Clavile
From Wikipedia, the free encyclopedia
Clāvile (-is, n),[1] pianum,[1] clavicymbalum,[1][2] plectrocymbalum,[1] vel clavicordium,[3] est chordophonum malleis nervisque intentīs ad tonos ēdendōs praeditum. Clāvilia maximae magnitūdinis nōnāgintā septem clāvēs[4] habent, quae, digitīs dēpressīs, faciunt ut nervī malleīs impellantur. Pulsus malleī efficit ut vibratio nervī sonum ēmittat; gradus sonī, acūtus vel gravis, intentiōne pendit nervī. Vis, quā dēpressā est clāvis, vim sonī dēfīnit. Sonus deinde sponte per sēdātōrem quendam, malleō coniunctum, repremitur nē misceantur sonī; clavilista autem pedālī potest sēdātōrem ad tempus disiungere ut concentus sonōrum harmoniās gignat.
Clāvile saeculo octavodecimo ineunte ā Bartholomaeo Christophoro Florentiae ut coniunctiō cōnstrūctiōnum clāvichordī et tympanī excōgitāta est. Fructus illīus combīnātiōnis 'leve forteque' (Italiane piano e forte) appellātus est propter suam unicam facultātem tam levēs quam fortēs sonōs reddendī.
Haydn erat inter prīmōs clāvilistās, quī clāvili sensū vērō canēbant, cum musici priōrēs, inter quōs Ioannes Sebastianus Bach, clavicymbalo canērent.