Max Euwe
Nederlands wiskundige en schaakmeester (1901–1981) / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Machgielis (Max) Euwe (Watergraafsmeer, 20 mei 1901 – Amsterdam, 26 november 1981) was een Nederlandse schaker en wiskundeleraar. Hij was wereldkampioen van 1935 tot 1937. Van ongeveer 1920 tot in de jaren vijftig was hij de sterkste Nederlandse schaker.
Max Euwe | ||||
---|---|---|---|---|
Euwe (1945) | ||||
Persoonlijke gegevens | ||||
Sportl | Nederland | |||
Geboortedatum | Watergraafsmeer, 20 mei 1901 | |||
Overlijdensdatum | Amsterdam, 26 november 1981 | |||
Wereldkampioen | 1935-1937 | |||
Titel | grootmeester (1950) | |||
Officiële website | ||||
|
Max Euwe heeft zich bijzonder verdienstelijk gemaakt voor de schaaksport en was president van de FIDE tijdens de match Spassky – Fischer. Tevens schreef hij een groot aantal leerboeken, waaronder de internationaal bekende Theorie der Schaakopeningen en de Losbladige schaakberichten.
Hij wordt geroemd om zijn toepassing van wiskundige inzichten en logica op het schaakspel. Hij wist zich staande te houden in complexe stellingen waarin hij de beste tactiek nauwkeurig uit kon stippelen.
Euwes uitgebalanceerde spel[1] bracht hem het wereldkampioenschap tegen Aleksandr Aljechin in 1935, toen hij won met een punt verschil. Twee jaar later verloor hij de titel weer aan Aljechin, die de titel zou meenemen in zijn graf. Hans Ree,[2] Cecil Purdy en Reuben Fine zijn van mening dat Euwes meer wetenschappelijke spel veelal ernstig onderschat werd.[3]