Young Griffo
australijski bokser zawodowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Young Griffo, właśc. Albert Griffiths (ur. 15 kwietnia 1869 w Millers Point, zm. 7 grudnia 1927 w Nowym Jorku[1]) – australijski bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii piórkowej.
Pseudonim |
Australian Will O’ The Wisp |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1869 |
Data i miejsce śmierci |
7 grudnia 1927 |
Obywatelstwo | |
Wzrost |
163 cm |
Styl walki |
praworęczny |
Kategoria wagowa |
piórkowa |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
229 |
Zwycięstwa |
68 |
Przez nokauty |
33 |
Porażki |
11 |
Remisy |
38 |
Był znany z umiejętności walki defensywnej. Potrafił znakomicie balansować ciałem unikając uderzeń. Nie posiadał silnego ciosu, ale był bardzo szybki. Był znany również z zamiłowania do nadużywania alkoholu i z nieprzykładania się do treningu[2].
Pierwsze walki zawodowe stoczył w 1886. Większość z nich była rozgrywana w formule no decision. W grudniu 1888 pokonał na punkty po 4 rundach przyszłego mistrza świata Torpedo Billy’ego Murphy’ego. Został zawodowym mistrzem Australii w kategorii piórkowej w grudniu 1889.
2 września 1890 w Sydney zmierzył się ponownie z Torpedo Billym Murphym, który był wówczas uznawany za mistrza świata kategorii piórkowej. Griffo zwyciężył przez poddanie się przeciwnika, który nie wyszedł do 16. rundy i został tym samym nowym mistrzem świata[3]. W obronie tytułu pokonał Paddy’ego Morana przez nokaut w 13. rundzie 14 listopada 1890[4], George’a Powella przez dyskwalifikację w 20 rundzie 12 marca 1891[5], ponownie Torpedo Billy’ego Murphy’ego przez dyskwalifikację w 22. rundzie 22 lipca 1891 (Murphy uderzył klęczącego Griffo)[6] i Micka McCarthy’ego przez poddanie w 4. rundzie 22 marca 1892[7] (wszystkie te pojedynki miały miejsce w Sydney). Później nie bronił już tytułu mistrzowskiego nie mogąc utrzymać limitu 126 funtów. 12 grudnia 1892 i 28 lutego 1893 dwukrotnie pokonał Jerry’ego Marshalla w walce o tytuł mistrza świata w wadze do 130 funtów[8][9].
Od listopada 1893 Griffo walczył w Stanach Zjednoczonych. Zremisował tam m.in. z Sollym Smithem w styczniu 1894 i z Kidem Lavigne w lutym tego roku. 17 marca 1894 w Chicago zmierzył się z byłym mistrzem świata wagi piórkowej Ike'em Weirem, którego kilkakrotnie powalał na deski, zanim policja przerwała walkę w 3. rundzie[10]. Następnie m.in. pokonał po raz kolejny Torpedo Billy’ego Murphy’ego 7 maja tego roku, zremisował 29 czerwca z George’em Dixonem[11], a 27 sierpnia tego roku przegrał w Nowym Jorku z ówczesnym mistrzem wagi lekkiej Jackiem McAuliffe'em, choć prasa uznała, że był w tym pojedynku wyraźnie lepszy[12].
W 1895 Griffo m.in. zremisował z George’em Dixonem (dwukrotnie), Kidem Lavigne[13], Joe Gansem i Frankiem Erne. 10 lipca 1896 spróbował odebrać mistrzostwo świata w kategorii do 135 funtów Jackowi Everhardtowi, ale zremisował z nim po 20 rundach[14]. Kontynuował karierę remisując z Joe Gansem w 1897 i przegrywając z nim w 1900 oraz pokonując znacznie cięższego Young Petera Jacksona w 1898. Walczył do 1904. Niektóre źródła podają, że w 1911 stoczył jeszcze pojedynek no decision z Honeyem Mellodym[1][15].
Przepuścił zgromadzony majątek i żył w biedzie, prosząc o pieniądze na Times Square[16]. Zmarł 7 grudnia 1927 (niektóre źródła podają 10 grudnia[1]).
Został wybrany w 1994 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[15][16].