Nowe media
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Nowe media – termin pojawił się w latach 60. XX wieku[1]. Nowe media definiuje się jako technologie i techniki przekazu powszechnie stosowane od połowy lat 80. XX wieku. Ich początek wiąże się z upowszechnieniem telewizji satelitarnej, wideo i komputerów osobistych[2]. Nowe media to głównie techniki przekazu wizualnego, audiowizualnego, zalicza się do nich technologie pozamonitorowe (np. telefon komórkowy, telefax[2]), a za jego sztandarową egzemplifikację uznaje się Internet, ze względu na specyficzne cechy komunikacyjne[3].
Nowe media często kontrastowane są ze „starymi mediami”, takimi jak telewizja, radio, drukowane pisma, chociaż uczeni w dziedzinie komunikacji i badań nad mediami krytykują sztywne rozróżnienie oparte na nowości i starości. Nowe media nie obejmują programów telewizyjnych (tylko transmisja analogowa), książek, czasopism, filmów fabularnych – chyba że zawierają technologie umożliwiające generatywne lub interaktywne procesy cyfrowe[4].
Za specyficzne cechy nowych mediów uznaje się przede wszystkim: wzajemne powiązanie, dostęp do indywidualnych użytkowników, którzy mogą występować zarówno w roli nadawców, jak i odbiorców, wszechobecność, interaktywność, wielość sposobów użycia i otwarcia, niedookreśloność przestrzenną i delokalizację[5]. Nowe media wprowadzają ponadto nowe jakości do kultury, m.in. intertekstualność, unifikację form i gatunków telewizyjnych[6].