อักษรเสี่ยวเอ้อร์ หรือ เสี่ยวเอ้อร์จิง (แปลว่า อักษรเด็ก) มักย่อเป็น เสี่ยวจิง (แปลว่า อักษรเล็ก, 'อักษรดั้งเดิม'[lower-alpha 1] หมายถึงอักษรอาหรับ-เปอร์เซีย) เป็นวิธีการเขียนภาษากลุ่มจีนหรือภาษาดุงกานด้วยอักษรเปอร์เซีย-อาหรับ[2][3][4][5] โดยชนกลุ่มน้อยหลายกลุ่มที่นับถือศาสนาอิสลามในประเทศจีน—ส่วนใหญ่เป็นชาวหุย แต่บางส่วนก็เป็นชาวตงเซียงและชาวซาลาร์—ใช้งานอักษรนี้ในบางโอกาส และลูกหลานชาวดุงกานในเอเชียกลางเคยใช้อักษรนี้ ภายหลังมีการปฏิรูปอักขรวิธีไปใช้อักษรละตินและภายหลังอักษรซีริลลิกในภาษาดุงกาน ซึ่งยังคงมีการใช้งานจนถึงปัจจุบัน
ข้อมูลเบื้องต้น อักษรจีนตัวเต็ม, อักษรจีนตัวย่อ ...
ปิด
อักษรเสี่ยวเอ้อร์เขียนจากขวาไปซ้ายเหมิองกับระบบการเขียนอื่นที่ใช้อักษรเปอร์เซีย-อาหรับ แต่มีความแตกต่างจากระบบการเขียนฐานอักษรอาหรับตรงที่สระทั้งหมด ทั้งยาวและสั้น ระบุด้วยเครื่องหมายเสริมสัทอักษรอาหรับเสมอ ทำให้ตามเทคนิค อักษรเสี่ยวเอ้อร์เป็นอักษรสระประกอบ และยังมีความแตกต่างจากระบบการเขียนฐานอาหรับในประเทศจีนอย่างชุดตัวอักษรอาหรับอุยกูร์ที่ใช้อักษรทั้งหมดในการระบุสระเสียงสั้น ไม่ใช่เครื่องหมายเสริมสัทอักษร