کتاب دانیال
From Wikipedia, the free encyclopedia
کتاب دانیال (عبری: דניאל) یکی از بخشهای عهد عتیق است که سرگذشت زندگی دانیال پیامبر را که یک یهودی است که در بابل به اسارت گرفته شدهاست بیان میکند.[1] این کتاب بخشی از کتوویم بهشمار میرود و جزئی از نوییم نیست. این کتاب میگوید که چگونه دانیال یک یهودیهای در دستگاه قضایی بختالنصر (۶۰۵ تا ۵۶۲ پ. م)، حاکم بابل، خروج میکند و به عنوان یکی از مسئولین حکومت در میآید[2] با اینکه نام دانیال در قرآن نیامده است ولیکن او معمولاً بر اساس دیدگاه اسلامی به عنوان یکی از پیامبران محسوب میشد و مرقد او در شوش نیز مورد زیارت مسلمانان قرار میگیرد.
دیدگاه سنتی بر آن است که کتاب توسط دانیال و در سده ششم پیش از میلاد نگاشته شدهباشد اما در دیدگاه آکادمیک «افراد بسیار کمی از محققان کتاب مقدس بهطور جد موافق این موضوعند»[3][4] بسیاری از محققان کتاب مقدس تاریخ آن را به سده دوم پیش از میلاد نسبت میدهند[5][5]
قدیمیترین دستنوشتهای که از کتاب دانیال کشف گردیدهاست بخشی به زبان عبری و بخشی به زبان آرامی است[6]
ساختار این کتاب در مورد ظهور مسیح و اتفاقات آخرالزمان است. نثر این کتاب نسبت به دیگر کتب مقدس روانتر است.[7]