Hennadij Kernes
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hennadij Adolfowycz Kernes, ukr. Геннадій Адольфович Кернес (ur. 27 czerwca 1959 w Charkowie, zm. 17 grudnia 2020 w Berlinie[3]) – ukraiński polityk żydowskiego pochodzenia[4], doktor administracji publicznej[5], mer Charkowa (od 18 marca 2010 roku do swojej śmierci), wcześniej członek rady miasta Charkowa (funkcję tę pełnił przez trzy kadencje) oraz biznesmen; określany jako oligarcha[4].
Pełne imię i nazwisko |
Hennadij Adolfowycz Kernes | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 2020 | ||
p.o. mera Charkowa | |||
Okres |
od 18 marca 2010 | ||
Przynależność polityczna | |||
Poprzednik | |||
mer Charkowa | |||
Okres |
od 24 listopada 2010[2] | ||
Przynależność polityczna | |||
Następca |
Igor Terehow (p.o) | ||
| |||
Strona internetowa |
28 kwietnia 2014 roku, podczas przejażdżki rowerowej, został postrzelony z broni palnej przez niezidentyfikowanego napastnika. Jego stan był oceniany jako ciężki[6]. Po zakończonym pomyślnie leczeniu w klinice w Izraelu, gdzie został przewieziony po zamachu, 17 czerwca 2014 powrócił do Charkowa i po pewnym czasie powrócił do pełnienia obowiązków[7].
Przez długi okres pełnienia funkcji publicznych zachowywał mocno prorosyjski kurs polityczny[8][9]; był również zwolennikiem prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza. Po jego ucieczce do Rosji również Kernes schronił się tamże, jednak szybko powrócił do Charkowa[6]. Po uformowaniu się nowego rządu, Kernes udzielił mu poparcia[9][10], zachowując stanowisko mera Charkowa. Nie do końca jednak zmienił swoją politykę – dwa miesiące przed zamachem na jego życie był oskarżany przez prozachodnich liderów Ukrainy o promowanie separatyzmu[potrzebny przypis]. Służba Bezpieczeństwa Ukrainy wszczęła nawet postępowanie przeciwko niemu, oskarżając go o podsycanie nastrojów separatystycznych. Uważa się jednak, że w ostatnich tygodniach przed zamachem złagodził swoje stanowisko, popierając integralność terytorialną Ukrainy[4]. Zdaniem niektórych politologów dzięki postawie cieszącego się autorytetem charkowskich elit Kernesowi w mieście przez niego zarządzanym separatyści nie zdołali zająć budynków instytucji państwowych, w przeciwieństwie do sytuacji, jaka ma miejsce w Doniecku, czy Ługańsku. W połowie marca zwolennicy separatyzmu co prawda opanowali siedzibę rady obwodowej w Charkowie, jednak szybko zostali z niej wyparci przez milicję[6].