Nakagin Capsule Tower
dawny budynek w Tokio, Japonia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Nakagin Capsule Tower (jap. 中銀カプセルタワー Nakagin Kapuseru Tawā) – nieistniejący budynek mieszkalno-biurowy zaprojektowany przez architekta Kisho Kurokawę, który znajdował się w Shimbashi w Tokio. Stanowił wzorcowy przykład architektury metabolistycznej.
Widok budynku | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość | |||
Adres |
8 Chome-16-10 Ginza, Chūō-ku, Tōkyō-to 104-0061, Japonia[1] | ||
Typ budynku |
mieszkalny | ||
Styl architektoniczny |
metabolizm | ||
Architekt | |||
Wysokość całkowita |
53,5 m[2] | ||
Wysokość do dachu |
42,137 m[2] | ||
Kondygnacje |
13 | ||
Powierzchnia użytkowa |
3 091,23 m² | ||
Rozpoczęcie budowy |
1970 | ||
Ukończenie budowy |
1972 | ||
Zniszczono |
2022 | ||
35°39′56″N 139°45′48″E | |||
|
Budynek został wzniesiony w 1972 w zaledwie 30 dni[3] jako pierwszy na świecie budynek z wymiennymi modułami[4]. Składał się z betonowego szkieletu i stu czterdziestu modułów („kapsuł”), tworzących trzynaście pięter. Każdy moduł miał jednakowe wymiary – 2,5m × 4,0 m[5] i stanowił samodzielną (choć niewielką) przestrzeń mieszkalną lub biurową dla jednej osoby[5], zawierającą między innymi małą łazienkę i okrągłe okno. Powierzchnia mieszkalna (bez łazienki) wynosiła 8 m²[6]. Moduły mogły być przemieszczane i łączone w celu uzyskania większej przestrzeni i zmiany wyglądu budynku. Każdy moduł był połączony z jednym z dwóch głównych szybów (rdzeni budynku) i zaprojektowany był w sposób pozwalający na jego wymianę.
Moduły zostały wyprodukowane i wyposażone przed ich wysłaniem na plac budowy, gdzie zostały przymocowane do betonowego szkieletu. Sposób zamocowania modułów umożliwia usunięcie jednego z nich bez wywierania wpływu na pozostałe. Moduły to spawane pudła składające się ze stalowej kratownicy pokrytej panelami z galwanizowanej stali. Panele zostały pokryte farbą zapobiegającą rdzewieniu.
Pod koniec istnienia budynek był wciąż użytkowany, ale z powodu braku konserwacji znajdował się w złym stanie technicznym. Według pierwotnego planu każda kapsuła miała być wymieniona po 25 latach. Nigdy jednak nie wymieniono żadnego modułu[3], zaniedbano kanalizację.
W kwietniu 2007 strona internetowa The Architectural Record poinformowała, że budynek zostanie usunięty. Wśród powodów tej decyzji wymieniano obawy związane z wykorzystaniem azbestu w jego konstrukcji oraz brak zabezpieczenia przed skutkami trzęsień ziemi. Właściciele kapsuł znaleźli developera, który zamierzał zakupić budynek, zburzyć go i zbudować inny obiekt w tym samym miejscu. Transakcja nie doszła jednak do skutku ze względu na bankructwo developera[3].
W 2018 roku niektórzy właściciele zaczęli wynajmować swoje jednostki pasjonatom architektury, którzy pragnęli doświadczyć pobytu w legendarnym budynku[3]. W 2021 właściciele postanowili zdemontować kapsuły, odnowić je i przekazać do muzeów[3]. Budynek ostatecznie rozebrano w 2022 roku. Zachowano 23 kapsuły. Jedną kupiło San Francisco Museum of Modern Art, kolejną, w celach promocyjnych, przedsiębiorstwo Yodogawa Steel Works. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Wakayamie – zaprojektowane przez Kisho Kurakawę – również dysponuje jedną kapsułą. Przed rozbiórką budynek został zeskanowany w technologii 3D, co pozwoli odtworzyć go w rzeczywistości wirtualnej[7].