Broń antysatelitarna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Broń antysatelitarna – ASAT (Anti-satellite weapon), broń służąca do zwalczania (uszkadzania, bądź niszczenia) obiektów przeciwnika rozmieszczonych w kosmosie – zwłaszcza sztucznych satelitów[1].
Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje broni antysatelitarnej[2]:
- DA-ASAT (ang. direct ascent ASAT) – pociski rakietowe bezpośrednio rażące cel, energią kinetyczną lub wybuchem,
- CO-ASAT (ang. co-orbital ASAT) – pociski lub satelity z napędem „doganiające” cel na orbicie, np. satelity-kamikadze, satelity-drony, satelity inspekcyjne.
W ZSRR jako pierwszy nad bronią ASAT (CO-ASAT) pracował Siergiej Korolow. Rozwój takiej broni był bowiem powiązany z rozwojem pocisków balistycznych i rakiet kosmicznych (nośnik) oraz broni przeciwbalistycznej (ABM). Z uwagi na wówczas bardzo ograniczone możliwości czujników (optycznych, podczerwonych, radarowych) i komputerów, najczęściej jako efektor broni rozważano głowice jądrowe. Ich moc gwarantowała zniszczenie nadlatujących pocisków lub satelitów przeciwnika. Testy potwierdzające radzieckie założenia ABM i ASAT przeprowadzono w latach 1961–1962 na poligonie Saryszagan. Prób z głowicami o mocy 1,2 kt i 300 kt dokonano na wysokościach 150–300 km. Podobne testy USA przeprowadziło w roku 1958 i 1962. Doprowadziły one do zawarcia w 1963 roku układu zakazującego testów broni jądrowych pod wodą, w atmosferze i w kosmosie, oraz układu zakazującego rozmieszczania w kosmosie broni masowego rażenia. Postęp naukowy-techniczny pozwolił zaś na rozwój kinetycznych broni ASAT i ABM[2].