Marcin Luter
niemiecki teolog i reformator religijny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Marcin Luter?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Marcin Luter (niem. Martin Luther; ur. 10 listopada 1483 w Eisleben, zm. 18 lutego 1546 tamże) – niemiecki duchowny chrześcijański i tłumacz, doktor teologii. Początkowo był katolickim kapłanem w stopniu prezbitera i mnichem z zakonu augustianów, po czym zainicjował reformację – współtworzył wczesną postać protestantyzmu zwaną luteranizmem.
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Martin Luther”. Zobacz też: Martin Luther (dyplomata). |
Portret Lutra, autorstwa Lucasa Cranacha starszego (1528) | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
10 listopada 1483 | ||
Data i miejsce śmierci |
18 lutego 1546 | ||
Miejsce pochówku | |||
Wyznanie | |||
Inkardynacja | |||
Prezbiterat |
4 kwietnia 1507 | ||
| |||
| |||
|
Pisał katechezy i polemiki z Kościołem katolickim takie jak Postylla domowa, Mały i Duży katechizm, Artykuły szmalkaldzkie i 95 tez, w których potępiał m.in. sprzedaż odpustów – odrzucał możliwość kupienia łaski bożej. Głosił hasła nazywane pięcioma zasadami protestantyzmu: jedynie Pismo, jedynie wiara, jedynie łaska, jedynie Chrystus, jedynie Słowo (łac. sola scriptura, sola fide, sola gratia, solus Christus, solum Verbum)[1]. Kościół katolicki ekskomunikował Lutra i jego zwolenników w 1521 roku[2].
Inna twórczość Lutra to:
- Biblia Lutra – przekład Biblii na język niemiecki, utworzony z grupą współpracowników;
- pieśni kościelne, w tym ewangelicki hymn Warownym grodem jest nasz Bóg;
- antysemicki paszkwil O Żydach i ich kłamstwach.
Kościoły protestanckie uznają Lutra za bohatera wiary, reformatora i odnowiciela Kościoła[3]. Kościoły anglikańskie zaliczają go do grona świętych, obchodząc jego wspomnienie w rocznicę śmierci, 18 lutego. Część teologów katolickich i hierarchii kościelnej widzi w nim teologa sprzeciwu wobec starego porządku wiary katolickiej, prowadzącego do anarchii kościelnej[4], którego nauczanie zawierało zarówno słuszne postulaty, uznane przez Sobór watykański II, jak i błędy dogmatyczne[5].