مقاومت فرانسه
From Wikipedia, the free encyclopedia
مقاومت فرانسه (به فرانسوی: La Résistance française) به مجموعهٔ فعالیتهای مردم فرانسه علیه اشغال فرانسه به دست آلمان نازی و علیه همدستی رژیم ویشی با آلمان در خلال جنگ جهانی دوم گفته میشود. هستههای مقاومت گروههای کوچکی از مردان و زنان مسلح بودند که علاوه بر جنگ چریکی اقدام به پخش شبنامهها، فراهم کردن اطلاعات سری دست اول و ایجاد شبکهٔ فرار برای سربازان متفقین و هوانوردان گرفتار در پشت خطوط دشمن مینمودند. این هستههای مقاومت در منطقههای روستایی ماکی نامیده میشد.[1][2] از همهٔ طبقههای اقتصادی و ردههای سیاسی جامعهٔ فرانسه از قبیل مهاجران، استادان دانشگاه، دانشجویان، اشراف، کشیشهای کلیسای محافظه کار کاتولیک، لیبرالها، آنارشیستها و کمونیستها در مقاومت فرانسه حضور داشتند.
French Resistance | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنبشهای مقاومت در جنگ جهانی دوم | |||||||
یک مبارز مقاومت در جریان نبردهای خیابانی در سال ۱۹۴۴ | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
آلمان Vichy France | French ResistanceSupported by: فرانسه آزاد بریتانیا ایالات متحده آمریکامتفقین جنگ جهانی دوم | ||||||
واحدهای درگیر | |||||||
ارتش آلمان (ورماخت) وافن اساس Geheime Feldpolizei گشتاپوcollaborators Franc-Garde Milice | دفتر مرکزی اطلاعات و عملیات فرانسه شورای ملی مقاومت فرانسه پارتیزانها و تیراندازهای فرانسه French Forces of the Interior Brutus Network Dutch-Paris Maquis Spanish Maquis |
مقاومت فرانسه نقش بسزایی در سرعت دادن به پیشروی متفقین به فرانسه و در پی آن حمله به نرماندی در ۶ ژوئیه ۱۹۴۴ و حمله به پرووانس در ۱۵ اوت همان سال داشت که این امر به وسیلهٔ دست پیدا کردن به اطلاعات سری نظامی مدافعان آلمانی که دیوار آتلانتیک نامیده میشد و اطلاعات نظامی در مورد استقرار ارتش آلمان نازی انجام شد. مقاومت فرانسه همچنین فعالیتهای خرابکاری روی سیم توریهای الکتریکی، امکانات ترابری و شبکههای ارتباطی را برنامهریزی میکرد و انجام میداد.[4][5] مقاومت فرانسه هم از نظر سیاسی و هم از نظر اخلاقی چه در خلال اشغال فرانسه و چه دههها پس از آن به خاطر این که نمونهای الهام بخش از میهنپرستی و انجام وظیفه ملی و مقابله با تهدیدات احتمالی ضد ملیت فرانسوی بود دارای اهمیت بود. فعالیتهای مقاومت در تضاد آشکار با سازش رژیم ویشی با آلمانیها بود.[6][7]
پس از پیاده شدن متفقین در نرماندی و پروانس بخشهای چریکی مقاومت دارای سازماندهی رسمیتری شد و دارای ردهبندی یکانهای عملیاتی با نام نیروهای داخلی فرانسه گردید. تخمین زده میشود که نیروهای داخلی فرانسه در ژوئن ۱۹۴۴ دارای صدهزار نفر نیرو بود که در ماه پس از آن این نیرو دو برابر شد و تا اکتبر آن سال تقریباً به ۴۰۰٬۰۰۰ نفر رسید.[8] گرچه ترکیب نیروهای داخلی فرانسه در برخی موارد آکنده از مشکلات سیاسی بود، ولی سرانجام نیروی موفقی بود و سبب شد که فرانسه چهارمین ارتش بزرگ در جنگ اروپا را (۱٫۲ میلیون نفر) تا روز پیروزی در اروپا در مه ۱۹۴۵ بازسازی کند.[6][7]