Myślenie religijne
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Myślenie religijne charakteryzuje się tym, że staje w opozycji do tych teorii "sceny", które uważają, że "scena" – a więc to, co ludzie mają pod nogami – jest istnieniem absolutnym. Teorie te można określić wspólnym mianem "terryzmu". Terryzm wiąże całą nadzieję człowieka z doczesnością i domaga się od niego zgody na scenę jako jego ostateczność. Jest ślepy na przygodność, metaforyczność, względny charakter sceny. Podważa również prawo myślenia do tego, by intencjonalność przedłużać w transcendowanie. Prawdziwym przeciwnikiem myślenia religijnego w tym punkcie nie jest, jak się niekiedy głosi, taki lub inny idealizm, lecz terryzm, bo tylko on sprzeciwia się radykalnie religijnej metaforyzacji sceny[1].
Odmienna definicja myślenia religijnego zawiera przekonanie o istnieniu bytów lub zdarzeń supranaturalnych (niepodlegających prawom naturalnym); zawiera w sobie zgodę na regulowanie ludzkich działań symbolicznymi kategoriami odwołującymi się do rzeczywistości nadprzyrodzonej (np. woli bóstwa); podstawą tworzenia wiedzy o świecie są przeżycia religijne; przyjmuje się twierdzenia o możliwości kontaktu ze światem nadprzyrodzonym. Jednak taką definicję myślenia religijnego wypełnia na przykład ogólna teoria względności wprowadzająca do fizyki byty supranaturalne w postaci Kosmicznego Cenzora czy Obrońcy Chronologii. Tym samym ta druga definicja myślenia religijnego jest błędna.
Według tej drugiej definicji można wyróżnić następujące perspektywy: