Entelechia
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Entelechia (stgr. εντελέχεια entelecheia od én télos échein – dosłownie ucelowienie) – termin Arystotelesa, oznaczający w jego filozofii wewnętrzny cel, który leży rzekomo u podstaw rozwoju materii i określa cały proces jej rozwoju[1].
Arystoteles twierdził, że każdy istniejący byt dzięki swojej przybranej formie posiada własną entelechię, czyli ucelowioną duszę, nadającą rzeczy jedność.
Entelechia w ciele nieorganicznym to określony stosunek, w jakim mieszają się jego elementy.
Entelechia w organizmach żywych to ontologiczny początek ruchu wewnętrznego, traktowanego przez Arystotelesa za przejaw życia, mający trzy postaci:
- roślinną – odżywianie się i rozmnażanie;
- zwierzęcą – możliwość odbierania bodźców ze środowiska i poruszania się;
- ludzką – rozum.
W idealistycznych teoriach witalizmu entelechia oznacza mistyczną, niematerialną „siłę witalną”, stanowiącą jakoby źródło i podłoże życia[1].