Wikipedysta:Matrek/brudnopis/typ IIA
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kraj budowy | |||
---|---|---|---|
Projekt |
IvS: MVBIIA | ||
Stocznia |
Crichton-Vulcan, Deutsche Werke | ||
Zbudowane |
siedem | ||
Użytkownicy | |||
Typ następny | |||
Służba w latach |
1934-1946 | ||
Stracone |
trzy | ||
Uzbrojenie: | |||
5 torped G7a, G7e lub 18 min, 1 × 20 mm AA | |||
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
| ||
Załoga |
25 (Vesikko: 16) oficerów i marynarzy | ||
Wyporność: | |||
• na powierzchni |
254 tony | ||
• w zanurzeniu |
303 tony | ||
Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy | ||
Zanurzenie testowe |
100 metrów | ||
Długość |
40,9 metra | ||
Szerokość |
4,08 metra | ||
Napęd: | |||
2 x silnik Diesla MWM RS127S (350 KM) 2 x silnik elektryczny SSW PG W322/26 (150 kW) | |||
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg: | |||
• na powierzchni |
1600 Mm /8 węzłów | ||
|
{{Typ okrętu podwodnego infobox}}
|
Okręty podwodne typu IIA – typ okrętów podwodnych Finlandii i III Rzeszy, zaprojektowanych z obejściem postanowień Traktatu Wersalskiego przez założone w Holandii niemieckie biuro projektowe IvS. Okręt prototypowy tego typu – „Vesikko” dla fińskiej marynarki wojennej – został zwodowany w 1931 roku w stoczni Crichton-Vulcan w Turku, a jednostki seryjne budowane już dla Kriegsmarine wodowano od czerwca 1935 roku w stoczni Deutsche Werke w Kilonii. Okręt wiodący tego typu bazował na konstrukcji niemieckich jednostek typu UB II z czasów pierwszej wojny światowej. Ten sam projekt został użyty dla niemieckich okrętów przybrzeżnych, gdy kraj ten wznowił produkcję jednostek tej klasy.
Niemieckie jednostki typu IIA operowały głównie w roli szkoleniowej i testowej, chociaż podjęły także kilka patroli bojowych w początkowym okresie drugiej wojny światowej, w tym zwłaszcza w trakcie kampanii norweskiej. W czasie prowadzenia działalności operacyjnej zatopiły sześć jednostek, w tym brytyjski okręt podwodny HMS „Thistle”, same też stały się obiektem kilku nieudanych ataków torpedowych, zaś U-1 zatonął w tym czasie na minie. W kwietniu 1940 roku wszystkie pozostające w służbie jednostki zostały ponownie skierowane do prowadzenia działalności szkoleniowej, którą prowadziły do lata 1944 roku. U-5 oraz U-2 zatonęły w 1943 i 1944 roku w wypadkach morskich na Bałtyku.
Okręty typu IIA były niewielkimi jednokadłubowymi jednostkami przybrzeżnymi o wyporności nawodnej 254 ton, wyposażonymi w trzy wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm. Zdolne były do rozwinięcia prędkości 13 węzłów na powierzchni i 7 węzłów w zanurzeniu. Zanurzenie testowe tych jednostek określone zostało na 100 metrów, zaś ich załoga liczyła 25 osób.