رئیس کنگره قارهای
From Wikipedia, the free encyclopedia
رئیس کنگره قارهای (President of the Continental Congress)، اشاره به دورهای از تاریخ آمریکا دارد که شورش مستعمره نشینان آمریکایی در مستعمرات سیزدهگانه علیه نیروهای بریتانیایی، نمایندگان مستعمرات در سال ۱۷۷۴ در فیلادلفیا گرد آمدند و مجمع کنگره قارهای آمریکا را به وجود آوردند، تا شکایت مردم آمریکا را به حکومت بریتانیا منعکس کنند.[1]
رئیس کنگره قاره، که بعداً به عنوان رئیس کنگره کنفدراسیون شناخته شد، رئیس هیئت رئیسه کنگره قاره بود، مجمع نمایندگان که به عنوان اولین دولت ملی (انتقالی) ایالات متحده در طول انقلاب آمریکا ظهور کرد. رئیسجمهور یکی از اعضای کنگره بود که توسط نمایندگان دیگر انتخاب شده بود تا به عنوان ناظر بحث بیطرف در جلسات کنگره فعالیت کند. این دفتر که عمدتاً تشریفاتی و بدون تأثیر زیاد طراحی شده بود، ارتباطی با دفتر بعدی رئیسجمهور ایالات متحده نداشت.[2] با تصویب مواد کنفدراسیون (اولین قانون اساسی کشور جدید) در مارس ۱۷۸۱، کنگره قاره ای به کنگره کنفدراسیون تبدیل شد. عضویت دومین کنگره قاره ای، بدون دفتر رئیسجمهور، بدون وقفه به اولین کنگره کنفدراسیون منتقل شد.
چهارده نفر بین سپتامبر ۱۷۷۴ و نوامبر ۱۷۸۸ به عنوان رئیس کنگره خدمت کردند. آنها از ۹ ایالت اصلی ۱۳ ایالت بودند: ویرجینیا (۳)، ماساچوست (۲)، پنسیلوانیا (۲)، کارولینای جنوبی (۲)، کانتیکت (۱)، دلاور (۱)، مریلند (۱)، نیوجرسی (۱) و نیویورک (۱). میانگین سن در زمان انتخابات ۴۷ سال بود.[3]