پزشکیار ورزشی
From Wikipedia, the free encyclopedia
اتلتیک ترینر شامل پیشگیری، مراقبتهای اورژانسی، شناسایی بالینی و کمک به درمان و بازتوانی آسیبها و مشکلات پزشکی در ورزش است، و به طور خلاصه ارائه مراقبتهای بهداشتی ویژه برای افراد ورزشکار یا دارای فعالیت بدنی است [1] که از سال 1990 توسط نظام پزشکی آمریکا (AMA) به عنوان یکی از حرفه های لیست مجموعه خدمات درمانی و مراقبتهای بهداشتی شناخته شدهاست[2].
امدادگری و درمانگری ورزشی از شاخههای علوم ورزشی است [3] که به یک جزء حیاتی از حیطه طب ورزشی معاصر تبدیل شده است [4]. که توسط اتلتیک ترینر [ Athletic Trainer] انجام می شود. او متخصص مراقبتهای بهداشتی است که در حیطه طب ورزشی فعالیت میکند؛ و برای بهینهسازی فعالیتها و مشارکت افراد در ورزش، کار و زندگی با پزشکان همکاری میکند. پزشکیاران ورزشی دو قسم هستند؛ فارغ التحصیل اتلتیک ترینر (LAT) و اتلتیک ترینر تایید شده (ATC). [1]اتلتیک ترینر فاز پساحاد توانبخشی (post-acute phase) را مدیریت می کند[5]. اتلتیک ترینر در اصل یک مربی است، یک مربی آشنا به اصول پزشکی، اما همانطور که از نام آن مشخص است همراه و تحت نظر یک پزشک فعالیت میکند. در اصل اتلتیک ترینر رابط بین دنیای ورزش و دنیای پزشکی است [6].
باوجوداینکه اتلتیک ترینر توسط وزارت بهداشت و همچنین انجمن پزشکی آمریکا به رسمیت شناخته می شود اغلب برنامه های تحصیلی اتلتیک ترینر در دانشکده های علوم ورزشی ارایه می شوند (رجوع شود به سایت دانشکده علوم ورزشی کارولینا) به دنبال ورود حرفهٔ جدید اتلتیک ترینر، در عصر جدید، آنها با یک چشم انداز حرفهای در حال تحول، روبرو هستند. طیف خدمات یک اتلتیک ترینر معتبر و تأییدشده (ATC) از یک مدرسه تا میدان مسابقه در لیگهای ملی یا کار در کنار پزشک متخصص در کلینیک است. در متون بینالمللی آمدهاست که اتلتیک ترینر یک متصدی خدمات پزشکی و سلامتی است که نه تنها وظیفهٔ آن پیشگیری، مراقبت، توانبخشی، و بازگشت ورزشکار به فعالیت پس از آسیب های ورزشی بوده، بلکه ارائه دهنده خدمات به افراد جامعه به ویژه در راستای سبک زندگی فعال است. نکته موجود در تفاوت بین فیزیوتراپ ورزشی و اتلتیک ترینر، حضور فیزیوتراپ به عنوان درمانگر در کلینیک باشگاه و حضور اتلتیک ترینر به عنوان امدادگر و درمانگر همراه تیم در میدان مسابقه است[7].
ضرورت و اهمیت رشته امدادگری و درمانگری ورزشی
۱. مطالعات مختلف اثبات کرده اند که توانبخشی ورزشکاران (تفریحی و حرفه ای) باید به عنوان یک مهارت پیشرفته که نیاز به آموزش تخصصی دارد، شناخته شود. زیرا اصول توانبخشی و بازگشت فرد آسیب دیده ورزشکار با غیرورزشکار متفاوت است.
۲. روحیه، فرهنگ و حتی پوشش ورزشکاران و اماکن ورزشی ساختار خاصی دارد، بنابراین لازم است فردی که همراه ورزشکاران در باشگاه یا مسابقه به امور درمانگری و امدادگری آنها میپردازد، آشنا و مانوس با این ساختار باشد.
۳. مهارتهای این حرفه فقط شامل درمانگری ورزشکاران نیست بلکه مهارت امدادگری از اصول اساسی این رشته است. جمع این دو مهارت در تخصص رشته هایی مانند فیزیوتراپی، فیزیولوژی ورزشی و یا فوریت های پزشکی نیست. بلکه نیازمند یک رشته با تخصص در امدادگری، درمانگری و تمرین دهی است.
۴. با گستردگی بسیار بالای باشگاه ها، ورزشگاه ها و اماکن ورزشی همچنین مسابقات مختلف، امکان حضور پزشک متخصص در تمامی این اماکن وجود ندارد.
تحقیقات مختلف اثبات کرده اند که آگاهي پزشکان و دانشجويان گروه پزشکي درباره موضوعات مرتبط با ورزش کم یا متوسظ است[8] برای مثال فرحبخش و همکاران (2012) در مطالعه ای به این نتیجه رسیدند که "بیش از دو سوم پزشکان عمومی و دستیاران پزشکی معتقد بودند که دانش یا مهارت آنها در مورد موضوعات مرتبط با ورزش و پزشکی ورزشی متوسط به پایین است. با توجه به اهمیت روزافزون فعالیت بدنی در ارتقای سلامت و افزایش نسبی شیوع آسیبها و بیماریهای ناشی از ورزش، فقدان یا ناکافی بودن دانش و مهارت در بین پزشکان عمومی و دانشجویان پزشکی در آستانه فارغالتحصیلی، ممکن است منجر به سوء مدیریت بیماران شود."[9] از سوی دیگر میزان آگاهی پزشکیاران ورزشی در مهارتهای امدادی (احیای قلبی ریوی) از امدادگران هلال احمر بهتر بوده است [10]