Gullaldarlatína
From Wikipedia, the free encyclopedia
Gullaldarlatína (á latínu Latinitas aurea) eða snemmklassísk latína er það skeið í latneskri málsögu og bókmenntasögu nefnt sem nær frá 80 f.Kr. til 14 e.Kr., þ.e. frá endalokum lýðveldistímans eftir að valdatíma Súllu lauk til upphafs keisaratímans allt til loka valdatíma Ágústusar. Margir fornfræðingar telja að á þessu tímabili hafi latneskar bókmenntir náð mestum þroska. Bókmenntir þessa tímabils hafa ætíð verið viðmið „réttrar“ og „góðrar“ latínu. Tímabilið eftir gullöldina er nefnt silfuraldarlatína en saman eru þessi tvö tímabil nefnd klassísk latína.
Gullaldarlatína |
---|
80 f.Kr. - 14 e.Kr. |
Helstu höfundar |
Sagnaritarar: |
Caesar • Sallustius • Cornelius Nepos • Livius • Velleius Paterculus |
Heimspekingar: |
Cicero |
Fræðimenn: |
Varró |
Skáld: |
Lucretius • Catullus • Tibullus • Propertius • Virgill • Hóratíus • Ovidius |
Klassísk latína er frábrugðin fornri latínu m.a. í því að -om og -os endingar fornlatínunnar hafa orðið að -um og -us endingum. Einhver breyting átti sér einnig stað í orðanotkun, t.d. með því að merking ýmissa orða víkkaði.