Wybory do Sejmu Litwy Środkowej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wybory do Sejmu Litwy Środkowej zarządził 30 listopada 1921 gen. Lucjan Żeligowski, wyznaczając je na dzień 8 stycznia 1922 roku. Odbyły się one w dziesięciu okręgach wyborczych według ordynacji z 1 grudnia 1921 roku wprowadzonej dekretem prezesa Tymczasowej Komisji Rządzącej,[1] wzorowanej na ordynacji ogłoszonej przez Żeligowskiego 28 listopada 1920 r.[2] Prawo głosowania mieli obywatele, którzy ukończyli 21 lat, urodzili się na Wileńszczyźnie i mieszkali na niej co najmniej przez pięć lat przed 1914 rokiem. W trakcie wyborów porządku w lokalach wyborczych mieli pilnować nie policjanci ani wojsko, tylko Związek Bezpieczeństwa Kraju (ZBK). Miało to uchronić organizatorów wyborów przed zarzutem wywierania nacisku na wyborców. W dniu wyborów wyprowadzono także z Wilna wojsko tam stacjonujące.[3].
Ten artykuł od 2011-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Na jeden mandat przypadało 7 tys. wyborców, ogółem miano wybrać 106 posłów. Wybierano w systemie pięcioprzymiotnikowym, a więc proporcjonalnym, głosy przeliczano metodą d'Hondta.
Okręgi wyborcze: 1. Szyrwinty (wybory nie odbyły się) 2. Święciany 3. Komaje 4. Oszmiana 5. Troki 6. Wysoki Dwór (wybory nie odbyły się) 7. Wilno Północ, 8. Wilno Południe 9. Wilno – miasto, 10. Lida 11. Wasiliszki 12. Brasław
Największa liczba reprezentantów przypadła na miasto Wilno (18 posłów), najmniejsza na Troki (sześciu).
Głosowanie zostało zbojkotowane przez przedstawicieli mniejszości narodowych: Litwinów i Żydów oraz środowiska białoruskie związane z emigracyjnym rządem w Kownie.
Frekwencja wyniosła 64,35% – największa była w okręgu Wilno Północ (78,85%), najmniejsza w Komajach – 52,36% i samym Wilnie (ze względu na bojkot ludności żydowskiej) – 54,80%.
Wśród Polaków głosowało 80,8% uprawnionych, Litwinów poszło do urn jedynie 8,2%, Żydów 15,3%, a Białorusini stawili się do urn w niecałej połowie – 41%.