Dialekty języka słoweńskiego
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dialekty języka słoweńskiego (słoweń. slovenska narečja) – regionalne odmiany języka słoweńskiego, klasyfikowanego w ramach południowej gałęzi języków słowiańskich. Według jednej z koncepcji podziału dialektalnego język słoweński składa się z co najmniej 48 dialektów bądź poddialektów (gwar)[1]. Dokładna liczba dialektów słoweńskich jest trudna do określenia[2], publikacje lingwistyczne wskazują na istnienie w ramach tego języka od 7 do 50 dialektów regionalnych[3][4]. Dialekty słoweńskie wykazują między sobą różnice na tyle poważne, że w niektórych przypadkach wzajemna zrozumiałość przybiera ograniczony charakter[5].
Język słoweński należy do grupy południowosłowiańskiej[6] i tworzy część południowosłowiańskiego kontinuum dialektalnego[7]. Jest stosunkowo blisko spokrewniony z dialektami kajkawskim i czakawskim, odrębnymi od dialektu sztokawskiego, który dominuje na obszarze serbsko-chorwackim w roli języka literackiego[1]. Nie istnieje ścisła granica językowa między chorwackim dialektem kajkawskim a językiem słoweńskim – przejście między nimi ma charakter płynny[8][9] i jest związane z podziałami narodowościowymi[7].
Słoweńskie dialekty regionalne, wysoko zróżnicowane pod względem cech fonetycznych i morfologicznych, współistnieją ze słoweńskim językiem standardowym (literackim), powszechnie stosowanym w piśmiennictwie i mediach. Jest on przyswajany jako drugi język, obok różnych gwar i form języka potocznego[10]. Za fundament słoweńskiego języka literackiego podaje się niekiedy mowę kraińską[11], jednakże elementy morfologii i leksyki zostały poddane rekonstrukcji historycznej, co uniemożliwia przypisanie standardowi jednolitej podstawy gwarowej[10]. Językoznawczyni Tjaša Jakop wskazuje, że współczesny standardowy język słoweński wywodzi się z trzech ugrupowań dialektalnych – górnokraińskiego, dolnokraińskiego i styryjskiego[10].