Dłubniański Park Krajobrazowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dłubniański Park Krajobrazowy – park krajobrazowy położony na granicy Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej i Wyżyny Miechowskiej. Jest najbardziej na wschód wysuniętym ze wszystkich Jurajskich Parków Krajobrazowych. Leży na terenie 6 gmin położonych wzdłuż rzeki Dłubni, będącej osią parku. Powierzchnia parku wynosi 10 959,6 ha, natomiast jego otulina liczy 11 684,7 ha[1].
park krajobrazowy | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Położenie |
gminy: Michałowice, Zielonki, Iwanowice, Skała, Gołcza, Trzyciąż | ||
Mezoregion | |||
Data utworzenia |
1981 | ||
Akt prawny |
Uchwała Nr 65 Rady Narodowej Miasta Krakowa z 2 grudnia 1981 r.[1] | ||
Powierzchnia |
109,596 km² | ||
Powierzchnia otuliny |
116,847 km² | ||
Obszary chronione |
2 projektowane rezerwaty przyrody | ||
50°17′03″N 19°53′23″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Szeroka, urodzajna dolina tej rzeki od najdawniejszych wieków stanowiła obszar osiedlania się człowieka. Dłubnia, wraz ze swymi dopływami, zasilana jest z licznych źródeł, głównie w swoim górnym i środkowym biegu. Początek rzece dają źródła szczelinowe w Jangrocie i Trzyciążu, jednak wypływy najpiękniejsze (źródła pulsujące) i najbardziej wydajne znajdują się w Imbramowicach, Ściborzycach i Sieciechowicach. Są to obiekty wyjątkowo cenne przyrodniczo i krajobrazowo, objęte ochroną prawną jako pomniki przyrody. Wśród nich wymienić można: Źródło Hydrografów i Źródło Strusi w Imbramowicach oraz Źródło Jordan w Ściborzycach[2].
Na terenie parku, oprócz licznych pomników przyrody, znajdują się również cenne zabytki architektury, wśród których dominują kościoły i zespoły dworsko-parkowe.