Jet çağı
From Wikipedia, the free encyclopedia
Jet Çağı, havacılık tarihinde, jet türbinli motorlarla güçlendirilmiş hava taşıtlarının ortaya çıkışı ve ticari jet seyahatinin desteklediği sosyal ve kültürel değişikliklerle belirlenen bir çağdır.
Jet uçakları eski pistonlu motor uçaklara göre daha yükseğe, daha hızlı ve daha uzağa uçabilmiş, kıtalararası ve denizaşırı seyahatleri çok daha hızlı ve kolay hale getirebilmiştir. Kuzey Amerika'dan ayrılan ve Atlantik Okyanusu'nu (ve daha sonra Pasifik Okyanusu'nu ) geçen uçaklar artık varış noktalarına durmaksızın uçabiliyor ve böylece dünyanın büyük bir kısmı ilk kez bir günlük seyahatle erişilebilir hale geliyordu. Büyük jet uçakları piston motorlu uçaklardan daha fazla yolcu taşıyabilir hale geldi, bu da uçak ücretlerinin düşmesine ve uluslararası seyahatin daha geniş bir sosyoekonomik grup yelpazesine açılmasına neden oldu.
Saf jet motorlarına ek olarak, türbin tahrikli pervaneli motorlar daha yumuşak bir sürüş ve daha iyi yakıt verimliliği sağlamıştır. Büyük uçakların jet motorlu hakimiyetinin bir istisnası Tu-114'e (ilk uçuş 1957) güç veren karşıt dönüşlü pervaneli turboprop tasarımı olmuştur. Bu yolcu uçağı çağdaş jetlerin hız, kapasite ve menzilini yakalayabilmiş, hatta aşabilmiştir, ancak bu tür motorlar 1976'dan sonra sadece askeri uçaklar için büyük gövdelerde kullanılmıştır.
Concorde süpersonik nakliye (SST) uçağının 1976 yılında düzenli hizmete girmesinin, seyahat sürelerini önemli ölçüde kısaltarak hava yolculuğunda daha da devrim yaratması beklenmekteydi, ancak uçak hiçbir zaman ticari başarı elde edemedi. Yirmi beş yıllık hizmetin ardından Concorde uçuşları, Temmuz 2000'de Paris yakınlarında meydana gelen ölümcül kaza ve diğer faktörlerin ardından 2003 yılında durdurulmuştur. Bu, sivil hizmette bir SST'nin tek kaybı olmuştur. Sadece bir başka SST tasarımı, Sovyet dönemi Tu-144 sivil kapasitede kullanıldı, ancak yüksek bakım ve diğer sorunlar nedeniyle kısa süre sonra geri alındı. McDonnell Douglas, Lockheed ve Boeing 1960'lardan bu yana çeşitli SST tasarımları geliştirmeyi planlayan üç ABD'li üreticiydi, ancak bu projeler çeşitli gelişimsel, maliyet ve diğer pratik nedenlerle sonunda terk edilmiştir.