Intifada Al-Aksa
intifada Palestyńczyków przeciwko izraelskim władzom i konflikty wewnątrz ruchu palestyńskiego między Hamasem a zwolennikami ruchu narodowowyzwoleńczego kierowanego przez J. Arafata (2000–2005) / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Intifada Al-Aksa?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Intifada Al-Aksa (hebr. אינתיפאדת אל אקצה, arab. انتفاضة الأقصى) – druga intifada Palestyńczyków przeciwko izraelskim władzom, a także konflikty wewnątrz ruchu palestyńskiego między fundamentalistycznymi ugrupowaniami muzułmańskimi (Hamas) a zwolennikami ruchu narodowowyzwoleńczego kierowanego przez Jasera Arafata[1]. Powstanie rozpoczęło się 28 września 2000 roku sprowokowane wizytą ministra turystyki Izraela (późniejszego premiera) Ariela Szarona na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Arabskie zamieszki wybuchły w Jerozolimie i szybko rozprzestrzeniły się na Zachodni Brzeg i Strefę Gazy. Najczęściej podawana data zakończenia drugiej intifady to 8 lutego 2005 roku, gdy odbył się szczyt w Szarm el-Szejk. Wtedy premier Szaron wraz z Mahmudem Abbasem, następcą zmarłego w listopadzie 2004 roku Arafata, zawarli porozumienie dotyczące zakończenia konfliktu Palestyńczyków z władzą izraelską[2][3].
Intifada | |||
Izraelscy żołnierze w Nablusie, 2002 rok | |||
Czas |
2000–2005 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Przyczyna | |||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|
Arabskie słowo intifada jest powszechnie tłumaczone jako bunt, powstanie[4][uwaga 1]. Dodanie w nazwie powstania dodatkowego słowa „Al-Aksa” wskazuje na wyraźny związek tej intifady z meczetem Al-Aksa. Wielu Palestyńczyków uważa, że intifada jest narodowowyzwoleńczą walką z okupacją izraelską, jednak Izraelczycy postrzegają ją jako walkę terrorystyczną.
Druga intifada bywa także nazywana przez Izraelczyków wojną Oslo (hebr. מלחמת אוסלו), gdyż wielu z nich uważa, że jest to skutek błędnych decyzji izraelskich polityków, którzy uczynili zbyt duże ustępstwa względem Palestyńczyków podczas zawierania porozumienia w Oslo w 1993 roku[5]. Jeszcze inni Izraelczycy nazywają ją wojną Arafata, od nazwiska palestyńskiego przywódcy Jasira Arafata, którego wszystkie strony konfliktu obciążały winą za niepowodzenie procesu pokojowego zapoczątkowanego w Oslo.