Bartodzieje (ludność służebna)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bartodzieje (łac. mellifices) – kategoria ludności służebnej w Polsce w X–XIII wieku, trudniąca się bartnictwem. Zobowiązana była do dostarczania władzom zwierzchnim określonej ilości miodu rocznie. Poświadczona źródłowo w XII–XIII wieku. Śladem jej istnienia są w toponomastyce nazwy miejscowe Bartodzieje[1] .
Ten artykuł dotyczy rodzaju ludności służebnej. Zobacz też: inne znaczenia tej nazwy. |