Piotr II de Courtenay
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Piotr II de Courtenay (zm. 1219) – cesarz Cesarstwa Łacińskiego w latach 1216–1217.
Ten artykuł od 2023-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Cesarz Łaciński jako Piotr | |||
Okres |
od 1216 | ||
---|---|---|---|
Koronacja |
9 kwietnia 1217 | ||
Poprzednik | |||
Następca |
Robert I | ||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data śmierci |
1219 | ||
Ojciec | |||
Matka |
Elżbieta | ||
Żona |
1. Agnieszka I de Nevers | ||
Dzieci |
z Agnieszką de Nevers: | ||
|
Był najstarszym synem Piotra I, pana de Courtenay (zm. 1183), najmłodszego syna króla Francji – Ludwika VI Grubego i Adelajdy de Maurienne. Jego matką była Elżbieta, dziedziczka de Courtenay.
Piotr II po raz pierwszy ożenił się z Agnieszką de Nevers, dzięki której został władcą trzech hrabstw Nevers, Auxerre i Tonnerre. Jego drugą żoną została Jolanta Flandryjska (zm. 1219), siostra Baldwina I i Henryka Flandryjskich, którzy byli kolejno pierwszym i drugim władcą Łacińskiego Cesarstwa Konstantynopola. W 1190 Piotr towarzyszył swojemu kuzynowi – królowi Francji, Filipowi Augustowi, w czasie III krucjaty. W 1209 i 1211 walczył zaś razem ze swoim bratem Robertem przeciw albigensom w czasie krucjaty przeciwko nim. Brał udział w oblężeniu Lavaur i w bitwie pod Bouvines (1214).
Kiedy w 1216 jego szwagier – cesarz Henryk, zmarł nie spłodziwszy wcześniej synów, Piotr został wybrany na jego następcę i z małą armią wyruszył z Francji, żeby objąć tron. 9 kwietnia 1217 w Rzymie został koronowany przez papieża Honoriusza III i wyruszył statkami do Konstantynopola. Po drodze jednak został uwięziony przez despotę Epiru – Teodora Dukasa Komnena, jego uwięzienie trwało dwa lata, a po tym czasie Piotr zmarł. Mimo że nigdy nie objął rządów nad cesarstwem, w jego imieniu rządziła Jolanta, a tron przeszedł kolejno na ich dwóch synów Roberta i Baldwina.