Dzwonek: pismo dla ludu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dzwonek[2]: pismo dla ludu – czasopismo społeczno-kulturalno-oświatowe ukazujące się we Lwowie w latach 1859-1872 (Nr 1 – 1 lipca 1859) finansowane przez lwowskiego radnego, drukarza i wydawcę Edwarda Winiarza. Pierwszym redaktorem naczelnym został Bruno Bielawski. Do stałych współpracowników należeli[1]: Walery Łoziński, Władysław Łoziński, Mieczysław Romanowski, Ludwik Wolski, Jan Kanty Turski, Ludwika Leśniowska, Paulina Wilkońska, Juliusz Starkel, Teofil Lenartowicz publikował wiersze[3]. W 1875 roku wznowił pismo w Tarnowie o. Berard Bulsiewicz.
Częstotliwość |
co 10 dni |
---|---|
Państwo | |
Adres |
Lwów |
Wydawca |
Edward Józef Winiarz |
Tematyka |
społeczno-kulturalna |
Język |
polski |
Pierwszy numer | |
Ostatni numer | |
Redaktor naczelny | |
Stali współpracownicy |
Walery Łoziński, Ludwik Wolski, Juliusz Starkel, Teofil Lenartowicz |
Średni nakład |
1200[1] egz. |
Format |
23 cm |
Kolejnymi redaktorami naczelnymi Dzwonka byli[4]: od 1860 Juliusz Starkel przy współpracy Walerego Łozińskiego, od 1862 Bernard Kalicki, od 1866 Władysław Łoziński.