Wyżyna Tybetańska
rozległa wyżyna w Azji Centralnej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wyżyna Tybetańska (chiń. 青藏高原; pinyin Qīngzàng Gāoyuán; tyb. བོད་ས་མཐོ། – Wylie: bod sa mtho, ZWPY: Boi Gangto) – rozległa wyżyna w Azji Centralnej. W większości należy do Chińskiej Republiki Ludowej (Tybetański Region Autonomiczny, Qinghai, częściowo Sinciang i Syczuan), niewielkie skrawki na zachodnim skraju (m.in. Aksai Chin) są sporne między Chinami a Indiami.
Granice Wyżyny Tybetańskiej są wyraźnie zarysowane przez potężne łańcuchy górskie. Na północy są to Kunlun, Ałtyn-Tag i Qilian Shan, na południu – Himalaje, na zachodzie – Pamir i Karakorum, na wschodzie – Hengduan Shan. Wyżyna zajmuje ok. 2,5 mln km² i wznosi się średnio na wysokość 4000–5000 m n.p.m.[1], co czyni ją najwyżej położoną wyżyną na Ziemi[2].