Jozue
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jozue, Jeszua, Jezus, hebr. יְהוֹשׁוּעַ – „Jahwe to wybawienie", cs. Prawiednyj Iisus Nawin, praotiec[1] – postać biblijna, bohater Księgi Jozuego, sędzia starożytnego Izraela, symbol nieugiętości i wierności, święty katolicki, prawosławny, ormiański i koptyjski[2].
Ten artykuł dotyczy postaci biblijnej. Zobacz też: Jozue (ujednoznacznienie). |
Występowanie |
Księga Wyjścia | ||
---|---|---|---|
Rodzina | |||
Ojciec |
Nun | ||
|
Jozue był synem Nuna (Nona) z plemienia Efraima. Urodził się w Egipcie podczas niewoli egipskiej. Jego pierwotne imię to Ozeasz (Hoszea) hbr. הוֹשֵׁעַ - „Jahwe wybawił", imię Jozue nadane mu zostało przez Mojżesza[3]. Po śmierci Mojżesza został przywódcą Izraelitów, wprowadził ich do ziemi Kanaan i podbił ją. Żył 110 lat. Po jego śmierci rozpoczął się trudny czas dla ludu Izraela.