قانون اساسی آلمان
From Wikipedia, the free encyclopedia
قانون اساسی جمهوری فدرال آلمان (آلمانی: Grundgesetz für die Bundesrepublik Deutschland) در ۸ مه ۱۹۴۹ تأیید شد و با امضای کشورهای غربی نیروهای متفقین در ۱۲ مه در نهایت در ۲۳ مه اجرایی شد. در قانون ابتدایی کشور آلمان شامل مناطق جمهوری فدرال آلمان غربی بود و برلین غربی بخشی از آن نبود. این قانون در سال ۱۹۹۰، پس از توافقنامه دو به علاوه چهار بین دو بخش آلمان و هر چهار کشور متفقین، با اجرای تعدادی اصلاحیه برای آلمان متحد مقرر شد.[1]
قانون اساسی جمهوری فدرال آلمان | |
---|---|
قلمرو | آلمان |
تصویب | ۸ مه ۱۹۴۹ |
حکومت | فدرالیسم، جمهوری پارلمانی |
شاخهها | ۳ |
رئیس کشور | رئیسجمهور آلمان |
مجلس(ها) | بوندستاگ بوندسرات |
مجری | صدراعظم آلمان |
دادگاهها | دادگاه فدرال دادگاه قانون اساسی فدرال آلمان |
نویسنده(ها) | شورای پارلمانی |
نویسندگان قانون اساسی به دنبال تضمین این بودند که یک دیکتاتور بالقوه دیگر هرگز نتواند در کشور به قدرت برسد. اگرچه برخی از قوانین مبتنی بر قانون اساسی وایمار است، اما ماده اول حمایت از کرامت انسانی ("Menschenwürde") و حقوق بشر است. آنها ارزش های اصلی هستند که توسط قانون اساسی محافظت می شوند. اصول دموکراسی، جمهوری خواهی، مسئولیت اجتماعی، فدرالیسم و حاکمیت قانون از اجزای این اصلی قانون اساسی (ماده 20) هستند.[2]