جنایت جنگی
From Wikipedia, the free encyclopedia
جنایت جنگی به معنای نقض قانون جنگ است و به اقداماتی مانند کشتار عمدی غیرنظامیان یا اسرای جنگی، شکنجه، گروگانگیری، تخریب غیرضروری اموال غیرنظامی، تجاوز جنسی در جنگ و غارت گفته میشود. ارتکاب جنایت جنگی موجب مسئولیت کیفری فردی برای رزمندگان و هر فردی در ساختار فرماندهی است که دستور هرگونه تلاش برای ارتکاب کشتار جمعی شامل نسلکشی و پاکسازی قومی، استفاده نظامی از کودکان و زیر پا گذاشتن تمایز حقوقی میان اصل تناسب و ضرورت نظامی را صادر کرده باشد.[1]
مفهوم جنایت جنگی حاصل مدوّن شدن حقوق بینالملل عرفی است که در طول تاریخ در جنگهای میان دولتهای حاکم جاری بوده و به تدریج شکل گرفته است، مانند قانون لیبر (۱۸۶۳) مربوط به ارتش اتحادیه در جنگ داخلی آمریکا و همچنین کنوانسیونهای ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ لاهه در مورد جنگهای بینالمللی.[1] پس از پایان جنگ جهانی دوم، دادگاههایی برای رسیدگی به جنایات جنگی قدرتهای محور تشکیل شد و اصول حقوقی نورنبرگ را شکل داد، از جمله تعریف جنایت جنگی در حقوق کیفری بینالمللی. در سال ۱۹۴۹، مفهوم حقوقی جنایات جنگی در کنوانسیونهای ژنو تعریف شد و تبیین گردید که دولتها میتوانند درخصوص مرتکبان جنایات جنگی، به صلاحیت قضایی جهانی استناد کرده و آنها را در کشور خود محاکمه کنند، حتی اگر جنایت جنگی در خاک کشور آنها رخ نداده باشد.[1] در اواخر قرن ۲۰ و اوایل قرن ۲۱، دادگاهها و محاکم بینالمللی دستهبندیهای جدیدی از جنایات جنگی را که بر جنگهای داخلی اعمال میشود نیز تعریف و مدون کردند.[1]