Bachantki (tragedia Eurypidesa)
tragedia Eurypidesa / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Bachantki (tragedia Eurypidesa)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Bachantki[1] lub Bakchantki[2] (Βάκχαι, Bakchai) – ostatnia z tragedii Eurypidesa (406 p.n.e.), wystawiona podczas agonu roku 405 p.n.e., krótko po śmierci autora. Utwór jest adaptacją bachicznego mitu o początkach kultu Dionizosa oraz opozycji i kontrowersjach, jakie wśród bardziej konserwatywnych mieszkańców Hellady wywoływały żywiołowe praktyki jego zwolenników.
Scena śmierci Penteusza rozszarpywanego przez menady. Attycka ceramika czerwonofigurowa (V wiek p.n.e.) Muzeum w Luwrze | |||
Autor | |||
---|---|---|---|
Tematyka | |||
Typ utworu | |||
Data powstania |
406 p.n.e. | ||
Wydanie oryginalne | |||
Język | |||
| |||
|
Utwór przedstawia dramatyczne dzieje króla Teb Penteusza, który swój sprzeciw wobec nowych, burzących stary porządek praktyk przypłacił życiem. Wątek, wykorzystany już wcześniej przez Ajschylosa (Pentheus), wzbogacony został o element zemsty Dionizosa na siostrach swojej tragicznie zmarłej matki, publicznie podających w wątpliwość fakt jego boskości.
Bachantki przez niektórych badaczy literatury klasycznej uznawane są za jeden z najlepszych (Łanowski[2]), jeżeli nie najlepszy (Kitto[1]) utwór w całej, zachowanej do naszych czasów, twórczości Eurypidesa.