Mgławica Omega
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mgławica Omega (również Messier 17 lub NGC 6618) – obszar H II w gwiazdozbiorze Strzelca znajdujący się w ramieniu Strzelca Drogi Mlecznej, tuż przy granicy Strzelca z Tarczą i Wężem[1], w odległości 5 do 6 tys. lat świetlnych od Ziemi.
Ten artykuł dotyczy mgławicy. Zobacz też: inne znaczenia słowa Omega. |
Mgławica Omega, zdjęcie ESO | |||
Odkrywca | |||
---|---|---|---|
Data odkrycia |
1745 | ||
Dane obserwacyjne (J2000) | |||
Gwiazdozbiór | |||
Typ | |||
Rektascensja |
18h 20m 26s | ||
Deklinacja |
–16° 10′ 36″ | ||
Odległość | |||
Jasność pozorna mgławicy |
+6,0m | ||
Rozmiary kątowe |
46' × 37' | ||
Charakterystyka fizyczna | |||
Alternatywne oznaczenia | |||
Messier 17, NGC 6618, Sharpless 2-45 | |||
|
Mgławicę tę odkrył szwajcarski astronom Jean Philippe de Chéseaux w 1745 roku. Nazwę wprowadził John Herschel, któremu kształt mgławicy przypominał dużą literę grecką omega. Można też spotkać się z nazwami Podkowa lub Lecący Łabędź.
Gaz w mgławicy jest pobudzany do świecenia przez gorącą gwiazdę jasności 11,0m i typu widmowego A05e. Mgławica ma na niebie rozmiary 46' × 37'. Mimo niewielkich rozmiarów kątowych, dzięki jasności 6,0m Omega może być dostrzeżona nawet przez lornetkę. Jednak lepiej użyć niewielkiego jasnego teleskopu[1]. Jej masę ocenia się na około 800 mas Słońca. Omega jest źródłem fal radiowych.