oraz renty pobierało 1531 osób, a zapomogi społeczne 533 osoby[112]. | |||||||||||||||||||
3569. | Joma | Joma – hiszpańskie przedsiębiorstwo, specjalizujące się w produkcji sportowej odzieży oraz obuwia. Siedziba firmy znajduje się w małym miasteczku Portillo-de-Toledo, niedaleko od administracyjnego centrum prowincji Toledo (Hiszpania). | |||||||||||||||||||
3570. | Joost Cornelisz. Droochsloot | * Zima w holenderskim miasteczku – St. Petersburg, Ermitaż, | |||||||||||||||||||
3571. | Jordanhill (stacja kolejowa) | Stacja kolejowa Jordanhill jest podmiejską stacją[314] w okolicy Jordanhill na zachodniej stronie Glasgow w Szkocji. Stacja (w skrócie JOR) jest pod zarządem Transport Scotland i operowana jest przez First ScotRail. Leży na linii Argyle Line oraz na linii North Clyde Line. Jest położona koło miasteczka uniwersyteckiego Jordanhill Uniwersytetu Strathclyde i koło szkoły Jordanhill; usytuowana jest ponad drogą Crow Road, ważną drogą przelotową w Glasgow i główną drogą prowadzącą do tunelu Clyde Tunnel. Stacja jest w odległości pięciu przystanków i o 11 minut od stacji Central Glasgow. | |||||||||||||||||||
3572. | Jordanów | W sezonie 2001/2002 drużyna trampkarzy zajęła V miejsce w lidze okręgowej, natomiast drużyna juniorów I miejsce w tej samej lidze. Drużyna seniorów grająca w klasie A zajęła w sezonie 2001/2002 VI miejsce. W sezonie 2008/2009 drużyna seniorów zajęła I miejsce w klasie A Podhale i niniejszym dokonała historycznego awansu (po raz pierwszy w historii klubu i piłki nożnej w miasteczku) do Ligi Okręgowej okręgu Nowy Sącz. | |||||||||||||||||||
3573. | Josef Andreas Pausewang | Pochodził z rodziny nauczycielskiej. W dzieciństwie i młodości mieszkał w miasteczku Mittelwalde (dzis. Międzylesiu). Rysunków i malarstwa uczył się u Artura Heinkego, Waltera Hartmanna, Artura Wasnera (Wrocław, Berlin, Drezno). Pierwsze dzieła wystawiał w 1927. W następnych latach (1928-1931) dużo podróżował po Europie, odwiedzając Włochy, Szwajcarię, Francję, Hiszpanię. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, martwe natury, portrety. | |||||||||||||||||||
3574. | Josep Pla | * Esej antropologiczny i obyczajowy: Els pagesos (1952), El pagès i el seu món i Les hores (1953). Niektóre z najpiękniejszych fragmentów napisanych przez Pla opisują miasteczko Cadaqués (w prowincji Alto Ampurdán – Górny Ampurdán). Pla był piewcą życia marynarzy, ale jego teksty o Cadaqués przepełnione są zachwytem nad pejzażem wiejskim oraz architekturą kamiennych, wznoszonych bez zaprawy budowli, które dominują w tej okolicy. | |||||||||||||||||||
3575. | Joseph Bernardin | Jego rodzice byli włoskimi imigrantami (pierwotne nazwisko Bernardini). Miał siostrę, którą musiał się szczególnie opiekować po przedwczesnej śmierci ojca, gdy miał 6 lat. Chciał zostać lekarzem ale po roku porzucił te plany i wstąpił do seminarium duchownego w Baltimore. 26 kwietnia 1952 wyświęcony na kapłana w rodzinnym miasteczku, przez biskupa diecezji Charleston Johna Josepha Russella. Pracował duszpastersko do 1966 roku, kiedy to otrzymał nominację na biskupa pomocniczego Atlanty. Sakry udzielił 26 kwietnia 1966 w Charleston arcybiskup Atlanty Paul Hallinan. W wieku 38 lat był najmłodszym biskupem w episkopacie USA. W latach 1968-1972 był sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu USA. Na tym stanowisku czuwał szczególnie nad kształtowaniem Kościoła zgodnie z wizją Soboru watykańskiego II. | |||||||||||||||||||
3576. | Joseph Bonanno | Pochodził z sycylijskiego miasteczka Castellammare del Golfo, gdzie spędził tutaj pierwsze lata swojego życia. Do Stanów Zjednoczonych przybył w 1922 po przejęciu władzy we Włoszech przez faszystów pod wodzą Benito Mussoliniego. Później przebywał na Kubie do 1925. Osiadł w dzielnicy Williamsburg (Brooklyn, Nowy Jork). Swoją przestępczą karierę rozpoczął w latach 30. Zajmował się sprzedażą ‘trefnego’ alkoholu, zmuszał właścicieli lokali i melin do jego zakupu. | |||||||||||||||||||
3577. | Joseph Boyle | Boyle urodził się 7 listopada 1867 w miasteczku Woodstock w Ontario. Pochodził z mieszanej szkocko-irlandzkiej, średniozamożnej rodziny. Posiadał czworo rodzeństwa. Niewiele wiadomo o jego dzieciństwie, prawdopodobnie było ono spokojne, względnie dostatnie i szczęśliwe. W wieku siedemnastu lat, w 1884 r., krótko po ukończeniu nauki w Woodstock College, pojechał w odwiedziny do starszego brata, Davida, który mieszkał w Nowym Jorku, zajmując się tam interesami. Pewnego dnia, gdy brat wrócił z biura do swego mieszkania, znalazł na stole lakoniczną notkę mówiącą: I've gone to the sea. Don't worry about me. Joe ("Udałem się na morze. Nie martwcie się o mnie."). W istocie Joeseph dał swym bliskim wiele powodów do zmartwień. Po zaciągnięciu się na któryś ze stojących w nowojorskim porcie parowców, nie dawał znaku życia przez następne trzy lata. W końcu, gdy został przez wszystkich uznany za zaginionego, pojawił się równie nagle, jak wcześniej zniknął. Niewiele jest wiadomo o tych trzech latach Boyle'a. Sam niewiele o tym okresie wspominał. Jeden z jego przyjaciół relacjonował, iż Boyle jednego razu przechwalał się swymi wyczynami na Dalekim Wschodzie, nie wiadomo jednak nic bliższego. Znając jednak późniejszą jego historię można się spodziewać, że był wszędzie, wszystko widział i wszystkiego zaznał. | |||||||||||||||||||
3578. | Joseph L. Goldstein | Dzieciństwo spędził w miasteczku Kingstree w Południowej Karolinie, jego rodzice prowadzili tam sklep z ubraniami. Studia na Washington and Lee University w Lexington ukończył stopniem licencjackim w dziedzinie chemii (Bachelor of Science) w 1962 roku. Dalszą edukację kontynuował na University of Texas Health Science Center w Dallas, gdzie uzyskał tytuł lekarza medycyny (Doctor of Medicine). | |||||||||||||||||||
3579. | Joseph Laurent Philippe | Joseph Laurent Philippe urodził się 3 kwietnia 1877 w luksemburskim miasteczku Rollingergrund. | |||||||||||||||||||
3580. | José Donoso | Donoso, pochodzący z mieszczańskiej rodziny, w swoich powieściach łączył realistyczne opisy chilijskiej klasy średniej (do tej warstwy społecznej należą choćby bohaterowie Tej niedzieli) z elementami niesamowitymi. Jego naznaczone pesymizmem utwory są wiarygodne psychologicznie, mimo iż pisarz przy konstruowaniu ich fabuły nie unikał groteskowych chwytów narracyjnych. Główną postacią minipowieści Miejsca bez granic jest mieszkający w domu publicznym na prowincji transwestyta, z tej perspektywy obserwujący codzienne życie niewielkiego miasteczka i jego elity. | |||||||||||||||||||
3581. | José Luís Peixoto | Studiował na Universidade Nova de Lisboa (język angielski i niemiecki). Po ich ukończeniu pracował jako nauczyciel, m.in. w Republice Zielonego Przylądka. Wcześnie - jako poeta i prozaik - debiutował, trzykrotnie otrzymywał nagrodę dla młodych twórców Prize Jovens Criadores (1997, 1998, 2000). Jest autorem powieści, trzech zbiorów poezji, a także sztuk teatralnych. Jest tłumaczony na wiele języków, w Polsce się ukazała jego powieść Puste spojrzenie (Nenhum olhar) z 2000 roku. Jej akcja rozgrywa się w bezimiennym miasteczku, w którym w pewnym sensie zatrzymał się czas - dwa pokolenie mieszkańców "powtarzają" zachowania rodziców. Książka została uhonorowana Prémio Literário José Saramago. | |||||||||||||||||||
3582. | José de Acosta | W ciągu całego pobytu w Peru, Acosta spędzał większość czasu w miasteczku Juli, leżącym nieopodal zachodnich wybrzeży jeziora Titicaca. Powstało tu jezuickie kolegium w którym studiowano miejscowe języki, utworzono także drukarnię. Acosta poświęcał większość czasu na naukę tutejszych języków i tłumaczenie na nie tekstów religijnych. Kontynuował także badanie miejscowej przyrody i geografii, choć nie tylko. Zajmowały go także sprawy związane z miejscową ludnością. Opisał historię Inków, ich kulturę, wierzenia oraz pismo Kipu. Nie bazował tylko na samodzielnie uzyskanych informacjach, często konsultował się z innymi duchownymi, którzy działali w różnych regionach Ameryki Południowej. To właśnie w Juli powstały manuskrypty, na podstawie których Acosta napisał później dwie pierwsze księgi Historia natural y moral de las Indias. Obserwował również słynną kometę z 1577 roku[315]. Acosta przeniósł się później do Limy, najprawdopodobniej został tam wezwany przez wicekróla, który cenił go jako swojego współpracownika. W Limie rozpoczął pracę jako wykładowca teologii na uniwersytecie Świętego Marka. W 1571 roku Acosta pełnił rolę wizytatora w nowo otwartym kolegium jezuickim w Cuzco. Do Limy powrócił dopiero po trzech latach i ponownie objął posadę wykładowcy teologii. W 1576 roku został wybrany prowincjałem zakonu. Często konsultował swoje badania i zbierał informacje na temat Ameryki Łacińskiej od podróżników, marynarzy, kupców i innych odkrywców. Po za tym wspierał rozwój szkolnictwa w Nowym Świecie, z jego inicjatywy powstało kilka jezuickich kolegiów, między innymi w Arequipa, Potosí, Sucre, Panamie czy w La Paz. Spotykał się jednak często z oporem ze strony władz świeckich. Dzięki funkcji prowincjonała podróżował po bardzo rozległych terenach, co umożliwiało mu zbieranie szczegółowych informacji na temat geografii, biologii czy demografii hiszpańskich kolonii. Szczególnie interesowały go zwyczaje i kultura rdzennych mieszkańców Ameryki. W 1582 roku Acosta wziął udział w trzecim synodzie w Limie. Odgrywał tam znaczącą rolę a jego zapiski dotyczące przebiegu obrad stanowią jedno z najważniejszych źródeł historycznych dotyczących synodu[316]. | |||||||||||||||||||
3583. | Joyland | Joyland – powieść kryminalna Stephena Kinga z 2013 roku. Jej akcja rozgrywa się latem 1973 roku w małym miasteczku w Karolinie Północnej. Głównym bohaterem jest Devin Jones, uczeń college'u, który przyjeżdża do lokalnego parku rozrywki, by tam podjąć sezonowe zatrudnienie. Na miejscu staje twarzą w twarz ze zbrodnią i musi zmierzyć się z fatum umierającego dziecka[317]. | |||||||||||||||||||
3584. | Joël Egloff | Studiował historię w Strasburgu, następnie film na École supérieure d'études cinématographiques w Paryżu. Pisał scenariusze, pełnił rolę asystenta reżysera. Obecnie poświęca się pisaniu, ma w dorobku kilka powieści. Jest nagradzany, np. za debiut Edmond Ganglion & Syn otrzymał Prix Alain-Fournier. W swoich utworach, z reguły stosunkowo krótkich (100-200 stron), chętnie posługuje się absurdem, groteską i czarnym humorem. Akcja Edmonda Gongliona i Zamroczenia rozgrywa się w małych miasteczkach, w których pozornie nic się nie dzieje. | |||||||||||||||||||
3585. | Juan Solo | Tytułowy bohater, Juan Solo, wychował się w skrajnie patologicznych warunkach. Od wczesnych lat para się bezmyślną zbrodnią, która według niego jest szczeblem na drabinie uznania i pozycji społecznej wśród skorumpowanych mieszkańców rodzinnego miasteczka gdzieś w Ameryce Południowej. | |||||||||||||||||||
3586. | Jubileuszowy Zlot 70-lecia Harcerstwa Polskiego | Na terenie miasteczka zlotowego pracowała radiostacja harcerska Białego Szczepu ZHP (SP9ZAS) pod specjalnym znakiem okolicznościowym SP0AM (AM jak Andrzej Małkowski), nawiązując setki łączności z całym światem. | |||||||||||||||||||
3587. | Judaizm humanistyczny | Według judaizmu humanistycznego Żyd to osoba, która studiuje świecką i religijną tradycję żydowską i deklaruje się jako Żyd, podczas gdy na przykład dla ultraortodoksyjnego judaizmu Żyd to tylko osoba urodzona jako Żyd lub po konwersji, która musi wierzyć w Boga i przestrzegać wszystkich przepisów Halachy. Ultraortodoksyjni Żydzi nie uznają innych odmian judaizmu, a za osoby porzucające go odmawiają kadisz, jakby umarły. Była to powszechna praktyka w przypadku przechrzt w dawnej Polsce. Żydów świeckich, reformowanych i umiarkowanie ortodoksyjnych uważają zaś za "bezbożnych gojów" i nie utrzymują z nimi stosunków. Tyczy się to na przykład chasydów satmarskich, którzy starają się utrzymać judaizm w formie, w jakiej występował w XVIII i XIX wieku wśród biedoty żydowskiej w małych miasteczkach (sztetlach) Europy Środkowo-Wschodniej; nie posiadają telewizorów, świeckich książek, w drugim i trzecim pokoleniu po przyjeździe do USA mówią nadal jako językiem ojczystym jidysz, są wielodzietni i nie uznają państwa Izrael[318]. Chasydzi lubawiccy utrzymują zaś stosunki z umiarkowaną ortodoksją, która jest oficjalną religią państwową w Izraelu, i nie ograniczają tak bardzo kontaktów ze współczesną cywilizacją; nie uznają zaś Żydów reformowanych i humanistycznych, chociaż próbują, nie uznając ich za prawdziwych Żydów, jeśli nie mają ortodoksyjnej matki, nawracać ich na judaizm ortodoksyjny. W swoich poglądach judaizm humanistyczny najbliższy jest wczesnemu radykalnemu judaizmowi reformowanemu, który też odrzucił istnienie transcendentalnego Boga, konieczność obrzezania noworodków i konwertytów, w mniejszym stopniu lewemu skrzydłu współczesnego, amerykańskiego judaizmu reformowanego i judaizmowi rekonstrucjonistycznemu, który nie porzucił modlitw, twierdząc, że mają one zmienić przede wszystkim człowieka w środku, nie rzeczywistość, nie wyrzucił także odwołań do Boga, twierdząc jednocześnie, że Bóg jest projekcją ludzkich ideałów. Żydzi humanistyczni utrzymują stosunki z niektórymi Żydami reformowanymi. | |||||||||||||||||||
3588. | Judaizm | Żydzi osiedlali się w Polsce od średniowiecza. Szczególne przywileje nadał im zwłaszcza Kazimierz III Wielki. Ponieważ przybyli oni do Polski z Niemiec, posługiwali się językiem jidisz, który ukształtował się na bazie średniowiecznej niemczyzny i zapisywany był alfabetem hebrajskim. Polska nazywana była Paradisus Judeorum, rajem dla Żydów. Żydzi zamieszkiwali głównie miasteczka, gdzie często stanowili większość ludności w otoczeniu polskiego chłopstwa i szlachty żyjących na wsi. Do czasów Holocaustu Polskę zamieszkiwała największa diaspora żydowska na świecie, a Warszawa była największym żydowskim miastem na świecie, Nowy Jork zajmował wtedy drugie miejsce. Istniała także największa uczelnia talmudyczna na świecie Jeszywas Chachmej Lublin. Większość polskich Żydów przed wojną wyznawała judaizm ortodoksyjny. Istniały jednak również synagogi reformowane, na przykład Wielka Synagoga w Warszawie, gdzie rabinem był m.in. Izaak Cylkow, autor pierwszego żydowskiego tłumaczenia Biblii na polski. To właśnie polscy Żydzi stanowią większość ofiar Holocaustu. Szacuje się, że wojnę przeżyło około 200 lub 300 tys. polskich Żydów, z czego jednak większość w związku z powstaniem państwa żydowskiego lub z powodu niechęci do komunizmu wyjechała do Izraela i USA. Pochodzenie żydowskie ma zaś obecnie około 100 tys. Polaków, z czego mniej więcej 30 tys. utrzymuje jakiś kontakt z kulturą żydowską, przy czym są to głównie ludzie, którzy pochodzenie żydowskie mają tylko w 1/2 lub 1/4 i z punktu widzenia religijnego nie są Żydami. Tylko mała część należy do żydowskich organizacji religijnych. Obecnie istnieje Związek Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP oraz niezależne od niego stowarzyszenia (np. Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce lub Beit Polska). | |||||||||||||||||||
3589. | Judrany | Judrany (lit. Judrėnai)[319] – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kłajpedzkim i w rejonie kłajpedzkim. Liczy 531 mieszkańców (2001). Miejscowość leży nad kilkoma rzeczkami: Judrą, Kruszwą, Widejką i Graumeną[320]. | |||||||||||||||||||
3590. | Jukatan (stan) | Na uwagę zasługują również jaskinie Grutas de Loltun oraz rezerwat "Ria Celestun" w pobliżu miasteczka Celestun, gdzie można zobaczyć flamingi żyjące na wolności. | |||||||||||||||||||
3591. | Julia Molińska-Woykowska | * Dwie książki, które stary Wojciech na jarmarku w miasteczku kupił (1846) | |||||||||||||||||||
3592. | Julia Pastrana | 2 sierpnia 2012 r. ogłoszono, że Julia Pastrana zostanie ostatecznie pochowana w Meksyku. 12 lutego 2013 r.[321], w wyniku działań m.in. z pomocą gubernatora stanu Sinaloa Mario Lopeza Valdeza i nowojorskiej artystki Laury Anderson Barbaty oraz władz norweskich, ciało zostało po przetransportowaniu do Meksyku pochowane na cmentarzu w Sinaloa de Leyva, miasteczku w pobliżu miejsca urodzenia Pastrany. | |||||||||||||||||||
3593. | Julian Barratt | Niedawno Barratt zakończył pracę nad swoim debiutem reżyserskim dla wytwórni Warp Films, nad którym pracował razem z reżyserem teatralnym Danem Jemmetem. Akcja filmu Curtains rozgrywa się w miasteczku nad morzem w Norfolk; jest to czarna komedia o nieszczęśliwym lalkarzu. | |||||||||||||||||||
3594. | Julian Bartoszewicz | * Zamek Bialski (dzieje miasteczka,obrazy z życia magnatów,Akademia Bialska), Warszawa; | |||||||||||||||||||
3595. | Julian Jenner | Jenner pochodzi z miasteczka Delft leżącego w aglomeracji Hagi. Jego pierwszym klubem był tamtejszy DHC Delft, ale potem trafił do juniorów NAC Breda, a w 2003 roku do seniorów tego klubu. W Eredivisie zadebiutował 1 maja 2004 w zremisowanym 2:2 wyjazdowym meczu z AZ Alkmaar i był to jego jedyny mecz w sezonie 2003/2004. W sezonie 2004/2005 zagrał w 5 meczach i zdobył 1 gola (z ADO Den Haag), a miejsce w pierwszej jedenastce klubu z Bredy wywalczył na początku sezonu 2005/2006. Strzelił wówczas mało 3 gole w lidze i pomógł NAC w utrzymaniu w lidze. Jennerem zainteresował się trener AZ Alkmaar, Louis van Gaal i latem 2006 dość niespodziewanie zawodnik przeszedł do tego klubu za pół miliona euro. W AZ, z którym dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA, był czwartym napastnikiem w hierarchii i rezerwowym dla Szoty Arweladze, Danny'ego Koevermansa oraz Moussy Dembélé, dlatego po 2 latach gry odszedł do Vitesse Arnhem. Wiosną 2010 grał w Rot Weiss Ahlen, a latem wrócił do Vitesse. Na rundę wiosenną sezonu 2010/11 został wypożyczony do NAC Breda. Następnie grał w Ferencvárosi TC, Diósgyőri VTK i Notts County. | |||||||||||||||||||
3596. | Julian Suski | Pochowany u podnóża Gór Skalistych na cmentarzu w miasteczku Canmore niedaleko Calgary. | |||||||||||||||||||
3597. | Julian Toliński | W 1933 roku Julian Toliński zorganizował pierwszą drużynę harcerską na terenie Mszany Dolnej, która podczas okupacji hitlerowskiej włączyła się ona aktywnie w działalność Szarych Szeregów. Julian Toliński działał także w tajnym nauczaniu w miasteczku, które współtworzył wraz z profesor Bronisławą Szczepaniec i doktorem Sebastianem Flizakiem. Po zakończeniu wojny powrócił do pracy nauczyciela w szkole powszechnej, odtwarzał struktury mszańskiego harcerstwa, zaś w 1946 roku był w grupie założycielskiej tworzonego przez Sebastiana Flizaka miejscowego oddziału Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Był również pierwszym prezesem koła Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, współautorem pierwszego przewodnika turystycznego po Mszanie Dolnej i okolicach (1967). Na emeryturę przeszedł w 1974 roku, wciąż pozostając aktywnym pedagogiem oraz działaczem PTTK i PTL. | |||||||||||||||||||
3598. | Julie Walters | Zdarzało się, że była oskarżana o wulgarność. Stało się tak po jej rolach w farsie Wszystkiemu winien samochód (1985) Davida Greena oraz w satyrze społecznej Pelen zakres usług (1987) Terry’ego Jonesa. Publiczność kochała ją przede wszystkim jako odtwórczynię ról drugoplanowych, m.in. jako matkę pisarza Joe Ortona (Gary Oldman) w Nadstaw uszu (1987) Stephena Frearsa, jako panią Peachum w Mackie Majcher (1989) Menahema Golana, ekranizacji „Opery za trzy grosze” Bertolda Brechta lub jako żonę rabusia (Phil Collins) w „Busterze” Davida Greena. Znakomite kreacje stworzyła także w Killing Dad (1989) Michaela Austina, w Sister My Sister (1994) Nancy Meckler oraz w Girls Night (1998) Nicka Hurrana, gdzie wystąpiła obok Brendy Blethyn. Sukcesem na skalę międzynarodową okazała się rola pani Wilkinson, nauczycielki baletu w małym górniczym miasteczku w obrazie Billy Elliot (2000), debiucie filmowym reżysera teatralnego Stephena Daldry'ego. Walters za swoją rolę została wyróżniona szeregiem nagród i nominacji, w tym do Oscara, nagrody BAFTA, Złotego Globu, Golden Satellite Award, a także Gildii Aktorów Scenicznych. W 2001 wystąpiła w oczekiwanej adaptacji powieści Harry Potter i Kamień Filozoficzny w reżyserii Chrisa Columbusa. | |||||||||||||||||||
3599. | Julien Gracq | Jego rodzinna miejscowość to małe miasteczko na brzegu Loary, między Nantes a Angers. Studia ukończył w École Normale Supérieure. W czasie wojny, po klęsce Francji był internowany na Śląsku. Od 1947 roku, do emerytury w roku 1970 był nauczycielem licealnym historii i geografii. Uczył w liceach w Quimper, Nantes, Amiens, wreszcie w liceum Claude-Bernard w Paryżu. | |||||||||||||||||||
3600. | Julijonas Steponavičius | W 1958 roku zamieszkał w Wilnie, skąd w miarę możliwości starał się wypełniać obowiązki biskupie dla dwóch administratur kościelnych. Z uwagi na nieustępliwość wobec polityki władzy radzieckiej na Litwie był prześladowany. W 1961 roku odebrano mu prawo mieszkania w Wilnie i wysiedlono na daleką prowincję litewską do miasteczka Żagory przy granicy z Łotewską Socjalistyczną Republiką Radziecką. Został tam rezydentem przy kościele parafialnym św. Piotra i Pawła. Nie mógł jednak mieszkać na plebanii, a w komunalnym lokalu przydzielonym przez sowieckie władze, który był pod ciągłą obserwacją i podsłuchem służb specjalnych. | |||||||||||||||||||
3601. | Julis | W zachodniej części miasteczka znajduje się boisko do piłki nożnej. Mniejsze boiska oraz sale sportowe są zlokalizowane przy szkołach. | |||||||||||||||||||
3602. | Juliusz Berger | * 1972: Było niegdyś miasteczko | |||||||||||||||||||
3603. | Jundziliczki | Jundziliczki[322] (lit. Jundiliškės) − miasteczko na Litwie, w gminie rejonowej Soleczniki, 4 km na południowy wschód od Butrymańców, zamieszkana przez 11 ludzi. Przed II wojną światową w Polsce, w powiecie lidzkim województwa nowogródzkiego. | |||||||||||||||||||
3604. | Juneau | W 1880 roku George Pilz z pobliskiego miasteczka Sitka zaoferował nagrodę temu, kto doprowadzi go do złotonośnych rud. Przywódca ludu Auka, Kowee, zgłosił się do niego z kilkoma bryłkami złota; w odpowiedzi, Pilz wysłał do Juneau grupę poszukiwaczy, jednak podczas pierwszej wyprawy uznali oni te tereny za mało interesujące. W wyniku nalegań ze strony Kowee, Pilz ponownie skierował w okolice kanału Gastineau swoich ludzi, Joe Juneau i Richarda Harrisa, którzy znaleźli złoto wielkości „grochu i fasoli”. | |||||||||||||||||||
3605. | Junglinster | Junglinster − gmina i miasteczko w centralnym Luksemburgu, w dystrykcie Grevenmacher, w kantonie Grevenmacher. | |||||||||||||||||||
3606. | Juno (film) | Akcja filmu rozgrywa się na przedmieściach typowego amerykańskiego miasteczka. Główną bohaterką jest szesnastoletnia Juno, która zachodzi w ciążę z kolegą ze szkoły, Pauliem Bleekerem. Z początku decyduje nikogo o tym nie informować i poddać się aborcji, która z rozwojem filmu ją przerasta, dlatego też przed Juno staje poważna życiowa decyzja. Postanawia nie usuwać ciąży i z pomocą przyjaciółki Leah podejmuje próby poszukiwawcze przyszłych rodziców zastępczych. Poszukiwania nie trwają długo, gdyż tego samego dnia Juno i Leah znajdują na łamach gazety parę, która okazuje się rodziną rodem z wysokobudżetowych filmów, pragnącą dziecka. Podczas długich dziewięciu miesięcy w życiu Juno wiele się wydarzy. Losy przyszłej rodziny adopcyjnej jej dziecka ulegną wielkim zmianom, podobnie zresztą jak jej uczucia do Paula. | |||||||||||||||||||
3607. | Juodupė | Juodupė (pol. hist. Pojedupie[323][324]) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu poniewieskim, w rejonie rakiszeckim. Liczy 2043 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3608. | Juraszowa Góra | Wyżej, na południe od ścieżki na Jaworzycę znajdują się tzw. „Wilcze Doły” – miejsce, gdzie w zeszłych wiekach często widywano wilcze watahy podchodzące blisko pod zabudowania miasteczka. | |||||||||||||||||||
3609. | Jurgańce (rejon solecznicki) | Jurgańce[325] (lit. Jurgionys) − miasteczko na Litwie, w gminie rejonowej Soleczniki, 2 km na wschód od Butrymańców, zamieszkana przez 67 ludzi. Przed II wojną światową w Polsce, w powiecie lidzkim województwa nowogródzkiego. | |||||||||||||||||||
3610. | Jurij Bereza | W 1991 ukończył uczelnię wojskową w Dniepropetrowsku, do 2003 służył w ukraińskich siłach zbrojnych, m.in. jako zastępca naczelnika sztabu w Charkowie. Przeszedł następnie do pracy w biznesie, obejmując kierownicze stanowiska w prywatnych przedsiębiorstwach. W okresie pomarańczowej rewolucji organizował miasteczko namiotowe w Dniepropetrowsku, działał także w Kongresie Ukraińskich Nacjonalistów[107]. | |||||||||||||||||||
3611. | Jurij Modin | Urodzony w małym miasteczku w Związku Radzieckim, był synem oficera Armii Czerwonej. W 1940 roku wstąpił na wydział inżynierii Akademii Marynarki Wojennej w Leningradzie. W 1942 w wyniku zagrożenia ewakuowany wraz z uczelnią na tyły. Występując jako świadek oskarżenia w sprawie przeciwko kucharzowi szkolnemu, który wziął trochę masła ze stołówki (kucharza za kradzież rozstrzelano), zwrócił na siebie uwagę NKWD. Przeniesiono go do Moskwy, aby doskonalił umiejętności w zakresie języka angielskiego. Od grudnia 1943 roku tłumacz na Łubiance (Centrala NKWD), zajmował się także przekładami dokumentów i informacji wywiadowczych, pochodzących od Siatki szpiegowskiej Cambridge. | |||||||||||||||||||
3612. | Jurij Łapczynski | Ukończył gimnazjum. W 1905 roku wstąpił do frakcji bolszewickiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (RSDRP). W 1910 roku był aresztowany za działalność rewolucyjną. W 1911 roku ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Petersburgu. W 1914 roku zesłano go do guberni chersońskiej. Po powrocie z zesłania w 1915 roku, został adwokatem w Krzemieńczuku. Jednocześnie kierował strukturami RSDRP(b) w pobliskim miasteczku Kriukowo. W 1917 roku zorganizował Radę Delegatów Robotniczych i Wojskowych w Kremeczudze. Od sierpnia tego roku kierował miejscowym komitetem ochrony rewolucyjnej. Na pocz. listopada uczestniczył w obwodowym zjeździe Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików) (RKP(b)) w Kijowie, zaś pod koniec listopada w pierwszym wszechukraińskim zjeździe rad w Charkowie. Wybrano go członkiem centralnego komitetu wykonawczego rad Ukrainy. Następnie objął funkcję narkoma spraw społecznych, zaś w marcu 1918 roku narkoma sprawiedliwości. Jednocześnie kierował sekretariatem krajowym. W kwietniu tego roku uczestniczył w pertraktacjach z hetmanem Pawłem Skoropadskim. Był członkiem Centralnej Komisji Wyborczej Rad Ukrainy. W grudniu został pełnomocnikiem Tymczasowego Robotniczo-Chłopskiego Rządu Ukrainy na Czernihowszczyźnie. W styczniu 1919 roku stanął na czele gubrewkomu w Czernihowie. W październiku tego roku przyjechał do Moskwy, gdzie wystąpił z krytyką Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy, po czym utworzył opozycyjną frakcję tzw. federalistów, opowiadającą się za powołaniem odrębnej ukraińskiej partii komunistycznej i powołaniem równorzędnej federacji pomiędzy Rosją i Ukrainą. Od 1920 roku Łapczynski pełnił funkcję sekretarza Wszechukraińskiego Centralnego Komitetu Wyborczego. Ponadto był członkiem gubrewkomu w Kijowie. W kwietniu tego roku ogłosił deklarację, w której skrytykował kierownictwo RKP(b) za powołanie reżimu okupacji wojskowej na Ukrainie, a także porównał odnoszenie się rosyjskich bolszewików do Ukraińców do kolonialnych stosunków Zachodnich Europejczyków do Azjatów i Afrykańczyków. Kolejnym krokiem było przejście do nowo utworzonej Ukraińskiej Partii Komunistycznej (UKP), której stał się jednym z przywódców. W lipcu 1920 roku został aresztowany przez CzeKa, po czym skazano go na karę zsyłki poza granice Ukrainy. W marcu 1922 roku dobrowolnie odszedł z UKP. W rezultacie został stałym przedstawicielem Ukrainy i jednocześnie przewodniczącym Ukraińskiego Czerwonego Krzyża w Polsce, a następnie Niemczech. Po powrocie do ZSRR objął funkcję konsultanta prawniczego gubselchozbanku w Kijowie. Potem był dyrektorem kino fabryki w Odessie. W 1925 rokiu publicznie przyznał się do błędów w pracy partyjnej. W 1926 roku w organie prasowym KP(b) Ukrainy „Litopys rewoluciji” opublikował pamiętniki. W latach 1928-1930 pełnił funkcję konsula generalnego we Lwowie. Następnie pracował w narkomacie spraw zagranicznych ZSRR. Od 1931 roku był członkiem prezydium gosplanu Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Od 1934 roku kierował oddziałem kommunchozu oblispołkomu w Kijowie. W lipcu 1935 roku został państwowym inspektorem sanitarnym i jednocześnie drugim zastępcą narkoma ochrony zdrowia. W poł. grudnia tego roku został aresztowany przez NKWD. Skazano go na karę 5 lat łagrów. Został osadzony w obozie na Kołymie. We wrześniu 1937 roku ponownie go skazano na karę śmierci, wykonaną przez rozstrzelanie 16 października tego roku. | |||||||||||||||||||
3613. | Jurko Bohun | Henryk Sienkiewicz w Ogniem i mieczem scharakteryzował Bohuna następująco[326]:
| |||||||||||||||||||
3614. | Juscijanawa | Na przełomie XVIII i XIX wieku Justynian Niemirowicz-Szczytt wybudował tu murowany pałac, będący jedną z większych polskich rezydencji na Białej Rusi zaprojektowany przez bardzo wziętego architekta siedzib ziemiańskich Carlo Spampaniego. Zachowały się umowy między zleceniodawcą i architektem z 1779 roku. Przedwczesna śmierć Spampaniego w 1783 roku uniemożliwiła wykończenie pałacu: nie był wykończony jeszcze w 1804 roku[327]. Jedyną informacją o wyglądzie pałacu jest (zamieszczona obok) akwarela Napoleona Ordy, na której widać, że był to piętrowy budynek na planie wydłużonego prostokąta o prawdopodobnie jedenastoosiowej elewacji z centralnym, trzyosiowym portykiem, zwieńczonym trójkątnym frontonem podtrzymywanym przez 4 kolumny. W połowie wysokości portyku był balkon. Na akwareli przedstawiona jest prawodpodobnie ogrodowa strona pałacu, dziedziniec i podjazd był skierowany w stronę miasteczka i traktu. Prawdopodobnie od frontu, podobnie jak w innych pałacach projektowanych przez Spampaniego, istniał portyk o wielkim porządku. | |||||||||||||||||||
3615. | Just Dance - Tylko taniec! | Jest to historia młodej dziewczyny z małego miasteczka, która przyjeżdża do Chicago z marzeniem zostania profesjonalną tancerką. | |||||||||||||||||||
3616. | Justin Bieber: Never Say Never | Film dokumentalny przedstawia historię i karierę kanadyjskiego piosenkarza popowego – Justina Biebera, niegdyś ulicznego performera w małym miasteczku oraz znanego teraz na całym świecie młodego idola nastolatek. | |||||||||||||||||||
3617. | Justin Bruening | Dorastał w małym miasteczku Santa Helena, w stanie Nebraska, gdzie ukończył szkołę średnią z zaledwie dziewięcioma kolegami z klasy[328]. Następnie przeniósł się do San Diego, w stanie Kalifornia. Tam został odkryty przez Sue Nessel, łowcę talentów dla Scott Copeland International, w McDonald's w Escondido, na północ od San Diego. Wkrótce potem, Copeland załatwił mu jego pierwszą pracę jako modela dla Abercrombie & Fitch[329]. Wystąpił w teledysku do przeboju Britney Spears "Boys" (2002). Potem pojawił się jako James Edward "Jamie" Martin w operze mydlanej ABC Wszystkie moje dzieci (All My Children, 2003-2007). | |||||||||||||||||||
3618. | Jutiapa (Atlántida) | Jutiapa – gmina (municipio) w północnym Hondurasie, w departamencie Atlántida. W 2010 roku zamieszkana była przez ok. 33,8 tys. mieszkańców. Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko Jutiapa. | |||||||||||||||||||
3619. | Jutro (dramat muzyczny) | Małe miasteczko rybackie, w którym zamieszkują dwie tylko osoby: Ozias i Jessica. Ozias jest starcem obłąkanym nadzieją; Jessica – młodą dziewczyną, która nieopatrznie pozwala się wciągnąć w tę jego grę nadziei. Ozias czeka na powrót syna, który przed wieloma laty uciekł z domu na morze. Całą swoją egzystencję ustawia pod kątem jego rychłego powrotu. Buduje na tym model nowego, lepszego jutra. W tym doskonalszym świecie umieszcza obok syna Harry’ego, Jessikę, jedyną życzliwą mu istotę. Jessica pozwala wprowadzić się w ten świat piękny, lecz nierealny. Całą swoją rozbudzoną tęsknotę, wszystkie uczucia i myśli, lokuje w tym przyszłym spotkaniu. Jedyną osobą, która widzi nadciągające nieszczęście, jest Jozue, ojciec dziewczyny, ślepy cieśla – świadek tragedii. Kiedy zjawia się wreszcie oczekiwany, wymarzony Harry, okazuje się człowiekiem banalnym, brutalnym i głupim. Bawi go sytuacja, której nie rozumie; chce ją wykorzystać. Ozias nie potrzebuje jego fizycznej obecności, nie poznaje go więc i wypędza. Potrzebuje go jednak Jessica. Harry jest gotów dać jej siebie; dosłownie. Usiłuje ją zgwałcić. Na krzyk Jessiki nadbiega stary Ozias. W imieniu Harry’ego zabija własnego syna. W imieniu fikcji zabija rzeczywistość, która nie może jej sprostać. Jego świat pozostał nietknięty – będzie nadal czekał na swojego syna. Ale w tym świecie nie ma już miejsca dla Jessiki. Usiłuje ją wciągnąć raz jeszcze, lecz cofa się przed jej śmiechem. Narastający śmiech, tragiczny, staje u progu jutra. | |||||||||||||||||||
3620. | Jużynty | Jużynty[330][331] (lit. Jūžintai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu poniewieskim, w rejonie rakiszeckim. Liczy 491 mieszkańców (2001). W miasteczku kościół pw. św. Mikołaja z 1790 ufundowany przez Weysenhoffów. | |||||||||||||||||||
3621. | János Csernoch | Naukę w Wiedniu ukończył w dniu 18 listopada 1874 roku, uzyskując tytuł doktora teologii i święcenia kapłańskie od prymasa Jánosa Simora. Naukę kontynuował w Rzymie; studiował bibliotekarstwo, archiwistykę i prawo kanoniczne. W 1888 roku objął urząd proboszcza w trójnarodowościowym miasteczku Radošovce, skąd jeszcze w tym samym roku wezwano go do Ostrzyhomia. Tam został bibliotekarzem i archiwistą Pałacu Prymasowskiego. W 1890 roku został kanonikiem, a w dziesięć lat później posłem do parlamentu w Budapeszcie. W 1908 roku zostaje wyświęcony na biskupa i obejmuje urząd biskupa Csanád z siedzibą w Timișoarze. Po trzech latach — w roku 1911 zostaje arcybiskupem-metropolitą kaloczańskim. | |||||||||||||||||||
3622. | Jérôme Kerviel | Pochodzi z miasteczka Pont-l'Abbé w Bretanii. Zaczął pracę w Société Générale w 2000 roku. Polegała ona na zarabianiu dla banku pieniędzy na podstawie przewidywanych zachowań europejskiego rynku akcji. | |||||||||||||||||||
3623. | Józef Bońkowski | 4 czerwca 1805 roku Józef Bońkowski kupił od Józefa Tadeusza Mostowskiego miasteczko Kuczbork oraz pobliskie wsie: Kuczbork-Wieś, Kozielsk, Ossowa, Olszewko, część Przyspy, Chodubki wraz z gruntem i łąką na Miłotkach za kwotę 220 000 zł czerwonych złotych 300. | |||||||||||||||||||
3624. | Józef Domachowski | Na księdza wyświęcony został 15 grudnia 1901 w Grudziądzu, a od 1905 był proboszczem w Podgórzu, będącym w tym okresie podtoruńskim miasteczkiem. Aktywnie uczestniczył w polskim życiu narodowym, wspierał strajk szkolny uczniów polskich w 1906, zainicjował działalność Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i Stowarzyszenia Robotników Katolickich. Należał do Towarzystwa Naukowego w Toruniu. W 1913 przejął kierownictwo zagrożonego upadłością Banku Ludowego w Toruniu (wcześniej przewodniczył Radzie Nadzorczej), skutecznie porządkując finanse i wyprowadzając instytucję z kryzysu. | |||||||||||||||||||
3625. | Józef Drohojowski (kasztelan przemyski) | Właściciel majątku Koniuszki, wsi Michałówka[332], oraz miasteczka Krukienice. Z powodu posiadania owego miasteczka nazywano go "panem na trzystu szewcach"[333]. W 1763 dokonał fundacji Parafii św. Michała Archanioła w Michałówce. | |||||||||||||||||||
3626. | Józef Dwernicki | Na Wołyniu miało wybuchnąć powstanie, ale do wybuchu nie doszło. Sytuacja stała się niekorzystna. Siły rosyjskie gen. mjr. Fiodora W. Rydygiera były znacznie liczniejsze. Do pierwszego starcia doszło pod miasteczkiem Poryck, gdzie Polacy wzięli około 150 jeńców i cały tabor. Po tym zwycięstwie generał wydał odezwę do mieszkańców Ukrainy, Wołynia i Podola wzywającą ich do powstania. Efekt był nikły. Gen. Dwernicki doznał ogromnego zawodu. Z dalszej walki jednak nie zrezygnował. 15 kwietnia 1831 zetknął się ponownie z Rosjanami pod Beresteczkiem i pod Boremlem. Dwernicki zajął Boremel nad Styrem. Rozpoczęła się walka o mosty i przeprawy. 18 kwietnia rozpoczęły się walki o Boremel i Beresteczko. Gen. Dwernicki ponownie wykazał się wielkim kunsztem dowódczym. Bronił Boremla aż do 20 kwietnia. Po bitwie pod Boremlem Dwernicki skierował się na Podole. | |||||||||||||||||||
3627. | Józef Gara | * Józef Gara: Kronika historyczna miasteczka Wilamowice. Wilamowice: TIMEX, 2007.brak strony w książce | |||||||||||||||||||
3628. | Józef Gałęzowski (architekt) | Kierował redakcją publikacji pt. Odbudowa polskiego miasteczka. Projekty domów[334][335]. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, Stowarzyszenia Architektów Polskich, Związku Polskich Artystów Plastyków, Klubu Rotary[336] | |||||||||||||||||||
3629. | Józef Giemza | * Burmistrz Nowego Miasteczka. [dostęp 2006-11-15]. | |||||||||||||||||||
3630. | Józef I Reformator | Za rządów Józefa 1 listopada 1755 miało miejsce wielkie trzęsienie ziemi w Lizbonie, w którym i następującej po nim fali tsunami, zginęło 100 tysięcy ludzi. Trzęsienie przyczyniło się do rozwinięcia się u władcy ciężkiej postaci klaustrofobii. Jako że król nie mógł znieść przebywania w murowanych budynkach, przeniósł dwór do wystawionego na wzgórzach Ajuda miasteczka namiotowego. Stolica została odbudowana ze zniszczeń, a wielka statua króla po dziś dzień dominuje na głównym placu miasta. | |||||||||||||||||||
3631. | Józef II Habsburg | Dziełem Józefa była również rozbudowa jednoklasowych szkół elementarnych we wsiach i miasteczkach. W miastach powiatowych powstawały szkoły trzyklasowe, a w miastach obwodowych czteroklasowe. Przy tych ostatnich kształcono nauczycieli. Językiem nauczania był język niemiecki. Były one poddane kontroli urzędów obwodowych i gubernialnych. Szkoły były finansowane przez Fundusz Edukacyjny i Fundusz Religijny. Zastosowano natomiast reżim oszczędnościowy w odniesieniu do uniwersytetów. W habsburskiej monarchii pozostały cztery uniwersytety – w Wiedniu, Peszcie, Louvain i Pawii. Liczba studentów została ściśle określona, stosownie do liczby stanowisk do obsadzenia w administracji i sądownictwie. Pozostałe uniwersytety zamieniono na licea. Cesarz, jako człowiek praktyczny, nie był zbyt gorliwym mecenasem sztuk pięknych i literatury, z wyjątkiem teatru i muzyki. | |||||||||||||||||||
3632. | Józef Ignacy Kraszewski | # Podróż do miasteczka: powieść (1879) | |||||||||||||||||||
3633. | Józef Kazimierski | Ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1950 roku rozpoczął pracę w Centralnym Archiwum Wojskowym. Od 1955 roku był związany z Archiwum Państwowym, w latach 1957−1995 pełnił funkcję dyrektora tej instytucji. Rozwinął sieć archiwów na Mazowszu i Podlasiu. W 1979 roku obronił pracę doktorską w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, w 1994 roku pracę habilitacyjną (Miasta i miasteczka na Podlasiu (1808−1914): zabudowa − ludność − gospodarka) na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, uzyskując w lutym 1995 roku tytuł doktora habilitowanego. Wykładał między innymi w Wyższej Szkole Humanistycznej (obecnie Akademii Humanistycznej) w Pułtusku. W latach 1971−1983 był prezesem Oddziału Wola Towarzystwa Przyjaciół Warszawy. | |||||||||||||||||||
3634. | Józef Korsak | W 1639 roku został wojewodą mścisławskim i z tej okazji wzniósł naprzeciwko kościoła parafialnego kolejny kościół z klasztorem dla Karmelitów Bosych. Karmelitom nadał miasteczko Głębokie i dobra Łastowica, Świłła, Przedoły oraz dokupione za 140 000 złotych polskich dobra Hnieżdziłowo i Olborowicze. | |||||||||||||||||||
3635. | Józef Latosiński | Józef Latosiński (ur. 31 października 1861 w Czchowie, zm. 21 grudnia 1928 w Wilamowicach) – długoletni kierownik szkoły w Wilamowicach, historyk-amator, autor Monografii Miasteczka Wilamowic[337][338]. | |||||||||||||||||||
3636. | Józef Lipski (generał) | Józef Lipski, sukcesor Ignacego, podjął działania, umożliwiające rozwój osadnictwa w mieście. W południowo-zachodniej części miasteczka wytyczone zostały działki, na których przybyli z zagranicy rzemieślnicy rozpoczęli budowę domów i warsztatów sukienniczych. Do dziś ta część miasta nazywana jest „Olendry”(tak nazywano zawsze miejsca, zamieszkiwane przez osadników przybyłych z zewnątrz). Aby ułatwić proces osadniczy i zachęcić rzemieślników do osiedlania się właśnie w Błaszkach, Józef Lipski udostępnił im folusz, pozwolił nieodpłatnie korzystać z materiałów budowlanych na budowę domów (glina, piasek, drewno). Wtedy to powstała pierwsza garbarnia w Błaszkach. Należała do Żyda o nazwisku Borek i dała zatrudnienie 2 czeladnikom. W tym samym czasie istniała w mieście cegielnia, jatka oraz kilka szynków i waga miejska, której dzierżawcą był jeden z miejscowych Żydów. Pod koniec XVIII wieku osada liczyła 472 mieszkańców (90 trudniło się rzemiosłem a 21 handlem). Tak duża liczba kupców i rzemieślników spowodowała wzrost liczby jarmarków do 10 (na Matki Boskiej Gromnicznej, na św. Zofii, na św. Antoniego, na niedzielę po św. Janie, na św. Rocha, nazajutrz po św. Michale, na św. Katarzyny, na św. Tomasza, na Trzy Króle). Na targach niedzielnych i w czasie jarmarków handlowano przede wszystkim suknem, „wyrobami kramarskimi”, końmi, bydłem, świecami, solą, mydłem, wełną. Dzięki działaniom wspierającym osadnictwo, w okresie kiedy właścicielem Błaszek był Józef Lipski, miasteczko na przełomie XVIII i XIX wieku wkroczyło na drogę szybkiego rozwoju. W latach 1793 (spis po przejęciu miasta przez Prusy) – 1818 liczba ludności wzrosła o 219% (z 472 do 1036). Liczba domów we wspomnianym okresie uległa podwojeniu (z 42 w 1793 do 95 na początku lat 20. XIX wieku). Zdecydowana większość domów była drewniana, zaledwie 6 z nich było murowanych. Błaszki, jako miasto prywatne podlegały praktycznie zarządowi ich właściciela. Do Józefa Lipskiego należało kierowanie sprawami miejskimi, zatwierdzanie kandydatów na urzędy miejskie i administracyjno – skarbowe. (burmistrzem Blaszek w końcu XVIII wieku był niejaki Szymon Ciesielski a pisarzem miejskim Stanisław Piestrzyński). Szybki wzrost ludności miejscowej i napływ osadników spowodował, ze Józef Lipski postanowił przekazać na cele oświatowe drewniany, składający się z dwóch izb budynek. Do końca XVIII wieku istniała w Błaszkach szkoła parafialna, której początki datuje się na koniec XV wieku. W 1793 r. szkoła parafialna w Błaszkach liczyła zaledwie 10 uczniów a obowiązki nauczyciela pełnił miejscowy organista. Kiedy w 1809 r. gen. Lipski przekazuje miastu wspomniany budynek, liczba uczniów ulega zwiększeniu, obowiązkiem nauki objęta zostaje młodzież nawet „najniższej klasy”. Program nauczania obejmował czytanie, pisanie, matematykę w zakresie czterech działań oraz religię, moralność i zajęcia praktyczne. Samo utrzymanie szkoły spoczywało na powstałym w 1808 r. Towarzystwie Szkolnym a obowiązki nadzoru spełniał miejscowy proboszcz. Obowiązkiem szkolnym starano się objąć młodzież od 6 do 11 lat, rok szkolny trwał od 24 października do 24 lipca i dzielił się na dwa semestry. Obowiązkiem utrzymania szkoły obarczono także mieszkańców wsi Borysławice, Bukowina, Gzików i Chrzanowice, którzy to wnosili opłatę roczną w naturze. „Trzy garnce żyta, tyleż jęczmienia i taterki, dwa korce i dwa garnce grochu oraz pięć korcy kartofli” wnosili na utrzymanie nauczyciela włościanie Borysławic. Zmiany terytorialne po Kongresie wiedeńskim, kiedy to Błaszki znalazły się w zaborze rosyjskim i bliskość granicy z Prusami spowodowały, że Józef Lipski zaczął sprowadzać do Błaszek sukienników zza zachodniej granicy. Zwalniając ich na wiele lat z konieczności płacenia podatków, zezwalając na wypas bydła na własnych pastwiskach, przyznając grunty na budowę zagród, spowodował powstanie w mieście licznych warsztatów tkackich, które produkowały sukno dla tworzonej dużej armii Królestwa Polskiego. W chwili śmierci generała istniało w mieście 20 warsztatów sukienniczych, w których pracowało 20 majstrów i 33 czeladników. Najważniejszym i najcenniejszym zabytkiem XVIII – wiecznych Błaszek jest tutejszy kościół parafialny, zbudowany pod koniec I Rzeczypospolitej z inicjatywy i środków finansowych rodziny Lipskich. Nie znamy nazwiska architekta, wiadomo natomiast, że kamień węgielny położono pod świątynię 26 października 1779 r. Rozebrano stary drewniany kościółek, kaplicę, drewniane zabudowania dworskie, należące do proboszcza. Na to miejsce postawiono pięć drewnianych domów, których mieszkańcy zostali zwolnieni z czynszu, w zamian za to pracując przy budowie kościoła. Jak wspomniano wyżej, pożar w 1787 r. strawił znaczną część budowli. Jednakże dzięki pomocy Lipskich odbudowano spaloną część świątyni, zakupiono dzwony i jeszcze w tym samym roku kościół ukończono. | |||||||||||||||||||
3637. | Józef Makary Potocki | Właściciel miasteczka Monasterzyska oraz wsi Jurkówka (dawny powiat jampolski[339], obecnie w obwodzie winnickim, w rejonie tulczyńskim na Ukrainie; tutaj zamieszkiwał po rozwodzie z drugą żoną[340]), Krobia, Gniewkowo czy Żytowiecko. | |||||||||||||||||||
3639. | Józef Parnas (lekarz weterynarii) | Studia wyższe ukończył w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie uzyskując 1933 dyplom lekarza weterynaryjnego. Po dyplomie podjął pracę lekarza wet. w Łunińcu, powiatowym miasteczku dawnego województwa poleskiego. Pełnił tam obowiązki rejonowego lekarza wet. oraz prowadził prywatną praktykę. W 1937 przyjęty został na stanowisko asystenta w Zakładzie Rozpoznawczym Wydziału Weterynaryjnego Państwowego Instytut Gospodarstwa Wiejskiego (po wojnie przekształconym w Państwowy Instytut Weterynaryjny w Puławach. Z chwilą wybuchu wojny opuścił Puławy i przedostał się do Lwowa, gdzie rozpoczął pracę w Zakładzie Mikrobiologii Akademii Medycyny Weterynaryjnej. Nadano mu obywatelstwo sowieckie i był członkiem WKP(b). Na przełomie 1943/1944 r. | |||||||||||||||||||
3640. | Józef Podgóreczny | Po zdemobilizowaniu w 1921 r. dokończył naukę w gimnazjum i złożył egzamin dojrzałości oraz uzupełnił kwalifikacje nauczycielskie. Od 1922 r. był nauczycielem na Polesiu, a od 1924 r. w miasteczku Zaostrowiecze w powiecie nieświeskim w województwie nowogrodzkim. Był tam niezwykle aktywny społecznie, jako organizator i animator społeczny na polu oświatowym i narodowym. Przyczynił się do budowy 7-klasowej szkoły i domu społecznego w Zaostrowieczach. Od 1922 r. działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego. | |||||||||||||||||||
3641. | Józef Pułaski | Od 1724 był burgrabią nurskim, był też jednym z najbardziej wziętych palestrantów w Trybunale Koronnym, w Piotrkowie. Związał się z Czartoryskimi. W 1732 kupił starostwo wareckie. Zgromadził też starostwa: świdnickie i mszczonowskie oraz królewszczyzny na Podolu i w województwie ruskim, a także liczne wsie i miasteczka m.in. Piaseczno pod Warszawą. Posiadał też sieć zajazdów zwanych wareckimi. | |||||||||||||||||||
3642. | Józef Sadzik | Józef Sadzik był synem Stanisława i Anieli z domu Zając. Szkołę powszechną skończył w rodzinnym miasteczku. Do gimnazjum zaczął uczęszczać w roku 1945 w Strzelcach Opolskich, naukę kontynuował w Collegium Marianum w Wadowicach. | |||||||||||||||||||
3643. | Józef Szurka | W 1958 r., Józef Szurka był jednym z założycieli Estrady Bydgoskiej, w której pełnił funkcję kierownika artystycznego. Jako dyrygent i impresario wystawił m.in. operetkę Herve'go "Mamzell Nitouche". Z jego inicjatywy, przy współpracy ze Studiem Operowym w Bydgoszczy, powołano przy „Estradzie” Bydgoską Komedię Muzyczną, która zajmowała się popularyzowaniem operetki i komedii muzycznej w małych miastach i miasteczkach. | |||||||||||||||||||
3644. | Józef Sánchez del Río | Święty urodził się 28 marca 1913 w Sahuayo w stanie Michoacán. Uczęszczał do szkoły w swoim rodzinnym miasteczku, a następnie w Guadalajarze w Jalisco. | |||||||||||||||||||
3645. | Józef Tokarzewicz |
Z przedmowy do wspomnień Tokarzewicza autorstwa Teodora Jeske-Choińskiego[342]:
| |||||||||||||||||||
3653. | Jüri | Jüri – miasteczko w Estonii, w prowincji Harju, stolica gminy Rae. | |||||||||||||||||||
3654. | Język mołdawski | Pierwszym wśród Mołdawian, który wskazał na łacińskie pochodzenie języka mołdawskiego był bojar Grigore Ureche (1590–1647). Ureche pobierał nauki na jezuickiej szkole we Lwowie. W jednej z części wstępu do swego Latopisu Mołdawskiego (1642–1647, mołd. Letopiseţul ţărâi Moldovei, de când s-au descălecat ţara...), którą zatytułował O naszym mołdawskim języku (mołd. Pentru limba noastră moldovenească) prezentuje tezę o łacińskich korzeniach języka mołdawskiego. Tradycję zapoczątkowaną przez Ureche kontynuował Miron Kostyn (1633–1691), który uzyskał wykształcenie w jezuickiej szkole w miasteczku Bar tuż u mołdawskich granic. Jego niedokończona praca O mołdawskim narodzie (1686–1691, mołd. De neamul moldovenilor, din ce ţară au ieşit strămoşii lor) jest nastawioną na polemikę monografią o pochodzeniu Mołdawian oraz ich języka. Kostyn był przekonany, że Mołdawianie pochodzą bezpośrednio od starożytnych Rzymian. Kostyn po śmierci Ureche kontynuował prace nad "Latopisem Mołdawskim" opisując w nim historię Mołdawii do 1661 r. Po śmierci Kostyna latopis dokończył ostatni z wielkich kronikarzy mołdawskich – Ion Neculce (1672–1745) opisując w nim wydarzenia do 1743 r. | |||||||||||||||||||
3655. | Język szwedzki | * "å" czytamy jak polskie "o", ale w wersji długiej bardziej zaokrąglone. Np. nazwę miasteczka z filmu "Fucking Åmål" czytamy [omo:l]. | |||||||||||||||||||
3656. | Język węgierski | Tamás volt tegnap a vidámparkban és nagyon boldog volt emiatt. – Tomasz był wczoraj w wesołym miasteczku i był bardzo szczęśliwy z tego powodu. | |||||||||||||||||||
3657. | Jūmonji | Jūmonji (jap. 十文字町 Jūmonji-machi) – dawniej miasteczko (machi), a współcześnie część miasta Yokote w północnej Japonii, na wyspie Honsiu w prefekturze Akita. | |||||||||||||||||||
3658. | K.d. lang | Urodziła i wychowała się w małym miasteczku na prerii, Consort, w prowincji Alberta. | |||||||||||||||||||
3659. | KSK Beveren | Koninklijke Sportkring Beveren to belgijski klub piłkarski umiejscowiony w Beveren, miasteczku położonym we Wschodniej Flandrii. Jest znany głównie z wspaniałej szkółki bramkarskiej, która wyszkoliła takich graczy jak Jean-Marie Pfaff, Filip De Wilde, Geert de Vlieger, Erwin Lemmens czy też Tristan Peersman. Wilfried Van Moer, pomocnik, który także reprezentował Belgię, także rozpoczynał swoją karierę w Beverem. | |||||||||||||||||||
3660. | Ka'abije-Tabbasz-Hajajre | Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2012 roku w Ka'abije-Tabbasz-Hajajre żyło 4,7 tys. mieszkańców, w 100% Arabowie muzułmanie. Jest to niewielkie miasteczko, którego populacja charakteryzuje się niewielkim, lecz stałym wzrostem liczebności. Według danych z 2011 roku przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 2,2%. W roku tym urodziło się 116 dzieci, a zmarły 107 osoby (odnotowano 1 zgon niemowląt). Według danych za 2010 rok liczba zatrudnionych pracowników wynosiła 1568, a liczba osób pracujących na własny rachunek wynosiła 86. Średnie miesięczne wynagrodzenie w 2010 roku wynosiło 4327 ILS (średnia krajowa 7070 ILS). Zasiłki dla bezrobotnych pobierało 29 osób, w tym 17 mężczyzn (średni wiek: 41 lat). Świadczenia emerytalne oraz rentowe pobierało 169 osób, a zapomogi społeczne 353 osoby[112]. | |||||||||||||||||||
3661. | Kaarina | Kaarina (sw. Sankt Karins) – małe miasteczko i gmina w Finlandii. | |||||||||||||||||||
3662. | Kabaret DKD | : • Nagroda za piosenkę Małe miasteczka w wykonaniu Macieja Miecznikowskiego na Festiwalu Sztuki Współczesnej, Warszawa | |||||||||||||||||||
3663. | Kabhi Haan Kabhi Naa | Wybrzeże Goa. Młody chłopak Sunil (Shah Rukh Khan) mieszka ze swoją rodziną w małym miasteczku. Jego ojciec, właściciel zakładu mechanicznego oczekuje od niego po wielokrotnych niepowodzeniach dobrze zdanych egzaminów szkolnych i pracy w warsztacie. Czuje się zawiedziony synem. Sunil tęsknie grający nocami na trąbce ma tylko dwie pasje: muzykę i miłość do Aany (Suchitra Krishnamoorthi). Aana wokalistka z zespołu, w którym Sunil gra na trąbce, zakochana w gitarzyście Chrisie (Deepak Tijori), widzi w nim tylko kumpla. Nie zauważa cichej miłości Sunila. Ten próbuje ją pozyskać oczerniając Chrisa. Kłamstwa wychodzą na jaw i Sunil przeżywa odrzucenie z każdej strony. Kumple wyrzucają go z zespołu, Aana nie chce go znać. Odrzuca go też ojciec, którego Sunil okłamuje przedstawiając mu podrobione świadectwo szkolne. Sunil czuje się życiowym nieudacznikiem, ale nagle jego los się zmienia... | |||||||||||||||||||
3664. | Kabul (Izrael) | opis zdjęcia = Typowa zabudowa miasteczka Kabul | |||||||||||||||||||
3665. | Kabul (ujednoznacznienie) | * Kabul – arabskie miasteczko w północnym Izraelu. | |||||||||||||||||||
3666. | Kabylowie | W dniu 18 kwietnia 2001 roku w małym kabylskim miasteczku Beni Duala, podczas niewielkiej demonstracji przeciw polityce władz, policja zamordowała ucznia miejscowej szkoły średniej, co miało miejsce w tamtejszym komisariacie żandarmerii. Osiemnastoletni Berber oficjalnie został zatrzymany i oskarżony o chuligaństwo i zginął na skutek "nieszczęśliwego wypadku". Oficjalnie chłopak umarł wskutek ran odniesionych "od serii z karabinu maszynowego, który nieszczęśliwie wypadł z ręki żandarma". Dla Berberów wersja ta nie była przekonywająca i rozpętały się zamieszki. Mieszkańcy kabylskiej wioski podpalali samochody żandarmerii, obrzucili komisariat kamieniami oraz protestowali przed siedzibą władz lokalnych, a jego pogrzeb przerodził się w manifestację. Uczestniczyły w nim tysiące ludzi, którzy po ceremonii udali się pod komisariaty żandarmerii. Protesty w krótkim czasie zaczęły pojawiać się także w innych miejscowościach Kabylii. Zginęło wówczas około 80 osób, a 572 zostały ranne. Wiadomość ta podziałała na Kabylów jak "iskra na beczkę prochu". Wybuchło spontaniczne powstanie przeciwko postkomunistycznemu rządowi prezydenta Butefliki. Demonstranci zniszczyli komisariaty policji, koszary armii, banki, gmachy administracji państwowej. Związek Sił Socjalistycznych został zbojkotowany. Stosowano ostracyzm wobec służby w wojsku i płacenia podatków. W miejsce organów administracji państwowej Kabylowie utworzyli samorząd, zgromadzenia wiejskie zwane "aarsz". Wyłaniały one delegatów na zjazdy o szerszym zasięgu sejmiki regionalne. Delegaci zostali zobowiązani do posłuszeństwa instrukcjom nadawanym przez swoje społeczności przy pomocy przysięgi honoru i mogli być w razie jej złamania odwołani. W czerwcu 2001 roku rząd algierski stracił kontrolę nad Kabylią. Prezydent Buteflika zdecydował się na podjęcie negocjacji[potrzebny przypis]. | |||||||||||||||||||
3667. | Kachanawiczy | Kachanawiczy (błr. Каханавічы; ros. Кохановичи, hist. Kochanowicze) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie wierchniedźwińskim obwodu witebskiego, nad potokiem Berezówka, dopływem Swołny, około 17 km na północny wschód od Wierchniedźwińska. | |||||||||||||||||||
3668. | Kacper (serial animowany 1999) | Wesołe miasteczko | |||||||||||||||||||
3669. | Kacper II: Początek straszenia | Sympatyczny duszek Kacper przypadkiem trafia do nawiedzonego domu w miasteczku Deedstown, w którym rządzą Skrętek, Smrodzik i Grubcio. Tymczasem biznesmen Tim Carson (Steve Guttenberg) próbuje pozbyć się kłopotliwych lokatorów z nawiedzonego budynku, ponieważ chce przerobić go na centrum handlowe. Kacper zaprzyjaźnia się z 10-letnim synem biznesmena, Chrisem (Brendon Ryan Barrett). Razem chcą uratować nawiedzony dom przed inwestorami. | |||||||||||||||||||
3670. | Kaczerginie | Kaczerginie[343] (lit. Kačerginė) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kowieńskim i w rejonie kowieńskim, nad rzeką Niemen. Liczy 715 mieszkańców (2001), siedziba starostwa Kaczerginie. | |||||||||||||||||||
3671. | Kaczogród | Rok później fort stał się legalną własnością Kwaczaka, który zmienił jego nazwę na Duckburg. W 1849 r. powstałe wokół fortu miasteczko stało się częścią stanu Kalisota. | |||||||||||||||||||
3672. | Kaczyńska Wyższa Wojskowa Szkoła Lotnicza dla Pilotów | Utworzona 21 listopada 1910 jako Sewastopolska Oficerska Szkoła Lotnictwa, pierwsza promocja odbyła się 26 października 1911. W 1912 została przeniesiona do własnego miasteczka akademickiego („Aviagorodok”) nad rzeką Kaczą, od której przyjęła swoją nazwę. | |||||||||||||||||||
3673. | Kaep'ung | miasteczko | |||||||||||||||||||
3674. | Kafar Saba | Około roku 985 al-Muqaddasi opisał osadę Kafar Saba jako dużą wieś z meczetem. W 1047 Nasir-i-Khusraw opisał ją jako miasteczko położone przy drodze do Ramli. Jej mieszkańcy utrzymywali się z uprawy oliwek[344]. W 1596 Kafar Saba była częścią Imperium Osmańskiego. We wsi mieszkało wówczas 231 mieszkańców, którzy płacili podatki z uprawy pszenicy i jęczmienia, oraz hodowli kóz i pszczół[345]. | |||||||||||||||||||
3675. | Kafr Bara | Na zachód od miejscowości przebiega autostrada nr 6, brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nią. Z miejscowości wyjeżdża się na północny zachód na drogę nr 5233, którą jadąc na wschód dojeżdża się do kibucu Choreszim, na północ do moszawu Jarchiw, lub na zachód do miasteczka Dżaldżulja i drogi nr 531 . | |||||||||||||||||||
3676. | Kafr Jasif | W północnej części miasteczka znajduje się boisko do piłki nożnej. Mniejsze boiska oraz sale sportowe są zlokalizowane przy szkołach. | |||||||||||||||||||
3677. | Kafr Kara | Leży na południe od masywu Góry Karmel, w otoczeniu miasta Barta'a, miasteczek Binjamina-Giwat Ada, Basma, Arara, kibuców Barkaj, Kefar Glikson, Regawim i Galed, oraz moszawu En Iron. Na północ od miasteczka znajduje się wojskowa baza szkoleniowa Sił Obronnych Izraela[346]. | |||||||||||||||||||
3678. | Kafr Kasim | Na zachód od miasta przebiega autostrada nr 6, brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nią. Przez miasto przechodzi droga nr 5050, którą jadąc na zachód dojeżdża się do autostrady nr 5 (Tel Awiw-Ari’el), lub jadąc na wschód dojeżdża się do miasteczka Oranit. Lokalna droga prowadzi na południe do autostrady nr 5, strefy przemysłowej Afeq i miasta Rosz ha-Ajin. | |||||||||||||||||||
3679. | Kai (miasto) | oraz kilkoma miasteczkami i wsiami. | |||||||||||||||||||
3680. | Kairos | Jego podobiznę z I w. p.n.e. znaleziono w chorwackim miasteczku Trogir nad Adriatykiem. Płaskorzeźba przedstawia uskrzydlonego łysego młodzieńca o bujnej grzywce, trzymającego w ręku wagę. Oryginał znajduje się w przyklasztornym muzeum w Trogirze. | |||||||||||||||||||
3681. | Kaishan si | Klasztor został założony w okresie dynastii Tang, przed wybudowaniem wioski Xincheng w 832 roku. Gdy w 929 roku otoczono tę miejscowość murem, klasztor znalazł się w północno-wschodnim rogu miasteczka. W pobliżu znajduje się miasto Gaobeidian leżące w prefekturze Baodian prowincji Henan. Lokalni mieszkańcy nazywali go Dasi - Wielkim Klasztorem. | |||||||||||||||||||
3682. | Kaizu | Kaizu (jap. 海津市 Kaizu-shi) – miasto w prefekturze Gifu, na wyspie Honsiu, w Japonii. Miasto jest podzielone na trzy dzielnice, dawne miasteczka: Kaizu, Hirata, Nanno. | |||||||||||||||||||
3683. | Kajry | Kajry[347][348] (lit. Kairiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu szawelskim i w rejonie szawelskim. Liczy 1158 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3684. | Kajtuś | Wyprawa do wesołego miasteczka | |||||||||||||||||||
3685. | Kakuda | Miasto leży w południowej części prefektury nad rzeką Abukuma. Graniczy z miastem Shiroishi oraz kilkoma miasteczkami. | |||||||||||||||||||
3686. | Kalansuwa | Leży na równinie Szaron, w otoczeniu miasta At-Tajjiba, miasteczka Coran-Kadima, moszawów Azri’el, Kefar Jabec, Porat, Ge’ulim, Tenuwot, Be’erotajim, Niccane Oz i Sza’ar Efrajim. | |||||||||||||||||||
3687. | Kalapana | Kalapana – opustoszałe miasto na wyspie Hawaiʻi na Hawajach, zniszczone oraz częściowo spalone przez wybuch wulkanu Kīlauea w 1990 roku, na skutek którego zostało zalane morzem lawy, co spowodowało liczne pożary. Lawa, pochłaniając wszystko na swojej drodze, zdewastowała całe miasto oraz okoliczne miasteczka Kaimū i Kaimū Bay, gdzie obecnie – wraz z popiołami – zalega warstwą przekraczającą 1,5 m. Od czasu wybuchu aż do dni dzisiejszych Kalapana jest nienaruszona i ciągle znajdują się tam ruiny domów, mieszkań oraz budynków publicznych. Zastygła lawa stworzyła nowe pasmo wybrzeża w rejonach, gdzie dotarła aż do morza. | |||||||||||||||||||
3688. | Kalendarium II wojny nad Zatoką Perską | * 18:00 – rozpoczęła się bitwa o most na Eufracie w rejonie miasteczka Abu Suhair, 20 km na północ od Nadżafu. | |||||||||||||||||||
3689. | Kalendarium II wojny światowej – Europa | * 12 września – we francuskim miasteczku Abbeville odbyła się tajna narada premierów i dowódców wojskowych Wielkiej Brytanii i Francji, na której zdecydowano, że nie zostaną podjęte żadne poważniejsze działania w celu odciążenia samotnie walczącej Polski. Francuzi przyjęli postawę wyczekującą. Rozpoczęła się tzw. „dziwna wojna” (niem. sitzkrieg – wojna siedząca). Było to złamaniem pisemnych zobowiązań sojuszniczych Francji i Wielkiej Brytanii wobec Polski, zobowiązujących do ofensywy powietrznej przeciw III Rzeszy z chwilą przystąpienia do wojny i do pełnej ofensywy lądowej w 15. dniu od rozpoczęcia mobilizacji przez Francję. | |||||||||||||||||||
3690. | Kalendarium II wojny światowej – Polska | ** Polski Oddział Partyzancki z Ośrodka AK Stołpce zdobył miasteczko Iwieniec w powiecie wołożyńskim i rozbił tamtejszy garnizon niemiecki. Wydarzenia te przeszły do historii jako powstanie iwienieckie. | |||||||||||||||||||
3691. | Kalendarium Nowej Słupi | * Jan Olbracht – 1494 (8 IX) król pieszo przybył z miasteczka Nowa Słupia do klasztoru, do sanktuarium Świętego Krzyża, i własnoręcznie potwierdził przywilej klasztoru[349][350][351]. | |||||||||||||||||||
3692. | Kalendarium UMK w Toruniu | ** opracowano plany budowy miasteczka akademickiego na Bielanach | |||||||||||||||||||
3693. | Kalendarium historii Biecza | Prawa miejskie ma od XIII wieku. Do połowy XVI wieku był jednym z największych miast w Polsce. Przeżył rozkwit w XIV i XV wieku, dzięki posiadaniu statusu miasta królewskiego, zaś od XVII w. zaczął podupadać. Współcześnie Biecz jest niewielkim, zabytkowym miasteczkiem o walorach turystycznych. | |||||||||||||||||||
3694. | Kalendarium historii Birczy | ** 22 czerwca – Niemcy odbijają Birczę Sowietom, miasteczko należy do Generalnego Gubernatorstwa | |||||||||||||||||||
3695. | Kalendarium historii Bydgoszczy od 1945 roku | ** 26 października radni fordońscy stosunkiem głosów 15-2-1 przyjmują projekt przyłączenia Fordonu do Bydgoszczy[352] miasteczko liczy 8,7 tys. osób, a jedna piąta mieszkańców dojeżdża do pracy do Bydgoszczy[352] | |||||||||||||||||||
3696. | Kalendarium historii Bydgoszczy | ** przebudowa mostu Gdańskiego; powstaje nowy bulwar nad Brdą z cegieł pochodzących z rozbieranego zamku bydgoskiego[353] | |||||||||||||||||||
3697. | Kalendarium historii Czeladzi | * 1452 – 2 września – na mocy zawartego w Sieradzu aktu rozejmowego pomiędzy Kazimierzem, królem Polski a książętami opolskimi: Bernardem, Bolesławem i Mikołajem I – "miejsce zwyczajowe" między miasteczkami Będzinem i Czeladzią jest znowu terenem spotkania przedstawicieli obydwu stron dla dokonania ustaleń szczegółowych. | |||||||||||||||||||
3698. | Kalendarium historii Ełku | ** 5 czerwca - wizyta króla Fryderyka Wilhelma IV w celu zobaczenia rozmiarów klęski spowodowanej przez epidemie cholery[354], Ełk został nazwany przez niego "pięknym miasteczkiem" | |||||||||||||||||||
3699. | Kalendarium historii Górnego Śląska | * 1941, 1 lipca – kontynuacja integracji Wielkiej Ostrawy połączenie Ostrawy Morawskiej z 2 śląskimi miastami (Polska Ostrawa, Hruszów), 1 śląskim miasteczkem (Michałkowice), 5 śląskimi gminami (Herzmanice, Kończyce nad Ostrawicą, Kończyce Małe, Muglinów, Radwanice-Lipina) i 4 morawskimi gminami (Hrabová, Nová Bělá, Stará Bělá i Výškovice). | |||||||||||||||||||
3700. | Kalendarium historii Sieradza | * 1793 – 7 kwietnia miasto wraz z 265 innymi miastami i miasteczkami zach. i środkowej Rzeczypospolitej zajmują Prusacy z korpusu gen. Moellendorfa. W związku z rozbiorem Sieradz przestał być stolica województwa, otrzymując status miasta powiatowego. Rejestruje się duży napływ Żydów do miasta. | |||||||||||||||||||
3701. | Kalendarium historii Sławkowa | Sławków – miasto w województwie śląskim, w Zagłębiu Dąbrowskim, nad rzeką Białą Przemszą. Jedno z najstarszych miast polskich, wczesnośredniowieczny ośrodek wydobycia kruszców. Do końca XVIII w. lokalny ośrodek administracyjny dóbr biskupich klucza sławkowskiego. Obecnie Sławków jest kilkutysięcznym miasteczkiem o stosunkowo dużych możliwościach rozwojowych, położonym na wschodnich obrzeżach Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. | |||||||||||||||||||
3702. | Kalendarium historii Uchań | Uchanie – dziś wieś, w wieku XIX osada miejska, dawniej miasteczko, nad strumieniem tej nazwy, jednym ze źródłowych ramion Wełnianki (dopływ Bugu pod Dubienką), powiat hrubieszowski, gmina Jarosławiec, parafia Uchanie, odległe 21 wiorst na północny - zachód od Hrubieszowa, a 7 wiorst na wschód od Wojsławic- gdzie stacja pocztowa. 28 wiorst od Rejowca do stacji drogi żelaznej nadwiślańskiej.Opis dostarcza Bronisław Chlebowski w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego[355]. | |||||||||||||||||||
3703. | Kalendarium historii Węgorzewa | * Histmag: Podróże z Histmag.org (2): Węgorzewo - niezwyczajne losy zwyczajnego miasteczka. 2011. [dostęp 2016-02-22]. | |||||||||||||||||||
3704. | Kalendarium historii Łodzi (1821–1918) | Kalendarium obejmuje wydarzenia od początków budowy nowej sieci osadniczej i łódzkiego przemysłu – co spowodowało szybkie przekształcenie się Łodzi z niewielkiego rolniczego miasteczka w duży ośrodek przemysłowy i gwałtowny, 750-krotny wzrost zaludnienia w ciągu niespełna stulecia (z 799 mieszkańców w 1821 r. do 600 000 mieszkańców w 1915 r.) – do uwolnienia miasta po zakończeniu I wojny światowej spod panowania zaborców. | |||||||||||||||||||
3705. | Kalendarium historii Łodzi (1945–1989) | * (I) oddanie do użytku (25 lipca) pierwszego w Polsce młodzieżowego miasteczka ruchu drogowego w parku im. księcia Józefa Poniatowskiego (powierzchnia ok. 5000 m²); | |||||||||||||||||||
3706. | Kalendarium historii Łodzi (do roku 1820) | Kalendarium historii Łodzi (do roku 1820) – chronologiczne zestawienie wydarzeń z historii miasta, m.in. administracyjnych, gospodarczych, społecznych i urbanistycznych, ukazujących przemiany, jakie dokonały się w okresie od zarania dziejów obszaru zajmowanego obecnie przez miasto do czasu podjęcia pierwszych decyzji o przekształceniu Łodzi z rolniczego miasteczka w ośrodek przemysłowy. | |||||||||||||||||||
3707. | Kalendarium historii Łodzi | Kalendarium obejmuje wydarzenia ukazujące przemiany, które dokonały się w okresie od zarania dziejów obszaru zajmowanego obecnie przez miasto do czasu podjęcia w 1820 roku pierwszych decyzji o przekształceniu Łodzi z rolniczego miasteczka w ośrodek przemysłu włókienniczego. | |||||||||||||||||||
3708. | Kalenkowicze |
| |||||||||||||||||||
3709. | Kaletnik (województwo podlaskie) | Wieś duża, o cechach miasteczka, istniała jeszcze przed rokiem 1780 jako dożywotnia dzierżawa jednego z urzędników królewskich. W pobliżu był folwark, przy którym dziedzic Strzyżewski wzniósł drewniany kościółek. Król Stanisław August stworzył w Kaletniku parafię i kościółek Strzyżewskiego został tu przeniesiony. Spłonął w 1915 roku, podczas działań wojennych. Na jego miejscu wzniesiono nowy, w stylu neoklasycznym. Jest murowany, otynkowany na biało, posiada dwie wieże[358]. | |||||||||||||||||||
3710. | Kalifornia | Hiszpańscy duchowni zaczęli zakładać ośrodki misyjne wzdłuż wybrzeża (powstało ich 21), aby nawracać miejscowych Indian. Pierwszy ośrodek misyjny został założony w San Diego w 1769. Wokół misji pojawiły się małe miasteczka, był to początek hiszpańskiego osadnictwa w tej części Kalifornii. Nową prowincję nazwano „Alta California” (Górna Kalifornia, do dziś istnieje w Meksyku stan o nazwie Kalifornia Dolna). W 1821, w wyniku powstania przeciwko władzy Hiszpanii, Kalifornia stała się częścią niepodległego Meksyku i pozostała nią przez 25 lat. | |||||||||||||||||||
3711. | Kalinowszczyzna | W latach 70. XX wieku przekopano przez Kalinowszczyznę wąwóz i „wyszosowano” go, nadając obecny kształt ulicy. Całe przedmieście, które aktualną nazwę zawdzięcza rodowi Kalinowskich, stanowiło do końca XVIII wieku miejsce, gdzie znajdowały się jurydyki szlacheckie i duchowne. Do początków XIX wieku Kalinowszczyzna funkcjonowała jako samodzielne miasteczko, zawdzięczające swój dobrobyt położeniu przy trakcie prowadzącym do Lwowa. Tam też znajdowała się rogatka lwowska. | |||||||||||||||||||
3712. | Kalisz Pomorski | Od 1701 r., wraz z całą Brandenburgią, Kalisz Pomorski wszedł w skład Królestwa Prus. Wielki pożar w 1771 r. przyniósł ogromne straty. Spaleniu uległa większa część miasteczka. Odbudowa miasta ze wsparciem państwowym (Fryderyk Wielki przeznaczył na ten cel 80 tys. talarów) i uregulowanie sieci ulic nie pobudziła jednak gospodarki miasta. Sytuację tę zmienił ogólny rozwój gospodarczy Cesarstwa Niemieckiego po 1871 r., w szczególności zaś doprowadzenie do miasta kolei w końcu XIX wieku (otwarcie połączeń: z Wałczem w 1888 r., Stargardem w 1895 r., Choszcznem w 1895 r. i Złocieńcem w 1900 r.). Możliwość ułatwionego transportu towarów znacznie ożywiła miasto. Wzrosło także zainteresowanie miejscowością jako ośrodkiem wypoczynkowym. Przez długie lata, aż do II wojny światowej miasteczko było znanym i cenionym kurortem dla mieszkańców Berlina. Wzrósł poziom życia mieszkańców: wzniesiono szereg budynków użyteczności publicznej, w tym ratusz i szkołę w 1901 r. W 1906 r. zainstalowano oświetlenie gazowe oraz rozpoczęto elektryfikację miasta (w 1917 r.), zakończoną w 1924 r. W 1939 r. Kalisz liczył 3857 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3713. | Kalkara | Kalkara, Calcara – miasteczko na Malcie, 2 871 mieszkańców w 2005, siedziba gminy o tej samej nazwie. Tutaj nakręcono film Pinokio w 2002 roku. Cmentarz marynarki wojennej oo. kapucynów[359], na którym są pochowani polscy lotnicy i marynarze. | |||||||||||||||||||
3714. | Kalkilja | Leży w zachodniej części Samarii, w otoczeniu miasta Habla, wioski An-Nabi Iljas, oraz żydowskiego miasteczka Alfe Menasze i żydowskiego osiedla Cufim. Miasto jest otoczone ze wszystkich stron przez mur bezpieczeństwa oddzielający Izrael od Autonomii Palestyńskiej. Po stronie izraelskiej znajdują się miasta Kefar Sawa i Tira, miasteczka Dżaldżulja i Kochaw Ja’ir, moszawy Sede Chemed i Newe Jamin, oraz kibuce Nir Elijjahu i Ejal. | |||||||||||||||||||
3715. | Kalman Segal | W 1947 wrócił do Polski. Mieszkał krótko m.in w Sosnowcu i Chorzowie, ale ostatecznie osiedlił się w Katowicach. Początkowo pracował jako nauczyciel, a od 1952 został członkiem zespołu redakcyjnego Polskiego Radia w Katowicach, gdzie pisał liczne słuchowiska radiowe i dokonywał adaptacji tekstów literackich. W tym czasie wydał debiutancki tomik wierszy w języku jidysz pt. "Lider" (1952) i został członkiem Związku Literatów Polskich. Debiut prozatorski Segala – książka "Opowiadania z zabitego miasteczka" z 1956 roku – zapoczątkował okres jego kilkunastoletniej kariery pisarskiej, która spotykała się z dobrym odbiorem zarówno krytyków, jak i czytelników. Równolegle do polskojęzycznych tomów prozy w kraju pojawiło się także kilka ich wersji napisanych w jidysz. Ponadto Segal był bardzo płodnym publicystą; jego felietony i recenzje (niektóre w ramach stałej rubryki autorskiej) regularnie zamieszczano w tytułach regionalnych (np. „Dziennik Zachodni”, „Nowiny Rzeszowskie”, „Trybuna Opolska”) i w periodykach ogólnopolskich („Perspektywy”, „Widnokrąg”, „Panorama”, „Przyjaciółka”), w tym także poświęconych życiu artystycznemu („Odra”, „Tygodnik Kulturalny”, „Życie Literackie”, „Kultura”). Drukowano go jednocześnie za granicą w wielu czasopismach żydowskich, były to m.in.: „Naje Welt” (Tel Awiw), „Jeruszalaimer Almanach” (Jerozolima), „Di naje prese” (Paryż), „Idisze Kultur” (Nowy Jork), „Ojfgang” (Linz), „Sowietisz hejmland” (Moskwa) i „YKUF” (Buenos Aires). | |||||||||||||||||||
3716. | Kalwaria Pacławska | Cennym zabytkiem budownictwa jest położona poza obrębem fortalicji klasztornych zabudowa, która stanowiła bazę noclegową dla przybywających pątników. Zachowane do dziś budynki pochodzą w przeważającej części z II poł. XIX w. Wartość dawnego miasteczka Kalwaria Pacławska polega nie tylko na zachowanej w dużym procencie strukturze planu i drewnianej zabudowy, lecz także na kontekście otoczenia – krajobrazu, sąsiedztwa architektonicznego i przyrodniczego. | |||||||||||||||||||
3717. | Kalwaria Piekarska | W liście do biskupa z 20.09.1891 r. ks. Nerlich zawiadamia, że większość prac przy Kalwarii została wykonana. Do ukończenia brakowało jeszcze dwóch kaplic oraz – stanowiącego połączenie trzech stacji – kościoła, pod który kamień węgielny już poświęcono i którego gotowy projekt został właśnie przesłany biskupowi. Realizacja kościoła przypadła więc na okres od sierpnia roku 1891 do sierpnia roku 1893. W końcowym etapie budowy Kalwarii – w l. 1894-95 uzupełniono założenie ciągiem kaplic różańcowych, rozmieszczonych wzdłuż zachodniej i południowej części muru otaczającego całość wzgórza. Wyposażenie do poszczególnych kaplic zakupywano sukcesywnie wraz z ich wznoszeniem. Zamawianiem drewnianych i kamiennych grup rzeźbiarskich zajmował się ojciec Schneider. W 1888 roku prowadził on pertraktacje z Atelier für Kirchliche Kunst B. Knapa i J. Kirmeiera w Pfaffenhofen nad Ilm – małym miasteczku na terenie Bawarii. Ze złożonego tam zamówienia parafia jednak się wycofała. Czym było to spowodowane i skąd ostatecznie zdecydowano się sprowadzać rzeźby – nie wiadomo. Na podstawie umieszczonych na niektórych grupach sygnatur ustalić można, że część rzeźb ("Śpiący uczniowie", "Biczowanie", "Cierniem ukoronowanie", "Szymon Cyrenejczyk") wykonał Johannes Baumeister z Wrocławia, a co najmniej jedną grupę ("U Piłata") – Heinrich Fleige z Münster. | |||||||||||||||||||
3718. | Kalwaria Zebrzydowska (gmina) | * 1588 r. – Mikołaj Zebrzydowski wchodzi w posiadanie starostwa lanckorońskiego obejmującego lanckoroński zamek zbudowany przez króla, miasteczko Lanckoronę i 18 wsi[360]. | |||||||||||||||||||
3719. | Kalwaria Zebrzydowska | * 1631 – druga lokacja miasteczka określająca prawa i obowiązki mieszczan[361]. | |||||||||||||||||||
3720. | Kalwaria w Jiřetínie pod Jedlovou | Droga prowadząca z Kalwarii wiedzie do centrum miasteczka gdzie znajduje się nowoczesny punkt informacyjny. | |||||||||||||||||||
3721. | Kalwaria Żmudzka | Kalwaria Żmudzka (lit. Žemaičių Kalvarija, żmud. Žemaitiu kalvarėjė) — miasteczko na Żmudzi, na Litwie, w rejonie płungiańskim (798 mieszkańców, stan na 2001). Ośrodek pielgrzymkowy. | |||||||||||||||||||
3722. | Kameleon (opowiadanie) | * Mieszkańcy miasteczka – bohater zbiorowy, świadkowie zdarzenia; | |||||||||||||||||||
3723. | Kamenec (dopływ Topli) | Źródła Kamenca znajdują się na wysokości 685 m n.p.m. na północno-wschodnich stokach szczytu Javorina w górach Busov. W źródłowym odcinku przełamuje się przez te góry i oddziela od nich Zborovský hradný vrch. Płynie na wschód i wypływa na Pogórze Ondawskie. Za miasteczkiem Zborov skręca na południe i uchodzi do Topli w Bardejovie. | |||||||||||||||||||
3724. | Kamienica (województwo opolskie) | Źródła historyczne podają, że dolina potoku Kamienica była zamieszkana już od XIII wieku. W dolnym biegu potoku istniała osada Bogunów, powyżej, wzdłuż doliny przez kilka kilometrów ciągała się Kamienica a dalej w górnym biegu osada Wyssoka (Vysoká). Bogunów z Paczkowem tworzyły miasteczko, natomiast Kamienica i Wysoka stanowiły przez kilka wieków tę samą wieś łańcuchową, będąc jednolite architektonicznie, etnicznie, kulturowo a także gospodarczo. Nie ma w tym nic dziwnego, pobliskie Dziewiętlice wraz z czeską wsią Bernarcice stanowiły jedną wieś aż do I wojny światowej. W XV wieku granica księstwa nyskiego sięgała bardziej na południe niż obecnie granica państwa. Przebiegała nie podnóżem, lecz głównymi szczytami Rychlebskich Hor. | |||||||||||||||||||
3725. | Kamieniec (Białoruś) | Po trzecim rozbiorze Rzeczypospolitej Kamieniec został przyłączony do Rosji, a jego nazwa została zmieniona na Kamieniec Litewski. Brak linii kolejowej sprawił, że Kamieniec utracił na znaczeniu, sprowadzono go do roli małego miasteczka w powiecie brzeskim. Jego status nie zmienił się również w okresie międzywojennym pod rządami polskimi. Dopiero utworzenie rejonu kamienieckiego w 1940 roku tchnęło nowe życie w miasto. | |||||||||||||||||||
3726. | Kamień (obwód witebski) | Kamień (biał. Камень; ros. Камень) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie lepelskim obwodu witebskiego, około 19 km na północny wschód od Lepla, nad jeziorem o tej samej nazwie[135], przy drodze Lepel-Witebsk, siedziba sielsowietu kamieńskiego. | |||||||||||||||||||
3727. | Kamień (powiat jarociński) | Dawniej miasteczko[362]. | |||||||||||||||||||
3728. | Kamień (powiat wrzesiński) | Kamień – osada leśna (niegdyś miasteczko i kasztelania) w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wrzesińskim, w gminie Pyzdry. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Górne Grądy. | |||||||||||||||||||
3729. | Kamień (rejon wołożyński) | Kamień (biał. Камень) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie wołożyńskim. | |||||||||||||||||||
3730. | Kamień | * Kamień – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie wołożyńskim | |||||||||||||||||||
3731. | Kamieńczyk (powiat wyszkowski) | Do dziś spotyka się pozostałości tej dawnej nazwy w innych określeniach geograficznych np. Puszcza Kamieniecka. W roku 1452 ówczesny Kamieniec Mazowiecki otrzymał od Bolesława księcia mazowieckiego, prawa miejskie magdeburskie, wraz z szeregiem przywilejów. Lustracja dóbr królewskich z 1565 roku wzmiankowała istnienie w mieście dworu królewskiego, 189 domów oraz komory celnej na rzece i na moście. Przed 1596 rokiem były tam m.in.: zamek obronny, ratusz, sukiennice, 3 kościoły, klasztor sióstr wizytek. Król Jan II Kazimierz, aby prowadzić wojnę z Kozakami, zaciągnął pożyczkę między innymi u królowej Ludwiki Marii, a zabezpieczeniem pożyczki były dobra kamienieckie z miasteczkiem Kamieńczyk. | |||||||||||||||||||
3732. | Kaminoyama | oraz kilkoma miasteczkami. | |||||||||||||||||||
3733. | Kamion (województwo łódzkie) | W 1462 r. otrzymał prawa miejskie i miał drewniany kościół filialny parafii Mierzyce. Należał do dóbr królewskich i stanowił tzw. dobra stołowe królowej Bony, następnie przeszedł w posiadanie arcybiskupa gnieźnieńskiego. W 1462 mieszkał tu szewc Maciej z Kamiona i inni. W 1468 Weronika ze Zdrgań zwróciła A. Jasieńskiemu z Chabielic 10 grzywien, które pożyczyła pod zastaw 2 mieszczan w Kamionie. W latach 1487 oraz 1552 jest mowa o oppidum- miasteczku. W 1496 młynarz Maciej zapisał synowi Janowi 14 grzywien na młynie w Kamionie. W 1498 pracował tu kowal. W 1511 istniał kościół parafialny. W 1520 jest mowa o kaplicy Wniebowzięcia NMP, filii parafii w Mierzycach. W 1520 mieszczanie płacą dziesięcinę z łanu po 7 gr prepozytowi wieluńskiemu, zagrodnicy po 1 gr plebanowi w Mierzycach, sołtys z Załęcza Małego dawał dziesięcinę plebanowi w Kamionie. W latach 1545- 1546 został wybudowany dwór "villa". W 1552 istniała parafia w Kamionie. W 1563 pobierana jest dziesięcina od 4 rzemieślników po 4 grosze, szos 4 floreny 24 grosze. W 1564 pobierany jest od 10 mieszczan czynsz z ról, a z barci po 4 rączki miodu i inne. Z pustej roli 1 floren 6 groszy, 5 mieszczan płaciło tylko z domków po 12 groszy, szósty 6 groszy i od jeziora 6 groszy, siódmy 1 floren, z nowo pobudowanych jeden 12 groszy, drugi 24 grosze, wójt 1 floren 18 groszy wiecznego. Nie pobierano żadnych robót, tylko – kiedy potrzeba – drzewo i wymiar z młyna wożono do zamku. W 1564 miasteczko przynależy do starostwa wieluńskiego. W 1564 młyny na Warcie z piłą. Cło mostowe od wozu wynosiło 6 denarów, od wozu z solą- miara soli. W 1583 mieszczanie dali szkole w Kamionie łąkę na rzece Warcie. | |||||||||||||||||||
3734. | Kamionka (powiat lubartowski) | W 1656 r. Kamionka została splądrowana i spalona przez wojska szwedzkie. Wtedy straciła m.in. dawne przywileje królewskie. Jacek Michałowski – ówczesny właściciel, starosta krzepicki, przywilejem Jana Kazimierza z 1659 r. przywrócił miastu prawo magdeburskie. Nękające miasteczko epidemie zdziesiątkowały ludność, a pożary w 1806 i 1845 zniszczyły jego zabudowania. Powstanie styczniowe było dla miasta wielkim ciosem: wielu mieszkańców zginęło w bitwach i potyczkach, wielu innych aresztowano i wywieziono na Syberię. | |||||||||||||||||||
3735. | Kamionna (województwo wielkopolskie) | * W Kamionnie świetnie zachował się zwarty, małomiasteczkowy układ przestrzenny z kwadratowym rynkiem wraz z blokiem śródrynkowym oraz wychodzącymi zeń prostopadle ulicami, naruszony jedynie przebiciem głównej szosy przez południową ścianę rynku. | |||||||||||||||||||
3736. | Kamionna-Folwark | Jeszcze w 1890 r. była to własność królewskiej domeny w Kolnie. W poprzednich stuleciach Folwark należał do właścicieli miasteczka, jakim była Kamionna. Najprawdopodobniej początkiem folwarku było 7 łanów, które w 1523 r. Mikołaj Kamieński sprzedał wójtowi Mikołajowi Chraplewskiemu wraz z świadczeniami od mieszczan[363]. | |||||||||||||||||||
3737. | Kamishibai | Lata 50. XX wieku uważane są za złoty okres kamishibai. Liczni wędrowni opowiadacze przedstawiali w całej Japonii historie np. o Ōgon Batto (ang. Golden Bat)[uwaga 6][364] oraz podobnych mu super-bohaterach. Niewielkie rozmiary drewnianego teatrzyku pozwalają na szybkie rozłożenie i złożenie go po zakończonym spektaklu. Z powodzeniem można go przewozić na ramie roweru z wioski do wioski, z miasteczka do miasteczka. | |||||||||||||||||||
3738. | Kamjanka (obwód czerkaski) | [365]. Bitwa pod Lexington i Concord – „wystrzał słyszany na całym świecie” – rozpoczęła wojnę. | |||||||||||||||||||
3740. | Kampania duńska | Duńskie dowództwo rozkazało obu plutonom pomaszerować do Haderslev, aby zająć pozycje w północnej części miasteczka. Jednakże z powodu dużej ilości ludności cywilnej nie były w stanie wykonać tego rozkazu. W rezultacie zdążyły nadjechać niemieckie czołgi i Duńczycy poddali się. | |||||||||||||||||||
3741. | Kampania filipińska (1941–1942) | ||||||||||||||||||||
3742. | Kampania na Red River | Banks wyruszył 6 kwietnia, z kawalerią gen. bryg. Alberta Lee na czele. Oprócz kawalerii, wśród jego sił było m.in. 15 000 sił głównych gen. Franklina, 7500 żołnierzy gen. Andrew Smitha i 2500 żołnierzy tzw. kolorowych (Murzynów)[366]. 7 kwietnia na północ od Pleasant Hill, kawaleria Lee natknęła się i stoczyła potyczkę z kawalerią konfederacką gen. bryg. Thomasa Greena. Konfederaci wycofali się, lecz opóźnili pochód Unii, umożliwiając ściągnięcie własnych żołnierzy[366]. 8 kwietnia wojska Unii dotarły do skrzyżowania Sabine Crossroads na południe od miasteczka Mansfield, ok. 40 mil w linii prostej od Shreveport. Doszło tam do bitwy z siłami gen. Taylora, w liczbie ok. 8800 ludzi, do których następnie dołączyły posiłki, tj. ok. 5000 żołnierzy gen. bryg. Thomasa Churchilla[366]. Wojska Unii były rozciągnięte w kolumnie marszowej i kiepsko uszeregowane – przed siłami głównymi znajdowały się tabory z 300 wozami, a za tymi siłami, a przed korpusem gen. Smitha – tabory z 700 wozami. Dlatego też jedynie około połowy sił Unii – ok. 12.000 żołnierzy wzięło udział w bitwie[366]. Atak i następnie okrążenie przez konfederatów spowodowały załamanie się linii wojsk Unii i ich ucieczkę; sytuację opanowała dopiero obrona ze strony dywizji gen. bryg. Williama Emory'ego[367]. Siły Unii straciły 2235 ludzi (113 zabitych, 581 rannych, 1541 zaginionych)[367]. Straty konfederatów – ok. 1500 ludzi, były procentowo bardziej dotkliwe, ale powstrzymali oni dalszy pochód przeciwko Shreveportowi, a nadto zdobyli 20 dział, 250 wozów, 1000 zwierząt pociągowych i inny sprzęt[367]. | |||||||||||||||||||
3743. | Kampania w Górach Kalamun | 14 kwietnia 2014 armia syryjska odzyskała chrześcijańskie miasteczko Malula, oraz pobliskie miejscowości As-Sarkha[368] Dżibbih i Dżbaadin[369], a dzień później miasto Assal al-Ward[370], oraz wioskę Husz Arab[371]. W trakcie walk o Malulę zginało trzech libańskich dziennikarzy stacji Al-Manar TV, powiązanej z Hezbollahem[372]. 20 kwietnia 2014 z okazji chrześcijańskiego Wielkanocy, do Maluli przybył z wizytą prezydent Baszszar al-Asad[373]. 26 kwietnia 2014 padło Az-Zabadani, ostatni bastion rebeliantów w Górach Kalumun. Wojska Asada zabezpieczyły tym samym całą granicę z Libanem[374]. Dwa dni później w libańskim Arsal, Hezbollah aresztował komendanta Wolnej Armii Syrii w Górach Kalamun - Muhammada Abd ad-Dajema al-Araja[375]. | |||||||||||||||||||
3744. | Kampania wrześniowa | Oddziały Frontu Południowego, dowodzone przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego, próbowały przebić się do oblężonego Lwowa, odnosząc zwycięstwa w bitwach przebojowych pomiędzy Przemyślem a Lwowem, przy dużych stratach własnych. 20 września wchodzące w skład Frontu Południowego natarcie resztek 11 DP, 24 DP i 38 DP przez lasy janowskie zostało jednak powstrzymane przez Wehrmacht na przedmieściach Lwowa (Brzuchowice – Hołosko), przy dużych stratach osobowych i odejściu na Węgry w związku z agresją sowiecką na Polskę 17 września 10 Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej[uwaga 7]. Wobec faktu agresji sowieckiej i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną (22 września), oddziały zostały podzielone na małe grupy z zadaniem przejścia na Węgry. Generał Kazimierz Sosnkowski dowodził zgrupowaniem do końca, w ostatniej fazie (pod Hołoskiem) walczył z bronią w ręku. Następnie przez Karpaty Wschodnie przeszedł na przełomie września i października granicę polsko-węgierską. 23 września 1939 miała miejsce szarża 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich pod dowództwem podpułkownika Bohdana Stachlewskiego, którzy w Krasnobrodzie w okolicy Kaplicy na Wodzie stoczyli zwycięską bitwę z kawalerią niemiecką, opanowując miasteczko (była to prawdopodobnie arena ostatniej bitwy między oddziałami konnymi w historii II wojny światowej). | |||||||||||||||||||
3745. | Kampus Morasko | Na przełomie lat 60. i 70. wraz z planowaniem intensywnej rozbudowy miasta w kierunku północnym wyznaczono miejsce pod przyszłą „Dzielnicę Nauki”. Nowe miasteczko akademickie miało zostać zlokalizowana na północ od projektowanego wówczas wielkiego zespołu osiedli mieszkaniowych Piątkowo-Naramowice. Dzielnica miała koncentrować większość poznańskiego środowiska naukowego. Centralnym elementem założenia miał być kampus dla Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, Akademii Ekonomicznej, Akademii Sztuk Pięknych, Akademii Muzycznej, Akademii Wychowania Fizycznego oraz instytutów PAN. Zakładano, że na 400 ha studiować będzie 34 tys. studentów. Planowano, że dopełnieniem całości będzie siedziba Centralnego Ośrodka Sportu Akademickiego oraz zespoły mieszkaniowe i usługowe. Dzielnica jako część Północnego Pasma Rozwojowego miała być połączona z centrum miasta szybką koleją miejską. Lokalizacja kampusu została potwierdzona zapisami planu ogólnego miasta z 1975 roku. | |||||||||||||||||||
3746. | Kampus Ochota | Kampus Ochota – miasteczko uniwersyteckie w Warszawie, na Ochocie, pomiędzy ulicami: Wawelską, Żwirki i Wigury, Ks. Trojdena, Pawińskiego, Wolnej Wszechnicy i Pasteura, w którym, w bezpośrednim sąsiedztwie, znajduje się wiele instytucji naukowych i akademickich: | |||||||||||||||||||
3747. | Kampus Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie | Ponadto Uniwersytet Ekonomiczny dysponuje w Krakowie miejscami na miasteczku studenckim AGH oraz na os. Złotej Jesieni w Nowej Hucie. | |||||||||||||||||||
3748. | Kampus Uniwersytetu Telawiwskiego | Kampus Uniwersytetu Telawiwskiego (hebr. קמפוס אוניברסיטת תל אביב) – miasteczko uniwersyteckie Uniwersytetu Telawiwskiego w Tel Awiwie-Jafie, w Dzielnicy Pierwszej. | |||||||||||||||||||
3749. | Kanał Białomorsko-Bałtycki | Kanał łączy Morze Białe z Jeziorem Onega. Jego długość wynosi 227 kilometrów, ma 19 śluz, pokonuje wzniesienie 103 m najpierw w górę, potem 95 m w dół. Przejście jachtem zajmuje koło 3 dni. Można płynąć w tempie ekspresowym też nocą, bowiem wszystkie śluzy są czynne 24 godziny na dobę, a ważniejsze znaki nawigacyjne pokazują światła. Niesamowitych widoków dostarcza otaczająca dziewicza, malownicza przyroda. Kanał bowiem biegnie środkiem tajgi. W miasteczkach położonych nad brzegami jezior są keje i możliwość zaopatrzenia się w lokalnym sklepie w najpotrzebniejsze towary. | |||||||||||||||||||
3750. | Kanał Ogińskiego | Kanał Ogińskiego – kanał wodny zbudowany w latach 1765–1783 przez Michała Kazimierza Ogińskiego, hetmana wielkiego litewskiego. Miał długość 46 km, łącząc dorzecze Dniepru i Niemna (przez co pośrednio Morze Bałtyckie z Morzem Czarnym). Połączył Jasiołdę, wpadającą do Prypeci, ze Szczarą, uchodzącą do Niemna. Siedziba zarządu kanału mieściła się w miasteczku Telechany. | |||||||||||||||||||
3751. | Kanał Saimiański | W 1962 r. oba państwa zawarły umowę, z mocy której Finlandia wydzierżawiła na 50 lat znajdującą się teraz na terytorium ZSRR część kanału wraz pasem lądu o szerokości 30 metrów od obu brzegów kanału i 200 metrów od jego urządzeń (śluz) a także Wyspę Małyj Wysockij położoną naprzeciwko miasteczka Wysock. Finowie zobowiązali się także do pogłębienia torów żeglugowych i naprawy urządzeń kanału. Zgodnie z umową wszystkie niewojenne statki fińskie oraz wszystkie handlowe statki państw trzecich mają prawo do żeglugi między Zatoką Fińską przez morze terytorialne i wody wewnętrzne oraz rosyjską (dzierżawioną) część Kanału Saimiańskiego do portów fińskich. W 2010 podpisano nowy układ w sprawie eksploatacji kanału, oznaczający wydłużenie dotychczasowych warunków eksploatacji kanału do 2063 roku, z tym, że Wyspa Małyj Wysockij powróci pod bezpośrednią jurysdykcję Rosji. | |||||||||||||||||||
3752. | Kangdong | data dostępu = 2012-10-10 | język = en}}</ref>. Składa się z 1 miasteczka (kor. ŭp), 6 dzielnic pracowniczych (kor. rodongjagu) i 15 wsi (kor. ri). Graniczy z dzielnicami Samsŏk i Sŭngho od zachodu, z miastem P'yŏngsŏng i powiatem Sŏngch'ŏn (prowincja P'yŏngan Południowy) od północy, z powiatem Hoech'ang od wschodu i powiatem Yŏnsan (prowincja Hwanghae Północne) od południa. Największa terytorialnie dzielnica Pjongjangu (jej punkty najbardziej wysunięte na wschód i zachód dzieli 25 km) – terytorium powiatu (516 ㎢) stanowi 19% całej powierzchni miasta. | |||||||||||||||||||
3753. | Kangnam | miasteczko | |||||||||||||||||||
3754. | Kangnyŏng | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Ongjin (konkretnie w skład miejscowości Pumin, Ryongyŏn, Ponggu i Hŭngmi). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Pumin, Ryongyŏn, Ponggu, Hŭngmi i Tonggang (10 wsi – wszystkie miejscowości uprzednio wchodziły w skład powiatu Ongjin). Powiat Kangnyŏng składał się wówczas z jednego miasteczka (Kangnyŏng-ŭp) i 22 wsi (kor. ri). | |||||||||||||||||||
3755. | Kangru (Kiili) |
| |||||||||||||||||||
3756. | Kangru | * Kangru - miasteczko w Estonii, w gminie Kiili, w prowincji Harju | |||||||||||||||||||
3757. | Kangsŏ | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 16 miejscowości (kor. myŏn) oraz 170 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. Powiat Kangsŏ składał się wówczas z jednego miasteczka (Kangsŏ-ŭp) i 23 wsi. W marcu 1978 roku znaczna część powiatu znalazła się w administracyjnych granicach miasta Taean (obecnie powiat, także w prowincji P'yŏngan Południowy). Tereny te w marcu 1983 roku ukonstytuowały dzielnicę Kangsŏ w obrębie miasta Taean. W styczniu 2004 roku wraz z dzielnicami Ch'ŏllima i Taean dzielnica Kangsŏ została przekształcona w powiat. Dzielnice te wraz z powiatem Ryonggang weszły wtedy w skład prowincji P'yŏngan Południowy. W jej granicach powiat Kangsŏ znajduje się do dziś. | |||||||||||||||||||
3758. | Kanimir | Kanimir to także nazwisko szlachty osiadłej u schyłku średniowiecza w Ziemi łukowskiej, właścicieli miasteczka Tuchowicz[potrzebny przypis]. | |||||||||||||||||||
3759. | Kanonicy Regularni od Pokuty | Do Polski zostali sprowadzeni z Pragi w roku 1257 przez księcia Bolesława Wstydliwego, z inicjatywy jego żony św. Kingi. Zostali osadzeni w kościele konwentualnym pod wezwaniem św. Marka, dlatego też nazywano ich w skrócie "markami". Kościół ten ufundowała św. Kinga. Mieli swoje filie również w innych miejscach Polski, m. in w Trzcianie w województwie małopolskim, Pilicy i miasteczku Bogoria w dawnym woj. sandomierskim. Zakon miał swoje siedziby jeszcze na Litwie, m.in. w opactwie Widzieniszki k. Wilna. | |||||||||||||||||||
3760. | Kanzaki | Miasto Kanzaki powstało 20 marca 2006 roku przez dołączenie do miejscowości Kanzaki, miasteczka Chiyoda oraz wioski Sefuri (wszystkich z powiatu Kanzaki). W wyniku tego połączenia nie ma już żadnych wsi w prefekturze Saga. | |||||||||||||||||||
3761. | Kapitan Blood (powieść) | Bohaterem powieści jest Peter Blood, angielski lekarz, który wplątany w rozgrywki polityczne – powstanie (rebelia Monmoutha) przeciw królowi Jakubowi II – i po bitwie pod Sedgemoor (1685) niesłusznie skazany, zostaje wywieziony statkiem i sprzedany na Barbados jako niewolnik. Tam pracuje wraz z innymi angielskimi niewolnikami na plantacji pułkownika Bishopa. Gdy miasteczko Bridgetown zostaje zaatakowane przez hiszpański galeon, Blood wraz z zaufanymi przyjaciółmi ucieka i porywa pozostawiony bez ochrony hiszpański okręt "Cinco Llagas". Od tej pory, znany już jako Kapitan Blood, staje się wrogiem zarówno angielskiej Korony, jak i Hiszpanów. Rozpoczyna wielką piracką przygodę, w trakcie której przejdzie do legendy ówczesnych Karaibów. | |||||||||||||||||||
3762. | Kaplica (województwo świętokrzyskie) | Kaplica – przysiółek wsi Kurzacze - niezaludniony przysiołek w województwie świętokrzyskim, w powiecie ostrowieckim, w gminie Kunów[376][377]. Znajduje się około 5 km na północny wschód od miasteczka Kunów. Nazwa miejscowości pochodzi od kaplicy Świętej Katarzyny z 1430 roku. | |||||||||||||||||||
3763. | Kaplica Notre Dame du Haut | Zrealizowana w latach 1950-1955 przez Le Corbusiera, na miejscu zniszczonej kaplicy z XV w. Jasna bryła budowli góruje nad miasteczkiem, będąc punktem odniesienia dla pielgrzymów. Jej wygląd przypomina ogromną rzeźbę plenerową, inspirowaną według niektórych źródeł przez skorupę kraba. Plan obiektu jest nieregularny, bardzo dynamiczny w wyrazie, powiązany z silną symboliką. Wewnątrz ekspresyjna gra świateł przesączających się przez otwory, kontrastuje z surowym wykończeniem świątyni. Drugi ołtarz znajduje się na zewnątrz, umożliwiając odbywanie nabożeństw pielgrzymkowych również pod gołym niebem. Kaplicy towarzyszą dodatkowe modernistyczne zabudowania (biura, salki, itp.). Wokół kaplicy znajdują się tereny spacerowe i (po drodze do miasta) nieczynny szyb kopalniany z wyeksponowanym składem kolei przemysłowej (górniczej) – pozostałość po górniczych tradycjach Ronchamp. | |||||||||||||||||||
3764. | Kaplica św. Anny w Saint-Tropez | Budowę kaplicy rozpoczęto w 1618 i zakończono w 1629 jako wotum dziękczynne za uchronienie miasteczka od epidemii dżumy. Jej patronką została święta Anna, patronująca również żeglarzom i rybakom, którzy w XIX wieku, przed wypłynięciem w morze, modlili się w niej z prośbą o opiekę. Natomiast po udanym powrocie, składali w podzięce wota i osobiste pamiątki na ścianach, które zachowały się do czasów współczesnych[378][379][380]. | |||||||||||||||||||
3765. | Kaplice (Litwa) | Kaplice (lit. Panoteriai) – miasteczko na Litwie, w okręgu kowieńskim, w rejonie janowskim; 399 mieszk. (2001); kościół, szkoła, urząd pocztowy. | |||||||||||||||||||
3766. | Kapryśne lato | Trzech mężczyzn w co najmniej średnim już wieku – majster, major i kanonik – leniwie spędza czas na kąpielisku w podupadłym kurorcie. Kolejne dni płyną im na kąpielach, drobnych kłótniach i dyskusjach na wszelkie możliwe tematy. Ożywienie do ich życia wnosi przyjazd do miasteczka małego cyrku, w którego skład wchodzi tylko magik-akrobata oraz jego powabna asystentka. | |||||||||||||||||||
3767. | Kapsan | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat należał do prowincji Hamgyŏng Południowy i składał się z 5 miejscowości (kor. myŏn) oraz 131 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Kapsan, Hoerin, Tong’in, Jindong i Sannam (8 wsi). Powiat składał się wówczas z miasteczka (Kapsan-ŭp) i 29 wsi. Do prowincji Ryanggang włączony w październiku 1954 roku. | |||||||||||||||||||
3768. | Kapuśniaczek | W małej francuskiej wsi Les Gourdiflots mieszka tylko dwóch starszych panów – Claude Ratinier i Francis Chérasse, zwany Garbatym. Są oni rolnikami. Znajdują pewnej nocy na swoim podwórku latający talerz pilotowany przez sympatycznego przybysza z planety Oxo. Claude zaprzyjaźnia się z obcym, którego nazywa „Gagatkiem” a ten, w podzięce za gościnność, ożywia i odmładza jego dawno zmarłą żonę Francine. Młoda i piękna Francine nie chce jednak być dalej żoną starego Claude’a i opuszcza go z pewnym przystojnym motocyklistą. Przy okazji Claude dowiaduje się, że Francine miała kiedyś romans z Francisem. Claude chce się zemścić, ale długoletnia przyjaźń nakazuje mu przebaczyć. Po pewnym czasie powraca Gagatek i prosi Claude’a by ten poleciał razem z nim na jego ojczystą planetę i nauczył jego rodaków robić tytułowy kapuśniak – zupę, którą Claude poczęstował go przy pierwszym spotkaniu. Claude nie chce słyszeć o opuszczeniu ukochanej Ziemi i Gagatek odlatuje. Tymczasem burmistrz miasteczka, w którym mieszkają Claude i Francis, buduje wokół ich domów wesołe miasteczko. Znękani hałasem i niepokojeni przez ludzi, dwaj przyjaciele postanawiają jednak opuścić Ziemię. Przed odlotem Claude wysyła pocztą telegram do Francine, w którym przesyła jej pieniądze cudownie pomnożone przez Gagatka. | |||||||||||||||||||
3769. | Karaczi Country Club | W sierpniu 1943 upływał termin zwrotu władzom wojskowym udostępnionych czasowo polskim uchodźcom pomieszczeń w obozie Malir. Z uwagi na to w połowie lipca 1943 prawie wszystkich uchodźców przeniesiono do stałego osiedla w Valivade[381], „polskiego” miasteczka w Indiach, gdzie trafiły także dzieci z Polish Children Camp w Balachadi koło Dżamnagaru, zbudowanego przez maharadżę Jama Saheba Digvijayasinhji[382]. Uchodźcy, którzy nie doczekali powrotu do ojczyzny (58 osób), zostali pochowani na cmentarzu chrześcijańskim w Karaczi Gora Qabristan. | |||||||||||||||||||
3770. | Karakorum (stolica) | W okolicach ruin Karakorum leży miasteczko Karakorum oraz najstarszy w Mongolii klasztor lamajski Erdenedzuu chijd wybudowany w 1586 roku. | |||||||||||||||||||
3771. | Karate po polsku | Praca połączona z pobytem wakacyjną porą w turystycznym regionie wydaje się być sielankowymi okolicznościami, jednak przybysze od początku popadają w konflikt z miejscową szajką kłusowników i chuliganów, którym przewodzi Roman. Żadna ze stron nie zamierza ustąpić w zaognionej sytuacji, a pierwszoplanowe role odgrywają: herszt bandy, Roman, mający za sobą pobyt w zakładzie karnym oraz nieugięty i pryncypialny Piotr, kierujący się zasadami i umiejętnościami wyniesionymi ze sztuk walk. Poboczną, aczkolwiek istotną rolę w rozwoju akcji odgrywa tajemnicza postać „Kapitana”, będącego stryjem Romana, który był komendantem w rejonie Augustowa podczas II wojny światowej, a po niej walczył jako leśny w partyzantce antykomunistycznej. Jego brat, a ojciec Romana, także był partyzantem, lecz zmarł w więzieniu komunistycznym, zaś w tym czasie na matce Romana partyzanci wykonali wyrok śmierci jako karę za kontakty z miejscowym szefem UBP. Wobec tego stryj wychowywał Romana, a ten po wyjeździe do Warszawy wszedł na drogę przestępczą, wskutek czego odsiadywał wyroki 1,5 roku i 3 lat więzienia. W czasie akcji filmu „Kapitan” wiedzie marny żywot próbując jednocześnie pomóc Romanowi i odwieść go ze złej drogi przestępstw i chuligaństwa. W związku z agresją bandy Romana wymierzoną w stronę przybyłych przyjaciół-malarzy, napięcie pomiędzy stronami narasta (w międzyczasie banda zatapia w jeziorze auto przyjaciół - wraz z nim tonie pies Bobo) i prowadzi niechybnie do ostatecznej rozgrywki w dniu planowanego odjazdu przyjaciół z miasteczka. W finalnej scenie najpierw „Kapitan” wymusza na Romanie uwolnienie Piotra (usiłując powstrzymać obu rywali przed zgubną konfrontacją), po czym Piotr zabija Romana ciosem karate, a w rewanżu zdający sobie z tego sprawę „Kapitan” zabija Piotra strzałem z broni palnej. | |||||||||||||||||||
3772. | Karatsu | 1 stycznia 2005 roku miasteczka Chinzei, Hamatama, Hizen, Kyūragi, Ōchi i Yobuko, a także wieś Kitahata (wszystkie z powiatu Higashimatsuura) zostały dołączone do miasta Karatsu. | |||||||||||||||||||
3773. | Karel Havlíček Borovský | W latach 1851–1855 internowany w Bressanone. W tym miasteczku napisał kompozycje satyryczne Tyrolské elegie (o swym pobycie w Brixen), Král Lávra – Król Lavra (ironia na temat absolutyzmu i próżności majestatu panujących) i Křest svatého Vladimíra – Chrzest świętego Włodzimierza (satyra na moc absolutystyczną i praktyki kościoła rzymskokatolickiego). | |||||||||||||||||||
3774. | Karel Slavíček | Slavíček pochodził z Jimramova, miasteczka leżącego na granicy między Czechami a Morawami. Jego ojciec, Václav Vojtěch, był nauczycielem i pisarzem miejskim[383]. Po ukończeniu gimnazjum w Brnie, Karel wstąpił do zakonu jezuitów i w 1694 roku rozpoczął swój nowicjat. Później podjął studia teologiczne i filozoficzne na uniwersytecie w Ołomuńcu. Po zakończeniu studiów, pozostał na uczelni, gdzie pracował jako wykładowca matematyki, hebrajskiego i historii. Później przeniósł się do Pragi, gdzie kontynuował studia teologiczne na Uniwersytecie Karola[384]. W 1707 roku przyjął święcenia kapłańskie[383]. W centrum jego zainteresowań znalazła się astronomia i Slavíček zaczął zajmować się nią na co dzień. W czasie studiów w Pradze, współpracował z innymi uczonymi w tworzeniu dokładnej mapy stolicy[384]. | |||||||||||||||||||
3775. | Karelowie | Jakkolwiek udział w populacji na poziomie 10% sugeruje, iż Karelowie stanowią niewielką mniejszość narodową w Karelii, faktycznie sytuacja jest bardziej złożona. W południowo-wschodniej Karelii Karelów pozostało bardzo niewielu. Także w ośrodkach miejskich w całej Karelii liczba Karelów jest niewielka, natomiast dominują oni liczebnie na prowincji (poza południowym wschodem kraju): na wsiach zwykle stanowią większość ludności, także w małych miasteczkach i osadach typu miejskiego udział Karelów w populacji wynosi ok. 25–50%. Aunus (Ołoniec) jest jedynym miastem, w którym przeważa ludność karelska i stanowi ona 61% mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3776. | Kariya | W 1889 roku powstał współczesny układ miejski, w efekcie tego powstało miasteczko Kariya. 1 kwietnia 1950 roku miasteczko zdobyło status miasta[385]. | |||||||||||||||||||
3777. | Karjaküla |
| |||||||||||||||||||
3778. | Karkemisz | Karkemisz (tur. Karkamış, asyr. Karkamisz, egip. Karkamesza) – starożytne miasto położone nad Eufratem w dzisiejszej wschodniej Turcji, w prowincji Gaziantep na granicy z Syrią. Obecnie turecka baza wojskowa, niewielkie miasteczko i stacja kolei bagdadzkiej. Najbliższym większym miastem jest Dżarabulus po stronie syryjskiej. Dostęp do starożytnych ruin, ze względu na strefę nadgraniczną, jest ograniczony. | |||||||||||||||||||
3779. | Karl Bergner | Czynny w Bydgoszczy jako architekt od lat 80. XIX w. do przynajmniej 1914 roku. Był najbardziej płodnym architektem bydgoskim[386]. Jego projekty z reguły uwzględniały schemat eklektycznej fasady z neorenesansową lub neobarokową dekoracją sztukatorską. | |||||||||||||||||||
3780. | Karl Friedrich Giese | Iława, za czasów burmistrza Giese z prowincjonalnego miasteczka przemieniła się w jeden z najbardziej znaczących ośrodków Prus Zachodnich. Za czasów jego panowania powstało wiele znaczących obiektów, które przetrwały do dzisiaj. Najlepszym przykładem jest neobarokowy ratusz wybudowany w latach 1910–1912. Przy wykańczaniu obiektu brał udział m.in. iławski garnizon wojskowy, który ufundował witraże, a wyposażył ratusz wówczas najbogatszy iławianin – Seifert. Giese zamieszkał w południowej części ratusza. Giese ożenił się 5 marca. Wraz ze swoją żoną w budynku ratusza przyjmował gości – ówczesną elitę. Burmistrz Giese został zapamiętany jako dobry zarządca oraz znakomity, odważny polityk. jego popularność cały czas wzrastała, co można sądzić po wynikach wyborów na drugą kadencję. | |||||||||||||||||||
3781. | Karl Friedrich Schinkel | W 1825, na zlecenie króla Fryderyka Wilhelma III, powstał projekt tzw. kościoła Schinkla (niem. Normalkirche Schinkels), który zrealizowano w wielu miasteczkach Prus, np. w Lütte, Heudeber czy Schönwalde. Wzorem dla tego projektu był ukończony w 1824 kościół św. Mikołaja w magdeburskiej dzielnicy Neue Neustadt. | |||||||||||||||||||
3782. | Karl Malden | Ojciec aktora, Petar Sekulović (1886-1975) był Serbem urodzonym się w Bileci; na początku XX wieku wyemigrował do Chicago. Tam ożenił się z Minnie Seberą (1892-1995), robotnicą z fabryki tekstylnej, z pochodzenia Czeszką. Karl, najstarszy z trójki braci urodził się w Chicago, choć dzieciństwo i młodość spędził w hutniczym miasteczku Gary w stanie Indiana. Po ukończeniu Emerson High School w Gary pracował wraz z ojcem w tamtejszej fabryce stali. Jednak po kilku latach porzucił pracę by poświęcić się aktorstwu. | |||||||||||||||||||
3783. | Karl Nordström | Wiosną tego samego roku Karl Nordström wybrał się do Grez-sur-Loing, niewielkiego, letniskowego miasteczka ze średniowiecznym kościołem i kamiennymi domami, zachowanego w niezmienionej formie od średniowiecza, sprawiającego wrażenie, jakby czas zatrzymał się w miejscu. Poczuł wówczas, że budzi się w nim chęć malowania. Był ciągle pod wrażeniem barwy i gry świateł w obrazach Maneta, Pissarro czy Sisleya. Pod ich wpływem zaczął malować jasne, nastrojowe obrazy, odznaczające się finezyjnym wykonawstwem[387]. Latem powrócił do Szwecji. Na jesieni wziął udział w wystawie w Göteborgu[388]. | |||||||||||||||||||
3784. | Karl von Nassau-Siegen | Od 1779[389] mieszkał w Polsce, przyjaźnił się z królem Stanisławem Augustem Poniatowskim. Ożenił się z Karoliną Gozdzką rozwiedzioną z Januszem Sanguszką, właścicielką posiadłości na ogromnych wzgórzach, w miasteczku Aleksandrji, zaraz obok koszar kadeckich króla Stanisława, znanej później jako Dynasy od jego nazwiska. Na tym terenie wybudował pałac podziwiany przez mieszkańców Warszawy[389]. Z okazji ślubu, który odbył się 14 września 1780 w kaplicy zamkowej w obecności króla, Adam Naruszewicz napisał wiersz Na wesele książęcia de Nassau z księżną z Gozdzkich Sanguszkową. Wiersz ten, wydany przez drukarnię nadworną kosztował grosz srebrny. Oto fragmenty tego mało znanego wiersza[389] (pisownia oryginalna): | |||||||||||||||||||
3785. | Karla DeVito | Urodziła się w małym rolniczym miasteczku na południowy zachód od Chicago. Uczęszczała do szkoły Licoln-Way, a następnie na Uniwersytet Loyola w Chicago, gdzie jako przedmiot kierunkowy wybrała teatr. W latach 1971-72 Karla studiowała razem z Jo Frosbergiem i występowała w teatrze dla dzieci m.in. z Billem Murrayem. W 1973 roku była w obsadzie musicalu Hair. | |||||||||||||||||||
3786. | Karlova Ves | Pod koniec XVIII wieku Karlova Ves została przyłączona do miasteczka Devín. W 1828 miała 120 mieszkańców. Podobnie jak inne okoliczne miejscowości została złupiona przez francuskie wojska w czasie wojen napoleońskich, a w latach 30. miały miejsce dwie epidemie cholery. Jednocześnie powodzie niszczyły młyny, a mrozy winnice oraz zwierzęta gospodarskie. W 1866 osada ponownie została wymieniona jako samodzielna wieś (choć odłączenie nie było takie pewne, dlatego i po tej dacie pisano przez pewien czas, jako o części Devína) i dopiero wtedy pojawiła się obecna nazwa – Karlova Ves (Károlyfalu, Karldorf, Karlowe/s/). Do tej pory używano nazwy Suchá Vydrica (później Vydrica, od nazwy potoku). Większość ludności trudniła się winiarstwem, była także niewielka społeczność robotników (powiększająca się po zniesieniu pańszczyzny), dwaj młynarze z pomocnikami i szewc. Pod koniec XIX wieku liczba mieszkańców osiągnęła liczbę 207. Na czele wsi stał wójt. | |||||||||||||||||||
3787. | Karlowe Wary | W 1522 w Lipsku lekarz Václav Payer wydał pierwszą specjalistyczną książkę o właściwościach leczniczych wód bijących z karlowarskich źródeł. Wkrótce jednak nadszedł kres świetności miasteczka – w 1582 doszło do wielkiej powodzi, a podczas pożaru w 1604 spłonęło 99 spośród 102 budynków. W 1618 wybuchła wojna trzydziestoletnia, co spowodowało drastyczne zmniejszenie się liczby kuracjuszy. Karlowarczanie musieli znaleźć inne źródła dochodów – rzemiosło. | |||||||||||||||||||
3788. | Karlštejn (kraj środkowoczeski) | Karlštejn (niem. Karlstein) − miasteczko w Czechach, w kraju środkowoczeskim i powiecie Beroun. Według danych z 2006 powierzchnia miasta wynosiła 12,08 km², a liczba jego mieszkańców 775 osób. | |||||||||||||||||||
3789. | Karmiel | Miasto jest położone na wysokości 262 metrów n.p.m. w południowej części Doliny Bet ha-Kerem, oddzielającej Dolną Galileę od Górnej Galilei na północy Izraela. Osiedla mieszkaniowe miasta rozciągają się na wzgórzach wzdłuż południowej krawędzi doliny, i schodzą ku jej centralnej części. Na zachód od miasta wznosi się wzgórze Har Karmi (362 m n.p.m.), na południu Givat Makosz (319 m n.p.m.) i Givat Cuf (347 m n.p.m.), a na wschodzie góra Kamon (598 m n.p.m.). Inne wzgórza znajdują się wewnątrz obszaru zabudowanego. Teren łagodnie opada w kierunku północnym, gdzie z dna doliny wyrasta samotne wzgórze Givat Zakif (358 m n.p.m.). W odległości 1 km na północ od miasta wznosi się stromo masyw górski Matlul Curim (769 m n.p.m.). Wzdłuż wschodniej krawędzi miasta przepływa strumień Szezor, który na południu wpada do wadi strumienia Chilazon. W jego otoczeniu znajduje się miasto Sachnin, miasteczka Madżd al-Krum, Bina, Nachf i Sadżur, moszaw Szezor, wioski komunalne Lawon, Kammon, Michmanim, Ma’ale Cewijja, Eszchar, Juvalim, Szoraszim, Curit i Gilon, oraz wioski beduińskie Kamane, Chusnija i Arab al-Na'im. | |||||||||||||||||||
3790. | Karne Szomeron | Przy miasteczku przebiega droga ekspresowa nr 55 (Kefar Sawa-Nablus). | |||||||||||||||||||
3791. | Karol Emanuel IV | 7 marca 1802 żona Karola Emanuela – Maria Klotylda zmarła. Ta śmierć tak go poruszyła, że zdecydował się abdykować. Uczynił to 4 czerwca 1802, na korzyść swojego brata – Wiktora Emanuela. Karol Emanuel zachował sobie jednak tytuł króla. Mieszkał w Rzymie i miasteczku Frascati, pod Rzymem. | |||||||||||||||||||
3792. | Karol Kostur | Autor kilkuset obrazów i akwareli o tematyce żydowskiej, na których przedstawiał postaci narodowości żydowskiej, a także synagogi i małe miasteczka. Poruszał również tematy związane z Podhalem, przyrodą i Cyganami. Malował portrety (indywidualne oraz grupowe), sceny z życia codziennego (w karczmie, na targowisku, itp.) oraz wydarzenia związane z obrzędami religijnymi (procesje, nabożeństwa). Wystawiał swoje prace w Nowym Targu i Krakowie[390]. Nagrodzony na Ogólnopolskim konkursie malarskim im. Teofila Ociepki w Bydgoszczy[391]. | |||||||||||||||||||
3793. | Karol Kurek | Karol Kurek został aresztowany w drugiej połowie 1939 roku w okolicach Lwowa. Był więziony w miasteczku Przemyślany. W styczniu 1940 wraz z osobami cywilnymi został przewieziony do więzienia Brygidki we Lwowie, a następnie do więzienia Zamarstynowskiego. W więzieniu tym odmówił udziału w zorganizowanej przez innych więźniów ucieczce (zakończonej sukcesem) przez piec i komin. Według powojennej relacji z Londynu powodem odmowy przyłączenia się do ucieczki była wiara w przestrzeganie konwencji wojennych. | |||||||||||||||||||
3794. | Karol Tulszycki | W 1872 roku uzyskał koncesję na otwarcie i prowadzenie apteki w Grybowie. Aby spłacić zaciągnięty na jej uruchomienie dług, pracował równocześnie jako zarządca destylarni ropy naftowej w Siarach. Zaangażował się również w działalność społeczną: w 1876 roku został pierwszym prezesem oraz skarbnikiem współzałożonego przez niego Towarzystwa Zaliczkowego w Grybowie (którego tradycje do dziś kontynuuje Bank Spółdzielczy w Grybowie), w 1879 roku radnym Grybowa. Z jego inicjatywy powstał w miasteczku dom opieki dla starców i ludzi niedołężnych. Zmarł po długiej chorobie serca i został pochowany na cmentarzu w Grybowie. Kolejnymi właścicielami grybowskiej apteki byli Józef Kordecki oraz Józef Hodbod. | |||||||||||||||||||
3795. | Karolek i przyjaciele | Karolek i Doudou bawią się i wypoczywają w nadmorskim miasteczku. Ich szczęście płynące z beztroskich zabaw szybko mija gdy ktoś kradnie ich zabawki. Karolek postanawia odkryć kto to jest. | |||||||||||||||||||
3796. | Karolin (Pińsk) | Miasto zostało założone w 1690 przez starostę pińskiego i hetmana wielkiego litewskiego Jana Karola Dolskiego, który ufundował tu kościół oraz klasztor ks. komunistów, pozwalając jednocześnie osiedlać się w miasteczku Żydom. Po jego śmierci w 1695 roku miejscowość odziedziczył zięć Michał Serwacy Wiśniowiecki (1680–1744), który przebudował zamek na rezydencję magnacką otoczoną fosą oraz wałem. W czasie wojny północnej w 1706 zamek został zniszczony przez wojska szwedzkie. | |||||||||||||||||||
3797. | Karolina Kocięcka | Nazajutrz rano, w trzynastym dniu podróży, panie były w belgijskim miasteczku Flemalle odległym od stolicy Francji o ponad 350 km. Do Paryża udało im się dotrzeć w dwie doby. | |||||||||||||||||||
3798. | Karpacz | Osada poszukiwaczy złota powstała w XII wieku. Pierwsze zapiski o Karpaczu pojawiły się w „Księgach Walońskich” z końcem XIV wieku. Dzielnicę Płóczki po raz pierwszy wymieniono w dokumencie z dnia 21 maja 1418 roku. Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648) na terenie Karpacza osiedlili się uciekinierzy religijni z Czech. Po wybudowaniu kaplicy św. Wawrzyńca na Śnieżce (poświęconej 10 sierpnia 1681 roku przez cysterskiego opata Bernarda Rosę), Karpacz znalazł się na szlaku tzw. turystyki pielgrzymkowej. W 1772 roku założono szkołę ewangelicką. Poświęcony 28 lipca 1844 r. drewniany kościółek ewangelicki, sprowadzony z norweskiego miasteczka Vang przez króla Prus Fryderyka Wilhelma IV, stał się atrakcją turystyczną Karpacza – znaną obecnie jako Świątynia Wang. W związku z napływem turystów w II połowie XIX wieku nastąpił rozwój osady: powstały hotele, zajazdy i gospody. W górnej części miasta (ówcześnie Brückenberg) w 1914 r. znajdowało się 12 hoteli i 54 pensjonaty, dysponujące łącznie około tysiącem miejsc noclegowych[392]. | |||||||||||||||||||
3799. | Karpato-Ukraina | 2 listopada 1938 Węgry, działając na podstawie pierwszego arbitrażu wiedeńskiego, zajęły południową część Rusi Zakarpackiej z dwoma największymi miastami – stołecznym Użhorodem i Mukaczewem. Zdarzenie to osłabiło moskalofilską i prowęgierską orientację wśród Rusinów, w wyniku czego wzrosły wpływy orientacji ukraińskiej (głównie OUN) i rusińskiej (Partii Narodowo-Chrześcijańskiej ks. Wołoszyna), działających w koalicji. Rząd Wołoszyna przeniósł się do powiatowego miasteczka Chust. Wkrótce premier Wołoszyn podzielił władzę w kraju między OUN, oddając mu kierownictwo sił zbrojnych, a narodowców rusińskich, oddając im zarząd spraw wewnętrznych. Rząd Wołoszyna podpisał umowy handlowe z III Rzeszą, zajmował się rozwojem kraju (zwłaszcza poprzez rozwój spółdzielczości rolnej) i rusińskiej oświaty, a przede wszystkim 9 listopada 1938 utworzył karpackie siły zbrojne – Sicz Karpacką, która wkrótce rozwinęła się w sprawną formację wojskową. 22 listopada 1938 Zgromadzenie Narodowe Republiki Czesko-Słowackiej uchwaliło nową konstytucję, przyznającą Rusi Zakarpackiej autonomię. Nazwa autonomicznego kraju od 30 grudnia 1938 brzmiała Ukraina Karpacka. | |||||||||||||||||||
3800. | Karpaty Kołomyja | Zespół piłkarski w miasteczku Peczeniżyn został założony przez Dmytra Łaszczuka. Występował w rozgrywkach Mistrzostw oraz Pucharu obwodu iwanofrankiwskiego. Wiosną 2011 przeniósł się do Kołomyi i zmienił nazwę na Karpaty Kołomyja. | |||||||||||||||||||
3801. | Karpe Diem | Chirag i Magdi poznali się w Oslo Handelsgymnasium w 2000. Zespół założyli z myślą o udziale w konkursie Ungdommens Kulturmønstring (UKM), który później wygrali. Od tego czasu grupa wystąpiła m.in. na Quartfestivalen, by:Larm, Rådhusplassen w Oslo, Rockefeller oraz w Oslo Spektrum. Karpe Diem to zespół zaangażowany politycznie. Głównymi tematami utworów, poza typowo hiphopowymi, są: rasizm, nietolerancja, poczucie tożsamości, problemy społeczne. Za swoją zasadę muzycy przyjęli niekoncentrowanie się wyłącznie na występach na dużych, masowych imprezach, za priorytetowy uznając kontakt z publicznością - koncertowanie w małych klubach czy domach kultury w małych miasteczkach - "tam gdzie są ludzie" . | |||||||||||||||||||
3802. | Kartka świąteczna (film) | Cody Cullen jest amerykańskim żołnierzem służącym w Afganistanie. Na Boże Narodzenie dostaje kartkę z życzeniami z małego, malowniczego miasteczka Nevada. Kartka ta wywiera na nim duże wrażenie. Po opuszczeniu służby postanawia odnaleźć osobę, która ją napisała. | |||||||||||||||||||
3803. | Karykatury Mahometa | Cała sprawa zaczęła się od momentu, gdy szef komitetu duńskich muzułmanów, Ahmed Abu Laban, sporządził 43-stronicowe dossier, które zawierało karykatury opublikowane przez dziennik „Jyllands-Posten”, a także trzy inne niezwykle szokujące – jak podkreśla „New York Times” – rysunki. Jak dodaje dziennik „USA Today”, nikt tych rysunków nigdy nie opublikował. Rozpowszechniane one były jedynie przez koła muzułmańskie. Na jednym obrazku, będącym marnej jakości kserokopią, prorok Mahomet ma zamiast nosa ryj świni. Drugi obrazek przedstawia Mahometa jako pedofila. Trzeci to fotografia, na której pies gwałci modlącego się muzułmanina. Nie wiadomo czy wulgarność owych rysunków wzmocnił fakt, że świnia i pies to dla muzułmanów zwierzęta nieczyste. Nikt nie twierdził, że wydrukowano je w „Posten”, na ich przykładzie tylko pokazaliśmy „antyislamskie nastroje” panujące w Europie – skwitował Ahmed Abu Laban. Dziś już wiadomo, że rzekomy Mahomet ze świńskim ryjem to fatalnej jakości kserokopia fotografii z konkursu „Kwicz jak świnia”, który odbył się we francuskim miasteczku Trie-sur-Baïse 15 sierpnia 2005. W świńskiej masce występuje jeden z uczestników, który nie był w żaden sposób związany ani z Prorokiem, ani nawet z muzułmanami. | |||||||||||||||||||
3804. | Kashima (Saga) | * 1 kwietnia 1912 – wieś Minami-Kashima Village zdobyła status miasteczka, a wieś Kita-Kashima została przemianowana na Kashima. | |||||||||||||||||||
3805. | Kasteel Duivenvoorde | Kasteel Duivenvoorde – miasteczko i zamek położony niedaleko Voorschoten w Holandii Południowej. | |||||||||||||||||||
3806. | Kastylia-La Mancha | Inną atrakcją turystyczna są słynne wiatraki z okolic miasteczka Consuegra. Te niewielkie, okrągłe, na biało tynkowane i w większości dzisiaj już nieczynne wiatraki to bohaterowie słynnej powieści Cervantesa. Legenda Don Kichota przyciąga turystów, a w El Toboso mieszkała Dulcynea, ukochana Don Kichota. | |||||||||||||||||||
3807. | Kaszówka (obwód wołyński) | Kaszówka[201] (ukr. Кашівка) – dawniej miasteczko obecnie wieś na Ukrainie w rejonie kowelskim obwodu wołyńskiego. | |||||||||||||||||||
3808. | Katarzyna Saska | Wkrótce po śmierci arcyksięcia. w wieku 28 lat Katarzyna poślubiła w Minden Erika księcia Brunszwiku-Calenbergu z dynastii Welfów. Małżeństwo było krótkotrwałe. Z małżeństwa z Erykiem Katarzyna urodziła córkę Annę Marię, która zmarła w dzieciństwie. Katarzyna zmarła w 1524 r. i została pochowana w westfalskim miasteczku Minden w Niemczech. | |||||||||||||||||||
3809. | Katastrofa MiG-a-23 pod Kortrijk | Katastrofa MiG-23 pod Kortrijk – 4 lipca 1989 roku z lotniska Bagicz pod Kołobrzegiem o godzinie 9:14 wystartował radziecki MiG-23 pilotowany przez pułkownika Nikołaja Skuridina. Po niespełna pół minucie silnik samolotu zaczął tracić obroty i pilot zdecydował się na opuszczenie maszyny. Po katapultowaniu się pilota silnik samolotu zaczął pracować normalnie i MiG-23 po przeleceniu nad NRD, RFN i Holandią spadł na belgijskie miasteczko Kortrijk, zabijając na ziemi jedną osobę. | |||||||||||||||||||
3810. | Katastrofa górnicza w Cheche | Katastrofa w Cheche miała miejsce 16 lipca 2001 w miasteczku Cheche w regionie autonomicznym Kuangsi (Chiny). W miejscowej kopalni cyny doszło do powodzi, na skutek uszkodzenia dużej studni. Kopalnia została zalana i zginęło około 200-300 górników. | |||||||||||||||||||
3811. | Katastrofa górnicza w Mount Mulligan | Katastrofa górnicza w Mount Mulligan – katastrofa górnicza mająca miejsce w poniedziałek rano 19 września 1921 roku[393] w miasteczku górniczym Mount Mulligan w stanie Queensland w Australii. | |||||||||||||||||||
3812. | Katastrofa kolejowa pod Starogardem Gdańskim | Pomimo podjętego na szeroką skalę śledztwa przez Policję Polityczną, nie wykryto sprawców tej katastrofy. Technika wykonania zamachu wskazywała na pracę specjalistów, biorąc pod uwagę sprawne współgranie takich czynników jak czas, miejsce oraz skutki katastrofy. Od początku założono, że zamach mógł mieć podłoże polityczne i wzięto pod uwagę trzy grupy sprawców. Pierwszą z nich były niemieckie organizacje, które mogły dokonać dywersji w celu zaakcentowania niemieckiego charakteru tzw. korytarza polskiego (niem. Polnischer Korridor), który oddzielał Prusy Wschodnie od reszty Niemiec. Drugą grupą były organizacje komunistyczne, które tuż po katastrofie obchodziły Święto 1 maja, uczestnicząc w pochodach i demonstracjach w miastach oraz miasteczkach całego kraju. Trzecią z grup mogli tworzyć zwolnieni kolejarze, którzy w akcie zemsty dokonali zamachu. Bez wątpienia sprawa miała podłoże polityczne i każda z trzech grup sprawców (organizacje niemieckie, komunistyczne lub zwolnieni kolejarze) mogła być autorem dywersji. | |||||||||||||||||||
3813. | Katastrofa kolejowa w Gaisal | Z powodu awarii sygnalizacji Brahmaputra Mail został skierowany na ten sam tor, co stojący na stacji skład Awadh Assam Express. Wskutek czołowego zderzenia obu pociągów nastąpiła silna eksplozja. Lokomotywa Awadh Assam Express została wyrzucona w powietrze. Siła eksplozji wyrzuciła ciała pasażerów na pobliskie pola i okoliczne gospodarstwa. Na miejscu wypadku wybuchły pożary, których służby miasteczka Gaisal nie mogły opanować. Płomienie ogarnęły także zabudowania stacji kolejowej. Pomoc z Kalkuty napłynęła na miejsce dopiero po czternastu godzinach, w trakcie których wielu rannych zmarło. | |||||||||||||||||||
3814. | Katastrofa lotu Adam Air 574 | 2 stycznia 2007 pojawiła się informacja o odnalezieniu wraku maszyny, w rejonie gór wyspy Celebes[394]. Eddy Suyanto – głównodowodzący z Bazy Powietrznej Hasanuddin w Makassar – powiadomił w komunikacie radiowym: "Samolot jest zniszczony. Wysłaliśmy ekipy na miejsce. Samolot odnaleziono około 20 km od miasteczka Polewali w górach. Pogoda jest w porządku." Jednocześnie pojawiła się wiadomość, że spośród 102 ludzi na pokładzie, 12 osób ocalało[394][395]. | |||||||||||||||||||
3815. | Katastrofa lotu Air France 4590 | Katastrofa lotnicza Concorde Air France lot 4590 – katastrofa lotnicza, która miała miejsce 25 lipca 2000 o godzinie 16.44:31 (koniec zapisu z czarnej skrzynki) na obrzeżach miasteczka Gonesse, pod Paryżem. Rozpędzający się na pasie startowym nr 26 lotniska Charles’a de Gaulle’a samolot Concorde najechał z dużą prędkością (ok. 300 km/h) kołem głównego podwozia na pasek metalu – element konstrukcyjny silnika, który odpadł ze startującego wcześniej samolotu McDonnell Douglas DC-10 linii lotniczych Continental Airlines. | |||||||||||||||||||
3816. | Katastrofa lotu Bonanza Air Lines 114 | Katastrofa lotu Bonanza Air Lines 114 wydarzyła się 15 listopada 1964 roku w okolicach miasteczka Sloan w stanie Nevada. Samolot Fairchild Hiller FH-227, należący do linii lotniczych Bonanza Air Lines, rozbił się w czasie podchodzenia do lądowania. W wyniku katastrofy śmierć poniosło 29 osób (26 pasażerów i 3 członków załogi) - wszyscy na pokładzie[396]. | |||||||||||||||||||
3817. | Katastrofa lotu First Air 6560 | Katastrofa lotu First Air 6560 wydarzyła się 20 sierpnia 2011 roku. Był to lot czarterowy z Yellowknife do Resolute, który obsługiwał Boeing 737-200 o znakach C-GNWN. Samolot rozbił się około 2 kilometrów od miasteczka Resolute, które znajduje się na terytorium Nunavut, na północnym zachodzie Kanady. Spośród piętnastu osób na pokładzie, dwanaście zginęło, a trzy zostały ranne, w tym jedna siedmioletnia dziewczynka[397]. | |||||||||||||||||||
3818. | Katastrofa lotu Libyan Arab Airlines 1103 | 22 grudnia 1992 roku o godzinie 9:00 czasu lokalnego, należący do Libyan Arab Airlines, Boeing 727 wystartował z portu lotniczego Bengazi-Benina zmierzając w kierunku Trypolisu. Przy podejściu do lądowania, na wysokości 3500 stóp (1067m), nastąpiło zderzenie z MiG-iem-23. Do wypadku doszło według różnych źródeł nad miasteczkiem Souk al-Sabt, położonym około 50 km. na południowy wschód od stolicy lub też 9 km. na północny wschód od lotniska[398]. W wyniku wypadku śmierć ponieśli wszyscy pasażerowie i załoga lotu 1103, natomiast załoga myśliwca bezpiecznie się katapultowała. Według raportu większość zabitych było Libijczykami, ale na pokładzie byli też obywatele Wielkiej Brytanii, Malty, Bangladeszu, Bułgarii i Korei[399][398]. | |||||||||||||||||||
3819. | Katastrofa lotu Siberia Airlines 1812 | miejsce = Wybrzeże Krymu, wysokość miasteczka Prymors'kyi | |||||||||||||||||||
3820. | Katastrofa lotu TAME 120 | Maszyna schodziła do lądowania na lotnisku w Tulcan. Boeing skontaktował się z wieżą o 10:23, a po kilku chwilach maszyna rozbiła się o wulkan Cumbal ok. 20 km od Tulcan w kolumbijskim miasteczku Ipiales. Maszyna rozbiła się na wysokości 15 626 stóp (4763 m). Nikt nie przeżył katastrofy. | |||||||||||||||||||
3821. | Katastrofa w Aberfan | Aberfan to niewielka wioska w południowej Walii. W latach 60-tych większość jej mieszkańców pracowała w kopalni, która powstała na zasobnych złożach wysokogatunkowego węgla. Przez około 50 lat, aż do 1966 roku, miliony metrów sześciennych odpadów górniczych, pochodzących z pobliskich kopalń węgla było składowane na hałdach Merthyr Tydfil. Składowiska te znajdowały się bezpośrednio nad miasteczkiem Aberfan. | |||||||||||||||||||
3822. | Katastrofa w Port Chicago | Miasteczko Port Chicago znajdowało się na południowym brzegu Zatoki Suisun, będącej estuarium rzek Sacramento i San Joaquin. Zatoka Suisun ma połączenie z wodami Pacyfiku poprzez zatokę San Francisco. W roku 1944 miasteczko znajdowało się nieco ponad półtora kilometra od bazy przeładunkowej amunicji US Navy, tzw. Port Chicago Naval Magazine, którą w okresie późniejszym rozbudowano i nazwano Concord Naval Weapons Station. Budowę bazy zaplanowano w roku 1941, a prace budowlane ruszyły niemal natychmiast po ataku na Pearl Harbor. Pierwszy statek zacumował w Port Chicago 8 grudnia 1942 roku[400]. | |||||||||||||||||||
3823. | Kate Maberly | Kate Elizabeth Cameron Maberly (ur.14 marca 1982 w miasteczku Reigate, w hrabstwie Surrey w Południowej Anglii), brytyjska aktorka. | |||||||||||||||||||
3824. | Kate Voegele | Voegele studiowała po liceum na stanowym uniwersytecie Miami University w miasteczku Oxford, ok. 40 km na północny zachód od Cincinnati. Jej ostatnie wykłady tamże odbyły się wiosną 2007. Studiowała głównie sztuki wizualne, plastykę i psychologię. | |||||||||||||||||||
3825. | Katedra św. Marcina w Spiskiej Kapitule | Katedra św. Marcina w Spiskiej Kapitule (słow. Katedrálny chrám sv. Martina) – jeden z najcenniejszych i najstarszych obiektów kościelnych na Słowacji, położony w dawnym miasteczku kościelnym w regionie Spisz. Powstał w miejscu starszego kościoła z XI wieku (zachowały się fragmenty romańskiej rotundy). W 1776 podniesiona do godności katedry. Wraz z otoczeniem została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. | |||||||||||||||||||
3826. | Katherine Mansfield | Była córką nowozelandzkiego bankiera, trzecim spośród pięciorga rodzeństwa. Większość swojego życia spędziła w miasteczku Karori, kilka kilometrów od Wellington. W latach 1898-1899 jej pierwsze opowiadania ukazały się w pismach z Wellington. | |||||||||||||||||||
3827. | Kati Wolf | Kati urodziła się i wychowała w małym węgierskim miasteczku Szentendre. Jej ojcem jest Peter Wolf, słynny kompozytor, który napisał kompozycje dla wielu węgierskich muzyków. Ma dwóch starszych braci[401][402]. Ukończyła Węgierską Akademię Muzyczną w klasie chóru[403]. | |||||||||||||||||||
3828. | Katie Holmes | "W dużej mierze przypominam Joey” – mówiła Holmes – „Myślę, że to dostrzegli. Pochodzę z małego miasteczka. Byłam chłopczycą. Joey próbuje się wyróżniać i zaprzeczać, że nie ma zbyt wiele doświadczenia życiowego. Jej życie biegnie równolegle do mojego: wszystko jest nowe: związki, osobiste postrzeganie i bycie pilnowaną”. Holmes brała udział w nagrywaniu pilota Jeziora marzeń w Wilmington, podczas przerwy wiosennej roku 1997, będąc w ostatniej klasie szkoły średniej[253]. Kiedy The WB rozpoczęło emisję serialu, Holmes przeprowadziła się do Wilmington, gdzie kręcono Jezioro. | |||||||||||||||||||
3829. | Katsuragi | oraz miasteczka w prefekturze Osaka: Taishi, Kanan, Chihaya-Akasaka. | |||||||||||||||||||
3830. | Katsuyama | * miasteczkiem Eiheiji, | |||||||||||||||||||
3831. | Katyčiai | Katyčiai (pol. Kotyca[404]) – miasteczko na Litwie w okręgu kłajpedzkim, w rejonie szyłokarczemskim, zamieszkane przez 737 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3832. | Kaukab Abu al-Hidża | W południowo-wschodniej części miasteczka znajduje się boisko do piłki nożnej. | |||||||||||||||||||
3833. | Kaunertal (dolina) | Kanuertal (dolina) – dolina górska w Tyrolu, w Alpach Ötzalskich. Obok miasteczka Prutz odgałęzia się z doliny Oberinntal i zwraca się w kierunku lodowca Gepatschferner. Objęta ochroną jako park krajobrazowy i przebiega przez następujące gminy powiatu Landeck: Faggen, Kauns, Kaunerberg i Kaunertal. | |||||||||||||||||||
3834. | Kawadarci | Osadnictwo w okolicach Kawadarci datuje się od VII-VI wieku p.n.e. Miasto na miejscu dzisiejszego Kawadarci zostało założone prawdopodobnie w czasach hellenistycznych. Miasto leżało przy Via Egnatia. W V i VI wieku zostało zniszczone przez Awarów i migrujących Słowian. Za czasów osmańskich w mieście osieliło się wiele rodów z pobliskich miejscowości, zniszczonych przez Turków. Dzięki temu w XVII wieku Kavadarci stało się sporym miasteczkiem i głównym ośrodkiem regionu Tikwesz. Pierwsza wzmianka o osadzie pod dzisiejszą nazwą w paszałyku bitolskim pochodzi z 1823. Po wojnach bałkańskich i rozpadzie imperium osmańskiego muzułmanie i Turcy opuścili miasto i okolice - ostatni wyjechali w latach 1935-1936. W czerwcu 1913 Kawadarci było ośrodkiem lokalnego powstania przeciwko władzy serbskiej, stłumionego przez serbskie wojska. | |||||||||||||||||||
3835. | Kawakawa | Miasteczko jest znane jako "Miasteczko kolejowe Północy" (ang: Train town of the north) ponieważ było położone na końcu trasy kolejowej Bay of Islands Vintage Railway, która biegła pomiędzy Kawakawa i Opua (obecnie nie funkcjonuje). Inną miejscową atrakcją są pobliskie groty skalne Kawiti Glow-worm Caves w Waiomio znane ze świecących larw owadów. Dumę miasteczka stanowi także oryginalna ubikacja publiczna zaprojektowana przez austriackiego architekta Friedensreicha Hundertwassera, który mieszkał tutaj od roku 1975 aż do swej śmierci w roku 2000. | |||||||||||||||||||
3836. | Kawalerskie gospodarstwo | Po poniesieniu kolejnych strat finansowych związanych z wydatkami Filipa Agata dowiaduje się od swojej matki chrzestnej, że jej brat, dziedzic większości rodzinnego majątku, ma zamiar wydziedziczyć siostrę i jej synów na rzecz kochanki, Flory Frazier, oraz miejscowego działacza politycznego Gileta, byłego żołnierza napoleońskiego. Agata i Józef udają się do Issoudun, jednak nie udaje im się niczego uzyskać. Z kolei Filip, zjawiwszy się w miasteczku, by wywalczyć tylko dla siebie schedę po wuju, zabija Gileta w pojedynku, a następnie uwodzi Florę i żeni się z nią, przejmując rodzinną fortunę. Odmawia matce i bratu jakiegokolwiek wsparcia, co doprowadza w końcu starą Agatę do utraty ostatnich złudzeń i śmierci. Florę zaś podstępnie truje. Nie jest jednak w stanie prowadzić życia rentiera: wyjeżdża do Algierii, gdzie ginie w bitwie. Majątek przejmuje Józef, w tym czasie już uznany malarz. | |||||||||||||||||||
3837. | Kawali (rejon bobrujski) | Kawali (biał. Кавалі; ros. Ковали, Kowali) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mohylewskim, w rejonie bobrujskim, siedziba sielsowietu. | |||||||||||||||||||
3838. | Kawkareik (township) | Na terenie township leżą dwa miasteczka: Kawkareik i Kyondoe oraz 53 jednostki administracyjne czwartego rzędu (village tract), obejmujące następujące wsie[405]: | |||||||||||||||||||
3839. | Kawkareik | Kawkareik (birm. ကော့ကရိတ်) – miasteczko w Mjanmie, w stanie Karen, dystrykcie Kawkareik i township Kawkareik. | |||||||||||||||||||
3840. | Kayl | Kayl − gmina i miasteczko w południowo-zachodnim Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Esch-sur-Alzette. | |||||||||||||||||||
3841. | Kazanowscy herbu Grzymała | Zasłużony skądinąd, ale często niedokładny i rzadko podający swe źródła autor Stanisław Szenic popełnił opisując Kazanowskich w swym „Pitawalu Warszawskim” parę poważnych błędów: 1.kariera Kazanowskich zaczęła się wbrew jego twierdzeniom już w XVI wieku, od Marcina (1523 -1587), który założył ok. 1548 miasteczko Grzymałów w ówczesnym powiecie radomskim i ok. 1566 „nowy” Kazanów na gruntach wsi Miechów (stare gniazdo rodowe, „pierwszy” Kazanów, położone było koło Sandomierza). 2. Adam Kazanowski był związany z Władysławem IV i jemu zawdzięczał fortunę, bynajmniej nie Janowi Kazimierzowi; 3. spośród Kazanowskich szczególnie się wybił Marcin (1563 – 1636), wojewoda podolski, a więc Kazanowscy już przed Adamem, którym Szenic zajmuje się w „Pitawalu”, zajmowali poważne stanowiska. | |||||||||||||||||||
3842. | Kazbek Tuayev | Kazbek Tuayev, ros. Казбек Алиевич Туаев, Kazbiek Alijewicz Tuajew (ur. 13 listopada 1940 w miasteczku Ələt koło Baku, Azerbejdżańska SSR) – azerski piłkarz, grający na pozycji napastnika, trener piłkarski. | |||||||||||||||||||
3843. | Kazimierz (województwo opolskie) | Po 1213 r. książę Kazimierz dokonał lokalizacji osady na niemieckim prawie miejskim. Biskup Jarosław z Wrocławia darował cystersom z Lubiąża ziemię położoną w pobliżu granicy Moraw i Śląska celem założenia klasztoru. Przez ponad 200 lat w latach 1213–1430 miejscowość była najprawdopodobniej miasteczkiem. Dowodem, iż była miastem jest pieczęć ławy sądowej i herb Kazimierza z połowy XIV wieku. Kiedy Księstwo Opolskie przyłączono do Górnego Śląska, mnisi niemieccy nie chcieli pozostać w Kazimierzu i wrócili w rodzinne strony. Maleńkie, słabo zaludnione, rolnicze miasteczko, nieposiadające obwarowań w 1428 r. zostało zniszczone przez husytów. | |||||||||||||||||||
3844. | Kazimierz Grus | Po pierwszym powstaniu śląskim (16/17 – 24 sierpnia 1919) udał się tam wraz z żoną Mają Berezowską, gdzie rysował w "Kocyndrze" i aktywnie działał na rzecz przyłączenia Śląska do Polski. W 1924 roku przebywał w Warszawie i redagował "Kanarka". Około 1926 roku, po rozejściu się z Berezowską, zamieszkał na krótko w miasteczku Nowe w obecnym kujawsko-pomorskim. | |||||||||||||||||||
3845. | Kazimierz I warszawski | Ostatecznie do podziału Mazowsza doszło 1349 r., kiedy to młodszy Kazimierz otrzymał niewielki dział z niezbyt liczącym się wówczas miasteczkiem – Warszawą. W ten sposób przyszła stolica Polski została po raz pierwszy wyróżniona, choć była wtedy osadą o wiele mniejszą od niedaleko leżących: Czerska i Rawy Mazowieckiej. | |||||||||||||||||||
3846. | Kazimierz Janczewski (Litwa) | Kazimierz Janczewski (ur. 20 października 1878 w Blinstrubiszkach koło miasteczka Widukle, zm. 15 lipca 1959 w Pruszkowie) – litewski działacz społeczny i gospodarczy, jeden z liderów mniejszości polskiej na Litwie, wieloletni radny Kowna, przewodniczący rady miejskiej w 1925. | |||||||||||||||||||
3847. | Kazimierz Koszutski | * W miasteczku za trzy grosze (opowiadania) | |||||||||||||||||||
3848. | Kazimierz Mikulski | * 1993 - Grzegorz Turnau: Pod światło - teksty utworów „W miasteczku anioły” i „Rzeźbione zmierzchem" | |||||||||||||||||||
3849. | Kazimierz Mięsowicz | Był najmłodszym synem Michała i Katarzyny z Wiluszów. Ojciec Michał – samouk, zorganizował pracę tkaczy chałupników w Korczynie i okolicy i założył skład wysyłkowy wyrobów tkackich. Był wieloletnim burmistrzem miasteczka oraz działaczem ruchu ludowego w tym rejonie Podkarpacia. | |||||||||||||||||||
3850. | Kazimierz Mroziński | W 1912 ukończył kurs przemysłowo-handlowy w Warszawie, następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Przez dwa lata mieszkał w stanie Wisconsin w miasteczku Milwaukee. W USA należał do organizacji polonijnych Związku Polaków Nar. i Strzelca Polskiego, gdzie prowadził aktywną działalność. | |||||||||||||||||||
3851. | Kazimierz Sikorski (geodeta) | Znany był jako aktywny działacz sportowy, wiceprezes i prezes uczelnianego Akademickiego Związku Sportowego w Olsztynie. Pełnił m.in. funkcję pełnomocnika rektora ART ds. sportu, zajmując się modernizacją obiektów sportowych w olsztyńskim miasteczku akademickim Kortowie. Jego imię nadano kortowskiemu stadionowi lekkoatletycznemu. | |||||||||||||||||||
3852. | Kazimierz Trzeciak | 9 grudnia 1947 roku opuścił dawne Kresy Wschodnie przekraczając nową granicę Polski, poprzez Białą Podlaską dotarł do Koszalina. W Koszalinie zatrzymał się u swojego najstarszego brata Wacława, który pracował tutaj jako sędzia w Sądzie Grodzkim. Z początkiem 1948 roku został skierowany do pracy w Sianowie[406], gdzie od podstaw organizował opiekę zdrowotną mieszkańców z terenu o promieniu ponad 11 kilometrów i 8 tysięcy mieszkańców[407][408]. Po niedługim czasie mieszkańcy gminy Sianów mogli korzystać z Ośrodka Zdrowia obejmującego izbę porodową, gabinet stomatologiczny, punkt szczepień, laboratorium analityczne, gabinet radiologiczny i poradnię dziecięcą. Był również lekarzem zakładowym Zakładów Przemysłu Zapałczanego w Sianowie. Przez następne lata Ośrodek Zdrowia w Sianowie pod kierownictwem Kazimierza Trzeciaka się rozwijał, przybywało specjalistyczne wyposażenie oraz kadra lekarska. Kazimierz Trzeciak był aktywny zawodowo do ostatnich swoich dni. Zmarł 31 grudnia 1981 roku wieku 80 lat. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Sianowie. | |||||||||||||||||||
3853. | Kazimierz Żwan | 3. | Pożar miasteczka latem[409] | ||||||||||||||||||
3854. | Kazungula (Zimbabwe) | Kazungula to małe nadgraniczne osiedle w północnym Matabelelandzie, w Zimbabwe, niedaleko Botswany, Namibii i Zambii. Bezpośrednio na zachód położone jest zambijskie nadgraniczne miasteczko Kazungula, gdzie znajduje się przeprawa pontonowa dla samochodów przez rzekę Zambezi pomiędzy Zambią a Botswaną. | |||||||||||||||||||
3855. | Kazungula | Kazungula – małe nadgraniczne miasteczko w południowej Zambii, położone na północnym brzegu rzeki Zambezi, 70 kilometrów na zachód od Maramby. Spotykają się tam granice czterech państw – Zimbabwe, Namibii, Zambii i Botswany. Jest stolicą okręgu administracyjnego o tej samej nazwie. | |||||||||||||||||||
3856. | Kałuszyn | Tuż przed I wojną światową (1913) w Kałuszynie żyło 8257 Żydów oraz oraz 1413 chrześcijan. Żydzi prowadzili w tym czasie 105 sklepów, a ich średnie miesięczne zarobki wynosiły 150 rubli[410]. 50% Żydów było wówczas analfabetami. W okresie międzywojennym (1921) w Kałuszynie mieszkało 5033 Żydów, co stanowiło 82% ludności miasteczka. | |||||||||||||||||||
3857. | Kedumim | Przy miasteczku przebiega droga ekspresowa nr 55 (Kefar Sawa-Nablus). | |||||||||||||||||||
3858. | Kefar Glikson | Na wschód od kibucu przebiega autostrada nr 6, brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nią. Z kibucu wyjeżdża się na północ drogą nr 6522, którą dojeżdża się do wioski młodzieżowej Allone Jicchak, miasteczka Binjamina-Giwat Ada i drogi nr 653. | |||||||||||||||||||
3859. | Kefar Jehoszua | Moszaw jest położony na wysokości 52 metrów n.p.m. w zachodniej części intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Jezreel w Dolnej Galilei, na północy Izraela. Okoliczny teren jest płaski, i delikatnie opada w kierunku południowo zachodnim. Na zachód od moszawu przepływa strumień Betlejem, a na wschód strumień Nahalal. Wpadają one do przepływającej na południu rzeki Kiszon. W odległości 4 km na zachód od osady wznosi się masyw góry Karmel. W jego otoczeniu znajduje się miasto Jokne’am, miasteczka Kirjat Tiwon i Ramat Jiszaj, moszawy Sede Ja’akow, Bet Sze’arim, Nahalal i Kefar Baruch, kibuce Ramat Dawid, Gewat, Sarid, Miszmar ha-Emek i Ha-Zorea, oraz moszawa Jokne’am. Na wschód od osady znajduje się baza lotnicza Ramat Dawid. | |||||||||||||||||||
3860. | Kefar Jona | Leży na równinie Szaron, w odległości 7 km na wschód od miasta Netanja, w otoczeniu miasteczka Pardesijja, moszawów Nordijja, Bet Jicchak-Sza’ar Chefer, Kefar Monash, Bet ha-Lewi, Channi’el, Burgeta, Januw, Ge’ulim i Cur Mosze, oraz wioski Gannot Hadar. Na północ od miasteczka znajduje się baza szkoleniowa Sił Obronnych Izraela zwana „Obszarem 21”. | |||||||||||||||||||
3861. | Kefar Kanna | opis zdjęcia = Typowa zabudowa miasteczka | |||||||||||||||||||
3862. | Kefar Maneda | Miejscowość jest położona na wysokości od 160 do 220 metrów n.p.m. w północno-zachodniej części Doliny Bejt Netofa w Dolnej Galilei na północy Izraela. Leży u podnóża góry Har Acmon (547 m n.p.m.). W jej otoczeniu znajdują się miasteczka Kaukab Abu al-Hidża, Arraba, Bu'ejne Nudżejdat i Bir al-Maksur, kibuc Channaton, moszaw Jodfat, wioski komunalne Hosza’aja i Moreszet, oraz arabskie wioski Uzajr, Rummana, Rummat al-Hajb i Dmeide. | |||||||||||||||||||
3863. | Kefar Monash | Leży na równinie Szaron w otoczeniu miasteczka Kefar Jona, moszawów Bet Jicchak-Sza’ar Chefer, Kefar Jedidja, Hadar Am, Kefar Chajjim, Bet ha-Lewi i Channi’el, kibuców Miszmar ha-Szaron i Ha-Ogen, oraz wioski Gannot Hadar. Na południowy wschód od moszawu znajduje się baza szkoleniowa Sił Obronnych Izraela zwana „Obszarem 21”. | |||||||||||||||||||
3864. | Kefar Netter | Leży na równinie Szaron w odległości 1 km na wschód od miasta Netanja, w otoczeniu moszawów Udim, Bet Jehoszua oraz miasteczka Ewen Jehuda. | |||||||||||||||||||
3865. | Kefar Weradim | Herb miasteczka pokazuje dziecko jadące na rowerze po tęczy, która rozciąga się od domów mieszkalnych do budynków użyteczności publicznej. Wokół budynków znajdują się drzewa. W podstawie herbu umieszczono nazwę miejscowości pisaną w języku hebrajskim. Oficjalna flaga jest w kolorze białym, z kolorowym herbem pośrodku[84]. | |||||||||||||||||||
3866. | Kefar ha-Choresz | Kibuc Kefar ha-Choresz jest położony na wysokości od 410 do 430 metrów n.p.m. na szczycie zalesionego wzgórza Givat Jif'a w masywie górskim Hare Nacerat, w Dolnej Galilei na północy Izraela. Masyw Hare Nacerat ciągnie się na wschód od kibucu w kierunku do miasta Nazaret. Teren wznosi się w kierunku północnym w stronę wzgórz Bahran (438 m n.p.m.) i Cameret (470 m n.p.m.), natomiast w kierunku wschodnim stromo opada do miasta Nazaret. W kierunku południowo zachodnim teren opada do intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Jezreel. W otoczeniu Kefar ha-Choresz znajdują się miasta Nazaret i Migdal ha-Emek, oraz miasteczka Jafa an-Naserije i Ilut. Na zachód od kibucu jest baza wojskowa Ma’alul. | |||||||||||||||||||
3867. | Keflavík | Znajduje się tutaj główny międzynarodowy port lotniczy kraju Keflavíkurflugvöllur, a także ważny port rybacki. Mieszka tu 10 tys. mieszkańców. W 1995 miasto zostało połączone z miasteczkami Njarðvík i Hafnir w nową miejscowość Reykjanesbær (14 tys. mieszkańców 2008 – 5. pod względem liczby ludności miasto kraju). | |||||||||||||||||||
3868. | Kehlen (Luksemburg) | Kehlen − gmina i miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Capellen. | |||||||||||||||||||
3869. | Kehycziwka | Ludność miasteczka liczy około 10 000 mieszkańców. | |||||||||||||||||||
3870. | Keith (Moray) | Keith (gael. Baile Chèith) - małe miasteczko na północy Szkocji. Ludność: około 5 tysięcy mieszkańców. Keith podzielone jest na nowe i stare miasto zwane Fife Keith. Najstarsza część miasta zbudowana została około 1180 roku. Najwięcej osiedli usytuowanych jest w górnej części osady, nad rzeką. Lokacji dokonał w 1755 roku hrabia Findlater. Keith położone jest na skrzyżowaniu dróg A95 i A96. W miasteczku znajduje się centrum zdrowia, dentyści, optycy i wiele salonów fryzjerskich oraz studio tatuażu i piercingu. Keith posiada trzy szkoły: Keith Grammar School, Keith Primary School oraz St Thomas RC Primary School. | |||||||||||||||||||
3871. | Kendall Schmidt | Kariera w przemyśle rozrywkowym szybko stała się jego pasją. Schmidt rozpoczął swoją karierę aktorską w wieku pięciu lat występując u boku swoich braci w reklamie telewizyjnej Chex. Wybrano ich do reklamy nie wiedząc na początku, że są braćmi. W wieku dziewięciu lat dostał rolę w filmie A.I. sztuczna inteligencja w reżyserii Stevena Spielberga. Na planie filmu obchodził swoje urodziny – otrzymał od reżysera tort urodzinowy ozdobiony figurkami postaci z Gwiezdnych wojen. Kiedy miał 10 lat jego rodzina przeprowadziła się ze stanu Kansas do Kalifornii. Otrzymał role m.in. w: CSI: Kryminalne zagadki Miami, Bez śladu 7, Fasier, Ostry dyżur, Jak wychować tatę, Kochane kłopoty i Filip z przyszłości. Natomiast na dużym ekranie pojawił się w Raporcie specjalnym i Zdaniem Spencera. W 2009 roku Schmidt został obsadzony w czołówce serialu Big Time Rush. Gra tam Kendalla Knighta, spokojnego i wyluzowanego hokeistę, który wraz z przyjaciółmi wyjeżdża z małego miasteczka w Minnesocie do Los Angeles, by stworzyć zespół i podbić świat. Zagrał również główną rolę w filmie Big Time Rush w akcji jako Kendall Knight. | |||||||||||||||||||
3872. | Kenilworth (powieść) | Akcja rozgrywa się w XVI-wiecznej Anglii rządzonej przez protestantkę Elżbietę I. Historia rozpoczyna się w popularnej karczmie w niewielkim miasteczku Cumnor Place, do której przybywa kornwalijski szlachcic Tressilian, poszukujący swojej byłej narzeczonej, Amelii Robsart. Dziewczyna zakochuje się w hrabim Leicesterze i by nie zdradzić z nim związku ucieka z domu. Kochankowie wychodzą za siebie potajemnie. Nieświadomy Tressilian chce ją sprowadzić z powrotem do domu, gdzie czeka na nią schorowany ojciec. Postanawia prosić o pomoc królową. | |||||||||||||||||||
3873. | Kentwood (Luizjana) | Kentwood – miasto w stanie Luizjana, jednym z najbardziej na południe wysuniętych środkowych stanów USA. Kentwood liczy 2,400 mieszkańców. Miejscowość założył w 1891 roku osadnik Amos Kent i jest ona największą w parafii Tangipahoa. Z miasteczka pochodzi słynna artystka, Britney Spears. | |||||||||||||||||||
3874. | Kerala | * ponad tysiącletnie żydowskie miasteczko z synagogą Pardesi | |||||||||||||||||||
3875. | Kerwin Mathews | Urodzony w Seattle w Waszyngtonie, jako dwulatek przeniósł się wraz z rozwiedzioną matką do miasteczka Janesville w stanie Wisconsin. Uczęszczał do szkoły średniej im. Josepha A. Craiga, której to absolwentem został w roku 1943. Po latach Mathews wyznał, że do jego pierwszego kontaktu z aktorstwem – w szkolnej sztuce – namówił go uprzejmy nauczyciel, oraz że decyzja o publicznym występie odmieniła jego życie. Według klasowych koleżanek, był "przystojnym urwisem"[411]. | |||||||||||||||||||
3876. | Kevin Alejandro | Urodził się w San Antonio[412] w stanie Teksas. Jest jednym z trojga dzieci Tomasa Hernandeza i Dory Alejandro Hernandez, ma dwie siostry – Tanyę Hernandez i Kimberly Mc Graw[413]. Kiedy miał osiem lat, rodzina przeniosła się do Snyder, małego miasteczka w Scurry County w zachodnim Teksasie. Po ukończeniu szkoły średniej przeprowadził się do Los Angeles i uczył się aktorstwa pod kierunkiem instruktora dramatu, Jerry'ego P. Worshama[414]. Studiował na Uniwersytecie Teksańskim w Austin. | |||||||||||||||||||
3877. | Kevin Conroy | Kiedy miał jedenaście lat wraz z rodziną przeprowadził się do Westport, przybrzeżnym miasteczku w hrabstwie Fairfield w stanie Connecticut, gdzie dorastał z dwoma braćmi i siostrą. Jego ciotką ze strony ojca była Susan Conroy, gwiazda broadwayowskiej sceny. Ukończył University College of Dublin. W 1973 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie otrzymał stypendium i podjął studia aktorskie w prestiżowej Juilliard Drama School, gdzie uczęszczali wówczas Robin Williams i przyszły Superman aktor Christopher Reeve. W 1978 odbył tournée z grupą aktorską Johna Housemana The Acting Company, z którą zadebiutował na Broadwayu w sztuce Iry Levin Śmiertelna pułapka (Deathtrap, 1979). Wystąpił także w spektaklach: Rachunki (Accounts ) w Hudson Guild, Wróć, mała Shebo (Come Back, Little Sheba) w Roundabout Theatre, Wschodnie Wybrzeże (Eastern Standard, 1989) w broadwayowskim Golden Theatre, Grecy (The Greeks) w Hartford Stage, Ostatni jankesi (The Last Yankee, od 30 grudnia 1997 do 8 lutego 1998) w Signature Theatre, Lolita Vladimira Nabokova na Broadwayu i Matka Courage (Mother Courage) według Bertolta Brechta. | |||||||||||||||||||
3878. | Kevin Riepl | Kevin Riepl ('ripple') urodził się i dorastał w małym miasteczku Cliffwood Beach w centrum stanu New Jersey. Jego zainteresowanie muzyką rozpoczęło się gdy ukończył zaledwie 6 lat, rozpoczął wtedy naukę gry na pianinie i gitarze pod okiem swego wuja, który nauczył go gry pierwszej piosenki - słynnego utworu Deep Purple - "Smoke on the Water". | |||||||||||||||||||
3879. | Keytesville (Missouri) | Keytesville - miasteczko w stanie Missouri, w hrabstwie Chariton liczy około 500 mieszkańców i jest stolicą hrabstwa. Zajmuje powierzchnię niespełna 2 km². | |||||||||||||||||||
3880. | Khalil Gibran | Urodził się w maronickim miasteczku leżącym na terenie dzisiejszego Libanu. Był dzieckiem Kamili Rahmeh i jej trzeciego męża Khalila Gibrana, który pracował jako poborca podatkowych. Nie potrafił on jednak zapewnić bytu rodzinie, przez co żyli ubogo. Jedynym wykształceniem, jakie mogli zapewnić rodzice młodemu Khalilowi, była nauka u księdza, który wpajał mu biblijne mądrości oraz uczył go przedmiotów ścisłych i humanistycznych, w tym języka syriackiego i arabskiego. Khalil miał starszego o 6 lat brata Butrosa oraz dwie młodsze siostry, Mariane oraz Sultan[415]. | |||||||||||||||||||
3881. | Khotan Fernández | Syn brazylijskiej aktorki i piosenkarki Rozany Tapajos, urodzony w Meksyku, wychowywał się w Brazylii. Swoją pracę rozpoczął jako model w Meksyku. Wystąpił w licznych reklamach, pojawił się w czasopism takich jak Vogue L´ Umo (Włochy), Vogue (USA), Circo (Meksyk), Atrevida (Meksyk), Sears Roebuck, Palacio de Hierro i Michael Domit. Pojawił się gościnnie w reality show Bohaterowie chwały VIP (Protagonistas de la fama VIP, 2004). W telenoweli Miłość jak czekolada (Dame Chocolate, 2007) wystąpił jako pozornie uprzejmy, agresywny i ambitny Ángel Pérez, dziedzic prowincjonalnej miasteczkowej fabryki. Spróbował swoich sił jako piosenkarz. Nagrał w Los Angeles płytę „Horizonte de Sucesos” (Horyzont zdarzeń), z której pochodzi piosenka „Olvidalo”. | |||||||||||||||||||
3882. | Kibice do dzieła! | Mistrz wrestlingu Jimmy King (Oliver Platt) jest idolem mieszkańców miasteczka. Gdy przegrywa walkę, w niesławie schodzi z areny. Załamuje się i rezygnuje z kariery. Gordie (David Arquette) i Sean (Scott Caan), jego wierni fani, chcą go odnaleźć i zmusić do powrotu na ring. Nie będzie to łatwe. | |||||||||||||||||||
3883. | Kicze | ||||||||||||||||||||
3884. | Kid Rock | Przyszedł na świat jako trzecie z czworga dzieci w tradycyjnej rodzinie katolickiej. Dorastał w małym rolnym miasteczku Romeo, w stanie Michigan, 40 mil na północ od Detroit. W wieku 17 lat porzucił szkołę i rodzinny dom. | |||||||||||||||||||
3885. | Kidron | Leży w Szefeli, w otoczeniu miasteczka Gedera, moszawów Bet Elazari i Bet Chilkijja, kibucu Chafec Chajjim, oraz wioski Jad Binjamin. Na północny wschód od moszawu znajduje się Baza lotnicza Tel Nof, należąca do Sił Powietrznych Izraela. Na północ i wschód od moszawu znajdują się dwie tajne bazy wojskowe Sił Obronnych Izraela. | |||||||||||||||||||
3886. | Kidō Senshi Victory Gundam | 13-letni uchodźca z kolonii, Uso Ewin wiódł spokojne życie wraz ze swoją przyjaciółką z dzieciństwa – Shakti Kareen. Obydwoje wraz zostali wplątani w konflikt Ligi z Zanscarem, kiedy ci drudzy zaatakowali ich miasteczko Kasarelię. Chłopak postanawia się bronić, używa do tego Victory Gundama. Stacza pojedynek z pilotem Zanscare – Chroniclem Asherem i rozpoczyna się ich rywalizacja. Uso wraz Shakti i nowo poznanymi przyjaciółmi dołącza do przypadkowo poznanej pilotki mobilów – Marbet Fingerhat oraz do Ligi Militarnej. Pilotując mobila jest on świadkiem piekła, jakie czyni wojna. | |||||||||||||||||||
3887. | Kiernów | Kiernów, Kierniów (lit. Kernavė) – miasteczko, nieduża miejscowość turystyczna na Wileńszczyźnie na Litwie nad Wilią. Znana z powodu odkryć archeologicznych i nazywana też Litewską Troją. Dawna stolica Litwy. Położona obecnie w okręgu wileńskim, w rejonie szyrwinckim, siedziba starostwa, ok. 40 km od Wilna. | |||||||||||||||||||
3888. | Kierz Niedźwiedzi | * Od miasteczka Bodzentyn do wsi Kutery 22/23.01.1863 - 22.04.1864: wybrane bitwy i potyczki 1863-1864 w Górach Świętokrzyskich : na 150-lecie powstania styczniowego - Wydawca Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna -Bodzentyn, 2012 | |||||||||||||||||||
3889. | Kierzna (Masyw Śnieżnika) | Wzniesienie, położone w Sudetach Wschodnich, w północno-wschodniej części Masywu Śnieżnika, w grzbiecie Krowiarek odchodzącym ku północnemu wschodowi od Przełęczy Puchaczówka, około 1,5 km na południowy zachód od miasteczka Lądek-Zdrój. Jest to wydłużony, niezbyt rozległy masyw, ciągnący się ku północnemu wschodowi w kierunku Lądka. Ku północnemu zachodowi odchodzi od niego niezbyt wyraźny grzbiet łączący go z Radoszką. Na południowym zachodzie przełęcz Farna Lgota łączy go z Siniakiem. Na południe od wzniesienia położone są Kąty Bystrzyckie, na zachód przysiółek Kątów Kłodno, a na północ Radochów. | |||||||||||||||||||
3890. | Kietowiszki | W okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów Kietowiszki były miasteczkiem w powiecie trockim województwa trockiego. Należały do przedstawicieli magnackich rodów, przede wszystkim do Pociejów. | |||||||||||||||||||
3891. | Kieturwłoki | Kieturwłoki (lit. Keturvalakiai) – miasteczko na Litwie w okręgu mariampolskim w rejonie Wyłkowyszki, położone ok. 14 km na zachód od Mariampola, siedziba starostwa Kieturwłoki. Zlokalizowane przy drodze Wyłkowyszki-Kalwaria nad rzeką Szejmeną. Znajduje się tu poczta, kościół parafialny i cmentarz. | |||||||||||||||||||
3892. | Kiisa (Saku) |
| |||||||||||||||||||
3893. | Kiisa | * Kiisa – miasteczko w Estonii, w prowincji Harju, w gminie Saku | |||||||||||||||||||
3894. | Kiiu | Kiiu – miasteczko w Estonii, w prowinji Harju, w gminie Kuusalu. | |||||||||||||||||||
3895. | Kijŏng-dong | Oficjalne stanowisko rządu Korei Północnej mówi, że wieś zamieszkiwana jest przez 200 rodzin i że na jej terenie działają centrum opieki nad dziećmi, przedszkola, szkoły podstawowe i średnie oraz szpital[416], jednak obserwacje Południa sugerują, że miasteczko jest faktycznie niezamieszkane. Zbudowane wielkim kosztem w 1950 roku, rzekomo miało na celu propagandę i zachęcanie Koreańczyków z Południa do dezercji i jako dom dla żołnierzy pracujących przy artylerii, na fortyfikacjach i w podziemnych bunkrach, znajdujących się na strefie przygranicznej. | |||||||||||||||||||
3896. | Kikugawa | Miasto powstało 17 stycznia 2005 roku, z połączenia Kikugawy i miasteczka Ogasy. | |||||||||||||||||||
3897. | Kilcullen | Kilcullen (irl. Cill Chuilinn) – małe miasteczko w Irlandii, w hrabstwie Kildare, znajduje się o około 30 mil od Dublina. | |||||||||||||||||||
3898. | Kilju | miasteczko | |||||||||||||||||||
3899. | Kilkee | Kilkee (irl. Cill Chaoi) – małe turystyczne miasteczko położone w Hrabstwie Clare przy Zatoce Kilkee. Klifowe wybrzeże, piaszczysta plaża i czysta woda sprawiają, że jest ono głównym miejscem odwiedzin turystów z Limerick, z innych części Irlandii oraz całej Europy. Jest znane również jako nowoczesny ośrodek nurkowania turystycznego. Było wielokrotnie wyróżniane nagrodami przez Komisję Europejską.[potrzebny przypis] | |||||||||||||||||||
3900. | Kill Devil Hills | W Kill Devil Hills znajduje się pomnik upamiętniający pierwszy kontrolowany 12-sekundowy lot samolotem dokonany przez Braci Wright. Lot ten miał miejsce w czwartek, 17 grudnia 1903 roku. W tym czasie miasteczko Kill Devil Hills jeszcze nie istniało. Prawa miejskie uzyskało w roku 1953[417]. Często za miejsce pierwszego lotu uznaje się zatem Kitty Hawk, znajdujące się 6 kilometrów na północ od Kill Devil Hills, które w 1903 roku, było najbliższą zamieszkałą osadą. | |||||||||||||||||||
3901. | Kim Peek | Mimo ogólnych zaburzeń rozwoju znał na pamięć 12 000 książek. Czytał dwie strony jednocześnie, jedną jednym okiem, a drugą drugim i zapamiętywał wszystko. Potrafił wymienić nazwy wszystkich miast, autostrad przechodzących przez każde amerykańskie miasto, miasteczko i okręg – a także wszystkie numery kierunkowe, kody pocztowe oraz przypisane do nich sieci telekomunikacyjne i telewizyjne. Znał historię każdego kraju, każdego władcy, jego daty panowania oraz małżonka. Na podstawie podanej daty urodzenia, w ciągu kilku sekund obliczał dzień tygodnia, w którym dana osoba skończy 65 lat. Rozpoznawał ze słuchu większość utworów muzycznych, podając jednocześnie datę i miejsce ich powstania oraz datę urodzenia i śmierci kompozytora. Był jednym z „geniuszy” opisywanych przez psychiatrę Darolda Trefferta m.in. w książce Islands of Genius: The Bountiful Mind of the Autistic, Acquired and Sudden Savant. | |||||||||||||||||||
3902. | Kimhwa | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z jednego miasteczka (kor. ŭp), 11 miejscowości (kor. myŏn) oraz 96 wsi (kor. ri). W roku 1950 podział jednostek administracyjnych powiatu został zreformowany – od tamtego momentu powiat Kimhwa składał się z 12 miejscowości i 118 wsi. W grudniu 1952 połączony z powiatem Ch'angdo. W obecnej formie powstał w październiku 1954 roku, gdy powiaty Kimhwa oraz Ch'angdo ostatecznie rozdzielono. | |||||||||||||||||||
3903. | Kimhyŏnggwŏn | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu P'ungsan. Powstały w 1913 roku, składał się wówczas z 5 miejscowości (kor. myŏn) oraz 105 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ansan, Ansu i Pungsan (10 wsi; powiat P'ungsan). Jako powiat P'ungsan składał się z miasteczka (P'ungsan-ŭp) oraz 19 wsi. Obecną nazwę powiat otrzymał dopiero w sierpniu 1990 roku. Celem zmiany było uczczenie pamięci uchodzącego w propagandzie Korei Północnej za bohatera Kim Hyŏng Gwŏna (1905-1936) – działacza niepodległościowego z czasów okupacji Korei przez Japonię, partnera Kim Ir Sena z partyzantki antyjapońskiej. | |||||||||||||||||||
3904. | Kimhyŏngjik | miasteczko | |||||||||||||||||||
3905. | Kimjŏngsuk | miasteczko | |||||||||||||||||||
3906. | Kinematograf (film) | Francis to skromny miejski urzędnik i wynalazca samouk. Ma kochającą żonę, wielki dom w małym miasteczku i sporo wolnego czasu. Intensywne prace nad najnowszym wynalazkiem – kinematografem – przerwał, gdyż co prawda uzyskał ruchome obrazy i dźwięk, ale wciąż nie udaje mu się sprawić, by obraz był kolorowy. Sfrustrowany, wychodzi na spacer, ignorując żonę, która mówi, że zaraz poda obiad. Podczas przechadzki wstępuje do sklepu i kupuje najróżniejsze ingredienty potrzebne mu do pracy. Gdy wraca, przeprasza Elizabeth za to że wybuchł wcześniej złością i postanawia w spokoju zjeść przygotowaną przez nią zupę. Podczas gdy Francis konsumuje danie, Elizabeth krząta się po kuchni i zaczyna rozmyślać na głos, że skoro próbował zawsze z jedną kliszą filmową i wychodziły mu monochromatyczne obrazy, to może powinien spróbować z kilkoma kliszami o różnych kolorach i stworzyć z nich jedną, wielowarstwową. Francis doznaje wtedy olśnienia, mówi żonie że jest genialna i spieszy do swojej pracowni, w której zamyka się na długo i ostatecznie tworzy taśmę filmową, na której można zapisać kolorowy film. Po skończeniu wynalazku namawia żonę, by stanęła przed kamerą i opowiedziała jak piecze się szarlotkę, co też ona czyni. Wkrótce Francis wywołuje film i odtwarza na projektorze, odnosząc sukces: wyświetlił kolorowy film. Zbiega więc ze swojej pracowni by poinformować o przełomie żonę, ale ta leży w ciężkim stanie na podłodze, pokonana przez chorobę, którą wcześniej ukrywała. Francis zabiera ją do szpitala, gdzie po wielu godzinach czekania dowiaduje się, że lekarz nie mógł nic zrobić i Elizabeth nie żyje. Widzimy go najpierw na cmentarzu, a potem rozpaczającego w swojej pracowni podczas kolejnej projekcji filmu z Elizabeth, na którym kobieta objaśnia, jak piecze się ciasto. | |||||||||||||||||||
3907. | King Salmon | W 1930 roku, rząd Stanów Zjednoczonych zbudował silos dla żeglugi powietrznej w miejscu gdzie obecnie znajduje się miasteczko King Salmon. Na początku II wojny światowej Siły Powietrzne Armii Stanów Zjednoczonych zbudowały wokół silosu bazę powietrzną. Została ona zamknięta w 1993 roku. | |||||||||||||||||||
3908. | Kingdom (serial telewizyjny) | Kingdom to brytyjski serial wyprodukowany dla sieci telewizyjnej ITV. Głównym bohaterem jest Peter Kingdom, w którego rolę wcielił się Stephen Fry, radca prawny prowadzący kancelarię w małym miasteczku położonym w hrabstwie Norfolk. Fabuła koncentruje się na jego kontaktach z rodziną i pracy z ekscentrycznymi mieszkańcami miasteczka Market Shipborough. | |||||||||||||||||||
3909. | Kinglake | opis zdjęcia = Centrum Kinglake[418] | |||||||||||||||||||
3910. | Kingston SE | opis zdjęcia = Rzeźba homara stojąca przy wjeździe do miasteczka | |||||||||||||||||||
3911. | Kino 4D | Natomiast pozostałe doznania (ruch, wiatr, itd.) oddziałujące na zmysły, zostały uznane za dodatkowy "wymiar", stąd w skrócie nazwa "4D". Ten rodzaj kin jest najczęściej jedną z atrakcji w wesołych miasteczkach, parkach rozrywki i lunaparkach[419]. Grane są w nich przede wszystkim krótkie filmy, skupiające się na dostarczeniu widzom jak największej liczby efektów specjalnych, natomiast niekoniecznie na fabule. | |||||||||||||||||||
3912. | Kino Paradiso | Salvatore, znany włoski reżyser, na wieść o śmierci starego kinooperatora Alfredo przyjeżdża do swojego rodzinnego miasteczka na pogrzeb. Następuje retrospekcja w czasy dzieciństwa – Toto (jak nazywano Salvatore) jest wychowywany przez samotną matkę. Jedyną rozrywką w mieście jest małomiasteczkowe kino Cinema Paradiso, gdzie zafascynowany filmami chłopiec pomaga operatorowi Alfredo. Filmy cenzuruje ksiądz Adelfio, który dbając o dusze swoich owieczek, każe wycinać sceny pocałunków. | |||||||||||||||||||
3913. | Kinsale | Kinsale (irl. Cionn tSáile) – miasteczko w Irlandii w hrabstwie Cork u ujścia rzeki Bandon. | |||||||||||||||||||
3914. | Kinty | Kinty[420][421] (lit. Kintai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kłajpedzkim i w rejonie szyłokarczemskim nad Zalewem Kurońskim. Liczy 833 mieszkańców (2001). | |||||||||||||||||||
3915. | Kir Bułyczow | Jego najbardziej znane utwory to seria humorystycznych opowiadań o mieszkańcach rosyjskiego miasteczka Wielki Guslar, będącego nieco karykaturalną kopią istniejącego miasta Wielki Ustiug. Nawet nazwiska bohaterów zostały zaczerpnięte z książki adresowej tego miasteczka z 1907. Wielki Guslar przyciąga wszelkiego rodzaju kosmitów i nadnaturalne istoty. Dzieją się w nim rzeczy będące często satyrą na życie w Związku Radzieckim. | |||||||||||||||||||
3916. | Kirjat Atta | Leży w Dolinie Zevulon w Zachodniej Galilei, w otoczeniu miast Hajfa, Kirjat Bialik, Szefaram i Neszer, miasteczka Rechasim, moszawu Kefar Bialik, kibuców Afek, Ramat Jochanan, Kefar ha-Makkabbi i Usza, oraz wiosek Adi, Chawalid, Ibtin i Kefar Chasidim Bet. | |||||||||||||||||||
3917. | Kirjat Je’arim | Leży w górach Judzkich w odległości około 10 km na zachód od Jerozolimy, w otoczeniu miasteczka Abu Ghausz, wioski Kefar ha-No’ar Kirjat Je’arim oraz moszawów Jad ha-Szemona, Newe Ilan i Szo’ewa. | |||||||||||||||||||
3918. | Kirjat Ono | Z powodu rozwoju Tel Awiwu i obszaru metropolitalnego Gusz Dan, nie istnieją wyraźne granice pomiędzy Bat Jam a położonym na północy Tel Awiwem. Bat Jam jest położony w odległości 49 km na północny zachód od Jerozolimy i 92 km na południe od Hajfy[422]. Graniczy z miastami Ramat Gan, Giwat Szemu’el, Petach Tikwa, Jehud-Monosson i Or Jehuda, miasteczkami Ganne Tikwa i Sawjon, oraz moszawami Gat Rimmon i Kefar Ma’as. Na południe od miasta jest baza wojskowa Tel-Hashomer należąca do Sił Obronnych Izraela[423]. | |||||||||||||||||||
3919. | Kirjat ha-Muze’onim | W południowej części osiedla mieszczą się dwa kompleksy kortów tenisowych Maccabi Tsafon oraz Ha'Poel. Natomiast przy centrum wystawowym The Israel Trade Fairs & Convention Center znajduje się duży kompleks wesołego miasteczka Luna Park Tel Awiw. Jest to jedno z najbardziej popularnych wesołych miasteczek w Izraelu. Na powierzchni ponad 12 akrów terenów zielonych umieszczono liczne atrakcje dla dzieci. Pomiędzy drzewami eukaliptusowymi i palmami poprowadzono brukowane aleje, oraz utworzono miejsca piknikowe z licznymi barami szybkiej obsługi. Na tym terenie zgromadzono urządzenia rekreacyjne takie jak karuzele, kolejki górskie, diabelski młyn, beczka śmiechu, zjeżdżalnie, huśtawki, strzelnice, trampolina, symulatory ruchu, pałac strachów i inne obiekty służące rozrywce[424]. | |||||||||||||||||||
3920. | Kirkby Lonsdale | Kirkby Lonsdale - miasteczko i civil parish w Anglii, w hrabstwie Kumbria, w dystrykcie South Lakeland[425]. W 2011 roku civil parish liczyła 1843 mieszkańców[426]. Kirkby Lonsdale jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Cherchebi[427]. | |||||||||||||||||||
3921. | Kirke Hyllinge | Kirke Hyllinge – miasteczko w Danii w gminie Lejre. Miejscowość liczy 1 978 mieszkańców (2009)[428]. | |||||||||||||||||||
3922. | Kirkjufell | Kirkjufell (463 m n.p.m.[429]) – góra znajdująca się na zachodnim wybrzeżu Islandii, na półwyspie Snæfellsnes, W pobliżu znajduje się miasteczko Grundarfjörður. Rozpoznawalna dzięki swojemu stożkowatemu kształtowi i dużej stromości. Przez miejscowych jest uważana za najpiękniejszy szczyt półwyspu Snæfellsnes. Góra często pojawia się na kartkach pocztowych z Islandii. | |||||||||||||||||||
3923. | Kirnitzschtalbahn | Kirnitzschtalbahn - linia tramwajowa zlokalizowana w saksońskim miasteczku uzdrowiskowym Bad Schandau. Linia tramwajowa prowadzi do wodospadu Lichtenhainer Wasserfall[430]. | |||||||||||||||||||
3924. | Kirtipur | Kirtipur (Miasto Chwały, nep. कीर्तिपुर) - miasteczko newarskie w Dolinie Katmandu, położone na wzgórzu 5 km na południowy zachód od Katmandu, sąsiadujące również z Patanem, Pangą, Nagaonem i Machhegaonem. Według danych szacunkowych na rok 2010 liczy 50 480 mieszkańców[431]. W Kitipurze zlokalizowany jest kompleks Królewskiego Uniwersytetu (Tribhuvan University of Nepal) oraz hinduistyczne i buddyjskie świątynie, kapliczki, klasztory i zabytkowe budynki mieszkalne. | |||||||||||||||||||
3925. | Kisielin | W 1870 miasteczko było miejscowością gminną powiatu włodzimierskiego i liczyło 598 mieszkańców – znajdowała się wówczas w niej ...cerkiew, kościół, 3 izraelskie domy modlitwy, gorzelnia, 15 sklepów, 6 rzemieślników. W miasteczku miał znajdować się także pałac[432]. W pocz. XX w. Kisielin liczył 1471 mieszkańców, a cała gmina obejmowała 56 miejscowości[433]. | |||||||||||||||||||
3926. | Kisra-Sumei | Miasteczko posiada typową arabską architekturę, charakteryzującą się ciasną zabudową i wąskimi, krętymi uliczkami. Zabudowa powstawała bardzo chaotycznie, bez zachowania jakiegokolwiek wspólnego stylu architektonicznego. Górskie położenie powoduje rozproszenie zabudowy i utrudnia stworzenie jednolitej infrastruktury. Większość miasteczka ma zabudowę typowo wiejską. | |||||||||||||||||||
3927. | Kiszkowo (województwo wielkopolskie) | W latach 1876–1881 w Kiszkowie pracował i tworzył Franciszek Ksawery Tuczyński, który opisał XVIII-wieczną obyczajowość miasteczka w powieści Ofiary zabobonu. | |||||||||||||||||||
3928. | Kita (Nagoja) | Kita (jap. 北区 Kita-ku; dosł. północna dzielnica) – jedna z 16 dzielnic Nagoi, stolicy prefektury Aichi. Dzielnica została założona 11 lutego 1944 roku[434]. Położona w północnej części miasta. Graniczy z dzielnicami: Nishi, Moriyama, Naka i Higashi, miastami Kasugai, Kitanagoya i miasteczkiem Toyoyama. | |||||||||||||||||||
3929. | Kitanagoya | 1 kwietnia 1961 roku wioska Shikatsu stała się miasteczkiem, a wieś Nishiharu – 1 listopada 1963 roku, ze względu na wzrost populacji w wyniku rosnącego uprzemysłowienia obszaru. 20 marca 2006 roku oba miasteczka zostały połączone tworząc miasto Kitanagoya[435][436]. | |||||||||||||||||||
3930. | Kitsuki | 1 października 2005 roku miasteczko Yamaga z powiatu Hayami i wioska Ōta z powiatu Nishikunisaki zostały włączone do miasta Kitsuki. | |||||||||||||||||||
3931. | Kiyosu | 7 lipca 2005 roku miasteczko Kiyosu połączyło się z miasteczkami Shinkawa i Nishibiwajima (z powiatu Nishikasugai) i zdobyło prawa miejskie[437]. | |||||||||||||||||||
3932. | Kizynek II | Herb ten, w formie właściwej (tj. znanej ze źródeł niemieckich), był jednym z elementów czteropolowego herbu osady Korsze, nadanego w 1927 (obecnie obowiązujący herb wprowadzono w latach 90 i nie nawiązuje on do rodziny Koenigseck). Korsze były długoletnią własnością rodu[438]. Występuje także w herbach kilku gmin niemieckich w Szwabii (Aulendorf, Fronreute, Guggenhausen, Königseggwald, Fischen im Allgäu, Ofterschwang). | |||||||||||||||||||
3933. | Kladno | Do XVI wieku większa wieś z kościołem i twierdzą, która była siedzibą tutejszego rodu szlacheckiego Kladenskich z Kladna. Po wymarciu kladenskiej linii tego rodu dominium kladenskie odziedziczyli Żdziarscy ze Żdziaru. Jerzy ze Żdziaru dokonał w drugiej połowie XVI wieku awansu Kladna do rangi miasteczka. Chociaż miasteczko dostało różne przywileje, zostało małe aż do drugiej połowy XIX wieku. Kladenska linia Żdziarskich ze Żdziaru wymarła po mieczu w roku 1670. Po ostatnim z nich dziedziczyły jego siostry, które podzieliły między siebie dominium kladenskie. Kladno z okolicą dostała Maria Maxmiliana Ewa. Po niej dziedziczyli Lambergowie. Ci jednak dominium sprzedali już w 1701 roku właścicielce sąsiedniego dominium Busztehrad, a ta sprzedała je następnie 1705 r. benedyktynom z klasztoru w Brzewnowie koło Pragi. Ci posiadali dominium Kladno aż do zniesienia poddaństwa w 1848 roku. Wtedy zaczął się rozwój eksploatacji węgla i hutnictwa. To prowadziło do szybkiego rozwoju miasta. Z tego powodu dzisiaj miasto jest 13. pod względem wielkości miastem w Czechach. | |||||||||||||||||||
3934. | Klan McGregorów | Serial opowiada o rodzinie mieszkającej w miasteczku Paterson's Ridge, której zarobkiem na życie jest uprawa pola oraz farma. Mieszka tam Matt McGregor z dwoma dorosłymi synami: Colinem i Robem oraz 14-letnią córką Danni, jednak po 5 latach nieobecności do Paterson's Ridge wraca także Kathleen O'Neill, która samotnie wychowuje 12-letniego syna, Michaela. Teraz chce na nowo zagospodarować farmę, czując się nadal jej prawowitą właścicielką i nie przyjmuje do wiadomości, że ziemię wystawiono na sprzedaż. | |||||||||||||||||||
3935. | Klasa (kolej) | Typowe pociągi składały się z wagonów klasy 2 i 3. Wagony 1 klasy kursowały tylko w pociągach jeżdżących po najważniejszych trasach. Wagony klasy 4 kursowały tylko w pociągach lokalnych w niektóre dni (przeważnie w dni, kiedy w okolicznych miasteczkach odbywały się jarmarki – wagony klasy 4 umożliwiały rolnikom dowiezienie na nie sprzedawanych produktów szybciej niż wozami konnymi). | |||||||||||||||||||
3936. | Klasy zabytków | Przedstawiając zgubne skutki tej klasyfikacji dla ochrony dóbr kultury w Polsce Jan Pruszyński pisze, że „doczekała się [ona] określenia ‘brzytwa w ręku szaleńca’, gdyż jej bezpośrednim skutkiem było zniszczenie znacznej części zabudowy drewnianej, architektury małomiasteczkowej i przedmiejskiej, a niejednokrotnie uniemożliwiła interwencję konserwatorską nawet tam, gdzie była ona jeszcze możliwa”. | |||||||||||||||||||
3937. | Klasztor Sankt Florian | U stóp klasztoru powstało później małe miasteczko. W opactwie pochowana jest m.in. polska królowa Katarzyna Habsburżanka. | |||||||||||||||||||
3938. | Klasztor Szaolin | Klasztor jest usytuowany w górzystej strefie rozciągającej się pomiędzy Zhengzhou na wschodzie (stolica prowincji Henan) a Luoyang na zachodzie (historyczna stolica wielu dynastii), w odległości ok. 13 km na północny zachód od miasteczka Dengfeng. Odległość od Zhengzhou wynosi 72,5 km (ok. dwie godziny drogi busem turystycznym). W pobliżu klasztoru przebiega trasa G207, przy której znajduje się przystanek autobusowy o nazwie "Klasztor Shaolin". Bezpośredni dojazd do klasztoru ma miejsce poprzez zjazd z tej trasy. | |||||||||||||||||||
3939. | Klasztor w Mstowie | Klasztor wzniesiono na lewym brzegu Warty, już na terenie ziemi sieradzkiej, a więc na ziemiach należących administracyjnie do diecezji gnieźnieńskiej, co stało się przyczyną konfliktu kompetencyjnego rozstrzygniętego dopiero w drugiej połowie XV wieku. Ostatecznie klasztor podlegał biskupom gnieźnieńskim, a położona w centrum miasteczka Mstów parafia biskupom krakowskim[439]. | |||||||||||||||||||
3940. | Klasztor w Poblet | Władza klasztoru rozciągała się na 7 baronatów, w skład których wchodziło 60 wsi. Klasztor miał prawo wyznaczać przewodniczącego rady miasta (kat. battle) w dziesięciu zależnych od siebie miasteczkach. W skład włości klasztoru, jako wielkiego magnata wchodziły też: | |||||||||||||||||||
3941. | Klasztorne Wzgórze | *Wcześniej na Koziej Górze do czasu likwidacji jednostek Wojska Polskiego stacjonujących w Prudniku funkcjonował poligon garnizonowy. Na poligonie istniało ćwiczebne miasteczko "Jedlicze", w którym żołnierze ćwiczyli walkę w terenie zabudowanym | |||||||||||||||||||
3942. | Klaus Bachmann | Urodzony w 1963 w Bruchsal, niemieckim miasteczku niedaleko granicy francuskiej. Studiował historię, historię Europy wschodniej, nauki polityczne i języki słowiańskie (rosyjski, ukraiński i serbo-chorwacki) na uniwersytetach w Heidelbergu, Wiedniu i Krakowie. Działalność publiczną zaczynał podczas studiów jako radny miejski w Bruchsal. | |||||||||||||||||||
3943. | Klaus-Peter Thiele | Klaus-Peter Thiele urodził się w niedużym miasteczku Meiningen w Turyngii, w rodzinie aktora i reżysera teatralnego Heino Thiele (matka – Elisabeth z d. Seiberlich). Powojenny ład ustanowiony w Europie przez aliantów spowodował, że dzieciństwo, młodość i większa część kariery zawodowej aktora miała miejsce w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Najprawdopodobniej profesja jego ojca miała wpływ na wybór jego drogi zawodowej – po ukończeniu lokalnej szkoły średniej, rozpoczął studia aktorskie w „Hochschule für Schauspielkunst Ernst Busch” w Berlinie Wschodnim. Po jej ukończeniu występował na deskach teatrów w Parchim, Poczdamie, a po zjednoczeniu Niemiec – Hamburga, Monachium i Berlina. Od początku swojej aktorskiej kariery, przez niemal 30 lat związany był ze wschodnioniemiecką wytwórnią DEFA, a główna rola w filmie Przygody Wernera Holta z 1965 od razu zapewniła mu popularność w obydwu krajach niemieckich. | |||||||||||||||||||
3944. | Klejniki (rejon brzeski) | Klejniki (biał. Клейнікі, ros. Клейники) – wieś (agromiasteczko) w rejonie brzeskim obwodu brzeskiego; centrum administracyjne sielsowietu Klejniki. | |||||||||||||||||||
3945. | Klemens Junosza | * Nasi Żydzi w miasteczkach i na wsiach, 1889 | |||||||||||||||||||
3946. | Klenčí pod Čerchovem | Klenčí pod Čerchovem – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Domažlice, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 256 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
3947. | Kleparz | Przez wieki centrum miasta – rynek, stanowił plac targowy, otaczająca go zabudowa była drewniana (liczne pożary: 1476, 1528, 1755). Na terenie Kleparza rozwinęło się rzemiosło, zwłaszcza tkactwo, przetwórstwo skór zwierzęcych, a także kowalstwo, rymarstwo i leczenie koni. Na cotygodniowych targach handlowano głównie zbożem i produktami rolnymi, a także bydłem, uwalniając Rynek krakowski od niedogodności z tym związanych. O specyfice Kleparza stanowiła olbrzymia liczba oberż i zajazdów dla podróżnych, według spisu z 1632 r. w tym niewielkim miasteczku były stajnie dla 2380 koni. | |||||||||||||||||||
3948. | Klewań | 4 lipca 1941, dzień po wkroczeniu Wehrmachtu, miejscowi Ukraińcy oraz przybyli Niemcy urządzili pogrom, którego ofiarą padło 400[440] lub 700[441] Żydów; spalono synagogę. 11 kwietnia 1942 r. Niemcy rozstrzelali w Klewaniu dalszych 30 Żydów oraz 18[440] (według innej wersji – kilku[441]) Polaków. Zdaniem W. i E. Siemaszków stało się to wskutek prowokacji Ukraińców, którzy wywiesili antyniemieckie plakaty w języku polskim[441]. 15 maja 1942 r. wszyscy żydowscy mieszkańcy miasteczka (ok. 1500 osób) zostali rozstrzelani; egzekucji dokonywało Sicherheitsdienst z Równego przy współpracy niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji[440]. | |||||||||||||||||||
3949. | Klimontów (powiat sandomierski) | W dniu 16 kwietnia 1945 roku w domu przy ulicy Sandomierskiej zamordowano Abrama Złotnickiego, Rywkę Pęczyn, Chila Ledermana, Szmuela Ledermana, Chila Gotliba, Chaskiela Grosfelda. W wyniku mordu Józef Batorski pseudonim „Orzech” został skazany na karę śmierci, natomiast pozostałych oskarżonych uniewinniono. W latach 60. XX wieku do winy przyznał się także Włodzimierz Gadulski, którego skazano na 11 lat więzienia[442]. | |||||||||||||||||||
3950. | Klincz (film 1979) | W małym miasteczku, gdzie głównym pracodawcą są zakłady naprawy parowozów, przedwojenny bokserski Mistrz Polski Tadeusz Pałczyński – „Pałka” stara się założyć amatorski klub bokserski. By rozbudzić wyobraźnię kilkunastoletnich członków klubu, prosi silnego i dużego chłopaka Jerzego Olejniczaka – „Oleja”, by narysował moment słynnych walk z historii boksu. Pałka ma świadomość, że boks jako masowy amatorski sport się skończył, bo jak mówi, „boks najlepiej wypadał w radio”, ale i dlatego, że boks został popsuty przez manipulacje rezultatami walk na ringu. | |||||||||||||||||||
3951. | Klinika pod kangurem | Aggie, która zostaje sama w klinice pod nieobecność Ellen, stawia mylną diagnozę, która o mało nie doprowadza do śmierci rasowego pieska. Reilly reaguje strachem, a czasami wręcz obrzydzeniem na zwierzęta napotykane w okolicy lub przywożone do kliniki. Kiedy jedzie z ciotką Ellen do "miasteczka", jest kompletnie załamany przekonawszy się, że wylądował na kompletnym odludziu. Ellen usiłuje go pocieszyć, lecz nie odnosi to większego skutku. Na domiar złego, chłopak nie może znaleźć wspólnego języka z poczciwym, lecz surowym wujem Jonathanem. Nowo poznany australijski kolega, Miller, zakochuje się w Aggie, lecz ona najwyraźniej nie odwzajemnia jego uczuć. Nawet nie zauważa, że chłopak odnowił dla niej stary rower. | |||||||||||||||||||
3952. | Klinika życia | Klinika życia (czes. Ordinace v růžové zahradě) – czeski serial dramatyczny stworzony przez Lucie Konečną emitowany w telewizji TV Nova. Serial opowiada o leczeniu pacjentów w prywatnej przychodni ginekologicznej w fikcyjnym miasteczku Kamenice. Opowiada historię życia prywatnego, matek, położników, lekarzy, ich rodzin i przyjaciół. | |||||||||||||||||||
3953. | Klopsiki i inne zjawiska pogodowe | Akcja rozgrywa się w niewielkim miasteczku Morskie Zdroje, położonym na maleńkiej wysepce Oceanu Atlantyckiego. Mieszkańcy tegoż miasta odżywiają się tylko sardynkami z wytwórni Bobo Brent. Właśnie tam młody naukowiec Flint Lockwood wynalazł maszynę, która zamienia wodę w jedzenie wszelkiego rodzaju. Flintowi towarzyszy niezbyt inteligentna małpa Zenon, która uwielbia misio-żelki. Pewnego dnia, przez przypadek maszyna zostaje wystrzelona w niebo. Tego samego dnia Flint poznaje pogodynkę Sam Sparks. Z nieba zaczynają spadać cheeseburgery. Flint znajduje sposób na ,,przepowiadanie" kolejnych opadów. Mieszkańcy Morskich Zdrojów zamawiają u Flinta menu na kolejne dni. Spadający z nieba deszcz przybiera formę soku lub zupy, śnieg jest pysznym ziemniaczanym puree albo lodami. Mieszkańcy Morskich Zdrojów chwalą sobie ten sposób zaopatrywania w żywność, aż do momentu, w którym żywność zmutowała i zaczęła spadać w ogromnych rozmiarach. Morskim Zdrojom i całemu światu grozi zniszczenie. Dodatkowo uratowanie miasta komplikuje dawniej mały Burmistrz Morskich Zdrojów. Na koniec Flint ratuje całą ziemię przed zmutowanym jedzeniem.[443]. | |||||||||||||||||||
3954. | Klub Jimmy’ego | James „Jimmy” Gralton w latach dwudziestych XX wieku po powrocie z USA tworzy młodzieżowy klub w prowincjonalnym irlandzkim miasteczku. W klubie można wymieniać swoje poglądy, bawić się z innymi, uczyć i oczywiście tańczyć. W opinii lokalnego duchowieństwa katolickiego i miejscowych władz klub jest grzesznym miejscem[444]. | |||||||||||||||||||
3955. | Klub Polskich Nieudaczników | Klub zrealizował też ponad 30 odcinków „Umgefragt in Bernau” (Wywiady w Bernau), czyli sondy ulicznej w miasteczku Bernau pod Berlinem. W tej sondzie ulicznej Adam Gusowski pyta mieszkańców Bernau o polsko-niemieckie tematy, ale też o ich bolączki, radości i smutki. Odcinki filmowe dostępne są na YouTube. | |||||||||||||||||||
3956. | Klub przyjaciół Myszki Miki | Myszkowe miasteczko | |||||||||||||||||||
3957. | Kniaża Krynycia | W XIX wieku było to miasteczko w ujeździe lipowieckim guberni kijowskiej. Urodził się tu Seweryn Gałęzowski. W 1917 roku mieszkało tu 1795 osób: 9 katolików, 12 raskolników, 36 żydów i 1738 prawosławnych[445]. | |||||||||||||||||||
3958. | Knox Mine disaster | Knox Mine disaster − katastrofa górnicza, jaka miała miejsce 22 stycznia 1959 roku w Zagłębiu Antracytowym Pensylwanii w pobliżu miasteczka Exeter. Do wypadku doszło na skutek wdarcia się wód rzeki Susquehanna w chodniki i wyrobiska Kopalni Knox, co spowodowało śmierć dwunastu górników. Próby zasypania powstałej wyrwy doprowadziły do powstania kilku wysepek na rzece. | |||||||||||||||||||
3959. | Kněževes (powiat Rakovník) | Kněževes – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Rakovník, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 040 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
3960. | Ko Phi Phi Don | Dalam położone jest małe miasteczko Sa Nam Ban Ko Phi Phi (zwane także Ton Sai Village)[446][447]. Na wyspie dominuje przemysł turystyczny[448]. Na Ko Phi Phi Don nie ma transportu zmotoryzowanego[449]. W zatoce Ao Ton Sai znajduje się betonowe molo[447]. | |||||||||||||||||||
3961. | Kobayashi (miasto) | * Ebino oraz miasteczkami: Aya, Nojiri, Takaharu, | |||||||||||||||||||
3962. | Kobieca Kompania Propagandowa | Oddział został sformowany latem 1944 r. z inicjatywy Sonderführera (K) Marii de Smeth. Stacjonował w miasteczku Ligat w rejonie Rygi. Wchodził w skład SS-Standarte Kurt Eggers. W skład oddziału wchodziły Rosjanki, które ukończyły kursy propagandowe Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA), prowadzone od końca 1943 r. w Pskowie pod kierownictwem M. de Smeth. Krótko po utworzeniu kompanii propagandystki postanowiły podporządkować się ROA. W tym celu wysłały pismo do gen. Andrieja A. Własowa z prośbą o zmianę dowódczyni oddziału, ale Niemcy nie zgodzili się na to. Maria de Smeth odmawiała podporządkowania się osobiście dowódcy ROA. Do głównych zadań oddziału należało prowadzenie propagandy o charakterze proniemieckim i antysowieckim na okupowanych przez Niemców północnych obszarach ZSRR. Ponadto propagandystki zajmowały się pomocą socjalną dla dzieci, starców i inwalidów. Pośredniczyły też w kontaktach pomiędzy miejscową ludnością cywilną i niemieckimi władzami okupacyjnymi. Jesienią 1944 r., kiedy Armia Czerwona zbliżała się do Rygi, oddział został przeniesiony do Królewca. Kompania liczyła wówczas ok. 150 Rosjanek, w tym kilku mężczyzn. Na przełomie stycznia/lutego 1945 r. oddział skierowano do wsi Dabendorf pod Berlinem, gdzie mieściła się szkoła propagandystów ROA. Podporządkowano go zastępcy szefa oddziału organizacyjno-metodycznego Głównego Zarządu Propagandy Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji (KONR). Maria de Smeth planowała przekazać grupę propagandystek do grupy propagandowej 1 Dywizji Piechoty Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji, ale Niemcy nie zgodzili się na to. Wkrótce oddział wszedł w skład nowo formowanej 2 Dywizji Piechoty Sił Zbrojnych KONR. Pod koniec kwietnia 1945 r. podczas odwrotu na południe oddział otrzymał rozkaz rozformowania się. Poszczególne propagandystki miały pojedynczo lub małymi grupkami przedzierać się z powrotem do Niemiec. | |||||||||||||||||||
3963. | Kobieta Judasz | Główna bohaterka telenoweli, Gloria, studiuje w szkole filmowej. Tematem jej pracy dyplomowej jest sprawa morderstwa sprzed 20 lat, kiedy został zamordowany ksiądz Sebastian z miasteczka Carora. O zabójstwo, z zimną krwią, oskarżona została Altagracia del Toro, spadkobierczyni winnic del Toro, nazwana przez dziennikarzy Kobietą Judaszem. Nigdy się nie przyznała do winy, jednak została skazana na 20 lat więzienia. Kiedy Altagracia wychodzi na na wolność legenda Kobiety Judasza wraca na łamy prasy. | |||||||||||||||||||
3964. | Kobieta bezwstydna | Europejka Countess odwiedza Stany Zjednoczone, gdzie wyniesiona z jej kontynentu wolność zderza się z moralnością małego amerykańskiego miasteczka. Pali papierosy w miejscu publicznym i nosi jaskrawy makijaż. Prokurator nie zatrzyma się przed niczym, aby wyrzucić ją z miasta, co próbuje czynić na wiele sposobów. | |||||||||||||||||||
3965. | Kobieta na skraju dojrzałości | Mavis Gray jest autorką powieści dla nastolatków. Kobieta właśnie przyjechała w odwiedziny do swojego rodzinnego miasteczka z zamiarem odzyskania szkolnej miłości, jakim był dla niej Buddy Slade. Niestety mężczyzna jest żonaty. Powrót do domu okazuje się trudniejszy niż myślała. Mavis odnawia niezwykłą więź z dawnym kolegą, który radzi jej jak ma postąpić. | |||||||||||||||||||
3966. | Kobieta o rozciętych ustach | Małe japońskie miasteczko prześladowane jest przez ducha kobiety o rozciętej twarzy. Kobieta ubrana w długi płaszcz i maskę chirurgiczną w okrutny sposób morduje dzieci przy użyciu nożyczek. | |||||||||||||||||||
3967. | Kobieta w czerni (film 2012) | Edwardiańska Anglia. Do miasteczka Crythin Gifford przyjeżdża młody notariusz Arthur Kipps (Daniel Radcliffe), który ma uporządkować sprawy spadkowe po zmarłej właścicielce „Domu na Węgorzowych Moczarach”. Pojawia się jednak problem. Na miejscu niewiele może dowiedzieć się na temat nieżyjącej właścicielki posiadłości. Okoliczni mieszkańcy boją się mówić. W pobliżu opuszczonej posiadłości czasami pojawia się bowiem kobieca postać ubrana na czarno i wszyscy wiedzą, co to oznacza – wkrótce w okolicy umrze jakieś dziecko. Pewnego dnia, w czasie odpływu, Kipps postanawia udać się do przeklętego miejsca. | |||||||||||||||||||
3968. | Kobieta z prowincji | Andzia, 60-letnia kobieta, mieszka w małym miasteczku. Ma drugiego męża, emerytowanego piekarza. Andzia zajmuje się zdobyciem pieniędzy dla dzieci z pierwszego małżeństwa - Henryka i Celiny, którzy mieszkają w mieście i usamodzielniły się. Przez 30 lat była wdową, zarabiała myjąc talerze w gospodzie, z trudem wychowując dzieci. | |||||||||||||||||||
3969. | Kobiór | ||||||||||||||||||||
3970. | Kobyla Góra (gmina) | Region kobylogórski był terenem osadniczym, w przekazach źródłowych wiadomość o Kobylej Górze pojawia się po raz pierwszy w końcu XIV wieku, z tego też okresu zachowały się informacje o budowli obronnej. W pierwszej połowie XV wieku Kobyla Góra była w pełni ukształtowana jako miejscowość, miasteczko posiadało własne instytucje. Była to miejscowość rolnicza, jednak bezpośrednią rolę w jej gospodarce odgrywały młyny, zakłady rzemieślnicze, głównie garncarskie i hutnicze. Z tamtych czasów pochodzi koło młyńskie, które obecnie jest herbem miejscowości. Przywilej na organizacje jarmarków Kobyla Góra otrzymała w dniu 23 października 1509 roku, nadany przez króla Zygmunta Starego we Lwowie. Leżąc na trasie z Kalisza do Wrocławia, jak również ze względu na położenie przyrodnicze odgrywa ona znaczną rolę w handlu. W drugiej połowie XVIII wieku państwo polskie utraciło niepodległość, a w wyniku II rozbioru Polski – aż do 1918 roku – z wyjątkiem krótkiego czasu sankcjonowania Księstwa Warszawskiego, obszar ten pozostał pod zaborem pruskim. W sierpniu 1793 roku Kobyla Góra została skreślona z rejestru miast polskich i pozostaje wsią do dnia dzisiejszego. Ważnym przedsięwzięciem ułatwiającym kontakt z sąsiadującymi miastami było wybudowanie w 1860 roku szosy z Ostrzeszowa do Sycowa i Wrocławia. W tym też okresie został powołany komisarz obwodowy, który administrował sześć wsi. Pod względem społecznym duże znaczenie w regionie miał bunt chłopów podczas Wiosny Ludów. W okresie dwudziestolecia międzywojennego w Kobylej Gorze nie nastąpiły istotne zmiany gospodarcze, dopiero w 1934 roku chcąc wzmocnić i podnieść rangę gospodarczo-społeczną miejscowości | |||||||||||||||||||
3971. | Kobylnik (Białoruś) | Narocz (do 1964 Kobylnik) (błr. Нарач, Naracz; ros. Нарочь, Narocz) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie miadzielskim, 3 km na północ od jeziora Narocz, przy szosie Miadzioł-Szwakszty, 3 km na południe od Traktu Batorego. Przez Kobylnik przepływa rzeczka Syrmież[450] (miejscowi używają też nazwy Malinouka). W 2009 roku liczyło ok. 2,6 tys. mieszkańców. Siedziba sielsowietu. | |||||||||||||||||||
3972. | Kobylnik (powiat złotowski) |
| |||||||||||||||||||
3973. | Kochaj mnie czule | Bracia Reno mieszkają z rodziną w małym miasteczku w USA. Wybucha wojna secesyjna. Vance Reno zgłasza się do wojsk Konfederacji. Gdy wraca z wojny, odkrywa, że jego brat ożenił się z jego dziewczyną Cathy. Kiedy rodzina zaczyna dochodzić do porozumienia, Vance dokonuje napadu na sklep. | |||||||||||||||||||
3974. | Kochając ciebie | Elvis Presley gra postać Deke Riversa, dostawcy który zostaje odkryty przez dziennikarkę Glendę Markle (grana przez Lizabeth Scott) oraz muzyka country Texa Warnera (grany przez Wendella Coreya). Deke jest młodym, przystojnym, normalnym chłopakiem posiadającym szybki samochód oraz biorącym udział w bójkach. To co go odróżnia od reszty jego rówieśników to jego głos oraz charyzma. Pewnego dnia zostaje zauważony gdy śpiewa a wieść o tym szybko rozchodzi się w małym miasteczku w którym pracuje. Markle oraz Warner, wierząc w jego potencjał, starają się wypromować talent chłopaka. | |||||||||||||||||||
3975. | Kocham kino (film 1987) | Maria to kierowniczka kina Jutrzenka, będącego ostatnim kinem w okolicy i przez nikogo już nie odwiedzanym. Kobieta przed laty zakochała się w aktorze Korwinie – odtwórcy głównej roli w filmie Ręce pianisty, który kręcony był w tym miasteczku. Zdecydowała się wtedy porzucić najbliższą rodzinę. Jednak dwa lata później samotna wróciła. Do Lubienia przybywa jej dorosły już syn Paweł. W trakcie projekcji Rąk pianisty Maria umiera. Paweł kontynuuje pasję matki i wraz z Joanną, dziewczyną adoptowaną przez Marię, którą z wzajemnością pokochał, walczy o niedopuszczenie do likwidacji Jutrzenki. | |||||||||||||||||||
3976. | Kochane kłopoty | * Stars Hollow – malutkie miasteczko, w którym wszyscy się doskonale znają i zazwyczaj wspierają. Wszyscy są ze sobą bardzo zżyci i często biorą organizują lokalne festyny i pikniki. Jest bardzo zielone i zadbane. | |||||||||||||||||||
3977. | Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy | Centrum akcji jest miasteczko Raków, leżące przy samej granicy polsko-sowieckiej, "33 wiorsty od Mińska" (Litewskiego). Narratorem powieści jest Władek Łabrowicz, który z wojewódzkiego Wilna, gdzie nie mógł znaleźć pracy, przyjeżdża do Rakowa za namową dawnego kolegi z wojska, obecnie "maszynisty" (przewodnika przemytników) Józefa Trofidy, i dostaje u niego miejsce do zamieszkania oraz możliwość zarobku przy przemycie, czym głównie tam się trudniono. | |||||||||||||||||||
3978. | Kochankowie z Księżyca. Moonrise Kingdom | Nowa Anglia, lata 60. XX wieku. Skaut Sam Shakusky zakochuje się w niewiele starszej od siebie Suzy Bishop. Nastolatkowie postanawiają uciec od swoich rodzin, co też czynią. Ich ucieczka zostaje mylnie potraktowana jako zaginięcie. Rodzice Suzy oraz kapitan Sharp rozpoczynają zakrojoną akcję poszukiwawczą, która wywraca spokojne miasteczko do góry nogami. | |||||||||||||||||||
3979. | Kochaw Ja’ir | W listopadzie 2003 nastąpiło połączenie miasteczka Kochaw Ja’ir z sąsiednim osiedlem Tsur Igal. | |||||||||||||||||||
3980. | Kock | Najstarsze ślady pierwszego osadnictwa w okolicy datowane są na 5000 lat p.n.e.[potrzebny przypis], odnaleziono także późniejsze ślady różnych kultur. Pierwszą stałą osadę na terenie obecnego Kocka datuje się na X wiek. W roku 1417 król Władysław II Jagiełło, przychylając się do prośby biskupa płockiego Jakuba, wydał przywilej lokacyjny dla Kocka jako wsi dziedzicznej. Ten przywilej potwierdził syn Jagiełły – Władysław Warneńczyk w 1443 roku w Budzie. W 1518 roku miasto zostało własnością hetmana wielkiego koronnego i wojewody sandomierskiego – Mikołaja Firleja z Dąbrowicy. Rodzina Firlejów rządziła Kockiem aż do 2 połowy wieku XVII. Za ich rządów miasteczko stało się znanym ośrodkiem reformacyjnym. Około 1750 roku Kock stał się własnością księżnej Anny Jabłonowskiej z Sapiehów, która przysłużyła się miastu, dokonując jego gruntownej przebudowy, m.in. przez wyznaczenie rynku. Ufundowała ratusz, kościół i pałac według projektu Szymona Bogumiła Zuga. Usiłowała zaprowadzić różne reformy gospodarcze w swoich włościach, co jednak zakończyło się bankructwem[451]. Po jej śmierci Kock przejęli wierzyciele – bankierzy warszawscy[potrzebny przypis]. Znaną postacią społeczności żydowskiej Kocka był cadyk Mendel Morgenstern, twórca tzw. chasydyzmu kockiego (lata 1834–1859). W tym okresie do Kocka schodziły się liczne żydowskie pielgrzymki. W wieku XIX ludność brała czynny udział w powstaniach narodowych, za co miejscowość od roku 1870 została pozbawiona praw miejskich. Odzyskała je dopiero w 1915 roku. | |||||||||||||||||||
3981. | Koczewarowie | Koczewarowie (niem. Gottscheer, słoweń. Kočevarji lub Kočevski Nemci) są mniejszością posługującą się językiem niemieckim mieszkającą na terenie dzisiejszej Słowenii, głównie do końca II wojny światowej. Po wojnie jedynie niewielka część tej ludności pozostała na tym terenie, wielu mieszka w Austrii, Stanach Zjednoczonych i innych krajach świata. Zajmowali obszar w okolicach miasteczka Kočevje. Obecnie stowarzyszenia Koczewarów działają na terenie Słowenii oraz USA. | |||||||||||||||||||
3982. | Kod pocztowy | Czwarta i piąta cyfra wyznaczają małe miasteczka, wioski lub dzielnice/przedmieścia wielkich miast. | |||||||||||||||||||
3983. | Kodeks Azoyu | Kodeks Azoyu datowany jest na XVI wiek. Jego nazwa pochodzi od małego miasteczka Azoyu 175 kilometrów z zachód od Acapulco w Meksyku. Przedstawia obrazkową historię Tlapaneków i Misteków z królestwa Tlachinolla obejmującą okres od 1300 do 1565 roku. Wokół rysunków znajdują się objaśniające teksty w języku Nahuatl[452]. | |||||||||||||||||||
3984. | Koerich | Koerich − gmina i miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Capellen. | |||||||||||||||||||
3985. | Kohistan | * Kohistan, miasteczko w prowincji Kapisa we wschodnim Afganistanie, będące administracyjnym centrum dystryktu Kohistan Hesa Awal | |||||||||||||||||||
3986. | Kokanin (przystanek kolejowy) | Kokanin - dawny kolejowy wąskotorowy przystanek osobowy w Kokaninie, w gminie Żelazków, w powiecie kaliskim, w województwie wielkopolskim, w Polsce. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do Turku. Należał do Kaliskiej Kolei Dojazdowej. W 1991 roku został zawieszony ruch pasażerski na tej linii[453]. | |||||||||||||||||||
3987. | Kokon (film) | Około 10 tys. lat temu przybysze z planety Antarea wylądowali na wyspie na Atlantyku. Wyspa później została przez Ziemian nazwana Atlantyda. Gdy została ona zniszczona dwudziestu przybyszów pozostało pod wodą. Współcześnie przybywający do miasteczka na Florydzie kosmici mają zamiar, pozostawionych na dnie morza współziomków, zabrać z powrotem. Wydobywane z wody kokony z ukrytymi w ich wewnątrz przybyszami składają w basenie w wynajętej willi. Pensjonariusze pobliskiego domu spokojnej starości za zgodą dowódcy Antaran, Waltera (Brian Dennehy) kąpią się w nim. Wkrótce okazuje się, że w magiczny sposób odzyskali oni wigor, siły witalne i są w doskonałych nastrojach, osiągając pełnię życia fizycznego i psychicznego. Poprawa nastąpiła dzięki wodzie, w której pływali. Perypetie pływających w ożywczej wodzie Bena (Wilford Brimley), Arthura (Don Ameche) i Joea (Hume Cronyn), sprawiają że sytuacja budzi zainteresowanie. | |||||||||||||||||||
3988. | Koksan | Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, teren powiatu był podzielony na 12 miejscowości (kor. myŏn) oraz 69 wsi (kor. ri). W wyniku zmiany podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku, w skład powiatu weszły tereny miejscowości Koksan, Ch'onggye, Unjung, Dohwa; trzy wsie należące do miejscowości Sŏch'on; dwie wsie miejscowości Dongch'on oraz miejscowość Ch'on należąca uprzednio do powiatu Sin'gye. Powiat Koksan liczył wówczas jedno miasteczko (Koksan-ŭp) oraz 17 wsi. | |||||||||||||||||||
3989. | Kolegiata Bożego Ciała w Bieczu | W nawie północnej, po lewej stronie prezbiterium, znajduje się ołtarz pw. Matki Boskiej Różańcowej z początków XVII w., późnorenesansowy, złocony, z bogatą ornamentyką roślinną i okuciową. W ołtarzu obraz matki Boskiej z Dzieciątkiem, w typie ikony, z początku XVI w. Przywieziony do Biecza z miasteczka Łojów nad Dnieprem w czasach króla Jana Kazimierza. | |||||||||||||||||||
3990. | Kolegium Jezuitów w Bydgoszczy | Wszystkie kamienice i place, na których były posadowione (w zachodniej pierzei rynku), zostały wykorzystane pod budowę kościoła i kolegium. W 1619 r. jezuici otrzymali wieś Gogolinek, w 1634 r. miejski folwark Prądy, w 1638 r. Płonkowo, a w 1641 r. zakupili wieś Pęchowo w powiecie inowrocławskim. W latach 1646-1661 posiadali ofiarowane im przez Jerzego Ossolińskiego miasteczko Ślesin z wsiami Drzewce, Gorzeń, Górzyn i Minikowo w powiecie nakielskim[454]. | |||||||||||||||||||
3991. | Kolej Transkanadyjska | John A. Macdonald nalegał, by linia w całości przebiegała przez terytorium Kanady, co uchroniłoby interesy kraju w razie ewentualnej wojny. Początkowo trudno było znaleźć inwestorów, którzy chcieliby wesprzeć ten projekt. Był on finansowany z publicznych środków i został zlecony dwóm przedsiębiorstwom: CPR Company i Inter-Ocean Railway Company. Zanim na dobre ruszyły prace budowlane wybuchł skandal znany jako Pacific scandal. Odkryto, że dyrektor i główny udziałowiec obu kompanii, Hough Alan, był także istotnym kontrybutorem datków na kampanię wyborczą partii konserwatywnej. Dlatego wyglądało to jak afera łapówkarska. John Macdonald zasłaniał się nieświadomością, jednakże ujawnione dokumenty wskazywały coś przeciwnego. Fundusze trafiły nie tylko na partyjne konta, lecz także do prywatnych kieszeni. Skandal kosztował konserwatystów utratę władzy na jedną kadencję. Nowy liberalny rząd pod wodzą premiera Alexandra Mackenzie powtórzył przetarg, który tym razem wygrało przedsiębiorstwo Canadian Pacific Railway Company. Na budowę linii kolejowej przeznaczono w sumie blisko 50 tysięcy dolarów, równowartość ok. 1,3 mld dol. według dzisiejszej (2003) siły nabywczej tej waluty. Mimo olbrzymich nakładów w pierwszym roku projektu udało się zbudować zaledwie 211 km torów. By wybrnąć z trudnej sytuacji, do nadzoru nad projektem zatrudniono legendarnego już specjalistę Corneliusa Van Horne. Pod jego nadzorem projekt wreszcie ruszył z miejsca – w roku 1875. W pierwszym roku jego kadencji wybudowano 800 km torów. W kolejnym roku - mimo powodzi - udało się zbudować kolejnych 673 km oraz dodatkowe 177 km regionalnych odnóg. Spółka budująca kolej miała dług w wysokości 400 000 dolarów, którego termin płatności upływał 10 lipca 1885 roku o godzinie 15.00. Na godzinę przed tym terminem Izba Gmin przyznała spółce pożyczkę. Wkrótce – 7 listopada 1885 r., w niespełna w cztery lata po pierwotnie wyznaczonym terminie - linia zachodnia i wschodnia spotkały się w Craigellachie, w pobliżu Eagle Pass (Orla Przełęcz) w Kolumbii Brytyjskiej. Najbliższą stację nazwano właśnie Craigellachie, nawiązujące do nazwy szkockiego miasteczka będącego symbolem wytrwałości w pokonywaniu trudności. Ostatni gwóźdź wbił Donald A. Smith, prezes spółki. Kolej Transkanadyjska połączyła Montreal z Vancouver, rozpoczynając nową erę w gospodarce Kanady. Negatywnie odbiło się to na tradycyjnym stylu życia rodowitych mieszkańców. W czasie budowy wznoszono miasta i miasteczka, a rdzenną ludność przesiedlano do rezerwatów. W budowie uczestniczyły tysiące Chińczyków, których wielu zginęło, szczególnie przy budowie trudnego odcinka przez Góry Skaliste (m.in. budowa tuneli), oraz zachorowało pracując w mroźnych i śnieżnych warunkach środkowej Kanady. | |||||||||||||||||||
3992. | Kolej parkowa w Parku Śląskim | W 2011 roku po zakończeniu sezonu letniego kolejka, ze względu na zły stan techniczny, zakończyła działalność[455]. 31 maja 2012 roku Park Śląski wypowiedział umowę dzierżawy dotychczasowemu operatorowi kolejki – SGKW[456]. W październiku 2012 rozpoczęto rozbiórkę kolejki[457], a w 2013 roku rozpoczęto odbudowę na odcinku pomiędzy zoo a wesołym miasteczkiem[458]. W lutym 2014 roboty ziemne przy odbudowie pierwszego odcinka były już na ukończeniu. Przy okazji remontu zmieniono rozstaw szyn z 900 mm na 785 mm[459]. 17 czerwca 2014 do parku przywieziono tabor z Rud Raciborskich[460]. 19 czerwca 2014 kolejka została ponownie otwarta[461]. | |||||||||||||||||||
3993. | Kolesin | Czasem, w którym wieś przeżywała okres świetności, był początek XX w. Co prawda znajdowała się wówczas pod zaborami pruskimi, jednak była na tyle rozwinięta, że mogły jej pozazdrościć niektóre miasteczka. Goltzen składał się z 2 głównych części, pierwsza to teren obecnej miejscowości, druga (Quelle), to ziemie oddalone od niej o około kilometr na północ – droga w kierunku dawnej stacji kolejowej, która do dziś pokryta jest brukiem liczącym ponad 100 lat podobnie jak murowane kanały i wiadukt. Dziś niestety po dawnych zabudowaniach zostały jedynie fundamenty. Być może przeważyła tu odległość od głównych węzłów komunikacyjnych. W 1933 r. mieszkało tam 127 z 289 wszystkich mieszkańców wsi. Jak widać była ona bardziej ludna niż obecnie[253]. | |||||||||||||||||||
3994. | Koleś z Postala | Koleś z Postala mieszka w małym miasteczku Paradise (ang. raj) w stanie Arizona ze swoją żoną znaną tylko jako Zdzira Kolesia z Postala. Vince Desi, szef zespołu Running with Scissors, który stworzył postać Kolesia, wyjawił w wywiadzie, że poczynania bohatera są całkowicie zależne od gracza. Jeśli gracz chce, może ukończyć grę bez zabijania nawet jednej osoby. Przebieg gry zależy od tego, czy gracz wybierze przemoc, czy pokojowe rozwiązania[462]. W grze Postal² Koleś mieszka w przyczepie campingowej niedaleko wejścia do jaskiń Tora Bora. Jest pracownikiem firmy Running with Scissors, jednakże w poniedziałek zostaje zwolniony z niewiadomej przyczyny. Bohater angażuje się w politykę, co zmusza go do oddania głosu w wyborach i obchodzenia miasteczka w celu zebrania odpowiedniej ilości podpisów pod petycją. | |||||||||||||||||||
3995. | Koleśniki (Litwa) | Koleśniki (lit. Kalesninkai) – miasteczko na Litwie, w pobliżu granicy z Białorusią. Siedziba gminy Koleśniki. Leżą nad rzeką Tura, dopływem Wersoki. | |||||||||||||||||||
3996. | Kolga (Kuusalu) |
| |||||||||||||||||||
3997. | Kolga | * Kogla - miasteczko w Estonii, w prowincji Harju, w gminie Kuusalu | |||||||||||||||||||
3998. | Koliber (seria wydawnicza) | opowiadania: W pewnym miasteczku, Pierwsza hrabina Wessex | |||||||||||||||||||
3999. | Kolinec | Kolinec – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 431 mieszkańców[42]. | |||||||||||||||||||
4000. | Koliszczyzna | Hajdamacy, Kozacy z Siczy Zaporoskiej i Kozacy z miejscowych milicji nadwornych przy wydatnym wsparciu miejscowego chłopstwa ruskiego uderzali w przeważającej mierze na miasteczka i dwory. Ludność mniejszych miejscowości zaczęła uciekać do większych miast oraz na tereny, gdzie stacjonowały prywatne wojska magnackie[463]. Szlachta i Żydzi chronili się w szczególności w Humaniu i Białej Cerkwi lub też przekraczali granicę polsko-rosyjską. Zbiegła również część unickiego duchowieństwa, chroniąc się przy oddziałach szlacheckich milicji kozackich lub zmieniając wyznanie na prawosławne[464]. Na początkowym etapie koliszczyzny wydarzenia nie przybrały jeszcze krwawego charakteru, typowego dla dalszych działań buntowników. Wynikało to m.in. z faktu, iż napadane przez hajdamaków dwory były zwykle porzucone przez swoich właścicieli, toteż napastnicy ograniczali się do aktów grabieży[464]. Późniejsze masowe mordy Polaków, Żydów, księży rzymskokatolickich i unickich były połączone z rabunkiem ich mienia, profanacją przedmiotów liturgicznych i niejednokrotnie okrutnymi torturami[465]. Podczas koliszczyzny dochodziło także z różnym nasileniem do usuwania śladów dotychczasowej administracji na Prawobrzeżu: współdziałający ze sobą hajdamacy i chłopi ruscy niszczyli zabudowania gospodarcze, płody rolne (tratowanie zbóż, wykaszanie łąk, zaorywanie pól), dokumenty urzędowe, rozkradali zwierzęta gospodarcze, demolowali dwory szlacheckie kradnąc ich wyposażenie i niszcząc to, co pozostało (piece, okna, drzwi), wyrąbywano lasy dworskie[466]. |
Przetworzono 1258640 stron.
Kategoria:Agromiasteczka Białorusi
- God of War Collection. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Prince of Persia Trilogy. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Team ICO Collection. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Oddworld: Stranger's Wrath HD. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Metal Gear Solid HD Collection. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Resident Evil 4 HD. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Beyond Good & Evil HD. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- MDK 2 HD. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Tom Clancy’s Splinter Cell Trilogy. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Devil May Cry HD Collection. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Silent Hill HD Collection. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Tony Hawk's Pro Skater HD. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Killzone HD. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Baldur’s Gate: Enhanced Edition. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Baldur’s Gate II: Enhanced Edition. Gry-Online. [dostęp 2013-12-10]. (pol.).
- Nowy Orlean i Nowy Jork ubiegają się o pierwszeństwo w zastosowaniu szyn Loubata.
- Jastrzębska-Puzowska Iwona: Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850-1920. Wydawnictwo Mado. Toruń 2005. ISBN 83-89886-38-3.
- (Grzegorz Szymczak: 1000 dat z historii Żelechowa i okolic. Rozdział 5. XVII wiek.)
- (Ewa Toniak: „Żelechów”.)
- Zdzisław Wojtowicz: Historia Żelechowa. 1977, s. 92. ISBN 83-915626-5-4.
- Andrzej K. Link-Lenczowski, Żydzi w Rzeczypospolitej – między Wschodem a Zachodem, w: Między Zachodem a Wschodem. Studia z dziejów Rzeczypospolitej w epoce nowożytnej, Toruń 2002, s. 395.
- Hugh Kennedy: Wielkie Arabskie Podboje. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 241. ISBN 978-83-01-16830-8.
- Hugh Kennedy: Wielkie Arabskie Podboje. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 248. ISBN 978-83-01-16830-8.
- Stuart Christie "My granny made me an anarchist", Hastings 2002, s 18
- Stuart Stirling: Pizarro:Pogromca Inków. Wydawnictwo Amber, 2005, seria: Wielcy Historii. ISBN 83-241-2318-0.Sprawdź autora:1.brak strony w książce
- J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia (Wyprawa). Warszawa: Czytelnik, 1981, s. 17. ISBN 83-85100-08-3.
- Timothy Snyder, Skrwawione ziemie..., s. 247.
- Dieter Pohl, The Murder of Ukraine’s Jews under German Military administration and in the Reich Commissariat Ukraine, [w:] The Shoah in Ukraine: History, Testimony, Memorialization, Ray Brandon, Wendy Lower (red.), s. 43.
- time and date.com: Current local times and distance from Tel Aviv. [dostęp 21 października 2009]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Israel Science and Technology Homepage: Map of Israel. [dostęp 21 maja 2008]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- New fossils Offer Glance of Human Ancestors – John Noble Wilford; The New York Times
- A new skull of early Homo from Dmanisi, Georgia – A. Vekua, D. Lordkipanidze, G. P. Rightmire, J. Agusti, R. Ferring, G. Maisuradze; Science Magazine (nr 297, 2002 r.)
- Lawrence Richardson, A New Topographical Dictionary of Ancient Rome, p. 193. JHU Press, 1992. ISBN 0-8018-4300-6
- Peter Lampe, Christians at Rome in the First Two Centuries: From Paul to Valentinus, p. 61. Continuum International Publishing Group, 2006. ISBN 0-8264-8102-7
- David Stone Potter, D. J. Mattingly, Life, Death, and Entertainment in the Roman Empire, p. 180. University of Michigan Press, 1999. ISBN 0-472-08568-9
- Guy P.R. Métreaux, "Villa rustica alimentaria et annonaria", in The Roman Villa: Villa Urbana, ed. Alfred Frazer, p[. 14-15. University of Pennsylvania Museum of Archaeology, 1998. ISBN 0-924171-59-6
- David Soren, A Roman Villa and a Late Roman Infant Cemetery, p. 209. L'Erma di Bretschneider, 1999. ISBN 88-7062-989-9
- Jan Šołta: Zarys dziejów Serbołużyczan, Wrocław 1984, s. 98.
- Jan Šołta: Zarys dziejów Serbołużyczan, Wrocław 1984, s. 104.
- Jan Šołta: Zarys dziejów Serbołużyczan, Wrocław 1984, s. 110.
- miasteczko Hołynka. Radzima.org. [dostęp 2011-07-30]. (biał. • ang. • pol. • ros.).
- 2006 Census QuickStats : Dundas (S) (Local Government Area). [dostęp 2009-12-28].
- Greene County QuickFacts from the US Census Bureau [online], quickfacts.census.gov [dostęp 2016-01-04].
- US Census Bureau, Haralson County, Georgia. [dostęp 8 kwietnia 2012]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Haralson County on Georgia.gov. [dostęp 8 kwietnia 2012]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Maryland population estimates by county US Census Bureau
- Australian Bureau of Statistics: 2006 Census QuickStats : Meekatharra (S) (Local Government Area). [dostęp 2011-05-22]. (ang.).
- Shire of Murchison. [dostęp 2011-05-21]. (ang.).
- 2011 Census QuickStats: Ngaanyatjarraku (S). www.censusdata.abs.gov.au. [dostęp 2015-10-03].
- QuickFacts from the US Census Bureau. [dostęp 2013-08-30]. (ang.).
- 2006 Census QuickStats : Ravensthorpe (S) (Local Government Area). [dostęp 2010-02-03].
- 2006 Census QuickStats : Surf Coast (S) (Local Government Area). [dostęp 2009-09-22].
- Alan R. Sandstrom, Enrique Hugo Garcia Valencia: Native Peoples of the Gulf Coast of Mexico. Tucson: University of Arizona Press, 2005, s. 335. ISBN 978-0816524112. s. 42
- Alan R. Sandstrom, Enrique Hugo Garcia Valencia: Native Peoples of the Gulf Coast of Mexico. Tucson: University of Arizona Press, 2005, s. 335. ISBN 978-0816524112. s. 41
- Alan R. Sandstrom, Enrique Hugo Garcia Valencia: Native Peoples of the Gulf Coast of Mexico. Tucson: University of Arizona Press, 2005, s. 335. ISBN 978-0816524112. s. 42-43
- Współrzędne: 22°35'45.2"N 112°13'18.8"E
- Verity Murphy: Naprawianie uszkodzeń głównych wałów przeciwpowodziowych w mieście, BBC News, 4 października 2005.
- E. Heifetz: The slaughter of the Jews in the Ukraine In 1919. Thomas Seltzer, Inc., 1921. s. 43, 227-234. [dostęp 2013-02-12]. (ang.). Yitsḥaḳ Arad: The Holocaust in the Soviet Union. 2009, s. 13. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).{{Cytuj książkę}} Nieznane pola: "opublikowany". Y. Slutsky: Russia. Jewish Virtual Library, 2008. [dostęp 2013-01-21]. (ang.).
- Posseteni ot gospoda (2001): Storyline. imdb.com. [dostęp 2014-03-16]. (ang.).
- Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP. [w:] United Nations [on-line]. 1948. [dostęp 2013-03-19]. (ang.).
- Chaim Herzog: Arab-Israeli Wars. New York: Vintage Books/Random House, 1984, s. 89-91. ISBN 0-394-71746-5.
- Dov Gutterman: Mo'atza Mekomit I'billin. [w:] Flags Of The World [on-line]. 2008-07-19. [dostęp 2013-03-19]. (ang.).
- Sabit A. Alley: War and Genocide in the Sudan. Institute for Holocaust and Genocide Studies of Raritan Valley College in New Jersey, 2001-03-17. [dostęp 2009-06-06]. (ang.).
- Zdaniem niektórych, w tym kronikarza Wawrzyńca Rudawskiego, Czarniecki i Lubomirski powinni przeprawić się przez Wisłę i rozbić uchodzącego do Warszawy Karola Gustawa. Czarniecki nie zdecydował się na to, gdyż uważał, że armia koronna bez przewagi liczebnej nie jest jeszcze w stanie pokonać Szwedów w otwartej bitwie; w liście do króla Czarniecki uzasadniał swą decyzję także tym, że nie posiadał odpowiednich środków przeprawowych, by w porę przedostać się na drugi brzeg i dopaść armię szwedzką; Mirosław Nagielski, Warszawa 1656, s. 30.
- Leszek Podhorodecki, Rapier i koncerz, s. 306; 12 tys. regularnej jazdy, kilka skwadronów dragonii i 2-3 tys. rabarzy; Mirosław Nagielski, Warszawa 1656, s. 31.
- Mirosław Nagielski, Warszawa 1656, s. 43.
- Ian McKellen – 50 lat kariery aktorskiej – TwojaEuropa.pl [online], www.twojaeuropa.pl [dostęp 2017-02-26].
- Personalidade: Ian McShane (Reino Unido). InterFilmes.com. [dostęp 2017-06-17]. (port.).
- Ian McShane Biography (1942-). Film Reference. [dostęp 2008-05-10]. (ang.).
- Ian McShane - Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-06-17]. (rum.).
- Pauline Frommer's Ireland (autorzy: Keith Bain, Emily Hourican) (ang.)
- 一宮市中心市街地活性化基本計画 (案). city.ichinomiya.aichi.jp. [dostęp 2016-12-14]. (ang.).
- http://www.groept.be/www/ (niderl. • ang.)
- Sirens will wail and guns roar as IF DAY dawns. „Winnipeg Free Press”, s. 1, 18.02.1942.
- Val Werier. Winnipeg to be 'occupied. „Winnipeg Tribune”, s. 1, 17.02.1942.
- What if Nazis invaded city? See for yourself on CTV special. Winnipeg Free Press, 18.02.2006. [dostęp 2016-03-10]. (ang.).
- Perrun, Jody: The Patriotic Consensus: Unity, Morale, and the Second World War in Winnipeg.. University of Manitoba Press, 2014, s. 113. ISBN 978-0-8875-5749-1.
- Kick Groom. If. „Winnipeg Free Press”, s. 1, 05.01.1985.
- War's nightmare staged in vivid Selkirk raid to boost Victory Loan. „Winnipeg Free Press”, s. 1, 18.02.1942.
- Barbara Konarska-Pabiniak, Ignacy Leszczyński z Belna i jego sławny zięć Tytus Chałubiński, Rocznik Gostyniński t.III, s. 297-308.
- Игорь Вовчанчин возвращается на ринг. [dostęp 14 października 2008]. (ukr.).zły zapis daty dostępu
- Igor Vovchanchyn Interview. [dostęp 14 października 2008]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- У Києві зник активіст Євромайдану Ігор Луценко. dw.de, 21 stycznia 2014. [dostęp 2014-11-08]. (ukr.).
- Ігор Луценко: ті, хто мене били, щиро вважають, що „майданівцям” платять. dw.de, 22 stycznia 2014. [dostęp 2014-11-08]. (ukr.).
- J.P. Trap: Danmark, Ringkøbing Amt, 1956, s. 367
- J.P. Trap: Danmark, Ringkøbing Amt, 1956, s. 365
- Dane statystyczne Ilut. [w:] Israel Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2014-03-04]. (hebr.).
- Welcome To 'Illut. [w:] Palestine Remembered [on-line]. [dostęp 2014-03-04]. (ang.).
- Moshe Sharon: Corpus Inscriptionum Arabicarum Palaestinae. BRILL, 1997, s. 79. ISBN 90-04-10833-5. [dostęp 2011-05-26]. (ang.).
- Aleksander Bas, Akcja w Venlo, str. 112 - 115
- Bogusław Wołoszański, Ten okrutny wiek część druga, str. 198
- Aleksander Bes, Akcja w Venlo, str. 60
- Go2War2.nl - Venlo incident [online], www.go2war2.nl [dostęp 2017-11-24] (niderl.).
- S. Nicieja, op. cit., s. 34.
- Kamil Szczypiński, Trójwymiarowy model miasteczka Uniwersytetu Opolskiego, praca licencjacka, Opole 2010 [on-line] [dostęp: 11.11.2012]
- S. Nicieja, op. cit., s. 34.
- Kamil Szczypiński, Trójwymiarowy model miasteczka Uniwersytetu Opolskiego, praca licencjacka, Opole 2010 [on-line] [dostęp: 11.11.2012]
- 第1章 犬山市の歴史的風致形成の背景. city.inuyama.aichi.jp. [dostęp 2017-01-07]. (jap.).
- Heberer 2004 ↓, s. 79.
- Strous 2009 ↓, s. 216–218.
- Thomas Kues: Review: Michael Grabher, “Irmfried Eberl. ‘Euthanasie’-Arzt und Kommandant von Treblinka” (Peter Lang – Europäischer Verlag der Wissenschaft, Frankfurt am Main 2006). [w:] Inconvenient history [on-line]. [dostęp 2017-08-18].
- 伊勢原市歴史文化基本構想. city.isehara.kanagawa.jp. [dostęp 2017-12-26]. (jap.).
- ФК «Карпати» Львів [online], www.fckarpaty.lviv.ua [dostęp 2017-11-24].
- T. Dąbek-Wirgowa, Historia literatury bułgarskiej, s. 138.
- Stwierdza to w swej relacji Yachia z Antiochii, który pisze: Aaron (tj. Iwan Władysław) był tym, do którego przodków należało pierwszeństwo w rządzeniu nimi (Bułgarami). Za Wasyl Złatarski: Istorija na byłgarskata dyrżawa... Tom I. Cz. 2. s. 705.
- Jerzy Kedren, s. 458-462. Pop Duklanin, s. 295. Pop Duklanin opisując morderstwo Gabriela Radomira mówi, że było ono skutkiem intryg Bazylego II, czemu jednak relacja Kedrena-Skylitzesa wydaje się zaprzeczać. Za Steven Runciman: Bulgarian Empire. s. 242-244.
- Ściana, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 404.
- O kozaku Bubliku nasłanym ponoć przez Marcina Kalinowskiego wspomina m.in. w swoim pamiętniku Albrycht Stanisław Radziwiłł (s. 470). Por. też Wojciech Jacek Długołęcki: Batoh 1652. Warszawa: Bellona, 1995, s. 25-26, 44. ISBN 83-11-08402-5.
- Jan Górak. Miasta i miasteczka Zamojszczyzny, s. 59; Maria Stankowa. Dawny powiat szczebrzeski. 130.
- Iwo de Kleczicze [w:] Adam Fastnacht. Osadnictwo ziemi sanockiej w latach 1340-1650, s. 138 op. cit. 1404 (KDM, IV, s. 93). 51; AGZ, XVI, 701, 702
- Dziennik Urzędowy Guberni Lubelskiej nr 38, rok 1845, s. 744.
- Yaacov Lozowick: Right to Exist: A Moral Defense of Israel’s Wars. Doubleday, 2003, s. 48.
- Tom Segev: One Palestine, Complete. Metropolitan Books, 1999, s. 360–362. ISBN 0-8050-4848-0.
- Abdullah Schleifer: Izz al-Din al-Qassam: Preacher and Mujahid. W: Edmund Burke: Struggle and Survival in the Modern Middle East. IB Tauris, 1993, s. 166.
- 18.11.1992 - Polska vs Łotwa - mecz towarzyski. hppn.pl. [dostęp 2016-12-31].
- Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.brak strony w książce
- Łużyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 839.
- Stezka historií Jablunkova / Ścieżka historycznym Jabłonkowem. Jabłonków: Jablunkovské Informační centrum, 2012, s. 5.{{Cytuj książkę}} Nieznane pola: 1.
- Robert Mrózek: Nazwy miejscowe dawnego Śląska Cieszyńskiego. Katowice: Uniwersytet Śląski w Katowicach, 1984, s. 80. ISBN 82-00-00622-2.
- John Walsh: Jack Butler Yeats (1871-1957). Irish Cultural Society: www.irish-society.org. [dostęp 2013-03-21]. (ang.).
- www.visual-arts-cork.com: Jack Butler Yeats (1871-1957). www.visual-arts-cork.com. [dostęp 2013-03-21]. (ang.).
- Vanessa Theme Ament: The Foley Grail: The Art of Performing Sound for Film, Games, and Animation. Focal Press, 2009, s. 5. (ang.).
- Michalska 1988 ↓, s. 140.
- Putowska, Rębosz 1992, s. 67
- Katalog Biblioteki Narodowej, hasło Korniłowiczowa Jadwiga
- Jadów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 362.
- Welcome To Yaffa. [w:] Palestine Remembered [on-line]. [dostęp 2011-11-27]. (ang.).
- Jak bardzo mnie pragniesz / Come mi vuoi. [dostęp 2016-08-07].
- Codex Diplomaticus Poloniae, t. I, Warszawa 1847, s. 272.
- Statuta, Prawa Y Constitucie Koronne Łacinskie Y Polskie z Statutow Łaskiego Y Herborta Y Z Constituciy Koronnych Zebrane, Kraków 1600, s. 749.
- Grzegorz Rąkowski "Wołyń", Rewasz, s.76
- M. Urbankowski, Człowiek z głębszego podziemia. Życie i twórczość Jana Emila Skiwskiego, Arcana, Kraków 2003, s. 95-98, 102-110
- Genealogia imienia Pociejów w "Przegląd Poznański", t. 30, 1860, s. 213.
- Por. Marek Minakowski: Jan Pociej h. Waga. [w:] Wielka Genealogia Minakowskiego [on-line]. [dostęp 2013-02-23].
- Kasper Niesiecki: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J.. T. 7. Lipsk: 1841, s. 337. Cytat: Któryś z nich pod imieniem Adama był biskupem Włodzimierskim i Brześciańskim 1655.
- Pociejowie. [w:] Genealogie rodów polsko-litewsko-ruskich [on-line]. [dostęp 2013-02-23].
- Andrzej Lipski. Potocki Jan h. Pilawa (ok. 1552–1611). Polski Słownik Biograficzny. Wrocław — Warszawa — Kraków — Gdańsk — Łódź. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, wyd. PWN, 1983. Tom XXVIII. Zeszyt 116, s. 26.
- Andrzej Radman, Marek Ferenc, Rejestr senatorów i posłów na sejmie walnym warszawskim 9 lutego - 21 marca 1600 r., w: Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. MCCLXVII – 2004, Prace Historyczne, z. 131, s. 100.
- Anna Filipczak-Kocur, Senatorowie i posłowie koronni na sejmie 1607 roku, w: Przegląd Historyczny 76/2, 1985, s. 296.
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII. Warszawa: 1880–1902, s. 839-40.Sprawdź autora:1.
- Bogusław Blum. Eugeniusz Czyż 1879-1953. Architekt i Konstruktor. „Czasopismo Techniczne”, s. 9, Zeszyt 7-A z 2008.
- Bogusław Blum. Eugeniusz Czyż 1879-1953. Architekt i Konstruktor. „Czasopismo Techniczne”, s. 39, Zeszyt 7-A / 2008.
- Bogusław Blum. Eugeniusz Czyż 1879-1953. Architekt i Konstruktor. „Czasopismo Techniczne”, s. 27, Zeszyt 7-A / 2008.
- Mamuszka, F.: Wejherowo i Ziemia Wejherowska: przewodnik. Gdańsk: Wyd. Morskie, 1969, s. 45.
- Beckett Wendy, 1000 arcydzieł, Warszawa: "Arkady", 2001, ISBN 83-213-4218-3, s. 215.
- Własność ziemska w powiecie sandomierskim w roku 1629, w:Przegląd Nauk Historycznych 2012, r. XI, Nr 2, s. 53.
- Józef Myjak, W krainie białych skał i lessu. Monografia krajoznawcza miasta i gminy Ożarów, PAIR Sandomierz 2005, ISBN 83-86436-58-1
- Henryk Seroka: Herby miast małopolskich do końca XVIII wieku. Warszawa: DiG, 2003, s. 223. ISBN 83-7181-233-7, ISBN 978-83-7181-233-0.
- Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.brak strony w książce
- Janopol, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 413. [dostęp 16 września 2011]
- Śląsk Cieszyński w średniowieczu (do 1528). Idzi Panic (redakcja). Cieszyn: Starostwo Powiatowe w Cieszynie, 2010, s. 296. ISBN 978-83-926929-3-5.
- Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (online). [w:] www.dokumentyslaska.pl [on-line]. [dostęp 2013-07-22].
- H. Markgraf, J. W. Schulte: Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis. Breslau: Josef Max & Comp., 1889.brak strony w książce
- I. Panic, 2010, s. 291, 309
- Sprawozdanie z sesji naukowej pt. Modliborzyce. Studia z dziejów miasteczka i gminy, która odbyła się w miejscowości Modliborzyce w Gminnym Ośrodku Kultury - dawnej synagodze. Informacja, Program sesji, Fotorelacja.
- Abraham Kajzer: Za drutami śmierci. Wałbrzych, Muzeum Gross-Rosen: 2013.{{Cytuj książkę}} Nieznane pola: 1.Sprawdź autora:1.brak strony w książce
- Na podstawie strony internetowej miasta.
- Polska i kraje sąsiednie, mapa. Wytwórnia kartograficzna Fr. Karpowicz, Warszawa ok. 1924
- Jaswojnie w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego [dostęp 16 września 2011]
- Jazep Januszkiewicz. kamunikat.org. [dostęp 2011-09-16]. (biał.).
- Zalewski: Jubileusz Januszkiewicza. kresy.pl, 11 marca 2009-03-11 11:12. [dostęp 2011-09-16].
- Wydawca "Pana Tadeusza" na Białorusi nagrodzony przez polskich naukowców. eduskrypt.pl, 2007-04-06 13:23:48. [dostęp 2011-09-16].
- Adam Przyboś: Koniecpolski Aleksander h. Pobóg (1620—1659). [w:] Polski Słownik Biograficzny. T. XIII/4. Wrocław — Warszawa — Kraków : Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1968, zeszyt 59, s. 515. [dostęp 2016-12-08].
- Zamki kresowe Rzeczypospolitej - Jazłowiec (ok. 10:00). [dostęp 2017-02-27]
- „[ http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/publication?id=18393&tab=3 Dodatek Tygodniowy przy Gazecie Lwowskiej]”. Lwów, 27 paźdź. 1855, Nr 43, s. 172.
- Czesław Pilichowski: Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945. Informator encyklopedyczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 202. ISBN 83-01-00065-1.
- Yitzak Arad: Belzec, Sobibor, Treblinka. The Operation Reinhard Death Camps. Bloomington: Indiana University Press, 1999, s. 397. ISBN 978-0-253-21305-1.
- Sou - dawna drobna moneta francuska.
- The Stolen Archives of The Singing Nun-Soeur Sourire (Jeannine Deckers) [online] [dostęp 2015-11-27].
- I'm Learning To Share!: The Singing Nun - Dominique 1982 [online] [dostęp 2016-02-19].
- Jeff Bridges. Starpulse.com. [dostęp 2016-02-20]. (ang.).
- Suwalszczyzna : mapa turystyczna 1:100 000. Warszawa: Agencja TD, 2008. ISBN 978-83-88859-31-1.brak strony w książce
- Værd at se i Danmark. Seværdigheder fra A-Å, Høst & Søn, Kopenhaga 1998, str. 127.
- Lademann, t. 12, Kopenhaga 1984, str. 195.
- Ilustrowana encyklopedia Trzaski, Everta i Michalskiego, t. II, Warszawa 1930?, str. 750
- VoluminaV. Legum VoluminaV., Volumina Legum – przedruk zbioru praw. Konstytucye Seymu Walnego Koronnego Warszawskiego Extraordynaryinego, roku pańskiego 1662 odprawiającego się dnia 20 miesiąca lutego., 1887.brak strony (książka)
- Michał Kozłowski: Akademia Ostrogska. [dostęp 2012-01-07].
- Anna Radziukiewicz: Dwa zwierciadła. [dostęp 2012-01-07].
- informacja o młodości artysty. [dostęp 2016-05-10].
- Muzeum Żydów Polskich zbiory 01. [dostęp 2016-05-10].
- Muzeum Żydów Polskich zbiory 02. [dostęp 2016-05-10].
- Muzeum Diabłów w Kownie http://kowno.lovetotravel.pl/muzeum_diablow
- Ryszard Wójcik: film o artyście. 1966. [dostęp 2016-05-10].
- J.Pijarowski: Jerzy Srzednicki - Retrospektywa - zostawmy je, zostawmy bez tytułu.. Bydgoszcz: ICB & Brain Active Records, 2017-06-05, s. 68. ISBN 978-83-945313-1-7.
- pełna informacja o wystawie.. zpap-gdansk.pl. [dostęp 2017-06-05].
- Jestem niewinny (1936). akademiafilmowa.pl. [dostęp 2017-07-19]. (pol.).
- Spencer Tracy, Actor, Film Actor, Theater Actor (1900–1967). biography.com. [dostęp 2017-07-19]. (ang.).
- Fritz Lang’s Fury (1936) Starring Spencer Tracy and Sylvia Sidney. immortalephemera.com. [dostęp 2017-07-19]. (ang.).
- 10 mało znanych bohaterów, których warto znać [TOPOWA DYCHA]. Topowa Dycha 2017-04-04. [dostęp 2017-08-24].
- Jesús María, Aguascalientes, Mexico - City, Town and Village of the world. [dostęp 7 lutego 2014]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Censo de Población y Vivienda 2010, Principales Resultados por Localidad. Instituto Nacional de Estadística, Geografía e Informática. [dostęp 07-02-2014]. (hiszp.).zły zapis daty dostępu
- Zmiana egzonimu przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych na 64. posiedzeniu 26 października 2011
- Jimmy Butler finds a new home, hope. ESPN.go.com. [dostęp 2012-07-30]. (ang.).
- Trzej przyjaciele z boiska. [dostęp 2004-06-25].
- all•about•jazz – Joe Williams (ang.) [dostęp 2011-09-03]
- Ekkehard Schuster/Reinhold Boschert-Kimmig: Trotzdem hoffen. Mit Johann Baptist Metz und Elie Wiesel im Gespräch, Mainz 1993, S. 22–25.
- Johann Baptist Metz: Ein biographischer Durchblick: Wie ich mich geändert habe, in ders.: Zum Begriff der neuen Politischen Theologie 1967 – 1997, Mainz 1998, s. 41ff.
- Johann Baptistz Metz: Heidegger und das Problem der Metaphysik. Versuch einer Darlegung und kritischen Würdigung, Innsbruck 1953.
- Westfälische Wilhelms-UniversitätW.W.U. Münster Westfälische Wilhelms-UniversitätW.W.U., Katholisch-TheologischeK.T. Fakultät Katholisch-TheologischeK.T., WWU Münster > Fachbereich 2 > Seminar für Fundamentaltheologie > Metz, Johann Baptist, Prof. em. DDr. Dr. h.c. [online], www.uni-muenster.de [dostęp 2017-02-11] (niem.).
- Johann Baptist Metz: Christliche Anthropozentrik. Über die Denkform des Thomas von Aquin, München 1962.
- Törnquist 2007 ↓, s. 212.
- Lasse Södergren (Norrköpings Tidningar): Ett porttorn med en egen historia. www.nt.se. [dostęp 2013-06-11]. (szw.).
- Harris 1993 ↓, s. 13.
- Harris 1993 ↓, s. 14.
- Ellen GreenmanE.G. Coffey Ellen GreenmanE.G., NancyN. Shuker NancyN., John D. Rockefeller, empire builder, Silver Burdett, 1989, s. 18, 30.
- The Rockefeller Archive Center: Laura Spelman Rockefeller, 1839-1915. [w:] The Rockefellers [on-line]. rockarch.org. [dostęp 2016-08-10]. (ang.).
- Alex Danchev: DILL. Marszałek polny sir John Dill...s.57
- Tompkins, ss.33-35
- Ridley 2010 ↓, s. 3.
- guardian.co.uk: John Wyndham Books. 22 lipca 2008. [dostęp 9 czerwca 2009]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- John Wyndham (1903-1969). authorscalendar.info. [dostęp 2016-02-17]. (ang.).
- SF hub:The Vivian Beynon Harris Archive. 2005. [dostęp 9 czerwca 2009]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- John Wyndham - Biography. [dostęp 9 czerwca 2009]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- FantasticFiction: John Wyndham. 29 maja 2009. [dostęp 9 czerwca 2009]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Johnathon Schaech Biography and Filmography 1969. Hollywood.com. [dostęp 25-02-2016]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Johnathon Schaech. MYmovies. [dostęp 25-02-2016]. (wł.).zły zapis daty dostępu
- Stephen Sharot, Messianism, mysticism and magic, Hasidism in modern society, The University of North Carolina Press, 1982
- Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.brak strony w książce
- MastiBot/miasteczko 3, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 619. [dostęp 9 września 2011]
- Pojedupie w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego [dostęp 14 października 2011]
- MastiBot/miasteczko 3, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 645. [dostęp 14 września 2011]
- Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.brak strony w książce
- Kronika Drohojowskich. Na podstawie badań archiwalnych, oprac. J. Drohojowski, cz. I, Kraków 1904, s. 170, 175.
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, Tom IV, 1883, s. 726.
- Odbudowa polskiego miasteczka: projekty domów opracowane przez grono architektów polskich. bcpw.bg.pw.edu.pl. [dostęp 2015-03-29].
- Otoczenie domu. Dworek na małej działce?. budujemydwor.pl, 18 lipca 2011. [dostęp 2015-03-29].
- Krakowscy Rotarianie w latach 1933-1939. rotary-krakow.pl. [dostęp 2015-03-29].
- Monografia miasteczka Wilamowic. books.google.pl. [dostęp 2014-04-15].
- Karolina Bielenin: Holandia na Podbeskidziu. olszowka.most.org.pl. [dostęp 2014-04-15].
- Jurkówka, duźa wieś, powiat jampolski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 635.
- Potocki, |- | 3638. || Józef Oźmin || W 1930 wziął ślub z malarką Łucją Stanisławą Szwedą. W latach 1932-1938 studiował w Académie d'Andrée Loth, w Paryżu oraz w Regia Academia di Belle Arti w Rzymie. Józef i Łucja Oźminowie początkowo zamieszkali w Poznaniu, przenieśli się jednak do Warszawy. Do końca życia wspólnie pracowali, sygnując razem swoje działa. Specjalizowali się w monumentalnym malarstwie ściennym, przede wszystkim o tematyce religijnej. Ozdobili freskami katedry w Pelplinie, Włocławku oraz w wielu innych kościołów m.in. w Warszawie, Kielcach i Sieradzu, a także w kilku mniejszych miasteczkach, jak Swarzędz (Kościół Świętego Marcina<ref>Swarzędz. Trasy turystyczne. swarzedz.pl. [dostęp 17 kwietnia 2016].zły zapis daty dostępu
- Inne źródła podają dzień 8 stycznia.
- Darius Babickas. Rodzina Landsbergisów - kolekcjonerami ziemi. „Nasza Gazeta”. 7 (496).brak numeru strony
- Walid Khalidi: All That Remains. Washington D.C.: Institute for Palestine Studies, 1992, s. 555. ISBN 0-88728-224-5.
- Wolf-Dieter Hütteroth, Kamal Abdulfattah: Historical Geography of Palestine, Transjordan and Southern Syria in the Late 16th Century. Erlanger Geographische Arbeiten. Wyd. 5. Erlangen: Vorstand der Fränkischen Geographischen Gesellschaft, 1977, s. 555.
- Regavim Military Base. [w:] Tedem Civil Engineering Ltd. [on-line]. [dostęp 29 kwietnia 2009]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.brak strony w książce
- MastiBot/miasteczko 3, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 671. [dostęp 15 września 2011]
- Archiwum Główne ↓, s. 1854.
- Kodeks Dypl. polski ↓, s. 236.
- Jastrzębska-Puzowska, Iwona: Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850-1920. Wydawnictwo MADO. Toruń 2005. ISBN 83-89886-38-3, ISBN 978-83-89886-38-5
- tioWeb Radzima.net tioWeb, Kalenkowicze, agromiasteczko (kamieniecki rejon, obwód brzeski) [online], www.radzima.net [dostęp 2016-03-27].
- ГОСКАРТГЕОЦЕНТР, http://maps.by/viewate/1768, 27 marca 2016.{{Cytuj}} Gołe linki: "tytuł".brak strony (książka)
- Strona internetowa Urzędu Miasta Kalwaria Zebrzydowska – Kalendarium.
- Kamień (powiat wrzesiński), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 736.
- Jonathan Clements, Helen Mc Carthy: The Anime Encyclopedia. Berkeley, California: Stone Bridge Press, 2006, s. 148. ISBN 1-880656-64-7.
- Kamionka 2), miasteczko powiat czehryński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 781.
- S. Tucker, Blue..., s.312
- S. Tucker, Blue..., s.313
- Syrian forces take 3 villages near Lebanese border | News , Middle East | THE DAILY STAR [online], www.dailystar.com.lb [dostęp 2017-11-18].
- Syrian forces take 3 villages near Lebanese border | News , Middle East | THE DAILY STAR [online], www.dailystar.com.lb [dostęp 2017-11-18].
- Syrian army retakes Qalamoun village | News , Middle East | THE DAILY STAR [online], www.dailystar.com.lb [dostęp 2017-11-18].
- مراسلنا: الجيش السوري يدخل إلى بلدة حوش عرب آخر معاقل المجموعات المسلحة في القلمون - RT Arabic [online], arabic.rt.com [dostęp 2017-11-18] (arab.).
- Syrian troops choke off rebels north of Damascus. washingtonpost.com, 2014-04-14. [dostęp 2014-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-14)].
- Syria: Assad Celebrates Easter in “Liberated” Maaloula. eaworldview.com, 2014-04-20. [dostęp 2014-04-20].
- Lebanese Army makes key arrest in Bekaa Valley. dailystar.com.lb, 2014-04-28. [dostęp 2014-0516].zły zapis daty dostępu
- Le patrimoine architectural de Saint-Tropez - La chapelle Sainte-Anne. saint-tropez.fr. [dostęp 2017-04-18]. (fr.).
- Chapelle Saint-Anne. golfe-saint-tropez-information.com. [dostęp 2017-04-18]. (fr.).
- Monuments historiquea - Chapelle Sainte-Anne. culture.gouv.fr. [dostęp 2017-04-18]. (fr.).
- Iwona Jastrzębska-Puzowska: Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850–1920.brak strony w książce
- Rausing 2001 ↓, s. 255.
- Söderlund 1993 ↓, s. 108.
- Żydzi w malarstwie Karola Kostura - biografia, przykłady prac. [dostęp 05.08.2009]. (pol.).zły zapis daty dostępu
- Katalog wystawy Ogólnopolski Konkurs Malarski im. Teofila Ociepki. Bydgoszcz: Wojewódzki Ośrodek Kultury w Bydgoszczy, 1996, s. 12. ISBN 83-86580-60-7.
- Karpacz. Historia miasta. [dostęp 12 września 2009]. (pol.).zły zapis daty dostępu
- 1921 Report of the Royal Commission appointed to inquire into and report upon the recent disaster at Mount Mulligan Coal Mine, and also into the methods of mining carried on at such mine, and further, to make such recommendations as may tend to prevent the recurrence of accidents of a like nature. www.mineaccidents.com.au. [dostęp 2015-12-29].
- 12 survive Indonesian plane crash, airline says. cbc.ca, 2007-01-01. [dostęp 2013-07-28]. (ang.).
- Aviation Safety Network. [dostęp 2010-06-22].
- Crash: First Air B732 near Resolute Bay on Aug 20th 2011, impacted terrain. The Aviation Herald. [dostęp 2011-08-23]. (ang.).
- Bell, s. 198.
- Who is Kati Wolf? - Part 1.. [dostęp 2013-01-16].
- Who is Kati Wolf? - Part 2.. [dostęp 2013-01-16].
- About Kati Wolf. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2015-06-25]. (ang.).
- Stanisław Alexandrowicz: Rozwój kartografii Wielkiego Księstwa Litewskiego od XV do połowy XVIII wieku. Poznań: UAM, 1989.brak strony w książce
- Stanisław Konopka (red.). Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1948. , s. 473, 1949. Lekarski Instytut Naukowo-Wydawniczy. (pol.).{{Cytuj pismo}} Brakujące pola: czasopismo.
- Kazimierz Żwan: Pożar miasteczka. Europeana. [dostęp 2014-07-06].
- „Izraelita” nr 35, 28.08.1913, s. 2.
- Brian Reisinger (17 lipca 2007 r.), "Janesville residents remember famed actor", The Janesville Gazette. Dostęp: 8 września 2009 r. (ang.)
- Kevin Alejandro - Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-05-08]. (rum.).
- Kevin Alejandro. Listal. [dostęp 2017-05-06]. (ang.).
- Kevin Alejandro. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-05-08]. (ang.).
- Introductory biography < Khalil Gibran [online], 27 listopada 2017 [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-27].
- "A Sightseeng Guide to Korea", Pang hwon Ju i Hwang Bong Hyok, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, DPRK. 1991
- http://www.outerbanks.org/outerbanks-kill-devil-hills/.{{Cytuj}} Gołe linki: "tytuł".Tylko tytułbrak strony (książka)
- Zdjęcie zostało wykonane w grudniu 2008 roku. Widoczne na nim zabudowania i krajobraz mogły zostać zniszczone w czasie pożaru, który 7 lutego 2009 strawił znaczną część miasteczka.
- Operatorzy kin szukają sposobów, jak rozerwać widza - Technologie i IT - parkiet.com [online], www.parkiet.com [dostęp 2017-11-24] (pol.).
- Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Echnateon, Celestynów 1991. ISBN 83-900076-2-6
- Mapa Rzeczypospolitej Polskiej, WIG, Warszawa 1934
- time and date.com: Current local times and distance from Tel Aviv. [dostęp 21 października 2009]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Israel Science and Technology Homepage: Map of Israel. [dostęp 21 maja 2008]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Luna Park Tel Awiw: Luna Park Tel Awiw. [dostęp 19 lutego 2010]. (ang.).zły zapis daty dostępu
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Warszawa: Władysław Walewski, 1883 t. IV s. 109.brak strony w książce
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Józef Krzywicki: Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Warszawa: Władysław Walewski z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem im. D-ra Mianowskiego, 1902 t. XV cz. II s. 78.brak strony w książce
- 区政概要 平成27年版. city.nagoya.jp. [dostęp 2017-05-04]. (jap.).
- はじめに - 北名古屋市. city.kitanagoya.lg.jp. [dostęp 2017-03-17]. (jap.).
- Profile of Kitanagoya city. city.kitanagoya.lg.jp. [dostęp 2017-03-17]. (jap.).
- スペイン国ヘレス市との友好姉妹都市交流の歩み. city.kiyosu.aichi.jp. [dostęp 2017-03-18]. (jap.).
- Tomasz Lenkowski: Korsze – miasteczko na Mazurach. [dostęp 23 stycznia 2012].zły zapis daty dostępu
- Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6, s. 421.
- Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3, s. 686-687.
- Sumienie miasteczka K. Jak mordowano Żydów po wojnie, „Wyborcza” [dostęp 2017-05-10] (pol.).
- Najlepsze filmy polskie i zagraniczne na kanale filmowym Stopklatka TV | Stopklatka [online], www.stopklatka.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
- Klub Jimmy’ego. www.stopklatka.pl. [dostęp 2.11.2014].zły zapis daty dostępu
- Ι. Ι. Волошенко: Село Княжа Криниця - Монастирищенський район. [dostęp 2011-11-18]. (ukr.).
- Syrmież, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 748.
- Włodzimierz Wójcikowski: Śladami ostatniej bitwy gen. Kleeberga. Lublin: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, s. 30. ISBN 83-03-01102-2.
- Koleje. Kalisz najstarsze miasto. [dostęp 2013-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-18)]. (pol.).
- Steve Butts: IGN PC Interview with Vince Desi. IGN, 2002-12-05. [dostęp 2007-11-30].
- W. Serczyk, Hajdamacy, s. 314.
- Świadectwa tego znajdują się głównie we późniejszych wspomnieniach naocznych świadków (Lippoman, Mładanowicz, Moszczeński). Tak powołując się na te źródła, przywołuje je Władysław Serczyk odnosząc się do wydarzeń w Humaniu: „[...] w samej tylko synagodze poniosło śmierć około trzech tysięcy Żydów. Obcinano im ręce i uszy, a dobijali ich chłop przybyli z pobliskich wsi. Wyciągano ich także z innych miejsc, gdzie usiłowali szukać schronienia: z piwnic, domów, a nawet rowów; a następnie gromadzono w jednym miejscu, gdzie do akcji przystąpiły również kobiety, a podobno i dzieci. [...]. Innych [księży] torturowano, żądając zdradzenia miejsca, gdzie zostały ukryte aparaty kościelne i szlacheckie depozyty. [...] Nienawiść chłopstwa przeciw unii i obrządkowi rzymskokatolickiemu wyraziła się także w postaci naigrawania z liturgii. Ubierano się w ornaty, wygłaszano szydercze kazania, pito wino z kielichów kościelnych i niszczono pateny. Nienawiść powstańców zwróciła się wreszcie przeciw szlachcie zgromadzonej w Humaniu. Okrucieństwo przekroczyło wszelkie granice. Celowali w nim, jak w poprzednich wypadkach, chłopi przybyli z włości humańskiej. Ofiary przywiązywano do pala, bito, kłuto spisami, by na koniec dobić nożem lub wystrzałem z broni palnej. Gwałcono kobiety, ciężarnym rozcinano brzuchy, a dzieci podnoszono triumfalnie na spisach do góry. Uciekające w panice rodziny szlacheckie chowały się w piwnicach, rowach, zaroślach, skąd były wywlekane, pędzone i gromadzone w jednym miejscu, by tam następnie ulec okrutnej rzezi”. Por. W. Serczyk, Koliszczyzna, s. 97–98.
- W. Serczyk, Koliszczyzna, s. 158–161.
- Po masowej egzekucji w Kamieńcu Podolskim Wehrmacht systematycznie współpracował z Einsatzgruppen i siłami policyjnymi w niszczeniu społeczności żydowskich. Po zajęciu miasteczka lub miasta policja (jeżeli była na miejscu) wyłapywała niektórych mężczyzn żydowskiego pochodzenia i rozstrzeliwała ich. Armia ewidencjonowała resztę mieszkańców, odnotowując Żydów. Później Wehrmacht i policja negocjowały, ilu spośród pozostałych Żydów można zabić, a ilu należy pozostawić przy życiu i zamknąć w getcie jako siłę roboczą.Po tej selekcji policja organizowała drugą egzekucję, po czym armia często dostarczała ciężarówek, amunicji i strażników. Jeżeli na miejscu brakowało policji, armia samodzielnie rejestrowała Żydów i organizowała pracę przymusową. Policja dokonywała zabójstw później.- T. Snyder, Skrwawione ziemie..., s. 225.
- Organizatorzy chcieli uniknąć sytuacji podobnej do tej, jaka wydarzyła się w 1938 r. po nadaniu słuchowiska radiowego Wojna światów, gdy fikcyjny komunikat o inwazji Marsjan wywołał panikę wśród Amerykanów.
- William Butler Yeats, ur. 13 czerwca 1865, Sandymount; Susan Mary Yeats, ur. 25 sierpnia 1866, Sligo.
- Elizabeth Corbet Yeats, ur. 11 marca 1868; Robert Corbet Yeats ur. 27 marca 1870, zm. 3 marca 1873; Jane Grace Yeats, ur. 29 sierpnia 1875, zm. 6 czerwca 1876, por. Sheila Helser: William Butler Yeats. www.sheilascorner.com. [dostęp 2013-03-22]. (ang.).
- Prawdopodobnie chodzi o którąś Rzeczycę w województwie brzeskim, gdzie Pociejowie mieli swoje majątki. Raczej nie dotyczy to miasteczka Rzeczyca, centrum królewszczyzny – starostwa rzeczyckiego, którego tenutariuszami byli Pociejowie w późniejszym okresie.
- Która miała współdziałać na wschodnim skrzydle zgrupowania i rozkazem NW w tej sprawie.