Wypędzony (prawo niemieckie)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wypędzeni (niem. Vertriebene) – według niemieckiego prawa osoby, które jako obywatele niemieccy lub deklarujące niemiecką narodowość (potwierdzoną np. przez posługiwanie się językiem), wskutek prześladowań przez reżim narodowosocjalistyczny lub zastosowania przymusu podczas II wojny światowej i później (np. przymusowych wysiedleń dokonanych na podstawie umów międzynarodowych) utraciły w wyniku wojny miejsce zamieszkania, pobytu lub stałego wykonywania zawodu na terenach utraconych przez Niemcy na wschodzie lub położonych poza granicami Niemiec (ustalonymi według stanu na 31 grudnia 1937)[1].
Status „wypędzonego” uprawnia m.in. do odszkodowania za utracone mienie i przywileje podatkowe.
W 1948 r. status wypędzonego miało ok. 8 mln osób, a w 1984 r. ok. 16 mln osób[2].
W latach 1949–1969 sprawami wypędzonych zajmowało się specjalne Federalne Ministerstwo do spraw Wypędzonych, Uchodźców i Ofiar Wojny.