فرهنگ حلافی
From Wikipedia, the free encyclopedia
فرهنگ حَلاف نام دورهای پیشاتاریخی در خاور نزدیک است که از حدود ۶۱۰۰ تا ۵۵۰۰ پیش از میلاد ادامه داشت.
این فرهنگ عمدتاً در منطقه جنوب غرب ترکیه، سوریه، و شمال عراق تا مناطق جنوبغربی ایران مستقر بودهاست. هرچند آثار متأثر از این فرهنگ در سراسر میانرودان نیز یافت شدهاست. فرهنگ حلاف، توسعهای ادامهدار از اوایل کوزهگری نوسنگی را دربر میگیرد.
در حالی که این دوره نام خود را از آثار یافته شده در تل حلاف در شمال سوریه که توسط مکس وان اوپنهایم بین سالهای ۱۹۱۱ تا ۱۹۲۷ کاوش شد، برگرفته است اما اولین آثار دوره حلف توسط جان گارستانگ در سال ۱۹۰۸ در محوطه باستانی ساکچا گوزه کاوش شد که اکنون بخشی از آن در ترکیه است[1] مقدار کمی نیز از آثار حلف در سال ۱۹۱۳ توسط لئونارد وولی در کارکمیش، در مرز ترکیه و سوریه حفاری و کشف شد[2] با این حال، مهمترین مکان برای فرهنگ حلف، تل ارپاچیه بود که اکنون در حومه موصل، عراق واقع شدهاست.[3]
فرهنگ حلاف در همان اوان، نفوذ خویش را چندان گسترش داده بود که سایر فرهنگهای محلی و ضعیفتر خواه ناخواه تحت تأثیر آن قرار گرفت.