31 Dywizja Strzelecka (ZSRR)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
31 Stalingradzka Dywizja Strzelecka odznaczona Orderami Czerwonego Sztandaru, Suworowa i Bohdana Chmielnickiego (ros. 31-я стрелковая Сталинградская Краснознамённая орденов Суворова и Богдана Хмельницкого дивизия, 31 DS) – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej.
Ten artykuł dotyczy radzieckiej 31 Dywizji Strzelców. Zobacz też: inne dywizje piechoty noszące numer 31. |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Nazwa wyróżniająca | |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
40 Korpus Strzelecki |
Odznaczenia | |
W czerwcu 1941 pod dowództwem pułkownika Michaiła Ozimina w składzie 40 Korpusu Strzeleckiego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. W 1945 roku razem z 214 Dywizją Strzelecką i 373 Dywizją Strzelecką wchodziła w skład 78 Korpusu Strzeleckiego[1]. W czasie walk na ziemiach polskich 31 DS dowodził płk Iwan Chilczewski. Dywizja uczestniczyła m.in. w ofensywie Armii Czerwonej rozpoczętej 12 stycznia 1945 roku, biorąc udział w przełamaniu niemieckich fortyfikacji Stellung a2[2]. Uczestniczyła też w zdobyciu Bolesławca i zakończeniu w mieście panowania reżimu III Rzeszy[3].