معماری نئوکلاسیک
From Wikipedia, the free encyclopedia
معماری نئوکلاسیک ون حدوداً از نیمه دوم قرن هجدهم تا نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی در اروپا رواج داشت. در سبک معماری نوکلاسیسیسم (Neoclassical) در خالصترین شکل از عصر کلاسیک، اصول ویتروویوس و معمار ایتالیایی آندرا پالادیو الهام گرفته شدهاست. در معماری نئوکلاسیک تأثیر بر دیوار است و برای هر کدام از قسمتهای مختلف شخصیت جداگانهای در نظر میگیرد. این سبک هم در جزئیاتش به عنوان واکنشی در برابر تزئینات سبک روکوکو و هم در فرمول معماریاش به عنوان نتیجه سنتیسازی ویژگیهای باروک پسین تجلی مییابد. امروزه معماری نئوکلاسیک در بناهای معاصر به عنوان معماری کلاسیک جدید شناخته میشود.[1]
اولین سبک معماری غربی در زمان سلطنت ناصرالدین شاه، به سبب سفرهای مکرر وی به فرنگ، در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی به عنوان نمادی از تجددگرایی وارد ایران شد و معماری ایران را تحت تأثیر خود قرار داد.[2]