حرکت انتقالی زمین
From Wikipedia, the free encyclopedia
حرکت انتقالی زمین یا گردش زمین به دور خورشید، به حرکت زمین به دور خورشید در خلاف جهت حرکت عقربههای ساعت را (مدار بیضیشکل که خورشید در یکی از کانونهای آن واقع است) گویند و آن مسیر را مدار زمین میگویند. به گفته دانشمندان، نیروی جاذبه خورشید، زمین را جذب میکند اما به دلیل نیروی گریز از مرکز زمین، نیرویی در خلاف جهت جاذبه خورشید ایجاد میشود که باعث تعادل در مدار زمین میگردد. حرکت روزانه خورشید در آسمان و جابهجایی تدریجی ظاهری آن؛ در طی یک سال یک دور از دیدگاه زمینی، تنها در اثر حرکتهای وضعی و انتقالی زمین است. این مدار ظاهری خورشید دائرة البروج نامیده میشود. نواری به عرض ۸ درجه در هر سوی دائرةالبروج را منطقةالبروج میخوانند. ۱۲ صورت فلکی بر این نوار قرار دارند که خورشید در حرکت ظاهریش هر سال یکبار از آنها میگذرد.
زمین به دور خورشید در خلاف جهت حرکت عقربههای ساعت میگردد (مدار بیضی شکل که خورشید در یکی از کانونهای آن واقع است). در این خصوص ما حرکت واقعی را نمیبینیم بلکه حرکت ظاهری خورشید را میبینیم که به نظر میرسد در یک سال یک بار به دور زمین میگردد. این مدار ظاهری خورشید دایرة البروج نامیده میشود. نواری به عرض ۸ درجه در هر سوی دایرة البروج را منطقهالبروج میخوانند. ۱۲ صورت برجسته فکلی بر این نوار قرار دارند که خورشید در حرکت ظاهریش هر سال یکبار از آنها میگذرد. این صورتها عبارتند از: حمل، ثور، جوزا، سرطان، اسد، سنبله، میزان، عقرب، قوس، جدی، دلو و حوت.
فاصلهٔ متوسط میان زمین و خورشید ۱۴۹٫۶۰ میلیون کیلومتر (۹۲٬۹۶۰٬۰۰۰ مایل) است،[2] و طی یک مدار کامل در هر ۳۶۵٫۲۵۶ روز رخ میدهد (۱ سال نجومی)، که برای پیمودن آن زمین ۹۴۰ میلیون کیلومتر (۵۸۴ میلیون مایل) سفر کرده است.[nb 1] مدار زمین دارای یک خروج از مرکز مداری ۰٫۰۱۶۷ است. حرکت مداری زمین یک جنبش ظاهری خورشید نسبت به ستارگان دیگر را در نرخی نزدیک به ۱ درجه در روز (یا با قطر خورشید یا ماه هر ۱۲ ساعت) به سمت شرق نشان میدهد که از زمین دیده میشود.