Melanocyty
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Melanocyty (gr. melas, melanos ‘czarny’ kytos ‘komórka’) – komórki pigmentowe wytwarzające w procesie melanogenezy melaninę[1][2]. Występują w warstwie podstawnej naskórka[1], a także w błonie naczyniowej oka (naczyniówka, ciało rzęskowe, tęczówka)[3], uchu wewnętrznym (ślimak)[3] oraz oponach mózgowo-rdzeniowych (w oponie pajęczej oraz oponie miękkiej)[3]. Liczba melanocytów w naskórku różnych ras ludzi jest podobna, różnią się intensywnością syntezy melaniny.
Melanocyty posiadają liczne wypustki cytoplazmatyczne[1] z pęcherzykami. W komórkach tych występują dwa rodzaje pęcherzyków:
- melanosomy – zdolne do produkcji melaniny
- ziarna melaniny – nie zdolne do produkcji, mogą być przekazywane do:
Melanotropina i melatonina regulują aktywność melanocytów[1].
Melanocyty są wyposażone w mikrofilamenty aktynowe i w mikrotubule. Struktury te umożliwiają ruch melanosomów.
Komórkami macierzystymi dla melanocytów są melanoblasty, powstające z ektodermalnych komórek grzebieni nerwowych. Melanocyty występują też w naczyniach opon miękkich. Pełnią w organizmie funkcje ochronne, zabezpieczając narządy wewnętrzne przed nadmiernym nasłonecznieniem i promieniami UV.