Średniowieczny alegoryzm
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Średniowieczny alegoryzm – nazwa obejmująca ogół prądów i cech literatury europejskiej V-XV w.,a polskiej od początku wieku XII po XV. Alegoria proponowana ze względu na podstawowe znaczenie jako środek wyrazu nie tylko w piśmiennictwie, ale w całej kulturze umysłowej i artystycznej epoki średniowiecze. W związku z nastawieniem teologicznym epoki zabieg ten , polegający na wyrażeniu idei, pojęć abstrakcyjnych za pomocą konkretnego obrazu słownego, dostępnego zmysłom, pozwalał przekładać na język literacki, ożywiać i uprzystępniać prawdy dogmatyczne oraz moralne. Służył celom dydaktycznym, zabarwiając historiografię, kazania i dzieła hagiograficzne. Alegoryzujący komentarz obwarowywał studiowany tekst, np. Pisma Św. ,przed niepożądaną, dosłowną interpretacją. Wykład alegoryczny był niezbędną konkluzją zarówno myślenia naukowego, jak i artystycznego.