ชื่อรอง
ชื่อที่มอบแก่บุคคลเมื่อบรรลุนิติภาวะให้ใช้แทนชื่อตัวในวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก / From Wikipedia, the free encyclopedia
ชื่อรอง หรือ ชื่อทางการ หรือ จื้อ (จีน: 字; พินอิน: zì; อังกฤษ: courtesy name หริอ style name[1]) เป็นชื่อที่มอบให้บุคคลหนึ่งเมื่อถึงวัยผู้ใหญ่นอกเหนือจากชื่อตัวที่ได้รับมาแต่กำเนิด[2] ธรรมเนียมการมอบชื่อรองเป็นวัฒนธรรมดั้งเดิมที่ปรากฏในเขตวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก ได้แก่ จีน, ญี่ปุ่น, เกาหลี และเวียดนาม[3]
ข้อมูลเบื้องต้น ชื่อภาษาจีน, อักษรจีนตัวเต็ม ...
ชื่อรอง (จื้อ) | |
ชื่อภาษาจีน | |
---|---|
อักษรจีนตัวเต็ม | (表) 字 |
ฮั่นยฺหวี่พินอิน | (biǎo) zì |
เวด-ไจลส์ | (piao)-tzu |
ชื่อภาษาเวียดนาม | |
ภาษาเวียดนาม | tự |
ชื่อภาษาเกาหลี | |
ฮันกึล | 자 |
ฮันจา | 字 |
อาร์อาร์ | ja |
เอ็มอาร์ | cha |
ชื่อภาษาญี่ปุ่น | |
คันจิ | 字 |
ฮิรางานะ | あざな |
เฮ็ปเบิร์นปรับปรุง | azana |
ปิด
ชื่อรองจะนำมาใช้แทนชื่อตัวของผู้ชายเมื่อบุคคลผู้นั้นเข้าสู่วัยผู้ใหญ่[4] ผู้ตั้งชื่อรองให้อาจจะเป็นบิดามารดาหรืออาจารย์สอนหนังสือที่ตั้งชื่อรองให้ตอนที่บุคคลนั้น ๆ เข้าเรียนในสำนักศึกษาเป็นวันแรก
ระวังสับสนชื่อรองกับชื่อศิลปิน (hào, จีน: 號, Korean: 호) อีกชื่อหนึ่งที่มีการกล่าวถึงบ่อยในบริบทวัฒนธรรมเอเชีย ชื่อศิลปินมักมีความเกี่ยวข้องงานศิลปะและมีความใกล้เคียงกับนามปากกาหรือนามแฝงมากกว่า เมื่อเทียบกับชื่อรอง