Dialekt sulkowski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dialekt sulkowski (także dialekt sułkowski, etnolekt śląski: sulkowski djalekt) – jeden z dialektów śląskich[1], wyodrębniony przez Feliksa Steuera w swojej pracy Dialekt sulkowski (1934). Należy do dialektów pogranicza śląsko-laskiego, a swą nazwę bierze od rodzinnej miejscowości Steuera – Sułkowa[1]. W przeszłości utożsamiany z gwarami prudnickimi[2]. W dialekcie tym Feliks Steuer stworzył takie dzieła, jak Ostatni gwojźdźaurz(inne języki) i Z naszej źymjy ślunskej(inne języki). Dlaczego, znając doskonale język polski, te dzieła stworzył w gwarze wyjaśnia we wstępie do Dialektu Sulkowskiego następująco:
Do r. 1905 prawie cała ludność Sulkowa (obecnie Sułków) mówiła wyłącznie po polsku.[... ] Od r. 1905 zaczyna się wzmożona germanizacja; wkorzeniła ją szkoła, która wywiera coraz silniejszy wpływ. [...] Wskutek tego młodzież szkolna i pozaszkolna używa obecnie dosyć ogólnie języka niemieckiego. Widać, że germanizacja prze silnie naprzód. Zachodzi zatem obawa, że najpóźniej po dwu pokoleniach język polski w Sulkowie zaniknie ostatecznie.
Do zapisu używał specjalnego alfabetu powstałego we współpracy z Kazimierzem Nitschem zajmującego się dialektami śląskimi znacznie wcześniej.