Dom Uphagena
zabytkowy budynek w Gdańsku / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Dom Uphagena?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Dom Uphagena – zabytkowa kamienica znajdująca się przy ulicy Długiej 12 w Gdańsku. Oddział Muzeum Gdańska.
nr rej. 298 z 24.02.1967[1] | |||
Fasada Domu Uphagena | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość | |||
Adres |
ulica Długa 12 | ||
Typ budynku | |||
Kondygnacje |
trzy | ||
Zniszczono |
1945 | ||
Odbudowano |
1953 | ||
Kolejni właściciele |
Christoph Burchardt (1627); Susanne z domu Roden (1632); Bartholomeus Priesterwald (1703-1710); Samuel Ramsey (1710), Adelgunde Burnet, Johann Lithgon; Ignatius Hyacinth Mathy (1733-1743); Walenty Aleksander Czapski (1743-1751); Jakub Czapski (1751-1775); Konstancja Mielżyńska (1775-1775); Johann Uphagen i potomkowie (1775-1909) | ||
54°20′57,40″N 18°38′57,25″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Najstarsze wzmianki o budynku mieszkalnym, zapewne drewnianym, postawionym w tym miejscu pochodzą z 1357 roku. W XV wieku budynek był już murowany. Jego fasada została przebudowana w XVI wieku. Właściciele kamienicy pochodzili z wielu różnych rodzin. W 1775 dom nabył zamożny bibliofil i historyk Johann Uphagen (1731–1802), pochodzący z gdańskiego rodu Uphagenów. Nakazał on przebudowę fasady oraz wnętrz zgodnie z obowiązującym nurtem (rokoko). Kamienica zyskała także nowy wystrój stały, na który składały się m.in. niskie boazerie dekorowane płycinami o różnorodnych motywach (owady, kwiaty, ptaki, architektura starożytna, sceny chińskie). W drodze majoratu dziedziczony był przez kolejnych potomków rodziny Uphagenów i był siedzibą ich Związku Rodzinnego.
W 1910 roku został wydzierżawiony władzom miejskim i powstało tu muzeum Dom rajcy Johanna Uphagena, które działało do 1944 roku. Po spaleniu budynku w marcu 1945 roku przez wojska radzieckie i zaginięciu większości oryginalnego wyposażenia podjęto po wojnie decyzję o jego odbudowie. Przez lata odrestaurowywano XVIII-wieczny wygląd zewnętrzny i wewnętrzny domu, rekonstruując wnętrza w oparciu o zachowaną dokumentację. Po odbudowie w 1953 roku dom początkowo był siedzibą różnych instytucji. Funkcję muzealną odzyskał w 1981 roku, a po kolejnych renowacjach udostępniono go w 1998 roku zwiedzającym jako Muzeum Wnętrz Mieszczańskich.
Budynek znajduje się na wąskiej, ale długiej parceli. Fasada kamienicy jest trzyosiowa, trzykondygnacyjna, z dwukondygnacyjnym poddaszem, pomalowana na kolor ceglasty. Muzeum Gdańska prezentuje zwiedzającym kilkanaście pomieszczeń: sień, antresolę, herbaciarnię, sień I piętra, salon I piętra, dużą jadalnię, trzy saloniki w oficynie bocznej (pokoje owadów, kwiatów i muzyczny), małą jadalnię, sień oficyny, izbę kucharki, kuchnię, spiżarnię oraz kantor. Jest to jedyna w Polsce i jedna z nielicznych w Europie udostępnionych turystom kamienic mieszczańskich o wyglądzie charakterystycznym dla domów bogatych mieszczan żyjących w XVIII wieku. Wnętrza z bogato zdobionymi drzwiami, boazeriami i sztukateriami wyposażone są w cenne sprzęty, pochodzące najczęściej z XVIII wieku, w tym meble, zegary, obrazy i instrumenty muzyczne oraz trzy oryginalne piece.