มี่นยาซาจี้
From Wikipedia, the free encyclopedia
มี่นยาซาจี้ (พม่า: မင်းရာဇာကြီး, เสียงอ่านภาษาพม่า: [mɪ́ɰ̃ jàzà d͡ʑí], สำเนียงยะไข่: [máɰ̃ ɹàzà ɡɹí]; ประมาณ ค.ศ. 1557–1612) หรือที่รู้จักในพระนาม ซาลิม ชะฮ์ (มลายู: Salim Shah) เป็นกษัตริย์แห่งอาณาจักรยะไข่ระหว่าง ค.ศ. 1593–1612 ต้นรัชสมัยของพระองค์อาณาจักรเริ่มขึ้นสู่จุดสูงสุดใน ค.ศ. 1599 สามารถพิชิตราชวงศ์ตองอูและเข้าควบคุมอ่าวเบงกอลจากชายฝั่งสุนทรวันจรดอ่าวเมาะตะมะจนถึง ค.ศ. 1603[2][3] แต่ในช่วงครึ่งหลังของรัชสมัย พระองค์สูญเสียการควบคุมชายฝั่งพม่าตอนล่างใน ค.ศ. 1603 และชายฝั่งส่วนใหญ่ของอ่าวเบงกอลใน ค.ศ. 1609 จากการจลาจลของทหารรับจ้างชาวโปรตุเกส พระองค์สวรรคตเมื่อ ค.ศ. 1612 ระหว่างเตรียมรับมือการบุกโจมตีชายฝั่งยะไข่ของชาวโปรตุเกส[4]
ข้อมูลเบื้องต้น มี่นยาซาจี้ မင်းရာဇာကြီး ซาลิม ชะฮ์ (ဆောလိမ်သျှာ), กษัตริย์แห่งยะไข่ ...
มี่นยาซาจี้ မင်းရာဇာကြီး ซาลิม ชะฮ์ (ဆောလိမ်သျှာ) | |||||
---|---|---|---|---|---|
กษัตริย์แห่งยะไข่ | |||||
ครองราชย์ | 4 กรกฎาคม [ตามปฎิทินเก่า: 24 มิถุนายน] 1593 – 4 กรกฎาคม [ตามปฎิทินเก่า: 24 มิถุนายน] 1612 | ||||
ก่อนหน้า | พระเจ้ามี่นปะลอง | ||||
ถัดไป | Khamaung | ||||
หัวหน้าคณะราชมนตรี | Maha Pyinnya Kyaw | ||||
ประสูติ | ค.ศ. 1557/1558 (พระราชสมภพในวันจันทร์)[note 1] Sittantin | ||||
สวรรคต | 4 กรกฎาคม [ตามปฎิทินเก่า: 24 มิถุนายน] 1612 (54 พรรษา) วันพุธ ขึ้น 8 ค่ำ เดือน Waso 974 ME[1] มเยาะอู้ | ||||
ชายา | Wizala (ราชินีเอก) และราชินีหลัก 8 พระองค์ ราชินีรอง 11 พระองค์[1] | ||||
พระราชบุตร | พระราชโอรสธิดามากกว่า 15 พระองค์ ซึ่งรวมถึงKhamaung[1] | ||||
| |||||
พระราชบิดา | พระเจ้ามี่นปะลอง | ||||
พระราชมารดา | Saw Mi Taw | ||||
ศาสนา | พุทธเถรวาท |
ปิด
บทความนี้มีอักษรพม่า หากอุปกรณ์ของคุณไม่สามารถเรนเดอร์อักษรนี้ได้ คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม, อักษรพิเศษ, กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่น ๆ แทนที่อักษรพม่า