Ankus Marcjusz
król Rzymu / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ankus Marcjusz, Ancus Marcius – legendarny czwarty władca Rzymu (642 p.n.e.-617 p.n.e.), wnuk Numy Pompiliusza.
król Rzymu | |||
Okres |
od 642 p.n.e. | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Miejsce śmierci | |||
Dzieci |
dwóch synów | ||
|
Zdobył kilka miast w okolicach Rzymu i zwiększył liczebność obywateli rzymskich (burząc zdobyte miasta i przenosząc ludność do stolicy). Państwo rzymskie w jego czasach rozszerzyło się na zachód i dotarło do morza, gdzie założono w ujściu Tybru miasto-port Ostię. Walczył zwycięsko z Latynami, których część osiedlił na Awentynie (późniejsi plebejusze). Zagrożony przez Etrusków, umocnił wzgórze Janikulum. Ankus Marcjusz wybudował pierwszy most na Tybrze – Pons Sublicius (w 621 r. p.n.e.)[1], pod Kapitolem zaś pierwsze więzienie. Skodyfikował rzymskie obrzędy religijne i utworzył kapłańskie kolegium fecjałów (fetiales).
Następcą Ankusa był Tarkwiniusz Stary.